Αυτό το Πάσχα, ηρέμησα!

Στα τσακίδια και το Πάσχα.

Δεν πήγα ούτε μια μέρα εκκλησία. Ούτε καν το Μ. Σάββατο. Και τις άλλες χρονιές που πήγαινα δηλαδή, τι καταλάβαινα; Απλώς έπαιρνα μάτι τη γειτονιά, αναφωνούσα ένα «πώς γεράσανε όλοι έτσι» και έφευγα. Φέτος, την ώρα του ‘Χριστός Ανέστη’ έβλεπα βίντεος στο Youtube. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι ξεκουράστηκα. Εφτά μέρες έλιωσα στον ύπνο! Τις μισές μέρες των διακοπών κοιμόμουν.

Βγήκα έξω μόνο τη Δευτέρα του Πάσχα και ήπια Μαρτίνι στο Hustle. Αναλογία αντρών-γυναικών 10:1. Και αυτό το :1, στημένο, προσποιημένο, υπέρ-ντυμένο και σοβατισμένο, σιχαμερά αδιάφορο. Δεν υπάρχει λόγος πια να βγαίνουμε. Μέχρι να μεγαλώσουν οι μικρές που τώρα είναι μαθήτριες, με την ευχή αυτές να έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Αυτά δεν είναι μόνο δικά μου συμπεράσματα, τα ακούω και από άλλους έγκριτους πλην βασανισμένους αρσενικούς, οπότε νιώθω ανακούφιση. Θεέ μου! Θα πεθάνουμε μόνοι μας!

Όλες αυτές τις μέρες έπαιξα με τον ανιψιό μου (που είναι 2μιση χρονών) αλλά και με άλλα δυο μωράκια φίλων μου που είναι και τα δυο ενός έτους και αποφάσισα ότι θέλω παιδί. Μην ανησυχείς, δεν θα γίνω «γουρουνέλλος.» Αλλά ναι, αποφάσισα ότι θέλω κοπελλούδιν. Και υιοθετημένο να’ ναι, και ό, τι να ‘ναι!

Αυτές τις μέρες έκανα κι άλλα έξαλλα. Διαβάζω ένα βιβλίο με αυτοτελείς ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς (επηρεάστηκα ευχάριστα από το έργο) και πωρώνομαι, έμαθα 10 σελίδες από το νέο έργο που θα ανεβάσουμε με τη θεατρική ομάδα των δικηγόρων τα Χριστούγεννα του ‘10 (άξιος που θα ζήσει ως τότε), είδα Παταγονία (δυο φορές: Μια από το Μέγκα Ελλάδος και την επομένη σε επανάληψη από το Μέγκα Κύπρου), είδα Dancing with the Stars (Ψήφισα την Πιπιλή και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ), έγραψα κάτι σενάρια για να περάσει η ώρα μου (μόνος μου τα γράφω, μόνος μου τα χαίρομαι), δεν έχω παράπονο, χάρηκα και χόρτασα τον εαυτό μου!

Επίσης, σφάχτηκα με τους γονείς και δεν τους μιλούσα για 48 ώρες βρίσκοντας την ησυχία μου. Ήρθαν να μου πουν –με ποιο δικαίωμα άραγε- ότι κερδίζω λίγα χρήματα και πρέπει να βρω και δεύτερη δουλειά αν θέλω να πάω μπροστά! (Λες και τους ζήτησα ποτέ δανεικά από τη μέρα που άρχισα να δουλεύω!) Δεν βλέπουν τα χάλια τους, λέω εγώ, που παίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ μπιρίμπα σαν αργόσχολοι χωριάτες! Και με θεωρούν εμένα παράξενο! Επειδή αποστρέφομαι τις ντάμες και τους βαλέδες!

Μια που το έφερε η κουβέντα, πήγα για καφέ με προσφιλή μπλόγγερ τις προάλλες, η οποία με αποκάλεσε επίσης παράξενο (δεν παρεξηγήθηκα μην αγχώνεσαι), αλλά «όχι τόσο παράξενο ώστε να μην σε κάνω παρέα.» Απόρησα ξανά. Άνθρωπο να σκότωνα, πιο αποδεχτός θα ήμουν από τον περίγυρο. Τι να πω… Χέρια ψηλά κι όλα τα κλάνω!

Αύριο επιστρέφω στη δουλειά (αν ξυπνήσω), και χαίρομαι γιατί το μεσημέρι θα φάω με έναν… «Φίλο Ζωής!» Οι «φίλοι ζωής» είναι αυτοί που διά μέσου των χρόνων απέδειξαν ότι αξίζουν μια θέση στο μέλαθρον των φίλων μου. Με τον Άνθο, ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι στο Δημοτικό. Έχω άπειρες και υπέροχες μνήμες απ’ αυτόν, από παιδικά πάρτι, αλητείες σε πάρκα και θεατρικά σκετς σε εθνικές επετείους του σχολείου (τα τελευταία μόνο εγώ τα θυμάμαι για προφανείς λόγους). Χαθήκαμε λίγο στο Γυμνάσιο, βρεθήκαμε ξανά στο Λύκειο, ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια ανταλλάξαμε μόνο ένα γραπτό μήνυμα με το κινητό (τον είχα δει όνειρο ότι πέθανε και επειδή το θεώρησα προφητικό έσπευσα να επιβεβαιώσω ότι ζει). Ναι, ζει.

Όταν, όμως, έπαθα το καρδιακό τον Δεκέμβρη, δεν πέρασε μέρα που δεν έδωσε το παρόν του στην κλινική. Μια φορά ήρθε και αργά το βράδυ, αδιαφορώντας για τους απαγορευτικούς κανονισμούς του επισκεπτηρίου. Μου είπε συγκινημένος πως όταν έμαθε για την ατυχία μου δεν ήθελε να πιστέψει ότι υπήρχε έστω και η παραμικρή περίπτωση που δεν θα με ξανάκουγε «να χασκογελώ δυνατά με εκείνο το γέλιο της καρακάξας!» Τι αναγνώριση!

Έκτοτε, επανήλθαμε και τον βλέπω πολύ συχνά. Στη συγκινητική συχνότητα ‘διπλανού στο Λύκειο.’ Και είναι ένα από τα καλύτερα απότοκα της εγχείρησης (πέραν του ότι ζω, όσο μ’ αφήνουν δηλαδή).

Νιώθω τρομερά τυχερός γι αυτό(ν), αλλά δεν του το λέω μην το παρεξηγήσει ή μην το πάρει επάνω του. Καμιά φορά διαβάζει τις μαλακίες που γράφω εδώ, αν το δει, ας κάνει πως δεν το διάβασε.

Πέρασε σχεδόν το μισό 2010 και χαίρομαι ανέλπιστα γι αυτό! Να πάει κι αυτό στο διάολο, αρκετά ταλαιπωρηθήκαμε ως τώρα!

Με αυτή τη νέα γραμματοσειρά που ανακάλυψα, θέλω να γράφω συνέχεια. Σόρρι, θα στα κάνω τούμπανο...