Μόνο μην μου πεις τα Κάλαντα!

Ήμουν στο δωμάτιό μου και χασομερούσα στον υπολογιστή.

Παράλληλα, είχα μουσική στο μάξιμουμ.

Χτυπά το κουδούνι, δεν δίνω σημασία.

Ξαναχτυπά το κουδούνι, δεν δίνω σημασία.

Ξαναχτυπά ο κώδων: «Καμιά φίλη της μάνας μου θα είναι, μόνο εγώ είμαι σπίτι, άστην να κουρεύεται…» σκέφτηκα.

Ατού ο Γαβρίλης: Ντινγκ-Ντονγκ. «Βρε λες να είναι τίποτα σοβαρό; Πώς να ανοίξω έτσι όπως είμαι με το μποξεράκι. Πού είναι η ρόμπα μου;»

Ντινγκ – Ντονγκ! Απτόητο το κουδούνι.

«Φάουσα! Ανοίγω, έρχομαι!»

Ανεβαίνω τις σκάλες με ταχύτητα. Ανεβαίνω με φόρα τα σκαλιά, σαν τη Σαμπρίνα. Ανοίγω την πόρτα, βλέπω τρία παιδάκια: «Να τα πούμε, να τα πούμε;»

Τώρα αρχίζει ο εφιάλτης σας, σκέφτηκα! «Πείτε τα!»

Αρχίζουν να τα λένε. Εγώ να τα κοιτάζω πολύ αυστηρά. Έφτασαν μέχρι το ρεφραίν και σταμάτησαν. Άπλωσαν το κουλό τους.

- Γιατί σταματήσατε; Είπα εγώ, stop?

- … (δεν απαντούν, κοιτάζουν φοβισμένα, ψάρωσαν).

- Ως εδώ ξέρετε το τραγούδι; Δεν κάνατε πρόβες; Κατ’ αρχήν, εσύ, τραγουδούσες αδιάφορα. Σ’ έχασα σε κάποιο σημείο. Αφαιρέθηκα. Δεν ήσουν μέσα στο κομμάτι.

- …

- Κι εσύ, φαλτσάρησες λίγο. Δεν ήταν η καλύτερή σου φορά. Ήσουν απλά διεκπεραιωτικός, σαν να βαριόσουν. Και τι είναι αυτό το καπέλο του Άη Βασίλη; Περσινό. Σαν σκυλάδικα είστε!

- …

- Εμ, τα λέμε όπως-όπως τα κάλαντα, εμ, θέλουμε και χρήματα; Κάτσε να δω τι έχω. Ορίστε! Από δυο μπισκοτάκια ο καθένας, τα έκανε η γιαγιά μου! Χρόνια πολλά.

Τα παιδάκια άρχισαν να απομακρύνονται από την ώρα που άρχισα να μιλώ. Μπορεί να σκέφτηκαν αυτό που λένε συνήθως οι μανάδες: «Να προσέχετε με ποιους μιλάτε στον δρόμο!» Ε, μα δεν θα με τρελάνετε εσείς! Εγώ, θα σας τρελάνω! Μπουάχαχα!

Εγώ σαν παιδί ουδέποτε είπα τα κάλαντα. Το θεωρούσα ζητιανιά να ζητήσω έστω και 10 σεντ επειδή τραγούδησα το «αρχιμηνιά κι αρχή χρονιά» ως το ρεφραίν. Ντρεπόμουν επίσης να ενοχλώ ξένα σπίτια για να τους μεταφέρω το «πνεύμα των Χριστουγέννων!» Κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, τώρα.

Άμα θέλετε λεφτά, να πάτε να δουλέψετε. Μάθαμε όλοι τώρα τα "Χριστούγεννα" σε χώρα με 25 βαθμούς κελσίου, Δεκέμβρη μήνα!

Και πριν μπει η νέα χρονιά μια ευχή, γιατί σήμερα διάβασα εφημερίδες και τα πήρα στο κρανίο:

Εύχομαι ολόψυχα το 2011 να πέσει η κυβέρνηση. Να γίνει κάτι και να παραιτηθεί ο Χριστόφιας που μέρα με τη μέρα προσβάλλει όλα μου τα πτυχία με τις ελλιπείς του γνώσεις, την πενιχρή κουλτούρα του και την ηττοπαθή πολιτική του! Δεν αντέχω άλλα δυο χρόνια με αυτόν τον πρόεδρο! Δεν αντέχω! Θέλω να φύγει εκτός χώρας! Και ναι: Δεν είναι ωραίος ως Έλλην! Με το lifestyle που ακολουθεί, την αισθητική που δεν έχει και το φτωχό του λέγειν, μόνο Έλλην δεν δικαιούται να λέγεται! Η Κύπρος πρέπει να πάει μπροστά. Και μαζί του μόνο πίσω πάει ως τώρα.

Η κατάρα της χήρας: Πρέπει να φύγει, αλλιώς δεν θα ξαναβρέξει! Για κάθε μέρα που κυβερνά, ένα Αιθιοπάκι στην Αφρική θα πεθαίνει από ανίατη ασθένεια. Με κάθε του δήλωση, να καταστρέφεται ένα δάσος στον Αμαζόνιο! Με κάθε του χειραψία, μία πυρηνική κεφαλή να εκρήγνυται! Τι άλλο να πω πια για να τον φέρω στο φιλότιμο και να μας απαλλάξει από την ερασιτεχνική πολιτική του;?!

Αναδρομή: Το 2010

Μόνο με μία λέξη μπορεί να περιγραφεί το 2010.

Ήταν έντονο.

Είχε τεράστιες χαρές, και τεράστιες λύπες. Κοινώς, μας γάμησε. Είναι σαν τον καιρό, όπως τον καταντήσαμε σήμερα. Μια μας καίει, μια μας παγώνει, κλίμα τροπικό!

Τους πρώτους τρεις μήνες του '10, τους πέρασα καθηλωμένος στο κρεβάτι, παλεύοντας με τα μετεγχειρητικά σύνδρομα του ανευρύσματος, τα οποία δεν ξέρω αν ποτέ θα ξεπεράσω. Αισθάνομαι πλέον ότι μπορεί να πεθάνω ανά πάσα στιγμή και έχω φτάσει στο σημείο να μην κάνω σχέδια για τίποτα. Παλιότερα σχεδίαζα μέσα στο νου μου το πώς θα είναι το σπίτι μου, τα παιδιά μου, η οικογένειά μου… Τώρα πια, δεν σκέφτομαι τίποτε. Ούτε θέλω να σκέφτομαι οτιδήποτε. Ώρες, ώρες αμφιβάλλω και κατά πόσο θα φτάσω το φετινό καλοκαίρι να κάνω διακοπές. Πόσω μάλλον να ονειρεύομαι το μέλλον. Για τέτοια ψυχολογικά μιλάμε. Εν πάση περιπτώσει, έτσι φάγαμε τους πρώτους τρεις μήνες της χρονιάς και πάμε παραπέρα.

Ύστερα έδωσα εξετάσεις για το Δημόσιο και ήρθα πρώτος. Αυτό με αποζημίωσε όσο δεν φαντάζεσαι. Τα έχω ξαναγράψει, μην επαναλαμβάνομαι. Ήταν τεράστια τόνωση για το ηθικό μου. Πήρα, εν τέλει, τη δουλειά και αισθάνθηκα ότι προόδεψα και επαγγελματικά και οικονομικά. Τουλάχιστον επιβεβαίωσα ότι ακόμα ο νους μου δουλεύει.

Το καλοκαίρι, πάντως, ήταν υπέροχο. Μπορεί ολόκληρη η χρονιά να ήταν καταραμένη, αλλά το καλοκαίρι με αποζημίωσε. Τρεις μήνες ξεγνοιασιάς, σαν να ήμουν φοιτητής! Δεν δούλεψα ούτε μισή μέρα. Όλο διακοπές! Έβγαινα βράδυ παρά βράδυ, πήγα στη Βαρκελώνη ένα μήνα, ξεπέταξα από πάνω μου την υγρασία της Κύπρου, και φυσικά, πήγα στη συναυλία της Βίσση σαν Καρβέλας και έγινε το σώσε.

Εδώ, με την Αγγελική στη Βαρκελώνη. Φέτος, η Αγγελική ήταν όνομα και πράμα. Τρία χρόνια μετά τη γνωριμία μας, εξακολουθεί να διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου, με το σπαθί της. Σε αγαπώ!

Το βισσικό συναπάντημα, που λέτε, παίζει να είναι και ό, τι καλύτερο μου συνέβη τα τελευταία πέντε χρόνια! Το κοροϊδεύουμε, το σνομπάρουμε ως τάχα μου κάτι 'ελαφρό' (η ποιότητα σας έφαγε, μην ανοίξω τώρα το στόμα μου), αλλά τόσους μήνες μετά, όταν το βλέπω στο youtube πετάω στον ουρανό. Εξαϋλώνομαι. Για να καταλάβεις πόσο, κάθε που τελειώνει το βίντεο, σκηνοθετώ με τη φαντασία μου και τη συνέχεια. Ότι δηλαδή, η Βίσση συγκινείται και μου λέει: «Έλα να κάνουμε όλη τη συναυλία μαζί» και τραγουδάμε διάφορα ζεϊμπέκικα, όπως που χου το αγαπημένο μου «Βρε Κουτό» και κάνουμε ολόκληρο πρόγραμμα. Πέφτω να κοιμηθώ και πάντα βλέπω τη συνέχειά της φάσης. Άσε, δεν πάω καλά, το ξέρω, νιώθω σαν να μην με ξέρω!

Αν νομίζεις ότι ήμουν άνετος επί σκηνής με τη Βίσση, λανθάνεσαι. Νόμιζα θα βγει η καρδιά έξω από το σώμα μου από τις ταχυπαλμίες. Μάλιστα, σε κάποια φάση, σκέφτηκα: "Τελείωνε γαμημένο fabulous, κοντεύω να πεθάνω από την αδρεναλίνη!"

Το φθινόπωρο ήρθε το θέατρο. Με την ομάδα του θεάτρου πλέον με συνδέει μεγάλος έρωτας. Μεταφορικός έρωτας, αλλά και… κυριολεκτικός, για όσους κατάλαβαν. Θέλω να πάρω μια πολυκατοικία και να τους βάλω μέσα να ζούμε όλοι μαζί. Ειδικά όταν πήγαμε στη Ρόδο, επιβεβαίωσα πόσο πολύ τους αγαπώ. Αυτή η ομάδα μου χάρισε το αίσθημα του «ανήκειν», πράγμα που έχω να νιώσω από τον καιρό των μαθητικών μου χρόνων, τα οποία ξέρεις πόσο εκτιμώ και επιθυμώ. Μπορεί να υπήρχαν στιγμές που να βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να παίξω μαζί τους, στις πρόβες, αλλά όταν έρχονται οι παραστάσεις…

Εδώ, η παράσταση της Ρόδου. Μακράν η καλύτερη που δώσαμε. Εγώ τουλάχιστον την απόλαυσα περισσότερο, επειδή ήξερα ότι από κάτω δεν με βλέπει κανένας γνωστός. Οπότε, έκανα επιπλέον καραγκιοζιλίκια άφοβα.

Μετά πέθανε ο πατέρας μου, σκατά φινάλε για την χρονιά. Το περιμέναμε εδώ και χρόνια ότι θα συνέβαινε, δεν μας ήρθε κεραυνός εν αιθρία. Αλλά το πραγματικό πένθος τώρα ξεκινά. Που ξεχνώ ότι πέθανε και τον ψάχνω. Διαβάζω κάτι στην εφημερίδα, φερ’ ειπείν, και ασυναίσθητα πάω να του το πω. Ή βλέπω κάποιον φίλο του στον δρόμο και βγάζω το κινητό να του τηλεφωνήσω. Εδώ είναι το πραγματικό πένθος και όχι στα μνημόσυνα, χώρκατε Κυπραίε που ήρθες να μου κάνεις μαθήματα ηθικής, τις προάλλες, φτου στα μούτρα σου τα ξιμαρισμένα!

Οι ισορροπίες άλλαξαν μέσα στο σπίτι από τότε. Όχι πως με τον πατέρα μου ζωντανό, ακολουθούνταν κάποια αυστηρή ιεραρχία, αλλά είναι απίστευτο το πως ανατρέπονται οι ισορροπίες εν μία νυχτί. Το πως ανακατατάσσονται οι προτεραιότητες, οι σχέσεις των υπολοίπων. Είναι σαν να αποχωρήσει αύριο από την ΕΕ, η Γερμανία. Θα γίνουν ή όχι όλα μπουρδέλο; Θα γίνουν.

Αυτά!

Στα τσακίδια, λοιπόν, το 2010 και όπως προείπα, δεν γουστάρω να θέσω στόχους για το 2011. Δεν με παίρνει να θέτω στόχους. Το μόνο που θέλω, είναι να με βαρέσει ο έρωτας και να ζαβλακωθώ όπως τότε, όταν πρώτο-ερωτεύτηκα και να πάω ταξίδι σε καμιά χώρα που δεν έχω ξαναπάει. Στην Κροατία κατά προτίμηση.

Κλείνουμε την χρονιά με ένα review του θρυλικού βίντεο με την Βισσάρα μου, οπτικογραφημένο από κάποιον άγνωστο φαν, που κατάφερε και τράβηξε αξιοπρεπέστατα όλο το happening, με τέλειο ήχο.

Καλό 2011. Αν κρίνω από το ’11 έτσι όπως το βλέπω γραμμένο σαν τρίαινα του εξαποδώ, πολύ διαολεμένο προβλέπεται…

Η Απομυθοποίηση των Σταρς

Μου είπαν μία ξεκαρδιστική ιστορία τις προάλλες, η οποία δεν ξέρω αν ευσταθεί, αλλά θα σας την πω, μιας και δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω την πηγή μου.

Γνώρισα έναν τύπο, ο οποίος εργάζεται ως σωματοφύλακας σε διάφορους διάσημους. Μου είπε ότι, τις προάλλες, όταν ήρθε ο Ρουβάς στην Κύπρο για τα εγκαίνια του Sprider Store στη Λευκωσία, πήγε να τον παραλάβει από το αεροδρόμιο. Θα τον μετέφεραν κατευθείαν στη Μακαρίου για την εκδήλωση. Και άκου τώρα να γελάσεις! Στη διαδρομή, ο Ρουβάς κατουρήθηκε. Ρώτησε λοιπόν τον οδηγό: «πότε φτάνουμε στη Λευκωσία;» και ο οδηγός του είπε: «Σε 20’ περίπου!» Τότε ο Ρουβάς δεν άντεξε και είπε στον οδηγό να βγει από τον αυτοκινητόδρομο στην πρώτη έξοδο και να παρκάρει. Όπερ και εγένετο. Ο οδηγός σταμάτησε δίπλα από ένα χωράφι και ο Ρουβάς κατέβηκε και κατούρησε κάτω από μία ελιά. True story!

Δεν είναι απίστευτο; Θέλω να πω… Και ο Ρουβάς κατουρά! Εγώ νόμιζα πως μόνο τραγουδά και χοροπηδά! Δεν μπορώ να τον φανταστώ να κάνει οτιδήποτε άλλο! Άντε να τον φανταστώ να παίζει και σε βίντεο κλιπ. Αλλά, να κατουρά και μάλιστα κάτω από μια κυπριακή ελιά μέσα στα κάκκαφα, δεν μπορώ. Πεθαίνω στα γέλια μόνο στη σκέψη! Παναγία μου, visualise this: Τον Ρουβά να κατεβαίνει, να κατουρά κάτω από την ελιά, μετά να τον τινάζει λίγο να στεγνώσει, να σηκώνει το φερμουάρ και γυρνώντας προς τη λίμο, να πετάει τα γυαλιά ηλίου και να λέει στον σοφέρ: «Έτοιμοι;» χαχαχα!

Δεν ξέρω κατά που πέφτει αυτή η ελιά, αλλά ψάξτε να τη βρούμε, να την ανακηρύξουμε πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO. Να κολλήσουμε στον κορμό της μια πλακέτα: «Εδώ, εις τούτο το τίμιον ξύλον ούρησε ο εκλαμπρότατος Αναστάσιος Ρουβάς, εκ Κέρκυρας ορμώμενος, καθ’ οδόν προς την πρωτεύουσαν Λευκωσία, διά τα εγκαίνια των Sprider Stores» - Ιδάλιον 2010. Να φέρουμε και τον Χριστόφκια για τα αποκαλυπτήρια!

Αυτά είναι. Άπαξ κι έγινε η απομυθοποίηση, κλάψε την καριέρα! Είναι αυτό που λέγαμε κάποτε με έναν παλιό συγκάτοικο στο πανεπιστήμιο. Μπορείς να φανταστείς την ωραία της εστίας να κάνει την ανάγκη της; Με τίποτα. Ούτε καν να κλάνει δεν μπορούσαμε να τη φανταστούμε. Οι ωραίες γκόμενες, είναι υπερφυσικές! Τα περιττώματά τους τα εξαερώνουν, δεν τα αμολούν στις λεκάνες σαν εμάς τους κοινούς θνητούς. Αλλιώς, ξεγράφονται από χοτ γκόμενες! Εγώ, το ‘χω κάνει τάμα να δω ωραία γκόμενα να κλάνει. Ή τέλος πάντων, να μυριστώ την κλανιά της. Δεν συμβαίνει ποτέ. Και να συμβεί δεν πρόκειται να το παραδεχτεί. Κάποια πράγματα παραμένουν μύθος!

Και έτσι πρέπει να παραμένουν. Άκου κι άλλη πραγματική ιστορία να δεις ώσπου φτάνει η απομυθοποίηση. Τις προάλλες, ενώ επέστρεφα από Αθήνα, πήρα από το αεροδρόμιο Λάρνακας το λεωφορείο του ‘Καπνού’ για να έρθω στη Λευκωσία. Μπήκα στο λεωφορείο μαζί με τους άλλους χώρκατους και μόλις απέθεσα τη χειραποσκευή μου, ποιάν είδα να κάθεται δίπλα μου; Τη Λία Βίσση! Ναι, τη Λία Βίσση! Την αδελφή της Άννας Βίσση! Στο λέω πολλές φορές, να το εμπεδώσεις! Η Λία Βίσση πήρε το λεωφορείο του ‘Καπνού’ για να πάει από το αεροδρόμιο Λάρνακας στη Λευκωσία. Για τόση κρίση μιλάμε στη σόου μπίζ. Παίρνουν τώρα και οι σταρ τα λεωφορεία του λαουτζίκου! Μόνο ανέκδοτο που δεν μας είπε στη διαδρομή, από το μικρόφωνο του οδηγού! Μα, με το λεωφορείο του ‘Καπνού’, πηλέ μου; Στο τσακ ήμουν να της δώσω €40, να τα στερηθώ εγώ, να πάρει ένα ταξί! Αδελφή της Άννας είναι στο κάτω, κάτω. Να μου παίρνει λεωφορεία; Ίντα τζιαιρούς εφτάσαμεν!

Καλά, η Λία Βίσση δεν είναι σταρ, το ξέρω. Αλλά και πάλι. Με τον ‘Καπνό;’ Δεν μπορούσε να βρει ούτε έναν Πάμπο-Ταξιτζή να κάνει τη δουλειά της; Έρχεται το τέλος του κόσμου. Άμα και οι σταρ ζούνε σαν εμάς, όλοι τοίχο, τοίχο!

Το μόνο που έμεινε, είναι να πάω στα Goodies να φάω και να με σερβίρει η Παπαρίζου. Εκεί να δεις κακό. «Εξυπηρετείστε όλοι;» να μου πει, πάρτον κάτω τον πελάτη. Χαχαχα! Μια φορά, το σος στο cheeseburger θα ρέψει άφθονο!

Κωλοχριστούγεννα

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαλακία από τα Χριστούγεννα στην Κύπρο!

25 βαθμοί κελσίου έξω! 25!

Έβαλα ζακέτα να πάω να φάω στη νονά μου σήμερα το μεσημέρι, και στη διαδρομή έβγαλα σπυριά από τη ζέστη! Τι Χριστούγεννα να κάνω, που νομίζω ότι μόλις έφυγε ο Αύγουστος; Πάει, έρχεται το τέλος του κόσμου!

Christmas spirit, my ass! Εχτές έβαλα επίτηδες να δω στο ντιβιντί τη ‘Μελωδία της Ευτυχίας.’ Μόνο έτσι καταλαβαίνω Χριστούγεννα. Τζίφος. Δεν μπορώ να βλέπω Άλπεις και χιόνια ενώ έξω μας τρώνε οι μύγες. Βάζω χριστουγεννιάτικα τραγούδια στο κομπιούτερ, μπας και πειστώ ότι χειμώνιασε, μια απ’ τα ίδια. Για χιόνια και έλκηθρα μιλάνε τα περισσότερα κάλαντα. Νιώθω ηλίθιος, τα σβήνω. Τι θα κάνουμε; Ώσπου να πεθάνουμε αυτή τη δουλειά θα κάνουμε; Με μαγιό θα καταλήξουμε, σαν τους Αυστραλούς! Και τουλάχιστον αυτοί είναι άσπροι, ξανθοί, χαρά Θεού. Εμείς μόνο με καμιά κελεμπία το σώζουμε.

Τελευταία χρονιά που περνώ εδώ Χριστούγεννα! Από του χρόνου, θα βρίσκω μία χώρα που έχει αποκλειστεί στο χιόνι και θα πηγαίνω εκεί να απολαμβάνω τζάκι, κρύο, ζεστά ροφήματα και ύπνο.

Θάνατος στον ήλιο και τη ζέστη! Ζήτω η εποχή των παγετώνων!

Το Διαβατήριο Μου 'πεσε απ' τα Χέρια

Αυτό είναι το ολοκαίνουριο διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Μα, δεν είναι μία γλύκα;

Σκέψεις και συναισθήματα:

- Όπως βλέπετε, το πλάι αυτού του κομψοτεχνήματος κοσμείται από ένα σμήνος περιστεριών. Το «πουλλίν επέτασεν», που λέμε… Ε, αυτό!

- Υποψιάζομαι, όμως, τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτό το τόσο χάλια εικαστικό: Σου λέει, πότε χρησιμοποιούμε το διαβατήριο; Όταν πετάμε! (Είμαστε νησί, η βασική μας έξοδος από εδώ πραγματοποιείται με αεροπλάνο), άρα ο όρος «το πουλλίν επέτασεν» έχει και κυριολεκτική σημασία! Κάποια πουλιά, όπως βλέπετε, είναι αναποδογυρισμένα. Προειδοποίηση ότι το ταξίδι που θα κάνεις με τις κυπριακές αερογραμμές μπορεί να σου βγει ανάποδο, ξινό.

- Δεν γνωρίζω επίσης, κατά πόσων τα πτηνά αυτά είναι όντως περιστέρια, ή αφηνιασμένα αμπελοπούλια που τρέπονται εις άτακτον φυγή κατόπιν πυροβολισμού. Άβυσσος η ψυχή του καλλιτέχνη, γιατί περί καλλιτέχνη πρόκειται.

- Εγώ πάντως, είμαι σίγουρος, κόβω το κεφάλι μου, ότι κάποιος μυστικός κώδικας κρύβεται πίσω από τη διάταξη των πουλιών. Ένας καινούριος κώδικας Ντα Βίντσι, ένα πράμα. Γιατί το πρώτο πουλί είναι γυρισμένο προς τα δεξιά, το δεύτερο προς τα αριστερά, το τρίτο προς τα κάτω και ούτω καθεξής; Τι θέλει να μας πει το μοτίβο; Γιατί σχηματίζεται μία πυραμίδα; Ποιοι μασόνοι κρύβονται πίσω από τον σχεδιασμό του; Μην είναι η λέσχη των Lions; Μην είναι οι Rotaract; Μην είναι ακροδεξιά στοιχεία ή κάποιοι νέο-ρατσιστές; Να ένα νέο μυστήριο για τον Ρόμπερτ Λάγκτον!

- Αν ανοίξεις το διαβατήριο θα δεις ότι κάθε ξεχωριστή σελίδα κοσμείται από ανάλογου απείρου κάλλους κυπριακά σύμβολα. Στην πρώτη σελίδα το αγαλματάκι της Αφροδίτης, στη δεύτερη μία κεφαλή αγρινού, στην τρίτη ένα πουλάκι, στην τέταρτη το Κερύνεια ΙΙ.

- Θαύμα ιδέσθαι! Ένα χάρμα οφθαλμών, ένας ύμνος στην αισθητική!

Βρείτε τον σχεδιαστή του, να του δώσουμε βραβείο.

Στα 30!

Σήμερα γίνομαι 30.

Σήμερα όμως, γίνομαι και ενός.

Γιατί μπορεί πριν 30 χρόνια να γεννήθηκα, αλλά τέτοια μέρα πριν ένα χρόνο πέθανα από ανεύρυσμα. Ξαναγεννήθηκα λίγες ώρες μετά, βέβαια, κατόπιν εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς. Αλλά αυτό δεν παύει να καθιστά την 21^η Δεκεμβρίου διπλή επέτειο. Δεν ξέρω ποια από τις δυο ημερομηνίες είναι η πιο σημαντική.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω τον πόνο που ένιωσα πέρσι τέτοια μέρα. Θυμάσαι τον μαύρο καπνό από το Lost που τύλιγε τους ήρωες και τους χτυπούσε με δύναμη πάνω στα δέντρα; Ε, μια τέτοια δύναμη με έριξε στο πάτωμα και μένα. Νόμισα ότι επρόκειτο για μαύρη μαγεία στην αρχή. Νόμιζα ότι θα μου φανερωθεί ο διάολος ανά πάσα στιγμή. Ήταν υπερφυσικός ο πόνος στο στήθος.

Μέσα σε μία ώρα από την ώρα του πόνου βρέθηκα πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Δεν θα ξεχάσω που είχα από πάνω μου όλο το σόι και όλους τους οικογενειακούς φίλους να με κοιτάζουν με ένα απερίγραπτο ύφος που μου υποδήλωνε ότι είναι μετρημένες οι ώρες μου. Δεν θα ξεχάσω που τους ρώτησα: «θα πεθάνω έτσι; Γι αυτό ήρθατε όλοι άρον, άρον εδώ στη μία το πρωί.» Δεν μου απάντησε κανένας! Ούτε καν οι γονείς μου. Και έμεινα άναυδος που κανένας δεν σκέφτηκε να πει έστω ένα ψεύτικο «δεν θα πεθάνεις!» Ως παρηγοριά στον μελλοθάνατο. Αν μπορούσα τώρα να ξαναζήσω αυτή τη στιγμή, δεν θέλεις να ξέρεις τι θα έλεγε το στόμα μου! Ψυχολογία απέναντι στον υποψήφιο πεθαμένο, μηδέν!

Χαίρομαι που επιβίωσα, τι να πω κι εγώ. Αν και, μέσα στο 2010 οι φορές που είπα «καλύτερα να πέθαινα να μην σας βλέπω» ήταν περισσότερες από εκείνες που είπα «τι ωραία η ζωή!»

Τις πρώτες μέρες που βγήκα από την κλινική είχα πει ότι θα αλλάξω φιλοσοφία ζωής, ότι θα είμαι πιο θετικός, πιο ήρεμος, πιο συγκαταβατικός, αλλά τίποτα. Μαλακίες. Είμαι ακόμα πιο ερειστικός και πιο νευρικός από πριν. Και αυτό γιατί όλοι έχουν απαίτηση από τον ασθενή να είναι ήρεμος και πράος, αλλά ουδείς προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τη δική του μαλακία προκειμένου να μην με τσαντίσει. Δυο μέτρα και δυο σταθμά! Εγώ να υποχωρώ για το καλό μου, εσύ όμως, το ίδιο μαλάκας, για το κακό μου.

Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, είδες τι ακολούθησε φέτος... Τους τελευταίους 12 μήνες έθαψα τον πατέρα ενός από τους καλύτερους μου φίλους, ύστερα έθαψα τη γιαγιά μου, και δυο μήνες μετά, τον πατέρα μου. Η χρονιά του Χάρου! Και τώρα, λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου οι πραγματικοί μύριοι είναι εδώ, και κακό ψόφο δεν έχουν! Δίνω μάχες κάθε μέρα!

Μέσα από όλα αυτά τα κακά, πάντως, βγήκε ένα καλό. Επιβεβαίωσα ότι έχει κόσμο που με αγαπά και είναι πολύς. Με απεχθάνονται πολλοί, και το ξέρω, αλλά ευτυχώς με αγαπούν και πολλοί. Τόσο κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής μου, όσο και κατά τη διάρκεια του πένθους, η παρουσία φίλων τριγύρω ήταν συγκινητική. Γι αυτό και τους αφιερώνω το πιο κάτω βίντεο που φτιάξαμε όλοι μαζί, με την ευχή την επόμενη φορά που θα με δουν να με αγκαλιάσουν σφιχτά γιατί, πρώτον, το έχω ανάγκη και επειδή δεύτερον, σ’ αυτή τη ζωή μόνο αυτοί (μου) έμειναν…

Φίλε, δεν θα ξεχάσω την ώρα που συνήλθα και έριξα το κλάμα της αρκούδας όταν μου είπαν ότι η Κική και η Μαριλένα ήταν έξω και έκλαιγαν για μένα. Όταν είδα τον Χάρη να με κοιτάζει μες την εντατική με ένα θλιμμένο ύφος που για μένα ήταν η απόλυτη επισφράγιση της φιλίας μας. Δεν θα ξεχάσω τον Άνθο που ερχόταν «σκαστός» σε ώρες εκτός επισκεπτηρίου, να με δει γιατί «δεν το πίστευε ότι υπήρχε περίπτωση να μην με ξανακούσει να γελώ σαν καρακάξα!» και άλλα πολλά. Τα γράφω τώρα και σκουπίζω τα ζουμιά σαν μαλάκας, που τα θυμάμαι.

Δεν λέω άλλα, γιατί θα γίνω κι άλλο μελό και θα μας κράξει και το τελευταίο τσόκαρο του μπλόγγερ.

Κάπου εκεί στα τριάντα και βάλε, λοιπόν, και ο Θεός να βάλει το χέρι του. Όχι εκεί που το βάζει συνήθως. Ας το βάλει κάπου πιο πρακτικά, μπας και δούμε άσπρη μέρα!

Αχ, φίλε!

Η ζωή δυσκολεύει τρομερά, μέρα με τη μέρα!

ΥΓ: Δεν χωρέσατε όλοι μέσα στο βίντεο. Όσοι δεν είδατε τον εαυτό σας, ελπίζω να με συγχωρέσετε. Είστε καμιά δεκαριά. Σας αγαπώ όλους εξίσου.

Βίσση στο Repeat

Ξέρω ότι σου πρήζω τα χαμηλά όταν γράφω για τη Βίσση, αλλά δεν είδες τίποτα ακόμη!

Σε τρία περίπτερα έπρεπε να πάω σήμερα το πρωί για να βρω τη Real News που είχε προσφορά τον νέο δίσκο της Άννας μου. Πού καταντήσαμε, να αγοράζουμε τους δίσκους με τις εφημερίδες. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Τσακώθηκα με τους περιπτεράδες που ξεπούλησαν από το χάραμα – «απ’ τις εννιά το πρωί μου τελείωσαν!» - και με ταλαιπώρησαν, αλλά στο τέλος βρήκα κάποιον που του είχαν ξεμείνει τρία φύλλα και τα αγόρασα και τα τρία! Ένα για μένα, ένα για να το κάνω δώρο κι ένα για στοκ! Είχαμε λοιπόν, αίσιο τέλος!

Άκουσα τον δίσκο τρεις φορές. Και αποφαίνομαι τα εξής:

Η αίσθηση που μου άφησε, είναι αυτή της απέραντης αγάπης. Μόνο δυο άνθρωποι που αγαπιούνται τόσο πολύ μπορούν να βγάλουν αυτό τον δίσκο. Η ακρόαση των τραγουδιών ήταν σαν ένα φθινοπωρινό απόγευμα στο σπίτι τους, με τον Καρβέλα να παίζει στο πιάνο απλές μελωδίες και η Άννα να του τις τραγουδά άβαφη, κάζουαλ, λίγο πριν αποκοιμηθούν στον καναπέ αγκαλιά. Γενικότερα όλος ο δίσκος μου άφησε ένα απόσταγμα αγάπης στα χείλη, αχνιστό και μυρωδάτο σαν ιταλικός καπουτσίνο.

Με λίγα λόγια, είναι ό, τι καλύτερο έβγαλε τα τελευταία 10 χρόνια, μετά την ‘κραυγή.’ Πολύ καλύτερος δίσκος από το ‘nylon’ και πιο ειλικρινής από το pretentious ‘απαγορευμένο.’ Τις ‘Εικόνες’ δεν τις υπολογίζω γιατί τις βρήκα σαν μια απελπισμένη απόπειρα να επαναληφθεί ο τυφώνας της ‘Κραυγής’ και δεν πέτυχαν απόλυτα τον στόχο τους, παρόλο που περιείχαν τα επικά: ‘Τρένο’, ‘Είσαι’, ‘Ψυχεδέλεια’ και ‘Μην ψάχνεις την αγάπη’.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Αγάπη είναι εσύ – Το χλεύασες, το ειρωνεύτηκες, τώρα το χώνεψες, το τραγουδάς και το αποθεώνεις. Όπως προβλέπεται. Μετρά ήδη 83 airplays στο itunes μου και ανεβαίνει. Και να φανταστείς ότι δεν είναι το αγαπημένο μου από τα dance της. Το βίντεο κλιπ παρόλο που μου θύμισε στην αρχή το ‘αγάπη υπερβολική’ είναι πολύ προσεγμένο, στάζει Μαντόνα από το χιλιόμετρο και είναι μια όαση ανάμεσα στα μονοκάμερα του Καπετανίδη που παίζει καθημερινά το Mad.

Για όλα φταίει ο Θεός – Μ’ αρέσει όταν ο Καρβέλας τα βάζει με τον Θεό. Δεν είναι το αγαπημένο μου από τον δίσκο, αλλά το ακούω πολύ ευχάριστα.

Δεν θα υπάρξει άλλο – Ένα πολύ so now τραγούδι, με τέλειο ρεφραίν. Ανήκει στα πεντάστερά της.

Βαμπίρ – Το γνωστό από το άλμπουμ του Καρβέλα σε remake. Εγώ ήθελα να πει το ‘άρρωστα,’ αλλά οκ. Δεν θεωρώ ότι χρειαζόταν η επανάληψη. Μας έδωσαν που μας έδωσαν μόνο 10 τραγούδια, ας ήταν και τα 10 καινούρια.

Όαση – Τι ωραίο! Τι ωραίο! Στην αρχή δεν μ’ άρεσε, στο δεύτερο άκουσμα έφτιαξα υπέροχες εικόνες στο μυαλό μου με τον στίχο και την ατμόσφαιρα που σου δημιουργεί. Πιο έντεχνο και πιο ψαγμένο τσιφτετέλι δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Κάτι τέτοια λέει και την αθωώνω που κάποτε είπε το ‘τάσεις αυτοκτονίας.’ Θέλω βίντεο κλιπ για το ‘Όαση’ και γρήγορα!

Ομπρέλα – Από τα αγαπημένα μου. Τραγούδι στο στιλ των Onirama. Λατρεύω το ρεφραίν και τον στίχο: «Εσύ κρατάς ομπρέλα κι εγώ σου βρέχω έρωτες!» Βρεττανική ποπ στα καλύτερά της.

Σαν το ντο και το σι – Η τραγουδάρα του δίσκου. Και από πλευράς στίχων και από πλευράς συμβολισμού. Αν το έλεγε και ντουέτο με τον Καρβέλα θα επρόκειτο περί ιστορικής στιγμής στην πορεία τους. Το αγαπώ και το αφιερώνω ήδη εκεί που πρέπει!

Στα κρυφά – Όλοι λένε τα καλύτερα, εγώ δεν ξετρελάθηκα, για να πω την αλήθεια δεν το πρόσεξα ιδιαίτερα. Επιφυλάσσομαι όμως, καθώς εγώ την πρώτη φορά που άκουσα το ‘αγάπη υπερβολική’ είπα: «Τι μέτριο τραγούδι είναι αυτό;» Ναι, τόσα ήξερα, τόσα έλεγα…

Έτσι μόνο αξίζει – Πολύ ωραίο τραγούδι έτσι κι αλλιώς, ενώ όταν το δεις χορογραφημένο και στο Αρένα, ανεβαίνει ακόμη περισσότερο στο τσαρτ σου. Η θρησκευτική ενορχήστρωση πολύ ψαγμένη, καμία σχέση με την ερασιτεχνική που είχε βάλει τότε ο Καρβέλας στην ‘κινούμενη άμμο’.

Προτεραιότητα – Το 50ς χασάπικο, μία πιο σοφιστικέ εκδοχή του ‘κανένας’, κλείνει το άλμπουμ. Και αμέσως πατάμε το repeat. Ου ου, ουυυ ουυυυ... Ου ου ουυυυυ ουυυυυ... Μόνο ο Καρβέλας θα έσμιγε τόσο αρμονικά το χασάπικο με τα μπλουζ.

Η Βίσση και ο Καρβέλας δεν έβγαλαν δίσκο, μου χάρισαν μία προσωπική τους στιγμή. Και για άλλη μια φορά, τους είμαι τα μάλα υποχρεωμένος.

Φοβού τους Ανώνυμους κ Σχόλια Φέροντας

Προ ολίγου έλαβα ένα σχόλιο από κάποιον κύριο Ανδρέα Κοιλανιώτη. Το δημοσίευσα στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά το παραθέτω αυτούσιο και πιο κάτω, καθότι χρήζει κοινωνιολογικής μελέτης και ευρύτερου ιστολογιακού σχολιασμού. Ας αρχίσουν οι χοροί (ο σχολιασμός στις παρενθέσεις είναι δικός μου):

«Καλά ρε, τωρά ποιον προσπαθήσεις να πείσεις ότι η συμπεριφορά σου εν οκ; (Από πότε σας αφορά η συμπεριφορά μου; Τι μου είστε; Κηδεμόνας ή τηλεκριτικός;) Εμάς για τον εαυτό σου;

Οι ανθρώποι που έχουν τον κόσμο τζιαι την γνώμη του γραμμένο στα αρχίδια τους, έχουν τον πραγματικά. Κάμνουν το. Εν ασχολούνται (Αυτό είναι δική σας άποψη, δεν είδα πουθενά κώδικες συμπεριφοράς για ανθρώπους που γράφουν άλλους στα ούμπαλά τους). Εν το παουρίζουν κάθε τρεις φράσεις ότι "έχουν γραμμένο τον κόσμο τζιαι την γνώμη του" (Είστε ανακριβής και αθκειασερός. Δεν το βροντοφώναξα. Το έγραψα. Και μόνο δυο φορές. Όχι τρεις όπως λέτε.).

Αν γυρεύκεις συμπαίκτες για την ανώριμη συμπεριφορά σου, εκατάφερες τα. Ήβρες καμπόσους "προοδευτικούς" να σου πισκαλιούν δαμέσα για να μεν νιώθετε "χωρκάτες" (δεν ψάχνω συμπαίκτες και ο όρος «προοδευτικός» να λέιπει παρακαλώ γιατί παραπέμπει. Και που σας απαντώ καμιά φορά στα comments πολύ σας πέφτει. Μεγάλη ιδέα έχετε για τον εαυτό σας κύριέ μου).

Αν πιστεύκεις ότι εν λογική συμπεριφορά να παέννεις (‘πηγαίνεις’ όχι ‘παέννεις’ δεν είμαστε στην ‘Αίγια Φούξια’ σενιόρ) στα μπουζούκία τζιαι στα σκυλλάδικα (Μουρατίδη μου εσύ!), ούτε ένα μήνα μετά που έχασες τον πατέρα σου, τον άνθρωπο που πρέπει να εβασανίστην για να σε αναγιώσει, αν νομίζεις ότι έτσι τιμάς την μνήμη του, τότε πάω πάσο (Γούστο μου, καπέλο μου και καουμποϊλίκι μου να τιμώ την μνήμη του όπως γουστάρω, «έννεν που το τσιουλλάππιν σου» για να μιλήσω τη γλώσσα σας!). Εν είσαι καλά ρε, πήενναι να σε δεί ένας γιατρό (σας ξέφυγε ένα σίγμα τελικό). Αν εκατάλαβες ότι μιλώ για εκκλησίες, παπάδες τζιαι Θεούς, μεν το αρκίσεις το ραντεβού (‘αργήσεις’ με ήττα).

Ξέρω ότι τάχα θα μου γράψεις μιαν πέλλη, cool, προχωρημένη απάντηση. (βουλωμένο γράμμα διαβάζετε!) Τάχα τζιαι καλά δικηγόρος, ανώτερο πνεύμα τζιαι θα με αποστομώσεις (Τελικά, έχετε όλοι σε μεγάλη εκτίμηση τους δικηγόρους. Πού θα πάει δεν θα χρειαστείτε κάποτε έναν; Μπουάχαχα). Όμως όσα πανεπιστήμια τζιαι πτυχία τζιαι αν ετέλειωσες το μόνο που εκατάφερες να μάθεις εν ότι την μνήμη του πατέρα σου τιμάς την με το να παίζεις τραούθκια στο ipod.... (Ενώ εσείς μαστιγώνεστε άμα χάσετε κάποιον δικό σας, να εξιλεωθείτε. Και πάλι, αναρωτιέμαι. Από πού κι ως που εκφέρετε άποψη; Υπό ποίαν ιδιότητα εκφέρετε γνώμη για τα προσωπικά μου;)»

Δεν παλεύεται αυτός ο λαός! Δεν παλεύεται!

Λυπάμαι που έπρεπε να κάνουμε όλο αυτό το θέατρο κύριε Κοιλανιώτη μου, αλλά τα ‘θελε και σας ο Καλατράβας σας. Θα μπορούσα απλώς να σας γράψω ένα ωραιότατο «ασσιχτίρ» και να τελειώνουμε, αλλά μου δώσατε πάσα για μία ωραιότατη ανάρτηση η οποία ακολουθεί αυτή τη στιγμή. Με το θέμα σας τελειώσαμε, καλές γιορτές και παρακαλώ φεύγοντας να κλείνετε και την πόρτα. Α, και που ‘στε. Το μνημόσυνο την Κυριακή ισχύει, περάστε να κεραστείτε.

Που λέτε,

Κάποτε πήγα να δω ένα θέατρο στα πλαίσια ενός πανηγυριού. Το φιλοθεάμον κοινό αποτελούνταν στην πλειοψηφία του από τους κατοίκους ενός χωριού. Καθόμουν πίσω από μίαν οικογένεια, η οποία έκρινε σκόπιμο να ανοίξει διαλογική συζήτηση με τους ηθοποιούς καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Έλεγε, παραδείγματος χάρη, ο πρωταγωνιστής στη σύζυγό του: «Εγώ φταίω που σε παντρεύτηκα» και από κάτω, οι θεατές απαντούσαν δυνατά: «Αργά το θυμήθηκες!» Ύστερα, έλεγε ο πρωταγωνιστής: «Δεν το πιστεύω ότι με απατάς με τον καλύτερό μου φίλο» και το συμπάσχον κοινό απαντούσε: «Ας πρόσεχες καημένε μου!»

Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν φωναχτές, αληθινές και έμεινα έκθαμβος με την ταύτιση που έπαθαν με τους ρόλους, φαινόμενο που συναντάς κυρίως σε παιδικές παραστάσεις τύπου «Ο Νικολάκης Power Ranger». Παρόλο που μου έσπασαν τα νεύρα και δεν με άφησαν να απολαύσω το έργο, εντούτοις το βρήκα πολύ γλυκό το καλοκάγαθο και λαϊκό προφίλ τους, που δεν τους επέτρεπε να ξεχωρίσουν το θεατρικό από το πραγματικό.

Αυτή τη στιγμή, αυτό βιώνω κι εγώ – σε μέσες άκρες. Όχι επειδή παίζω θέατρο εδώ. Αλλά επειδή καλούμαι να απολογούμαι στον κάθε άγνωστο για το πώς ζω! Επειδή άνοιξα ένα ρημάδι μπλογκ και γράφω τα προσωπικά μου, υπάρχει κόσμος που θεωρεί ότι μπορεί ή/και νομιμοποιείται να εκφέρει άποψη γι αυτά. ΟΚ, αυτό είναι το τίμημα της δημόσιας έκθεσης. Δεκτόν. Άμα θέλεις να διαφωνήσεις κάντο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι υπόχρεος να σε ακούσω. Δεν σε κάλεσα! Μόνος σου ήρθες! Και από τακτ και μόνο τακτ δεν σε έδιωξα!

Θα με παρηγορούσε πολύ αν μερικοί αναγνώστες είχαν τον ανάλογο δείκτη νοημοσύνης να αντιλαμβάνονται πού τους πέφτει λόγος και πού όχι. Τα θέματα που θίγω εδώ δεν αφορούν πάντα προβλήματα δημοσίου συμφέροντος ή την επικαιρότητα για να «υποχρεούμαι» κατά κάποιο τρόπο να τους δώσω βήμα να εκφράσουν τη γνώμη τους. Δεν σας αφορά το πώς χειρίζομαι τα ερωτικά μου, τα οικογενειακά μου, τα επαγγελματικά μου, αλλά και ούτε είμαι υπόχρεος να σας ακούω να διαφωνείτε με τις πολιτικές, θρησκευτικές ή δεν ξέρω και γω τι άλλο, πεποιθήσεις μου! Το ότι σας επιτρέπω να γίνεστε θεατές της ζωής μου, δεν σημαίνει ότι γίναμε και φίλοι!

Δεν είμαι δημόσιο πρόσωπο για να σας απολογούμαι. Δεν ασκώ πολιτική, ούτε κατέχω καμία εξουσία. Τη γνώμη μου εκφράζω και αυτό τελικά, είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον καιρό των τσιγγάνων που ζω! Αν πάλι θεωρείτε ότι θίγεστε τόσο πολύ απ’ όσα γράφω, στα όρια του λιβέλου, υπάρχει και η δικαστική οδός. Χριστόφιας ανοιχτός και σκυλιά δεμένα!

Τώρα θα μου πεις: «Όταν σου γράφουν κομπλιμέντα, μια χαρά τα δέχεσαι. Να δέχεσαι και τις βρισιές!» Όχι φίλε μου. Δεν πάει έτσι. Είναι σαν να περπατώ στον δρόμο, περνά ένας άγνωστος μου λέει «Καλημέρα!» Τι περιμένεις; Να τον διαολοστείλω; Θα χαμογελάσω και θα ανταπαντήσω ευγενικά. Αλλά αν εκεί που περπατώ αμέριμνος περάσει ένας ανώνυμος και μου πει: «Γαμώ το σπίτι σου» τότε ναι, θα τα πάρω. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες. Απλώς δεν έχεις μπλογκ και ξεσπάς με ανώνυμα σχόλια. Tough.

Είναι τόσο απλό, τόσο αυτονόητο, αλλά υπάρχει και κόσμος που δεν μπορεί να το αντιληφθεί. Όπως την οικογένεια στο θέατρο που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τη μυθοπλασία από την πραγματικότητα και μιλούσε στους ηθοποιούς.

Φιλική συμβουλή: Αφήστε τα μπλογκς, και δείτε καμιά τσόντα. Πάντα βοηθά. Και όχι άλλες αντιπαραθέσεις. Ακόμα Πέμπτη είναι!

Και για να μην κλείσουμε αυτό το όμορφο βράδυ με καβγάδες, σας παραθέτω το νέο βίντεο κλιπ της υπέρτατης Θεάς Βισσάρας (που να πλένετε το στόμα σας με ανθόνερο πριν την συναφέρετε) για να πωρωθούμε όλοι μαζί. Αγάπη είναι, εσύ! Λατρεύω την κορύφωση στο τέλος, όταν θρυμματίζονται τα τζάμια στο αυτοκίνητο!

Μνημόσυνο

Ετοιμάσου για πόλεμο.

Προβλέπεται μεγάλος καβγάς με τη μάνα μου αυτή την εβδομάδα. Την Κυριακή είναι το μνημόσυνο του πατέρα μου και δεν θέλω να πάω. Ο πραγματικός λόγος είναι επειδή βαριέμαι να ξυπνήσω Κυριακή ημέρα από τις 8:00 για να ακούσω έναν παπά να ανακαλείται πάνω από έναν τάφο και να χάσω τον κυριακάτικο ύπνο μου. Ο ουσιώδης λόγος είναι επειδή θεωρώ ότι εδώ κι ένα μήνα ο πατέρας μου βρίσκεται συνέχεια μέσα στο μυαλό μου, είτε βλέποντάς τον όνειρο βράδυ παρά βράδυ, είτε μέσω της μουσικής. Οπότε, ποιος ο λόγος να ταλαιπωρούμαστε κυριακάτικα;

Έφτιαξα ένα playlist στον υπολογιστή με τραγούδια που του άρεσαν και τα παίζω πιο συχνά από ποτέ. Του τα τραγουδώ και για κάποιο μαγικό λόγο είμαι σίγουρος ότι με ακούει και χαίρεται. Το «τι θέλεις να κάνω» του Πάριου, τα «Γαλάζια σου Γράμματα» της Γαλάνη, το «Αγάπη που ΄γινες δίκοπο μαχαίρι» του Χατζιδάκι και άλλα τέτοια. Ε, αυτά αρκούν για να τον τιμήσω. Τώρα, να ξυπνήσω απ’ τα χαράματα, μες την κρυάδα για να πάω στο μνημόσυνο δεν εξυπηρετεί κανέναν εκτός από το άκρως χωρκάτικο και κυπριακό επιχείρημα που δεν είναι άλλο από το «τι θα πει ο κόσμος;»

Ξέρεις που έχω γραμμένο τον κόσμο εδώ και χρόνια, ιδιαίτερα τον δικό σας κόσμο που κατά τη γνώμη μου είναι κυρίως υπόκοσμος. Και επιπλέον, από πότε ο κόσμος δικαιούται να έχει άποψη για το πώς εγώ θα τιμήσω τη μνήμη του πατέρα μου; Ασχολούμαι εγώ για το πώς τιμάτε εσείς τα πεθαμένα σας ή τα ζωντανά σας; Στ’ αρχίδια μου κι αν τα τιμάτε, στα παπάρια μου κι αν δεν! Εγώ γιατί να αφορώ τον κόσμο; Ουδέποτε κατάλαβα...

Εδώ μέσα συμβαίνουν άλλα κι άλλα κατά καιρούς και ουδέποτε άκουσα καμία να επικαλείται το «τι θα πει ο κόσμος». Μόνο τώρα σας πήρε ο πόνος, τρομάρα σας! Ναι, ναι, μην λέμε μόνο ό, τι μας συμφέρει. Αν θα ζούμε βάσει του ηθικού κώδικα του μέσου χωρκατοκυπραίου να ζούμε μονίμως έτσι και όχι όποτε μας βολεύει!

Το μνημόσυνο, μάνα μου, δεν είναι ένα ευχέλαιο μία φορά κάθε αγίου λούτσου και καθαρίσαμε. Το μνημόσυνο των ανθρώπων που χάθηκαν γίνεται κάθε μέρα. Κάθε μέρα! Είτε μέσω της Μοσχολιού, του Πάριου και του Χατζιδάκι είτε μέσω του Ολυμπιακού κάθε φορά που σκοράρει και δεν τον έχεις τον άλλον δίπλα σου να του το πεις. Δεν βλέπεις αυτό το μπλογκ; Περί ενός μονίμου μνημοσύνου πρόκειται. Ενός αιώνιου μνημοσύνου που όμως ουδέποτε έμπλεξε με τους παπάδες.

Οι έρωτές μου, ας πούμε. Βρικολάκιασαν. Όχι γιατί δεν πέθαναν. Πέθαναν πριν καν ζήσουν. Αλλά, επί της ουσίας, ουδέποτε τους άφησα να πεθάνουν. Επειδή τους μνημονώ! Δέκα χρόνια τώρα ακούω τις Σακίρες να κάνουν waka waka και η καρδιά μου χορεύει σάμπα. Δεν είναι αυτό μνημόσυνο; Δεκατέσσερα χρόνια τώρα ακούω τις Βίσσες να σπαράζουν με το μπουκάλι ουίσκι ανά χείρας και λιώνω, και τολμάς να μου πεις εμένα ότι αποφεύγω τα μνημόσυνα; Αποφοίτησα από το Λύκειο πριν 12 χρόνια και ανάρτηση παρά ανάρτηση γράφω για το πόσο νοσταλγώ τους συμμαθητές μου. Δεν ξέρω εγώ, από μνημόσυνα; Κάθε νότα είναι και ένα μνημόσυνο! Ο παπάς με το καπνιστήρι του, ή πως στο διάλο λένε εκείνο το εκκρεμές που ξεκαπνίζει όσο το κουνάει, μας μάρανε.

Ο εγκέφαλος και το μνημονικό μας μερίμνησε ώστε να μην ξεχνάμε. Και όχι μόνο μερίμνησε να μην ξεχνάμε, αλλά μερίμνησε ώστε οι καλές στιγμές να αποτυπώνονται πιο βαθιά στον νου μας, ώστε να βασανιζόμαστε περισσότερο απ’ ότι αν θυμόμασταν τις κακές στιγμές και λέγαμε: «Ψόφησε κι ησυχάσαμε!»

Ο εγκέφαλος θυμάται μόνο τα καλά για να πονάμε. Τώρα πάρτε τα όλα από μπροστά μου, δεν θέλω τίποτα να έχω πια δικό μου. Δεν ξέρω τι θα κάνω, πάντως το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα πάω στο μνημόσυνο.

Και χέστηκα για το τι θα πει ο κόσμος!

ΥΓ. Τώρα, όλοι εσείς οι καλοθελητές που μεταφέρετε συχνά στο σόι μου τι γράφω στο μπλογκ και με «αδειάζετε» με κάθε ευκαιρία κανονικότατα, μεταφέρετε της αυτά που έγραψα με τρόπο, γιατί εγώ είμαι «ασθενής ομάδα» και δεν μπορώ τα πολλά, πολλά. Έχω πολλά μέτωπα ανοιχτά αυτό τον καιρό!

...Ιδού και το Πήδημα!

Το Σαββατοκύριακο ήμουν στην Ρόδο με τους Δικηγόρους για να παίξουμε εκεί το θέατρό μας. Έζησα στη Ρόδο 48 ώρες, και απ’ αυτές, ζήτημα να κοιμήθηκα τις οχτώ. Επιστρέψαμε απόψε όλοι μας τόσο γεμάτοι και πλήρεις που νιώθουμε πως ήμασταν στο νησί για μια βδομάδα! Τόσο καλά!

Ήταν σαν 5ημερη. Έχω από το Λύκειο να το ζήσω αυτό. Το ότι δηλαδή, ανήκω σε μία ομάδα, μία αποστολή εκτός συνόρων. Αυτό το κέφι που έφτανε συχνά τα όρια του σαχλού και του κλισέ, αυτή η ανεμελιά, με πήγανε 250 χρόνια πίσω. Δεν είχα καλύτερο! Κάναμε τα άπειρα! Μόνο τους νιπτήρες και τους μπιντέδες δεν ξηλώσαμε, όπως κάνουν οι μαθητές…

Και τώρα ό, τι θυμάμαι χαίρομαι:

Δεν είδα και πολλά από τη Ρόδο. Περπάτησα μόνο στην παλιά πόλη εκεί που είναι το κάστρο. Παρόλο που είναι νέκρα στα μέσα του Δεκέμβρη εντούτοις είναι τα πάντα καθαρά και άρτια από αισθητικής πλευράς. Δεν θυμίζουν σε τίποτα την κακογουστιά της Αγίας Νάπας ή της παλιάς Λευκωσίας, την οποία πλέον χρειάζεσαι εμβόλιο για να διαβείς ξένοιαστος. Η Ρόδος που είναι ένα απλό νησί και δεν θα περίμενες να έχει την υποδομή της Λευκωσίας, εκπέμπει ένα μυστικισμό, μία ερωτική ατμόσφαιρα και ένα σεβασμό που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Αν ήταν και ο καιρός με το μέρος μας (τσάκιζε κόκαλα το κρύο), θα μιλούσαμε για τον παράδεισο.

Το θέατρό μας πήγε μια χαρά. Εγώ το απόλαυσα. Ο κόσμος γελούσε, δεν ήθελα να κατέβω απ’ τη σκηνή! Την επόμενη μέρα εκεί που περπατούσα στον δρόμο, μου κόρναρε ένα αυτοκίνητο, ένας τύπος με όλη την οικογένεια στο πίσω κάθισμα κατέβασε το παράθυρο και μου είπε: «Γεια σου ρε Νόρμαν! (ο ρόλος μου). Τα γάμησες όλα ψες!» Έκανα ένα χαμόγελο ως τα αφτιά. Είμαι ένας σταρ!

Οι Ροδίτες ήταν υπέρ του δέοντος φιλόξενοι, στα όρια της παρεξήγησης. Μας έβγαλαν έξω και τα δυο βράδια και δεν αναφέρομαι μόνο σε δείπνα σε εστιατόρια, τύπου τσακ μπαμ και έξω απ’ την πόρτα, αλλά και σε μπαρότσαρκες που τελείωναν με το πρώτο φως. Μας σκλάβωσαν. Επίσης, επιβεβαίωσα ότι μιλούν σαν εμάς, έχουν προφορά, τονίζουν τα σύμφωνα πολύ. Το πρώτο βράδυ μπήκα σε ένα περίπτερο και νόμιζα ότι ήταν όλοι Κυπραίοι εκεί μέσα. Και σαν τον βλάκα, ρώτησα τον περιπτερά: «Κύπριος είστε;»

Και ερχόμαστε στα πραγματικά highlights!

Την Παρασκευή το βράδυ, αφού δειπνήσαμε όλοι στην ταβέρνα του ‘Αλέξη’ στην παλιά πόλη, πήγαμε σε κάτι ελληνάδικα που θύμιζαν επικίνδυνα τα 90ς. Ελληνάδικα που έπαιζαν στη διαπασών Στέλιο Ρόκκο, Σφακιανάκη, Βαλάντη και στο τσακίρ κέφι Άννα Βίσση, αλλά στο πολύ λαϊκό, ξέρεις, από «Καλύτερα οι δυο μας» και βγάλε! Ξέρεις τι σήμανε αυτό… Σήμανε την έναρξη ενός αναίσχυντου τσιφτετελισμού, που τον κατά απόλαυσα, με την παρέα μου να κατεβάζει τα σφηνάκια αβέρτα, σε σημείο που βγήκαμε επάνω στα τραπέζια και δεν αναγνωρίζαμε εαυτόν! Κι όλα αυτά, από το πρώτο βράδυ, μετά από τρεις ώρες πτήση (πετάξαμε στη Ρόδο μέσω Ηρακλείου – Μην ρωτάς γιατί, μόνο οι Κυπριακές Αερογραμμές σκέφτονται τέτοιες μαλακίες!).

Του έδωσα και κατάλαβε όμως! Ήταν όλα τόσο «παλιακά» με την καλή έννοια, ήταν όλα τόσο fixed, σαν νύχτα πρωτοχρονιάς! Ένα θα σου πω! Χόρεψα το «Χάντρα-χάντρα νύχτες μετράω» Ολοκλήρωση.

Το δεύτερο highlight έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Παρακαλώ να έρθει το άγημα και να ηχήσουν οι τρομπέτες, έχω να κάνω μια σπουδαία ανακοίνωση. Έτοιμοι;

ΠΗΓΑ ΜΕ ΠΑΡΕΑ ΣΤΟΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ!

Ναι, τον Τριαντάφυλλο. Τον γνωστό. Που το 1996 τραγουδούσε «Βλέπω κάτι όνειρα που με τρομάζουν και ξυπνάω,» και που το 1997 τραγουδούσε με τη Θεοδωρίδου: «Μην γυρίζεις ξανά, η πόρτα αυτή θα είναι κλειστή» και που είχε σγουρά μαλλάκια, σαν αδελφή, και τον κοροϊδεύαμε. Και που ήταν γενικώς για κλάματα και τώρα δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του, οπότε εγκατέλειψε την Αθήνα και τις μεγάλες πίστες και «ήρτεν πο’ σσω του» που λέμε και στα χωριά.

ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ!

Τραγουδιστές με λαμέ κοστούμια. Γυναίκες με κομπινεζόν που λίγο μετά αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν πουτάνες, αλλά τραγουδίστριες. Τραγουδίστριες που «πρέπει να πετάξουν τη νύχτα από πάνω τους» που λέει και ο Μουρατίδης. Είδα Λαϊκούς τύπους που χτυπούσαν το μπεγλέρι δυνατά. Είδα τρεις νύφες που ήρθαν να γλεντήσουν το πρώτο βράδυ τους εκεί. Η μία μάλιστα χόρευε στην πίστα κρατώντας την ουρά του νυφικού της παραμάσχαλα (δες βίντεο πιο κάτω). Είδα γενικώς τον Χριστό φαντάρο, αλλά ήταν τέλεια! Τόσο τέλεια που κατέβαζα τις βότκες σαν το νερό, ήμουν και νηστικός, ε, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος!

Ο Τριαντάφυλλος πάντως, ήταν ένα αίσχος και μισό. Αίσχος ήταν ανέκαθεν. Το Σάββατο, όμως, ήταν αίσχος με την κακή έννοια. Βγήκε στις 2:00, είπε πέντε τραγούδια αλλονών, που δεν τα ήξερα, δεν είπε κανένα δικό του σουξεδάκι να κάνουμε χάζι με το καλτ προφίλ του και εξαφανίστηκε. Μείναμε μέχρι τις 4:00 προσευχόμενοι να ακούσουμε έστω ένα ρεφραινάκι από το «Έλα όμως που δεν περνάει, αυτή η αγάπη με νικάει» ή τέλος πάντων ένα ρεφραίν από το «Σε δυο λεπτά και μόνο, χάνω τον κόσμο όλοοοοο, σου παραδοθηκαααα» αλλά τζίφος!

Ποιος νομίζεις ότι είσαι μαλάκα Τριαντάφυλλε, που μου βγήκες τραγούδησες πέντε σουξέ και νομίζεις πως καθάρισες; Η Βίσση στο Αρένα τραγουδά 3 ώρες non-stop και έχει και μία άλφα ηλικία και ήρθες εσύ τώρα να μου το παίξεις ακριβοθώρητος; Δεν μας χέζεις! Τα €25 που δώσαμε και πολλά σου είναι!

Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτό, εγώ έχω να πω ότι εκεί μέσα πήρα «μαθήματα ζωής» και την καταβρήκα. Δες και φρίξε ευχάριστα (Ο Τριαντάφυλλος είναι αυτός που τραγουδά στο τέλος το «καλοκαίρι μου» του Χατζηγιάννη):

Τέλος, να σου πω ότι από το Καζίνο μόνο απ’ έξω πέρασα και ευτυχώς.

Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω δημοσίως τον Γαβριήλ, τον γνωστό μπλόγγερ που ήταν εξαιρετικά βοηθητικός στα διαδικαστικά της παράστασης, αλλά και τρομερά φιλόξενος και φιλικός. Για χάρη μας υπέμενε κοτζάμ Τριαντάφυλλο και γι αυτό χρήζει μεγάλου ανδριάντα. Ευχαριστούμε εκ βαθέων, φίλε!

Τι να σας πω. Πέρασα τέλεια!

Ο Δικηγορικός Σύλλογος, τώρα μας έταξε τουρνέ στην Θεσσαλονίκη. Κρατώ μικρό καλάθι. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις…