Δυστύχημα

Από τον καιρό που έγινα δικηγόρος και άρχισα να ασχολούμαι και με το ερασιτεχνικό θέατρο, διαπίστωσα μια τρομερή ανάταση στη αυτοπεποίθησή μου! Παλιότερα, παρρησία μηδέν, ούτε τη γνώμη μου δεν τολμούσα να εκφράσω μπροστά σε κόσμο. Πλέον, γνωρίζοντας τα νομικίστικα της καθημερινότητας, δεν με σταματά τίποτε! Να πέσω να φάω άνθρωπο! Αυτό, σε συνάρτηση με τους ρόλους που παίζω στις παραστάσεις και την έκθεσή μου στο ακροατήριο, με βοηθούν να αντεπεξέρχομαι τα μάλα εμπρός σε δύσκολες καταστάσεις.

Σήμερα, έζησα μια απ’ αυτές. Ένας γύφτος πάρκαρε το αυτοκίνητό του επάνω στο πεζοδρόμιο. Το μισό αυτοκίνητο έφρασσε το πεζοδρόμιο και το άλλο μισό τον δρόμο. Εμπόδιζε εμφανώς τη διέλευση και όπως κατάλαβες, περνώντας διά μέσου συμπληγάδων, τού στράβωσα το καθρεφτάκι που εξείχε στον δρόμο. Δεν του το έσπασα, απλώς του το στράβωσα! «Ας μην πάρκαρε παράνομα επάνω στο πεζοδρόμιο» σκέφτηκα και έφυγα. Σιγά τη ζημιά άλλωστε.

Ο οδηγός του αυτοκινήτου με είδε, μπήκε αμέσως στο αυτοκίνητο και με πρόλαβε στα επόμενα κόκκινα φανάρια. Άνοιξε την πόρτα, κατέβηκε κάτω, μου άνοιξε με τη βία την πόρτα του αυτοκινήτου κι άρχισε να μου φωνάζει και να απειλεί ότι θα με δείρει. Εν τω μεταξύ, εγώ δεν τον πήρα είδηση, είχα ακουστικά στα αφτιά και άκουγα lady gaga! Παρόλα αυτά, δεν έχασα την ψυχραιμία μου. Έβγαλα τα ακουστικά και του είπα με ύφος Έλενας Ακρίτα στον ‘πιο αδύναμο κρίκο:’ «Σας παρακαλώ να μιλάτε πιο ευγενικά!» Αυτός συνέχισε να βρίζει και του ξαναείπα: «Είμαι σίγουρος ότι μπορείτε και πιο ευγενικά απ’ αυτό!» (στο να σπάζω τα νεύρα του άλλου είμαι ιδανικός!)

Ο κύριος που μου επιτέθηκε διέκοψε την οδική κυκλοφορία και ευτυχώς που ήμασταν κοντά σε αστυνομικό σταθμό και πεταχτήκαμε να μας λύσουν τη διαφορά. Στο μεταξύ αυτός συνέχιζε να αλαλάζει και να βρίζει στη μέση του δρόμου, σαν τον αείμνηστο Κακαουνάκη σε παράθυρο ειδήσεων του Χατζηνικολάου. Ήταν μεσόκοπος, εξ Ελλάδος, αν και τα γλωσσικά του λάθη παρέπεμπαν σε καταγωγή από Πόντο, ή κάτι τέτοιο. Εγώ αυτά τα παρακλάδια των human species δεν τα αναγνωρίζω.

Τέλος πάντων. Μπαίνουμε στο Τμήμα και ο κύριος κραυγάζει στο όργανο: «Αυτός ο άχρηστος, παραλίγο να με σκοτώσει! Και όχι μόνο αυτό, αλλά μου χτύπησε το αυτοκίνητο και έφυγε, αντί να σταματήσει να δει πόση ζημιά έκανε!» Με απόλυτο ήρεμο ύφος απάντησα: «Σας παρακαλώ, ενημερώστε τον παραπονούμενο ότι θα τον κατηγορήσω για δημόσια εξύβριση αν συνεχίσει να με αποκαλεί άχρηστο!» (εγώ, είπαμε, βράχος! Σε Βουλή των Λόρδων μετέτρεψα τον Σταθμό του Αγ. Δομετίου!). Όσο με έβλεπε ο κύριος να τον αντιμετωπίζω αφ’ υψηλού, τόσο περισσότερο φούντωνε!

Το δε Όργανο της τάξεως να μας κοιτάζει με ύφος: «Πού στα κομμάτια σας πέτυχα και τους δυο σαββατιάτικα, ενώ έπινα ήσυχος τον καφέ μου!»

Συνεχίζει ο γύφτος να με βρίζει: «Έτσι τους τα δίνουν τα διπλώματα! Τα ζώα! Αν ήμουν πεζός στον δρόμο αυτός ήταν άξιος να με πατήσει και να σηκωθεί να φύγει!» Εγώ, αγέρωχος τον αγνοώ, ενώ απευθύνομαι στο Όργανο: «Παρακαλώ πείτε του ότι θα τον καταγγείλω και για συκοφαντική δυσφήμιση, και επίσης αν λογαριάζετε να μας ανακρίνετε κάντε το όπως ορίζουν οι διατάξεις της πολιτικής δικονομίας. Χωρίς ξεκατινιάσματα! Δεν νομίζω αυτός ο θόρυβος μέσα στη μέση του δρόμου να τιμά το Σώμα της Αστυνομίας!»

Όταν άκουσαν τις λέξεις «δυσφήμιση» και «δικονομία» με κοιτούσαν και οι δυο λες και τους απείλησα με εκτόξευση πυραύλων Τόμαχοκ! Τόσο αστοιχείωτοι!

Και συνέχισα με ύφος εκατόν Καρδιναλίων: «Παρακαλώ, ρωτήστε τον παραπονούμενο κατά πόσον ήταν νόμιμα σταθμευμένος στο σημείο που έγινε το ‘δυστύχημα’ και κατά πόσον πιστεύει ότι η ζημιά είναι τέτοια που να δικαιολογεί την ανάμειξη της αστυνομίας!» Εγώ αγόρευα, ο άλλος μονολογούσε βρίζοντας. Μια ομορφιά! Σαν ένθετο κυπριακό σκετς στο 'ευχάριστο σαββατόβραδο!'

Το όργανο άρχισε να βαριέται να μας ακούει. Μας είπε ότι ούτε καν οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν πρόκειται να αναμειχθούν για το στράβωμα ενός καθρέφτη! Αχ, σε τι τρελό έπεσα! Όλα αυτά, για το στράβωμα του καθρέφτη τού, ενόσω ήταν και παράνομα παρκαρισμένος!

Ξαφνικά, χτύπησε το κινητό του γύφτου. Το απάντησε: «Ναι, αγάπη μου, έρχομαι να σε πάρω!» Μπήκε μέσα στο αυτοκίνητό του και έφυγε χωρίς να πει απολύτως τίποτε! Ούτε καν να κοιτάξει τον αστυνομικό, να του γνέψει ότι το θέμα είναι λήξαν! Δεν ζήτησε καν να πάρει τα στοιχεία μου, ούτε το κινητό μου! Έβαλε μπρος και εξαφανίστηκε. Κοίταξα το Όργανο, αυτός μου έγνεψε «πήγαινε στο καλό του Θεού» και έφυγα. Εξ αιτίας του συμβάντος άργησα 15’ να πάω στο μάθημα Ισπανικών μου.

Χαίρομαι που έκοψε η ξερή μου και δεν έπαιξα το παιχνίδι του κυρίου και του την βγήκα ως Πάπυρος Larousse Britannica και τον ψάρωσα! Σκέψου να ασκούσα και το επάγγελμα του Δικηγόρου, να είχα περισσότερο τουπέ, να δεις τι θα γινόταν…

Πού θα πάει, δεν θα ξεχωρκατέψουν σιγά-σιγά;