Στο γραφείο έχω συνάδελφους με παιδιά στην εφηβεία. Πολύ συχνά μου περιγράφουν τα φλερτ των παιδιών τους. Οι έφηβοι σήμερα έχουν όλοι κινητά (εν αντιθέσει με τη γενιά μου που απέκτησε τέτοιο μαραφέτι για πρώτη φορά στο πανεπιστήμιο), και φλερτάρουν ασύστολα με γραπτά μηνύματα και όχι μέσω σταθερού, όπως κάναμε εμείς στη δεκαετία του ’90.
Εγώ θυμάμαι, πως για να μιλήσω στην αγαπημένη μου, έπρεπε να περάσω μέσα από συμπληγάδες πέτρες. Μόνο γραπτή αίτηση δεν έκανα! Έπρεπε να μιλήσω με τους γονείς της και να ζητήσω, όσο πιο σοβαρά και λεβέντικα γίνεται, να της μιλήσω. Εννοείται ότι αυτό δεν μπορούσε να συμβεί μετά τις 9:00 το βράδυ και εννοείται πως αν οι γονείς ακούγονταν στο ακουστικό μουτρωμένοι, εγώ έκλεινα τη γραμμή ψαρωμένος, χωρίς να πω τίποτα…
Με τούτα και με τα άλλα, θυμήθηκα -και βούρκωσα- για το πρώτο μου ραντεβού. Σε αποκλειστικότητα μόνο στο Analyse Chris:
Έτος 1996, μήνας Φεβρουάριος. Η αγαπημένη μου, προτείνει μέσω τηλεφώνου να πάμε σε κονσέρτο για βιολί και πιάνο! Εγώ από τη χαρά μου έγειρα με φόρα στο κρεβάτι και το έσπασα. Αλλά δεν με ένοιαζε. Θα πήγαινα σε κονσέρτο μαζί της! Δεν χρειάζεται να σου πω ότι έκοψα φλέβα στο κονσέρτο, αυτομόλησα, αλλά χαλάλι της. Τώρα που το σκέφτομαι, σε όλη μου τη ζωή έκανα μεγάλες υπερβάσεις προκειμένου να πείσω για το κουλτουριάρικο background μου τις γκόμενες, αλλά πλέον έπαψα να κρύβομαι.
Στο κονσέρτο το έπαιζα πολύ σοβαρός, τρομάρα μου. Φόρεσα και σακάκι για πρώτη φορά, τζέτλεμαν σωστός! Πήρα ύφος και παρακολουθούσα με αφοσίωση, αν και από μέσα μου οργάνωνα την εξέλιξη της βραδιάς. Την τύφλα μου οργάνωνα δηλαδή, αλλά τέλος πάντων. Όταν τελείωσαν τα κλαπατσίμπαλα και φύγαμε, θυμάμαι ότι ο δρόμος γλιστρούσε (είχε βρέξει) και η κοπέλα παραπάτησε και σωριάστηκε κάτω, λίγο πιο πέρα από την Πύλη Αμμοχώστου. Ένιωσα πολύ αμήχανα -δηλαδή μαλάκας- διότι δεν πρόλαβα να τη μαζέψω. Άκουσα ένα τσααααφ, και την αντίκρισα φαρδιά πλατιά στο πεζοδρόμιο, σαν αβγό σπουρτισμένο σε τοίχο υπουργείου κατά τη διάρκεια διαδήλωσης! Τη βοήθησα να σηκωθεί, πάντως!
Αφού μετρήσαμε πόσους πόντους έσκισε το καλσόν, καταλήξαμε σε ένα ίντερνετ καφέ (που τότε ήταν της μόδας, είχαν μόλις ανοίξει και δεν ξέραμε τι ακριβώς είναι το διαδίκτυο πέραν του Mirc), και της εξηγούσα πώς γίνεται το chat. Πιάσαμε κουβέντα με έναν Σλοβένο, ο οποίος μας ρώτησε αν είμαστε ζευγάρι, και εμμέσως με έβγαλε από τη δύσκολη θέση να μάθω που πάει η υπόθεσή μας. «Are you two, a couple?» μας ρώτησε. «Τι με κοιτάς, απάντησέ του…» της είπα. Ακολούθησε μια μικρή παύση και αμέσως πληκτρολόγησε: «No, we’re just friends».
Να χέσω τόσο βιολί και κλειδοκύμβαλο!
Ύστερα, στις 9:30, ήρθε ο πατέρας της να μας μαζέψει. Τον πατέρα της πάντα τον φοβόμουνα. Μέσα στο αυτοκίνητο, σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής δεν είπαμε κουβέντα. Κατέβηκα όταν φτάσαμε στο σπίτι μου, είπα «καληνύχτα και ευχαριστώ» και έπεσα να κοιμηθώ γιατί την επομένη είχαμε και σχολείο.
Αυτά ήταν χρόνια, μάνα μου!
Εγώ θυμάμαι, πως για να μιλήσω στην αγαπημένη μου, έπρεπε να περάσω μέσα από συμπληγάδες πέτρες. Μόνο γραπτή αίτηση δεν έκανα! Έπρεπε να μιλήσω με τους γονείς της και να ζητήσω, όσο πιο σοβαρά και λεβέντικα γίνεται, να της μιλήσω. Εννοείται ότι αυτό δεν μπορούσε να συμβεί μετά τις 9:00 το βράδυ και εννοείται πως αν οι γονείς ακούγονταν στο ακουστικό μουτρωμένοι, εγώ έκλεινα τη γραμμή ψαρωμένος, χωρίς να πω τίποτα…
Με τούτα και με τα άλλα, θυμήθηκα -και βούρκωσα- για το πρώτο μου ραντεβού. Σε αποκλειστικότητα μόνο στο Analyse Chris:
Έτος 1996, μήνας Φεβρουάριος. Η αγαπημένη μου, προτείνει μέσω τηλεφώνου να πάμε σε κονσέρτο για βιολί και πιάνο! Εγώ από τη χαρά μου έγειρα με φόρα στο κρεβάτι και το έσπασα. Αλλά δεν με ένοιαζε. Θα πήγαινα σε κονσέρτο μαζί της! Δεν χρειάζεται να σου πω ότι έκοψα φλέβα στο κονσέρτο, αυτομόλησα, αλλά χαλάλι της. Τώρα που το σκέφτομαι, σε όλη μου τη ζωή έκανα μεγάλες υπερβάσεις προκειμένου να πείσω για το κουλτουριάρικο background μου τις γκόμενες, αλλά πλέον έπαψα να κρύβομαι.
Στο κονσέρτο το έπαιζα πολύ σοβαρός, τρομάρα μου. Φόρεσα και σακάκι για πρώτη φορά, τζέτλεμαν σωστός! Πήρα ύφος και παρακολουθούσα με αφοσίωση, αν και από μέσα μου οργάνωνα την εξέλιξη της βραδιάς. Την τύφλα μου οργάνωνα δηλαδή, αλλά τέλος πάντων. Όταν τελείωσαν τα κλαπατσίμπαλα και φύγαμε, θυμάμαι ότι ο δρόμος γλιστρούσε (είχε βρέξει) και η κοπέλα παραπάτησε και σωριάστηκε κάτω, λίγο πιο πέρα από την Πύλη Αμμοχώστου. Ένιωσα πολύ αμήχανα -δηλαδή μαλάκας- διότι δεν πρόλαβα να τη μαζέψω. Άκουσα ένα τσααααφ, και την αντίκρισα φαρδιά πλατιά στο πεζοδρόμιο, σαν αβγό σπουρτισμένο σε τοίχο υπουργείου κατά τη διάρκεια διαδήλωσης! Τη βοήθησα να σηκωθεί, πάντως!
Αφού μετρήσαμε πόσους πόντους έσκισε το καλσόν, καταλήξαμε σε ένα ίντερνετ καφέ (που τότε ήταν της μόδας, είχαν μόλις ανοίξει και δεν ξέραμε τι ακριβώς είναι το διαδίκτυο πέραν του Mirc), και της εξηγούσα πώς γίνεται το chat. Πιάσαμε κουβέντα με έναν Σλοβένο, ο οποίος μας ρώτησε αν είμαστε ζευγάρι, και εμμέσως με έβγαλε από τη δύσκολη θέση να μάθω που πάει η υπόθεσή μας. «Are you two, a couple?» μας ρώτησε. «Τι με κοιτάς, απάντησέ του…» της είπα. Ακολούθησε μια μικρή παύση και αμέσως πληκτρολόγησε: «No, we’re just friends».
Να χέσω τόσο βιολί και κλειδοκύμβαλο!
Ύστερα, στις 9:30, ήρθε ο πατέρας της να μας μαζέψει. Τον πατέρα της πάντα τον φοβόμουνα. Μέσα στο αυτοκίνητο, σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής δεν είπαμε κουβέντα. Κατέβηκα όταν φτάσαμε στο σπίτι μου, είπα «καληνύχτα και ευχαριστώ» και έπεσα να κοιμηθώ γιατί την επομένη είχαμε και σχολείο.
Αυτά ήταν χρόνια, μάνα μου!
Δε θα ήθελα να μου συμβεί με ΤΙΠΟΤΑ! Και βιολιά και "just friends"!!! μακριά από μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην με γελούν τα μάτια μου; Πουλάααακι μου! Welcome back!
ΑπάντησηΔιαγραφήjust friends?!!!εσκοτωσεσε
ΑπάντησηΔιαγραφήκουλτουριάρικο παρελθον χαχααχ, ε εισαι λλιο μείγμα η αληθκεια
Τς τς τς!! Κρίμας που έφαγες στην μάπα τα κονσέρτα! Καλά, εσείς 16(τόσο υπολογίζω) χρονών παιδία θέλατε να πάτε σε κονσέρτα?? weiiird!! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με τον ανώνυμο από πάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι κονσέρτο στα 16 σας;; Εμείς πηγαίναμε κανένα big boy στην λήδρας, κανένα croissanterie στο city plaza...!
Πηγαίναμε και στα big boy, και στα Dairy Queen. Αλλά ήμασταν και λίγο πιο culto μερικές φορές. Το παίζαμε μποέμ - τρομάρα μας!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ποτέ δεν ένιωσα ότι έφυγα, απλώς είχα ανάγκη από ξεκούραση, τόσο καιρό που έλειπα δούλευα με ανθρώπους στο εξωτερικό ετοιμάζοντας το επόμενό μου βήμα"....ωχ! τα είπε Άλλη αυτά! Ναι λοιπόν, τα μάτια σου δε σε γελούν!"επέστρεψα" πουλάαααακι μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και παιδί της τεχνολογίας, 5η δημοτικού προγραμματιστής, κινητό απέκτησα από τους τελευταίους και πιστευω ΧΑΛΑΡΑ οτι έχει κάνει πολύ κακό στις ανθρώπινες σχέσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιαυτο και μια μέρα που τα ειχα πάρει λίγο έγραψα αυτό.
Οσον αφορά το κονέρτο, ουου τι σκέφτονται και ζητάνε οι κοπέλες στην Κύπρο μάλλον. Ο προσωπικός αιώνιος εχθρός μου ειναι το κλάμπινγκ και κάθε λογής ελληνάδικο. Αλλά επειδή με πιάνει πραγματικά κατάθλιψη, συνεπώς προδικάζεις την αποτυχία, δεν κάνω και τον κόπο!
@demelene: προγραμματιστής στην 5η Δημοτικού; Δεν κατάλαβα τι εννοείς! Από τόσο μικρός;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι εννοείς ότι προδικάζω την αποτυχία;
Anti-Christos σορρυ το έγραψα λίγο βιαστικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι ειμαι στην τεχνολογία από τότε που οι περισσότεροι την αντιμετώπιζαν κάτι σαν δαίμονα, γιατί στην 5η δημοτικού μάθαινα και ήξερα να γράψω κώδικα και φυσικά ειχα πορωθεί.
Σχετικά με το προδίκασμα δεν αναφερόμουν σε σένα. Σε μένα αναφερόμουν. Εννοούσα οτι οταν κάνεις κάτι που ,χωρίς έλεγχο, σε ξενερώνει και σε στεναχωρεί, τότε δεν έχεις ελπίδα σε αυτό το μέρος με μια άγνωστη κοπέλα καθώς αυτό που θα "πουλήσεις", δηλαδή τον αυτό σου, εξορισμού φαινεται μάπα λόγω απίστευτης ξενέρας ή κατάθλιψης. Συνεπώς ποιος ο λόγος να κάνεις κάτι τέτοιο?
Το Σάββατο 27/03/2010 στις 8.00 το βράδυ σβήνουμε τα φώτα για μια ώρα
ΑπάντησηΔιαγραφήως ένδειξη διαμαρτυρίας στην υπερθέρμανση του πλανήτη.
Σας παρακαλούμε να λάβετε κι εσείς μέρος στην προσπάθεια αυτή
Ευχαριστούμε
http://theopemptou.blogspot.com/2010/03/earth-hour.html