Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη

Απόψε πήγα να δω θέατρο. Κανονικά δεν πρέπει να βγαίνω και πολύ, αλλά βαρέθηκα τρομερά στο σπίτι, οπότε πήρα μια πολύ καλή φίλη και πήγαμε να δούμε την παράσταση του ΘΟΚ ‘Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη’ στο θέατρο των Λατσιών.

Έχω διάφορα να σου πω.

Κατ’ αρχήν χάρηκα γιατί το θέατρο ήταν γεμάτο. Γεμάτο με συνταξιούχους και εκπαιδευτικούς – που προφανώς παίρνουν τις προσκλήσεις τζάμπα μέσω των σχολείων – αλλά γεμάτο! Τα μισογεμάτα θέατρα μου προκαλούν μελαγχολία, οπότε το γεγονός ότι ζήτημα να είχε 10 άδεια καθίσματα με προδιέθεσε θετικά.

Δεύτερον. Το συγκεκριμένο έργο είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Όταν ήμουν 7-8 χρονών το έβλεπα στο βίντεο δυο φορές τη μέρα. Το ξέρω απ’ έξω. Ατάκα προς ατάκα. Όλοι οι ρόλοι είναι ένας κι ένας. Δεν υπάρχει χαρακτήρας αλάτρευτος! Οπότε, αντιλαμβάνεσαι πως όταν έμαθα ότι θα πρέπει να δω τον Κκολό, την Κωνσταντίνου, την Χαραλάμπους και τον Μουστάκα να ενσαρκώνουν και πιθανόν να απομυθοποιούν τους ρόλους που χρωμάτισαν τα παιδικά μου χρόνια, μ’ έπιασε μια ανησυχία.

Όμως! Δεν ήταν τόσο κακοί τελικά. Δεν έδωσαν και ρεσιτάλ ερμηνείας, αλλά ήταν καλύτεροι απ’ ό, τι περίμενα. Βασικά, δεν ήταν χάλια. Ειδικά η κ. Έλενα Χαραλάμπους ως Τούλα, μου θύμισε πάρα πολλές φορές τη Γιουλάκη και αυτό το λέω για καλό! Σε κάποιες στιγμές ένιωθα ότι βλέπω θέατρο στην Αθήνα. Ξέχασα πως βρίσκομαι σε μια περιοχή με το φρικτό όνομα 'Λατσιά' και αυτό είναι επίσης καλό. Αλλά, σου λέω, δεν πέταξα και τη σκούφια μου από τις ερμηνείες. Βέβαια, όταν το έργο ταυτίστηκε με τον Αλεξανδράκη, την Κοντού, τον Βογιατζή και την Παπανίκα, τι να σου κάνει και ο Κκολός με την Κωνσταντίνου...

Κατά τα άλλα, με όλο τον σεβασμό που τρέφω στον σκηνοθέτη κ. Δημητρίου, η σκηνοθεσία ήταν ένας αχταρμάς. Αντιλαμβάνομαι πως προσπάθησαν να δώσουν στο σενάριο μια πιο σημερινή πνοή, αλλά τελικά το έκαναν «ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ!» Ήρωες ντυμένοι στα 60’ς με χορευτικά και μουσικές παρεμβολές από τους διαγωνισμούς της Γιουροβίζιον των 00ς! Επί σκηνής ένα ραδιόφωνο από τα 60’ς, να παίζει Χαρούλα Αλεξίου από τα ΄80ς! Και μια Ιταλίδα από τη Νάπολη του ’60 να κάνει στριπτίζ με μουσική από τις Εννιάμιση Εβδομάδες του 1988. Ό, τι να’ ναι;

Όλα αυτά έβγαζαν αβίαστο γέλιο στον θεατή βέβαια, αλλά ήταν λίγο ξεκάρφωτα, κουφά και παρέπεμπαν σε επιθεώρηση επιπέδου Σεφερλή. Θα τα χαρακτήριζα λίγο ως τεχνάσματα εύκολης λύσης. Στο τέλος μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως επρόκειτο για μια παράσταση στημένη ειδικά για συνταξιούχους που γελούν ακόμη και με μια γκριμάτσα. Τέλος πάντων. Αν πας να το δεις χαλαρά, με διάθεση «βαριέμαι να ψοφήσω στους καφέδες, ας κάνουμε κάτι διαφορετικό πριν μας στοιχειώσει η Δευτέρα» η παράσταση είναι καλή.

Επίσης:

-Η στιγμή του «Σκόπια-Σκόπια-Μισκό» κορυφαία! Πραγματικά υπέροχη!
- Σε κάποια άλλη στιγμή, σκάει ένα μπαλέτο με μουσική τάχα ρομαντίκ-αισθαντίκ κάτω από το φεγγάρι της Νάπολης, μόνο που το τραγούδι που παίζει είναι Ισπανικό και όχι Ιταλικό! Δεν βρέθηκε μισός άνθρωπος να τους το πει;
-Τα σκηνικά καρα-κίτς! Απορώ πως γίνεται να συνδυάζεις ροζ με πορτοκαλί με τα έπιπλα από την παραγωγή των «Βρικολάκων» του Ίψεν που περίσσεψαν από το 2008!
- Ο Κυπραίος όχι μόνο δεν έμαθε να κλείνει το κινητό την ώρα της παράστασης, αλλά το απαντά κιόλας εξηγώντας: «Είμαι στο θέατρο. Έσιει χάζι!» Άντε να τον πείσεις να κόψει και το τσιγάρο. Σε 50 χρόνια μπορεί!

Θα ξαναπήγαινα; Όχι.
Εσύ να πας; Ε, πήγαινε...



Μόλις είδα και το βιντεάκι από το Youtube. Αν έχετε το DVD, κάτσετε σπίτι...