Σκέφτομαι να Πάω σε Ψυχολόγο

Εγώ δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο.

Και το είχα γραμμένο στο κούτελο για χρόνια. Κορόιδευα όσους μου έλεγαν κατά καιρούς πως παίρνουν βοήθεια από ειδικό για να λύσουν τα προβλήματά τους. «Όποιος έχει φίλους, δεν έχει προβλήματα» έλεγα. Και το πιστεύω ακόμα. Όποιος έχει ένα κολλητό να τα πει και να βγουν από μέσα του, τι να την κάνει τη ξαπλώστρα του ψυχολόγου; Το πολύ, πολύ να ρίξει κάνα υπνάκο. Κατά τα άλλα, πεταμένα λεφτά. Και με δύο ευρώ που δίνεις για έναν καφέ με ένα φίλο σου την ίδια δουλειά κάνεις, χωρίς κατ’ ανάγκη να νιώσεις ότι είσαι «περίπτωση» που χρήζει ειδικού. Το ίδιο αποτέλεσμα φέρνει και το γράψιμο. Το έχω διαπιστώσει μέσα από αυτό εδώ το μπλογκ. Όποτε έχω ένα πρόβλημα και βγω και το γράψω δημοσίως, αμέσως εξαϋλώνεται. Ξορκίζεται στους πέντε ανέμους, σαν την ποπ καριέρα του Κορκολή. Έτσι, εκμυστηρευόμενος κάποια πράγματα σε φίλους και γράφοντας κάποια πράγματα εδώ ή στο προσωπικό μου ημερολόγιο, τα προβλήματα ξεθώριαζαν.

Αλλά μαζεύτηκαν πολλά. Και όσο κι αν τα ξορκίσω με λόγια, δεν φεύγουν. Κολλάνε σαν λεκέδες που δεν λευκαίνουν ούτε με το πιο δυνατό απορρυπαντικό. Ψες, μιλούσα με μία φίλη και μου είπε ότι τελικά, ίσως να έπρεπε να βάλω νερό στο κρασί μου και να πάω σε κάποιον ψυχολόγο, γιατί τα διάφορα γεγονότα των τελευταίων δύο χρόνων με άλλαξαν πολύ. Και για μία στιγμή σκέφτηκα πως ίσως έχει δίκιο.

Αλλά, πες μου εσύ, τι θα μου κάνει ο ψυχολόγος; Αφού εγώ, ξέρω τα προβλήματα μου, μπορώ να στα απαριθμήσω ένα προς ένα, ενώ επίσης, γνωρίζω και πως θα επιλυθούν. Το πρόβλημα είναι ότι οι λύσεις που έχω σκεφτεί επιφέρουν ποινική ευθύνη, συνήθως ισόβια. Αλλά, η λύση είναι εκεί. Την βλέπω μπροστά μου. Δεν περιμένω τον ψυχολόγο να μου την επισημάνει. Το μόνο που μένει, είναι να σκεφτώ πως αυτή η λύση θα φανεί προς τα έξω ως «ατύχημα» και όχι ως φόνος εκ προμελέτης.

Ακόμα και τα πιο προσωπικά, τα πιο ψυχοσωματικά και υπαρξιακά μου προβλήματα, γνωρίζω από πού πηγάζουν. Ξέρω κάθε γεγονός που συνέβη ή που δεν συνέβη και έχει διαμορφώσει το τι είμαι και τι δεν είμαι σήμερα. Δεν χρειάζομαι τον ψυχολόγο να μου ξύσει τραύματα παλιά για να δει από πού πηγάζουν τα ψυχολογικά μου. Διότι τα τραύματά μου είναι ακόμα ανοιχτά. Τα βλέπω και τα ξέρω. Και πάλι, γνωρίζω πως η λύση τους έγκειται είτε στο α) αποδέχομαι τη μοίρα μου, είτε στο β) αποδέχομαι ότι δεν μπορώ να αλλάξω και προσπαθώ να επιβιώσω με ό, τι έχω. Εγώ ακροβατώ μεταξύ αυτών των δύο λύσεων και επειδή ξέρω πως δεν αποτελούν πανάκεια, νευριάζω. Τα νεύρα όμως δεν θα μου τα καλμάρει ο ψυχολόγος. Πίνω ένα βάλιουμ και καθάρισα.

Θέλω να μου πει ένας από σας που πήγε σε ψυχολόγο τι του έκανε και έλυσε τα προβλήματα του. Σου καθάρισε τον εγκέφαλο ακτινοβολώντας φως με κάποιο φωτόσπαθο; Σου έβαλε ηλεκτρόδια στα βυζιά και σου ρούφηξε τα ψυχοσωματικά από τις ρόγες; Σου έβαλε χωνιά στα αφτιά και εκτόνωσε όλο σου τον αρνητισμό με ένα τσουφ; Τι κάνει ο ψυχολόγος και σε κάνει καλά; Γιατί αν απλά κάθεται και ακούει και δεν κάνει τίποτα, να το χέσω. Ψυχολόγος είναι θα μου πεις. Δεν είναι ούτε ο Μπάτμαν, ούτε ο Σούπερμαν. Αλλά, εμένα αυτή τη στιγμή, μόνο ο Μπάτμαν και ο Σούπερμαν με σώζουν και μάλιστα σε κοινοπραξία, γιατί ο καθένας μόνος του, αμφιβάλλω.

Δεν πάω, μάνα μου, σε ψυχολόγο. Άμα σου δείξω και αυτούς που πήγανε, θα καταλάβεις. Χειρότερα είναι από πριν! Θα πάω ταξίδι, να ησυχάσω. Ζητείται συνταξιδιώτης με μεγάλα βυζιά. Δεν έρχεστε; Θα πάω μόνος μου.