Μία Πίτα Lost με Ολίγη από Spoiler

Το κλάμα της αρκούδας έριξα μόλις είδα το τελευταίο επεισόδιο του Lost, πριν από λίγο.

Παρακάμπτω τις γκρίνιες, τα γιατί και τα πως, τα αναπάντητα ερωτήματα, τις τρύπες στη μυθοπλασία και απονέμω φόρο τιμής στην καλύτερη σειρά που είδα ποτέ στη ζωή μου. Με πέθανες αγαπητό μου Lost, αλλά άξιζε κάθε λεπτό!

Αντιλαμβάνομαι ότι τελικά δεν εξηγήθηκε τίποτα και ο καθένας ό, τι ήθελε κατάλαβε, αλλά έχω να σου πω ότι και τα μεγαλύτερα ποιήματα του κόσμου ουδέποτε εξηγήθηκαν με ακρίβεια. Ο καθένας ό, τι θέλει καταλαβαίνει και απλώς τα απολαμβάνει όσο τα διαβάζει πλάθοντας εικόνες στο άκουσμα των λέξεων. Τα ποιήματα του Ελύτη, για παράδειγμα, ένας Θεός ξέρει τι σημαίνουν και τι έπαιρνε ο ίδιος όταν τα έγραφε, παρόλα αυτά αποτελούν πολιτιστική κληρονομιά ολόκληρου έθνους. Έτσι και το Lost. Δεν πειράζει αν δεν κατάλαβες τίποτα, δεν πειράζει που δεν σου εξήγησαν τίποτα. Το γεγονός ότι κάθε βδομάδα ήσουν στη τσίτα περιμένοντας το καινούριο επεισόδιο να αρχίσει, το γεγονός ότι συνέπασχες με τους ήρωες, αγωνιούσες, έβριζες κάθε φορά που τελείωνε ένας κύκλος και δεν άντεχες μέχρι τον επόμενο αποδεικνύουν πόσο κορυφή ήταν αυτή η σειρά! Είναι με τα μπούνια δείγμα πολιτισμού του τηλεοπτικού κόσμου.

Στο κάτω-κάτω, από κάτι τέτοιες σειρές δεν ζητάς απαντήσεις. Απλώς χαίρεσαι το μυστήριό τους. Θες να στο κάνω πιο λιανά; Όταν ήμουν μικρός έβλεπα ανελλιπώς το «οικογένεια» από τον αντένα. Μια σειρά μυστηρίου (της πλάκας) που έπαιζε ο περιβόητος «Δαράτος». Ήμουν 9-10 χρονών και ζήτημα αν καταλάβαινα τα βασικά. Η σειρά ούτως ή άλλως δεν έβγαζε πολύ νόημα, έμπαζε από παντού η πλοκή και το σενάριό της, ενώ αργότερα όταν μετονομάστηκε σε «οικογένεια-καζίνο» περιπλέχτηκε ακόμη περισσότερο και ουδέποτε καταλάβαινα τι τελικά έβλεπα. Αυτό που μετρά είναι ότι σήμερα όταν αναπολώ τη σειρά, αισθάνομαι δέος! Κι ας ξέρω πως ήταν κατά βάθος ένα άτσαλο σεναριακό εγχείρημα που απ’ αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε.

Θες κάτι πιο πρόσφατο και πιο κοντά στα μέτρα μας; Είχε το «παρά πέντε» συνοχή; Ειδικά στον δεύτερο κύκλο δεν ξέραμε καν τι ψάχνουν η Ζουμπουλία και η παρέα της. Το όλο θέμα ήταν ότι σε κάθε επεισόδιο γελούσες και στο τέλος σου έμεινε μια ευχάριστη ανάμνηση. Ε, αυτό κατάφερε και το Lost. Να δημιουργήσει ένα μύθο, να τον συντηρήσει, ίσως και να τον καταρρίψει. Στην τελική, το ταξίδι μέτρησε και όχι ο προορισμός.

Κλισέ, αλλά αλήθεια.

Πλάνταξα στο κλάμα, ταυτίστηκα, συμμερίστηκα, νευρίασα, τελικά έζησα μέσα από το Lost. Ευχαριστώ!

Άσχετο αλλά θα στο πω:

Ο Τζακ μου ήταν ανεπιθύμητος ανέκαθεν. Τους Mr. Perfect πάντα τους απεχθάνομαι. Η Evangeline Lilly είναι υπερεκτιμημένη γκόμενα, μόνο για διαφημίσεις σαμπουάν την έχω άξια. Θα ήθελα να είχα έστω και το 1/100 από την αλητεία και το sex appeal του Σόγιερ, ενώ ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν μακράν ο Ντέσμοντ. Ούτε πολύ φλώρος, ούτε μεγαλωμένος μες τα χωράφια. Τον Λοκ και τον Μπέντζαμιν Λάινους τους σιχαίνομαι. Δεν είδα πιο γλοιώδεις τύπους. Αν τον έβλεπα πάνω στο καροτσάκι, άνετα τον πατούσα τον Λοκ. Αυτός που μου φέρνει πιο πολύ απ’ όλους όμως, είναι ο Χάρλι. Στον χαρακτήρα πάντα. Γιατί στο φιζίκ πιο πολύ με τον Σαίντ με κόβω.

Τέλος, το ρεζουμέ για μένα είναι το εξής: «Το νησί που σε βασανίζει είναι όντως μία κόλαση αλλά δεν μπορείς να το βουλιάξεις. Σε έχει σκοτώσει προ πολλού!».

Lost για πάντα!