Όλοι στη Σειρά!

Από τον καιρό που επέστρεψα στην Κύπρο και ξεμπέρδεψα με τα διαβάσματα στα Πανεπιστήμια, άρχισα να βλέπω ανελλιπώς αμερικανικές σειρές στο DVD για να μου περάσει το πένθος. Έγινα ο καλύτερος πελάτης τους, βλέπω 4 επεισόδια τη μέρα και ο ντιβιντάς της γειτονιάς έγινε πλούσιος εξ αιτίας μου.

Δηλώνω γοητευμένος από τις αμερικανικές σειρές. Όχι όλες, αλλά τις περισσότερες. Αν μη τι άλλο, οι σεναριογράφοι των σειρών αυτών κατάφεραν να βρουν έναν θεματικό άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται αριστοτεχνικά το κάθε επεισόδιο, χωρίς να μένει πίσω η εξέλιξη του κεντρικού μύθου. Δεν είναι και καμιά φιλοσοφία, αλλά βλέποντας τι γράφουν οι Έλληνες σεναριογράφοι και κυρίως τι γράφουν οι Κύπριοι, τα αμερικάνικα είναι σχολή!

Είμαι τόσο πολύ συνεπαρμένος, που εψές καθόμουν και σκεφτόμουν σε ποιο απ’ όλα τα sitcoms θα ήθελα να «ζήσω!»

Το Lost ξέχασέ το. Μπορεί να είναι η αγαπημένη μου ξένη σειρά όλων των εποχών, αλλά δεν θα ήθελα να πέσω με αεροπλάνο. Εδώ, δεν αντέχω καν τα κενά αέρος. Τον εγκλωβισμό σε νησί, ξεχασμένο από τα εγκόσμια, τον βιώνω ήδη, ενώ όλα αυτά τα σούρτα-φέρτα με τον χρόνο κάθε που αστράφτει και βροντά, τα βιώνω επίσης με τα άγρια flashbacks που με πιάνουν όταν διαβάζω τα παλιά μου ημερολόγια και βλέπω παλιά home videos από τα σχολικά μου χρόνια.

Παρόλα αυτά, η σειρά είναι όλα τα λεφτά, αγωνιώ να δω το φινάλε του χρόνου και ελπίζω να μας ξεμπερδέψουν οι σεναριογράφοι γιατί από τα πολλά άλυτα μυστήρια έχω ξεχάσει και γιατί βρίσκονται στο νησί.

Το Sex and the City το μισώ. Το είδα όλο, αλλά το μισώ! Θεωρώ πως είναι η αιτία για την οποία έχουν τρελαθεί οι γκόμενες. Είδαν εκεί τέσσερις δυστυχισμένες αγάμητες με ωραία ρούχα και έσπευσαν όλες να τις αποθεώσουν και να τις μιμηθούν! Και τις μιμήθηκαν ειδικά στο αγάμητες, γιατί αν κρίνω από το πώς ντύνονται, χέσε ψηλά κι αγνάντευε!

Όπως έχω ξαναγράψει, πιστεύω ότι τη σειρά την έγραψε ένας πραγματικός μισογύνης που είχε σκοπό να απογυμνώσει το γυναικείο πρότυπο και να το εξευτελίσει. Και επιβεβαιώθηκα, καθότι στο τέλος οι δήθεν χειραφετημένες ηρωίδες καταντούν λεσβίες, παντρεύονται ή σέρνονται στα πόδια των εραστών τους, ικετεύοντας για αποκατάσταση σε επίπεδα κυπριακής νύφης! Θεωρώ τη σειρά παράδειγμα προς αποφυγή. Στην πυρά με τις ξενέρωτες!

Προτιμώ με χίλια τις Desperate Housewives οι οποίες κινούνται στην ίδια φιλοσοφία, αλλά τουλάχιστον σε κάθε κύκλο υπάρχει ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα ή ένα κοινωνικό θέμα. Δεν είναι μόνο παπούτσια και πούτσα όπως το Sex and the City. Οι Desperate Housewives είναι πιο mainstream και απευθύνονται σε όλα τα φύλα και ηλικίες.

Αυτό που μου την σπάει με αυτές όμως, είναι ότι είναι τα μάλα politically correct. Δηλαδή, θα θίξουν θέματα ταμπού αλλά με διπλωματικό τρόπο. Θα δεις αναφορές σε παρτούζες, milfs και same sex partners, αλλά χωρίς ρατσισμό, χωρίς μίσος. Πράγματα μη ρεαλιστικά! Θα δεις μεν τη δολοφονία, αλλά θα δεις μετά τον δολοφόνο να μετανιώνει και να ζητά συγγνώμη για να σώσει τη ψυχή του. Θα δεις ληστεία, αλλά θα δεις και τον κλέφτη να προσπαθεί να εξιλεωθεί πηγαίνοντας μόνος του στην αστυνομία για να παραδοθεί. Πράγματα που δεν συμβαίνουν στον κόσμο μας! Αμερικάνικες φλωριές!

Αλλά αν πρέπει να επιλέξω, ψηφίζω Desperate Housewives με χίλια, καθότι έχουμε και μια ζουμερή και θερμή Eva Longoria μες τα πόδια μας και όχι την πρόστυχη Σαμάνθα ή το ξιλάγκουρο ‘έχω-χίλια-δυο-issues-στο-κεφάλι-μου’, την Carrie.

Σε απάντηση των πιο πάνω σειρών, έρχεται το Mad Men! Το άρχισα ψες και εκστασιάστηκα! Το Mad Men είναι το αντρικό Sex and the City. Διαδραματίζεται στα 60’ς-70’ς στη Νέα Υόρκη, σε εποχές δηλαδή που η γυναίκα έτρωγε τη μπάτσα της και γούσταρε, μην σου πω ότι ήθελε κι άλλη. Σε εποχές που ο άντρας ήταν άντρας και όχι αυτά τα ερμαφρόδιτα δείγματα που καταντήσαμε σήμερα. Με το κουστούμι του, τα δερμάτινα παπούτσια με τα δετά ράμματα, τη γυαλιστερή χωρίστρα στα μαλλιά και το τσιγάρο να καίει μόνιμα στο χέρι.

Και τι δεν θα έδινα να ζήσω σε εκείνη την εποχή. Όπου ο άντρας ήταν μεν άριστος οικογενειάρχης στο σπίτι, αλλά είχε και το ΟΚ να γκομενίζει με τα τσουλάκια του γραφείου ανενόχλητος. Άγραφοι νόμοι! Άντρες στα πρότυπα του Κωνσταντάρα και του Μπέζου, για να στους δώσω στο πιο ελληνικό και να καταλάβεις. Τι τα θες, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι!

Έπαθα μια ταύτιση με το Mad Men καθότι έχουμε και την ίδια εργασία με τον πρωταγωνιστή, αλλά και τα ίδια πιστεύω. Δεν υποστηρίζω βέβαια, ότι εκείνη η εποχή που επίσης εξευτέλιζε τη γυναίκα (αλλά με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι το Sex and the City) ήταν καλύτερη. Αλλά, επειδή σήμερα εγώ βιώνω το άλλο άκρο, νομίζω δικαιούμαι να μελαγχολώ.

Να σου πω ότι το καλοκαίρι είχα αρχίσει να παρακολουθώ και το Heroes, αλλά το βαρέθηκα. Μέχρι τα μισά του 2ου κύκλου έφτασα και το έκοψα. Καλή η ιδέα των θνητών που είναι κατά βάθος super heroes, αλλά πολύ Disney μου κάνει όλο αυτό και θέλω να πιστεύω ότι αυτά τα παιδικά τα ξεπέρασα επιτέλους. Θα σκότωνα βέβαια προκειμένου να έχω την ικανότητα να πετάω, να πέφτω από τον 10ο και να επιβιώνω, ή να έχω βιονικά μάτια και αφτιά αλλά όσο για το τελευταίο, τα διαθέτω ούτως ή άλλως όπως πολλοί γνωρίζετε.

Τέλος, να σου πω ότι απεχθάνομαι τους Friends, δεν άντεξα να δω ποτέ πάνω από 10 λεπτά επεισοδίου και θεωρώ και το concept πολύ ηλίθιο. Ξέρω κόσμο που ξεκαρδίζεται με τη σειρά, εγώ όμως στα αστεία της δεν μειδιώ καν! Βέβαια, χίλιες φορές να κάτσω να δω Friends, παρά κάτι κυπριακές σειρές που κάνουν θραύση και απορώ κι εγώ πλέον…! Επίσης, αρνούμαι να δω Prison Break, επειδή δεν αντέχω τις γκόμενες που παθαίνουν ντελίριο με τον απαράδεκτο πρωταγωνιστή και ο οποίος έγινε fashion icon με το ξυρισμένο κεφάλι, το κορμί γεμάτο tattoos και πρότυπο όλων των λαϊκών ομορφονιών της νήσου.

Βάλε τώρα να δούμε «Τρεις Χάριτες» διότι από την πολλή αμερικανίλα, μου ήρθε σκοτοδίνη.