Ρε! Η Ελλάδα Ποτέ δεν Πτωχεύει!

Είμαι στην Αθήνα, γι αυτό και χάθηκα.

Ένα μόνο θα σου πω: Ψες το βράδυ ακυρώθηκε μια έξοδος που κανόνισα με μία φίλη, έτσι δεν ήξερα τι να κάνω. Για να μην πέσω να κοιμηθώ απ' τις δώδεκα, πήρα ένα ταξί όπως ήμουν ντυμένος σαν γύφτος και πήγα στο Αρένα να δω τη Βίσση μου. Απορούσα αν θα μου επέτρεπαν την είσοδο όπως ήμουν ντυμένος, αλλά δεν είχα τίποτα να χάσω. Βρήκα μια καρέκλα στον 4ο όροφο, σε ένα θεωρείο, και παλλουκώθηκα εκεί. Παρακολούθησα όλο το σόου σαν το Φάντασμα της Όπερας, αγναντεύοντας από τη μία τον έξαλλο ελληνισμό να επιδίδεται εις άκρατον τσιφτετελισμό, και από την άλλη, τη Βισσάρα να επιδίδεται σ' αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα απ' όλες: να σαρώνει!

Η Ελλάδα, φίλε, δεν θα πτωχεύσει ποτέ! Όταν βγήκε ο Βίσσαρος (με εξαιρετική ενέργεια και φωνητική επίδοση που παρέπεμπε σε παλιές καλές εποχές των Αστεριών), και τραγούδησε: "Ρε! Ξέρεις ποια είμαι εγώ, πως με λένε κι η σκούφια μου από πού κρατάει..." και έγινε από κάτω εθνοκάθαρση στο λέλουδο και το λίκνισμα γοφού, συνειδητοποίησα γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, γιατί δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά!" Όταν έχεις ένα ΔΝΤ να κρέμεται από πάνω σου σαν Δαμόκλειος Σπάθη και εσύ χορεύεις με τσαμπουκά Αθανάσιου Διάκου και τσαγανό Μπουμπουλίνας το "Ρε!", έχεις κερδίσει το παιχνίδι της ζωής προ πολλού!

Είναι μακράν η καλύτερη στιγμή του προγράμματος. Συμβολική, συγκινητική, με εμφανές το πολιτικό στίγμα της εποχής και αρκετά ρετρό ώστε εμένα να με πάρουν τα ζουμιά ως φόρο τιμής στην εφηβική μου ζωή.

Δες εδώ εθνικό ρίγος:

Θα πάω ξανά κι απόψε με παρέα, σε τραπέζι.

"Μα, οι Θεοί, ζηλέψανεεεεε... την τόση ομορφάδααααα και τα παιδιά φυλαάαααακησαν, για πάντα στην Ελλάδαααααα!"