Μετ' Εγχειρητικά Σύνδρομα

Ώρες-ώρες, με πιάνουν τρομερά υπαρξιακά προβλήματα και μετά-εγχειρητικά σύνδρομα.

Κατ’ αρχήν, μόλις τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες συνειδητοποίησα το μέγεθος του κακού που με βρήκε. Στην αρχή το αντιμετώπιζα με χιούμορ. Έλεγα: «αφού ζω, ποιός χέστηκε τι έπαθα.» Τώρα όμως, υπάρχουν στιγμές που με πιάνει το παράπονο και λέω, «Παναγίτσα μου, πως τη γλιτώσαμε έτσι, στο παρά τρίχα;» και κλαίω. Μπήκα στο ίντερνετ και διάβασα λεπτομερώς τι έπαθα και τι επιπλοκές μπορούσα να έχω πάθει, οπότε με πιάνει το σύγκρυο και ξανακλαίω.

Με πιάνει το κλάμα και στον ύπνο μου, διότι κάθομαι και σκέφτομαι διάφορα σενάρια κηδείας και ξυπνώ και αγκομαχώ. Ας πούμε, σήμερα έβλεπα στην τηλεόραση ένα βίντεο κλιπ της Βίσση –το από μακριά κι αγαπημένοι -και σκέφτηκα: «Αν είχα πεθάνει τώρα δεν θα έβλεπα το βίντεο αυτό, και αν οι δικοί μου τύχαινε να το έβλεπαν εν τη απουσία μου, τώρα θα είχαν σπάσει την τηλεόραση!» Και πλαντάζω στο κλάμα σαν παρθένα. (όχι επειδή θα έσπαζαν την τηλεόραση).

Με πιάνουν κι άλλες ανασφάλειες. Του τύπου: «Αν το ξαναπάθω;»

Θα μου πεις, αυτό που έπαθες ήταν Λόττο και το Λόττο μια φορά το κερδίζεις. Ναι, αλλά εγώ ξέρω έναν που κέρδισε δυο φορές το Λόττο (δεν ήταν συγγενής μας, μην χαίρεστε!). Και η Ιρλανδία κέρδισε τη Γιουροβίζιον τρεις φορές συνεχόμενες στα 90s! Άρα, όλα γίνονται σ’ αυτή τη ζωή. Μην μου λες εμένα ότι γλιτώσαμε. Γλιτώσαμε για την ώρα....! Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα επανέλθει ο Χάρος για το νοκ-αουτ. Πφφφ... Με το παραμικρό αγχώνομαι. Εκεί που κάθομαι στα καλά του καθουμένου αναρωτιέμαι: «Τώρα πού ξέρουμε ότι η καρδιά μου είναι καλά;»

Μου εξηγούν – και πολύ ορθά – ότι αν η καρδιά μου δεν ήταν καλά, δεν θα μου έδιναν εξιτήριο. Δεν θα με έβγαζαν από την κλινική! Αλλά και πάλι. Ποιός μου εγγυάται ότι δεν θα εκραγεί η καρδιά μου από στιγμή σε στιγμή; Μου το υπογράφεις, εσύ; Μού πήρες την πίεση και είδες να λέει 9 με 11;

Κάποιες άλλες φορές, με πιάνει το παράπονο, βρίζω το πενιχρό μου DNA και σκέφτομαι ότι δεν με ενδιαφέρει πλέον να παντρευτώ και να κάνω παιδιά γιατί δεν θέλω να διαιωνίσω αυτό το χάλι. Εμένα δηλαδή. Διότι το πιο πιθανό είναι να πάθουν και τα παιδιά μου καρδιακό μια μέρα. Και δεν μπορώ να είμαι εγώ ο φταίχτης. Τώρα θα μου πεις, «έβρε πρώτα την πελλή που εννά σε πάρει...» και ύστερα κλαις και για τα ρημάδια που θα σπείρεις κάποτε.

Φοβάμαι τόσο πολύ, που δεν θέλω ούτε από το σπίτι να βγω, ούτε στη δουλειά μου να επιστρέψω, ούτε σε αεροπλάνο να ξαναμπώ. Άλλες φορές βέβαια, με πιάνει και το αντίθετο. Διακατέχομαι από μια τρομερή έπαρση και δίψα για ζωή που είμαι στο τσακ να πάω να κάνω bunjee Jumping και να χορέψω σάμπα γυμνός στους δρόμους.

Φοβάμαι ρε γαμώ το. Και ενώ όσο περνά ο καιρός έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, εντούτοις όσο απομακρύνομαι από τη μέρα του χειρουργείου φοβάμαι περισσότερο. Ενώ όταν εγχειρίστηκα ήμουν μες την καλή χαρά! Μόνο η Σίσσυ Χρηστίδου και η Ναταλία Γερμανού έλειπαν! Ελπίζω πως πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με την επιλόχεια κατάθλιψη και θα μου περάσει.

Είτε έτσι, είτε γιουβέτσι, μια φορά το ψυχιατρείο δεν το γλιτώνω...