Chart Show: La Pasión Griega

Άρχισαν να με ζώνουν διάφορα φίδια τα τελευταία 24ωρα.

Ναι, οι Ισπανοί δεν με μετέφεραν σε νέο διαμέρισμα όπως τους παρακάλεσα. Ούτε καν απάντησαν στο mail μου. Και έχω κακό προαίσθημα. Αλλά, ελπίζω πως μέχρι το Σαββατοκύριακο που πετάω θα διευθετηθεί το ζήτημα.

Επίσης, άρχισα να φοβάμαι και τους ελλαδίτες. Πετάω μέσω Αθηνών και οι πρόσφατες απεργίες με τρομάζουν. Με βλέπω να κοιμάμαι σε sleeping bag στο Ελ. Βενιζέλ! Και στο τέλος όλες αυτές οι τροπικές εικόνες που σχεδιάζω, θα κονιορτοποιηθούν παραπέμποντας στην Guernica του Πικάσο.

Όχι όμως! Δεν θα αφήσω τον αρνητισμό να κυριαρχήσει. Δεν ξενερώνουμε ποτέ και ακόμα κι έτσι να προκύψουν οι διακοπές μου εγώ αρνούμαι να χαλαστώ! Αλλά καλά θα κάνουν να πάνε όλα καλά, γιατί θα κάνω φόνο και στις φυλακές αμφιβάλλω αν επιτρέπεται το blogging.

Λοιπόν! Πώς θα ξεχάσουμε τα νεύρα μας; Θα παίξουμε Chart Show! Yay!

Παρόλο το άγχος της προετοιμασίας του ταξιδιού, έχω να σου πω ότι εξακολουθώ να διακατέχομαι από τρομερά ερωτική διάθεση. Και αυτή τη διάθεση την ξεζούμισα μέσα από 10 αντιπροσωπευτικά ελληνικά τραγούδια που μου θυμίζουν Ισπανία ή τέλος πάντων όλα αυτά τα φλογερά που αντιπροσωπεύει ο κόσμος της. Ταγκό, ρούμπες, bossa nova, τσα-τσα και φλαμένκο από Έλληνες καλλιτέχνες, όλα παραταγμένα στην τελετή έναρξης των διακοπών μου!

Τα ακούω και με φαντάζομαι ήδη με σομπρέρο, καστανιέτες, μαράκες και τα συναφή να χορεύω ανέμελα στο λιμανάκι! Πάμε να τα δούμε:

Θα πέσει πολλή κουλτούρα, προειδοποιώ:

10. Γλυκερία – Τ’ απογεύματα τ’ άδεια.

Τη Γλυκερία την έχουν περί πολλού στην Ελλάδα, εδώ όμως και ειδικά στο σπίτι μας την έχουμε επιεικώς γραμμένη. Ουδέποτε μας έκατσε στο αφτί. Ξέρω, de gustibus e coloribus no disputandum. Αλλά αυτό το ταγκό, κάτι μου κάνει. Με παραπέμπει στις εποχές της γιαγιάς μου, στα late 50s και δεν μπορώ να μην συγκινηθώ. Παρόλο που το ταγκό είναι αργεντίνικης καταγωγής, εντούτοις το συγκεκριμένο τραγούδι με τοποθετεί σε μία αρχοντική σάλα νεοκλασσικού, με εμένα να προσπαθώ να ξεμοναχιάσω την Καραμπέτη πίσω από κεντημένη λευκή κουρτίνα και τον Κουτσομύτη να προσπαθεί εις μάτην να μας σκηνοθετήσει…

09. Ευσταθία – Ζωές Θανατηφόρες.

Αγαπημένη η Ευσταθία! Το πρώτο της άλμπουμ ήταν υπέροχο, το δεύτερο απλά αξιοπρεπές, ελπίζω να σταθεί αντάξια του ντεμπούτου της και να μην εξαφανιστεί στο μέλλον, παρόλο το ιδιόμορφο στιλ της. Μου θυμίζει λίγο την Ηρώ, και αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί η Ηρώ είναι πάνω απ’ όλα μουσικός και όχι μια τυχαία τραγουδιάρα, το δε «έτσι είναι οι σχέσεις» ήταν ύμνος για όλο το 2002 μου. Κακό γιατί και η Ηρώ μετά από το συγκεκριμένο άσμα εξαφανίστηκε και μέχρι σήμερα αγνοείται. Εν πάση περιπτώσει, οι «ζωές θανατηφόρες» της Ευσταθίας είναι τρομερά ταξιδιάρικο τραγούδι και το μόνο που μπορώ να φανταστώ ακούγοντάς το, είναι σκηνή από ευρωπαϊκό κινηματογράφο στην οποία σκοτώνεις για να παίξεις…

08. Γιώργος Μαζωνάκης – Σαν δυο σταγόνες βροχής.

Μην ξεγελιέσαι αγαπητέ ακροατή από το μπουζούκι και το γαρούφαλο που περιτυλίγουν το αριστούργημα του Φοίβου. Ο Μαζωνάκης μπορεί να ερμηνεύει το συγκεκριμένο τραγούδι με ύφος Πετρέλη και «κερνάω απόψε εγώ» αλλά αν ακούσεις το φλαμένκο version όπως το είπε στο Mad Secret Concert θα με θυμηθείς! Και μένα και τον Χοακίν Κορτές! Εντάξει, ο Μαζωνάκης δεν είναι από τους αγαπημένους μου, μην σου πω ότι δεν τον συμπαθώ καν, αλλά στην συγκεκριμένη ερμηνεία, chapeau! Ναι, για το βίντεο κλιπ δεν το συζητώ καν, άλλη φάση στο Φασούρι!

07. Δήμητρα Γαλάνη – Combo, Combo.

Πόσο ωραίο! Μία ελληνική διασκευή λατινοαμερικάνικου άσματος, στο στιλ που μας έχει συνηθίσει η Γαλάνη στις τελευταίες της δουλειές. Δεν μπορείς να το περιγράψεις, μόνο να το αισθανθείς! Το τραγούδι οπτικοποιήθηκε από τους White Room αν δεν απατώμαι, και ήταν πολύ καλή παραγωγή για τα ελληνικά δεδομένα. Κάποτε το έπαιζε το Mad συνέχεια. Δυστυχώς, όργωσα όλο το YouTube και δεν βρήκα ούτε ίχνος του. Παρόλα αυτά, αν τύχει και πέσεις επάνω του, μην το σκεφτείς δυο φορές, χόρεψε άφοβα και γίνε ένα με το κουβανέζικο τσούρμο. Λέμε τώρα…

06. Άλκηστις Πρωτοψάλτη – Τρίτο Στεφάνι.

Τα λόγια είναι περιττά. Τραγούδι που πρώτο-τραγούδησε η Μαρινέλλα στην ομώνυμη σειρά, αλλά αποθεώθηκε από την Πρωτοψάλτη στις συναυλίες που έδωσε με την κρατική ορχήστρα της Πράγας και μέσω του άλμπουμ «Παραμύθια μιας φωνής.» Παρόλο που, κατά τη γνώμη μου, ο Κραουνάκης έγραψε και καλύτερα ταγκό, το συγκεκριμένο όταν το λέει η Πρωτοψάλτη με το νεύρο και το πάθος που τη διακρίνουν, η τρίχα μου σηκώνεται κάγκελο, και όχι μόνο… Αν είσαι αλλοδαπός και δεν καταλαβαίνεις τι λέει ο στίχος, νομίζεις ότι η Πρωτοψάλτη περιγράφει τη μάχη των Θερμοπυλών με την ερμηνεία της. Μην γελάς, για καλό το λέω...

05. Κατερίνα Κούκα – Αν δεν γεννηθείς αστέρι.

Ένα γλυκύτατο ταγκό του Μάριου Τόκα, που ερμήνευσε η Κούκα στον δίσκο «Δεν σκοτώνουν την αγάπη με την πρώτη αφορμή.» Πιστεύω ότι είναι και ο καλύτερός της δίσκος, παρόλο που δεν έβγαλε ηχηρά σουξέ. Εν πάση περιπτώσει, το συγκεκριμένο ταγκό παραδόξως είναι από τα αγαπημένα μου για προσωπικούς λόγους. Με παραπέμπει σε μια πολύ αγαπημένη χρονιά. Επίσης, βρίσκω τον στίχο πολύ σουρεάλ, και ό, τι πρέπει για κοινωνιολογική ανάλυση. «Αν δεν γεννηθείς αστέρι η ζωή πως περιμένεις να σε ξέρει», σαν να λέμε: Πάεννε σε κάνα famestory, μάνα μου, σε κάνα Greek idol, να σε μάθει κανείς πέρα από τη μάνα σου! Χα! Η Κούκα εξαφανίστηκε και αυτή από το μουσικό στερέωμα, την τελευταία φορά που με απασχόλησε, ερχόταν σε λεκτική αντιπαράθεση με την Άσπα Τσίνα στο Fame Story 1!

04. Χάρις Αλεξίου – Για ένα ταγκό.

Από αυτό το τραγούδι αγάπησα την Αλεξίου. Και όταν είδα τη Βίσση να το ερμηνεύει λάιβ στο Riba’s το 1996, χορεύοντας με τον Φωκά Ευαγγελινό (κλικ εδώ), την αγάπησα ακόμα περισσότερο. Τη Βίσση.

03. Κωστής Μαραβέγιας – Δεν ζητάω πολλά.

Εδώ είμαστε. Στην έκπληξη των τελευταίων δύο ετών! Όπως έγραψα τον περασμένο Ιανουάριο, ο Μαραβέγιας είναι ό, τι πιο φρέσκο ξέβρασε η ελληνική δισκογραφία τα τελευταία χρόνια. Με μποέμικη αύρα, έξυπνο στίχο, αέρα λατινικής Αμερικής στις νότες... Ένας Θεός! Αυτός θα ήμουν, αν ήμουν ταλαντούχος! Παρόλα αυτά, ο δεύτερος του δίσκος “Welcome to Greece” δεν με ξελόγιασε όπως ο πρώτος, τον βρήκα μια αδιάφορη επανάληψη του προηγούμενου και ελπίζω ότι η συνέχειά του σαν τραγουδοποιός θα είναι πιο προσεγμένη και πιο αυθεντική. Δεν έχω καμία αμφιβολία περί τούτου βέβαια, καθώς αν δεν τον πιέσει η δισκογραφική, θα με βγάλει ασπροπρόσωπο με τα χίλια!

02. Μιχάλης Ρακιντζής – Τον φίλο σου ζηλεύω.

Αυτό. Με κεφαλαία γράμματα. Τραγούδι με στίχο που θα μπορούσα να τον είχα γράψει εγώ, τραγούδι που μ’ έχει περιγράψει απόλυτα και με ανησυχητική ακρίβεια. «Τα πιο ωραία κορίτσια όλο λάθος αγόρια αγαπάνε, κι αυτούς που έχουν αγάπη να δώσουν ποτέ δεν κοιτάνε!» Κουράστηκα και να το λέω. Αυτούς τους μαλάκες θέλετε, αυτούς να πάρετε. Και μένα αφήστε με ήσυχο…

Και τώρα που φτάσαμε στην κορυφή, πατούμε το play για να δούμε ένα βίντεο recap των πρώτων εννέα θέσεων και να καμαρώσουμε με το χαμόγελο στα χείλη το νούμερο ένα κι άλλο κανένα.

Το νούμερο ένα περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τη διάθεσή μου αυτό τον Ιούλιο! Ευλογημένος να είναι. Με αυτό σας αφήνω να πάω να απολαύσω το καυλοκαίρι μου και παρόλο που θέλω να κρατηθώ μακριά από το ιστολόγιό μου, υπόσχομαι να σας στείλω καμιά καρτ ποστάλ, για να μην με πείτε τελείως γαϊδούρι.

Σας φιλώ σαλιωτά (μέχρι να σας έρθει αναγούλα)!

Και τώρα κηρύσσω την έναρξη των καυλοκαιρινών διακοπών - υπερπαραγωγή 2010. Γδυθείτε!