Αναδρομή: Το 2010

Μόνο με μία λέξη μπορεί να περιγραφεί το 2010.

Ήταν έντονο.

Είχε τεράστιες χαρές, και τεράστιες λύπες. Κοινώς, μας γάμησε. Είναι σαν τον καιρό, όπως τον καταντήσαμε σήμερα. Μια μας καίει, μια μας παγώνει, κλίμα τροπικό!

Τους πρώτους τρεις μήνες του '10, τους πέρασα καθηλωμένος στο κρεβάτι, παλεύοντας με τα μετεγχειρητικά σύνδρομα του ανευρύσματος, τα οποία δεν ξέρω αν ποτέ θα ξεπεράσω. Αισθάνομαι πλέον ότι μπορεί να πεθάνω ανά πάσα στιγμή και έχω φτάσει στο σημείο να μην κάνω σχέδια για τίποτα. Παλιότερα σχεδίαζα μέσα στο νου μου το πώς θα είναι το σπίτι μου, τα παιδιά μου, η οικογένειά μου… Τώρα πια, δεν σκέφτομαι τίποτε. Ούτε θέλω να σκέφτομαι οτιδήποτε. Ώρες, ώρες αμφιβάλλω και κατά πόσο θα φτάσω το φετινό καλοκαίρι να κάνω διακοπές. Πόσω μάλλον να ονειρεύομαι το μέλλον. Για τέτοια ψυχολογικά μιλάμε. Εν πάση περιπτώσει, έτσι φάγαμε τους πρώτους τρεις μήνες της χρονιάς και πάμε παραπέρα.

Ύστερα έδωσα εξετάσεις για το Δημόσιο και ήρθα πρώτος. Αυτό με αποζημίωσε όσο δεν φαντάζεσαι. Τα έχω ξαναγράψει, μην επαναλαμβάνομαι. Ήταν τεράστια τόνωση για το ηθικό μου. Πήρα, εν τέλει, τη δουλειά και αισθάνθηκα ότι προόδεψα και επαγγελματικά και οικονομικά. Τουλάχιστον επιβεβαίωσα ότι ακόμα ο νους μου δουλεύει.

Το καλοκαίρι, πάντως, ήταν υπέροχο. Μπορεί ολόκληρη η χρονιά να ήταν καταραμένη, αλλά το καλοκαίρι με αποζημίωσε. Τρεις μήνες ξεγνοιασιάς, σαν να ήμουν φοιτητής! Δεν δούλεψα ούτε μισή μέρα. Όλο διακοπές! Έβγαινα βράδυ παρά βράδυ, πήγα στη Βαρκελώνη ένα μήνα, ξεπέταξα από πάνω μου την υγρασία της Κύπρου, και φυσικά, πήγα στη συναυλία της Βίσση σαν Καρβέλας και έγινε το σώσε.

Εδώ, με την Αγγελική στη Βαρκελώνη. Φέτος, η Αγγελική ήταν όνομα και πράμα. Τρία χρόνια μετά τη γνωριμία μας, εξακολουθεί να διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου, με το σπαθί της. Σε αγαπώ!

Το βισσικό συναπάντημα, που λέτε, παίζει να είναι και ό, τι καλύτερο μου συνέβη τα τελευταία πέντε χρόνια! Το κοροϊδεύουμε, το σνομπάρουμε ως τάχα μου κάτι 'ελαφρό' (η ποιότητα σας έφαγε, μην ανοίξω τώρα το στόμα μου), αλλά τόσους μήνες μετά, όταν το βλέπω στο youtube πετάω στον ουρανό. Εξαϋλώνομαι. Για να καταλάβεις πόσο, κάθε που τελειώνει το βίντεο, σκηνοθετώ με τη φαντασία μου και τη συνέχεια. Ότι δηλαδή, η Βίσση συγκινείται και μου λέει: «Έλα να κάνουμε όλη τη συναυλία μαζί» και τραγουδάμε διάφορα ζεϊμπέκικα, όπως που χου το αγαπημένο μου «Βρε Κουτό» και κάνουμε ολόκληρο πρόγραμμα. Πέφτω να κοιμηθώ και πάντα βλέπω τη συνέχειά της φάσης. Άσε, δεν πάω καλά, το ξέρω, νιώθω σαν να μην με ξέρω!

Αν νομίζεις ότι ήμουν άνετος επί σκηνής με τη Βίσση, λανθάνεσαι. Νόμιζα θα βγει η καρδιά έξω από το σώμα μου από τις ταχυπαλμίες. Μάλιστα, σε κάποια φάση, σκέφτηκα: "Τελείωνε γαμημένο fabulous, κοντεύω να πεθάνω από την αδρεναλίνη!"

Το φθινόπωρο ήρθε το θέατρο. Με την ομάδα του θεάτρου πλέον με συνδέει μεγάλος έρωτας. Μεταφορικός έρωτας, αλλά και… κυριολεκτικός, για όσους κατάλαβαν. Θέλω να πάρω μια πολυκατοικία και να τους βάλω μέσα να ζούμε όλοι μαζί. Ειδικά όταν πήγαμε στη Ρόδο, επιβεβαίωσα πόσο πολύ τους αγαπώ. Αυτή η ομάδα μου χάρισε το αίσθημα του «ανήκειν», πράγμα που έχω να νιώσω από τον καιρό των μαθητικών μου χρόνων, τα οποία ξέρεις πόσο εκτιμώ και επιθυμώ. Μπορεί να υπήρχαν στιγμές που να βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να παίξω μαζί τους, στις πρόβες, αλλά όταν έρχονται οι παραστάσεις…

Εδώ, η παράσταση της Ρόδου. Μακράν η καλύτερη που δώσαμε. Εγώ τουλάχιστον την απόλαυσα περισσότερο, επειδή ήξερα ότι από κάτω δεν με βλέπει κανένας γνωστός. Οπότε, έκανα επιπλέον καραγκιοζιλίκια άφοβα.

Μετά πέθανε ο πατέρας μου, σκατά φινάλε για την χρονιά. Το περιμέναμε εδώ και χρόνια ότι θα συνέβαινε, δεν μας ήρθε κεραυνός εν αιθρία. Αλλά το πραγματικό πένθος τώρα ξεκινά. Που ξεχνώ ότι πέθανε και τον ψάχνω. Διαβάζω κάτι στην εφημερίδα, φερ’ ειπείν, και ασυναίσθητα πάω να του το πω. Ή βλέπω κάποιον φίλο του στον δρόμο και βγάζω το κινητό να του τηλεφωνήσω. Εδώ είναι το πραγματικό πένθος και όχι στα μνημόσυνα, χώρκατε Κυπραίε που ήρθες να μου κάνεις μαθήματα ηθικής, τις προάλλες, φτου στα μούτρα σου τα ξιμαρισμένα!

Οι ισορροπίες άλλαξαν μέσα στο σπίτι από τότε. Όχι πως με τον πατέρα μου ζωντανό, ακολουθούνταν κάποια αυστηρή ιεραρχία, αλλά είναι απίστευτο το πως ανατρέπονται οι ισορροπίες εν μία νυχτί. Το πως ανακατατάσσονται οι προτεραιότητες, οι σχέσεις των υπολοίπων. Είναι σαν να αποχωρήσει αύριο από την ΕΕ, η Γερμανία. Θα γίνουν ή όχι όλα μπουρδέλο; Θα γίνουν.

Αυτά!

Στα τσακίδια, λοιπόν, το 2010 και όπως προείπα, δεν γουστάρω να θέσω στόχους για το 2011. Δεν με παίρνει να θέτω στόχους. Το μόνο που θέλω, είναι να με βαρέσει ο έρωτας και να ζαβλακωθώ όπως τότε, όταν πρώτο-ερωτεύτηκα και να πάω ταξίδι σε καμιά χώρα που δεν έχω ξαναπάει. Στην Κροατία κατά προτίμηση.

Κλείνουμε την χρονιά με ένα review του θρυλικού βίντεο με την Βισσάρα μου, οπτικογραφημένο από κάποιον άγνωστο φαν, που κατάφερε και τράβηξε αξιοπρεπέστατα όλο το happening, με τέλειο ήχο.

Καλό 2011. Αν κρίνω από το ’11 έτσι όπως το βλέπω γραμμένο σαν τρίαινα του εξαποδώ, πολύ διαολεμένο προβλέπεται…