Εσύ, έχεις πάει σε Μπουρδέλο;

Το 2005 επισκέφτηκα για πρώτη φορά μπουρδέλο.

Ήμουν στο Λονδίνο τότε και έκανα μάστερ. Είχα γενικά μια δύσκολη χρονιά, στην οποία κατέρρευσε σύσσωμο στα μάτια μου εμπρός το γυναικείο πρότυπο. Αηδίασα και τον τρόπο σκέψης τους και την αχαριστία τους. Έτσι λοιπόν, σε συνδυασμό με την παρατεταμένη ανομβρία που επικρατούσε στην ερωτική μου ζωή, αποφάσισα να το γλεντήσω αναλόγως. Έκλεισα εισιτήριο για Άμστερνταμ, πακέταρα και έναν κολλητό για συμπαράσταση και πήγαμε να εκδικηθούμε τις πουτάνες που μου έφαγαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, με τις αυθεντίες του είδους.

Στο Άμστερνταμ, για να μαθαίνεις, το δίπτυχο πίπα-γαμήσι χρεώνεται στην εξαιρετική τιμή των €35 – τζάμπα πράμα, δηλαδής! Και η ποιότητα εγγυημένη. Γι αυτό και θέλησα να ψωνίσω από τα εξωτερικά και όχι από τα εγχώρια, καθότι δηλώνω και σιχασιάρης. Στο Άμστερνταμ ό, τι θέλεις βρίσκεις. Πουτάνες για όλα τα γούστα, όλες τις στάσεις, με ειδικές αμφιέσεις, φαντασιώσεις, συνδυασμούς και χρώματα! Και από καθαριότητα; Νοσοκομείο! Αποστειρωμένοι μέχρι και οι τοίχοι! Δεν είχα να φοβηθώ τίποτα! Αφήσαμε όπως-όπως τις βαλίτσες μας στο ξενοδοχείο και κατεβήκαμε στην… «αγορά».

Η όλη φάση ήταν πολύ σουρεάλ. Μιλούσαμε για τις γυναίκες σαν να επρόκειτο να αγοράσω αθλητικά παπούτσια! Αν για ένα λεπτό αναλογιζόσουν ότι αναφερόσουν σε άνθρωπο και όχι σε προϊόν, δεν ήξερες αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Εμείς πάντως, ρίξαμε το γέλιο της αρκούδας, τότε. Τέλος πάντων. Βρήκα την τυχερή. Μια Ολλανδέζα δυο μέτρα ύψος, με μωβ εσώρουχα και τα βυζιά τούμπανο. Είχε και ένα χρυσάνθεμο καρφωμένο στα μακριά, καστανά της μαλλιά. Μουνί για σπίτι! Κελεπούρι! Άνοιξα τη βιτρίνα της, επιβεβαίωσα την τιμή που έγραφε η ετικέτα και πέρασα στα ενδότερα.

Οι διαδικασίες ήταν ταχείς και βάσει πρωτόκολλου. Έπλυνε χέρια, έκανε γαργάρα με αντισηπτικό, με έβαλε να ξαπλώσω, όλα θύμιζαν επίσκεψη σε οδοντίατρο. Έβγαλε με ταχυδακτυλουργική κίνηση το στριγκάκι της και με καβάλησε. Τι καβάλησε δηλαδή, που εγώ για να βρω τη στύση μου, είδα κι έπαθα! Και πώς να τη βρω, χωρίς τα ανάλογα προκαταρκτικά; «Δεν συμπεριλαμβάνονται στην τιμή!» μου διευκρίνισε. Επίσης, να σου πω το εξωφρενικό: Δεν έβγαλε το σουτιέν της! Μόνο το βρακί! Και επειδή γνωρίζεις το πάθος μου με το στήθος, απογοητεύτηκα οικτρά. «Τι θα γίνει με το σουτιέν, μαντάμ;» τη ρώτησα. «Είναι σαν να πίνεις ουίσκι στα μπουζούκια χωρίς ξηρούς καρπούς!» συνέχισα. «Το συμβόλαιο προνοούσε μόνο πίπα-γαμήσι! Τα άλλα να τα κάνεις με τη γκόμενά σου.» μου είπε αυστηρά και περιφρονητικά. Και το σουτιέν παρέμεινε αμετακίνητο, βράχος! Επίσης μου είπε και μια ατάκα που δεν θα ξεχάσω ποτέ και την οποία υπενθυμίζω συνέχεια στον εαυτό μου σε διάφορες στιγμές της ζωής μου. Μου είπε: “You are here to fuck, not to love!” και άνοιξε το αβυσσαλέο της στόμα να με ρουφήξει.

Τέλος πάντων, παραμέρισα τα μαλλιά της, την ξεμπούκωσα και υπογράμμισα:

«Δεσποινίς μου, αν δεν βγάλετε λίγο το σουτιέν σας, να γευτώ τις ρογούλες σας, να μπαλαμουτιάσω τα δίμετρα πόδια σας, εγώ δεν θα φτιαχτώ!» είναι μέσα στα δικαιώματα του καταναλωτή! It’s an implied term of the contract!»

Πού να καταλάβει αυτή τώρα τα νομικίστικα.

Μην τα πολυλογώ, κατόπιν τεράστιας προσπάθειας, επίκλησης θεών και δαιμόνων, κατάφερα και τελείωσα. Μη φανταστείς καμιά θάλασσα σπέρματος… Κάτι ψιλά, για την τιμή των όπλων! Και δεν αισθάνθηκα το παραμικρό. Κρίμα τα νιάτα και η τσαχπινιά, κρίμα το μπόι της, καβλέ!

Την πλήρωσα με μισή καρδιά και μουρμούρισα εις άπταιστη κυπριακήν: «Εν τζιαι πολλά σου τα €35!» Αυτή φάνηκε να διάβασε το μυαλό μου και έσπευσε να με συμβουλέυσει: «Αν θέλεις πρόστυχο γαμήσι, να το ευχαριστηθείς, να πας στις μαύρες απέναντι. Αλλά αν κολλήσεις καμιά αρρώστια, δεν φταίμε εμείς!»

Αισθάνθηκα πολύ άσχημα με την όλη εμπειρία. Το μετάνιωσα όσο τίποτα, αλλά τότε έπρεπε να βγω έξω θριαμβευτής και να το παίζω ο απόλυτος σκίστης μπροστά στον κολλητό μου, κάνοντας διθυραμβικές δηλώσεις για το θεσπέσιο καβλί μου που έπαιρνε τα πάνω του!

Γιατί κάθομαι και τα γράφω τώρα όλα αυτά…

Διότι ξέρεις τι σκέφτομαι; Ότι τον μεγαλύτερο οργασμό στη ζωή μου, τον αισθάνθηκα μια φορά, το 2001 όταν εντελώς πλατωνικά και ανεπαίσθητα, η κοπέλα που μ’ άρεσε με πήρε αγκαλιά και μείναμε έτσι για ένα 20λεπτο με συνοδεία των αγαπημένων μας τραγουδιών. Κι όταν αργότερα με άφησε για να πάει να κοιμηθεί στο δωμάτιό της, εγώ δεν έκλεισα μάτι από την ευτυχία και όλη νύχτα της έγραφα ποιήματα και της ζωγράφιζα γλυκανάλατες μουντζούρες μέσα στα βιβλία της νομικής! Και είχα μια στύση κάγκελο, παρακαλώ, μια ανδρεία στην ψυχή απερίγραπτη εφάμιλλη του braveheart και ένιωθα ο μεγαλύτερος άντρας όλων των εποχών!

Αλλά…

…Άντε τώρα να επιβιώσεις σε έναν κόσμο όπου από παντού προσπαθούν να σε «συνετίσουν» υποδεικνύοντάς σου ότι στον κόσμο αυτό: «you’re here to fuck and not to love!»

Πφφφ…Δεν γαμιέται… Ας πεθάνω πιο νωρίς…

ΥΓ: Αργότερα έμαθα ότι στο Άμστερνταμ μπορεί μεν να αρνούνται να βγάλουν το σουτιέν οι κακές κυρίες, αλλά αν τους δώσεις money under the table το αφαιρούν με συνοπτικές διαδικασίες. Πού να το ήξερα εγώ; Σαν πρόβατο στην σφαγή πήγα…