4 Μέρες στην Αθήνα

Το περασμένο τετραήμερο το πέρασα σε μίνι-διακοπές στην Αθήνα. Σκέψεις και συναισθήματα - (αφού πρώτα πατήσεις play στην Κωνσταντίνα για να σε συντροφεύει ως soundtrack, χαχαχα, λατρεύω κάτι τέτοιες αναρτήσεις-αναστήσεις καριέρων!):




Η Αθήνα παραμένει επάξια στο ΤΟΠ3 των αγαπημένων μου πόλεων (συμπληρώνουν η Βαρκελώνη και η Λισσαβόνα). Στην Αθήνα αισθάνομαι ερωτικά. Απολαμβάνω τα πάντα, ακόμα και αυτά που οι Αθηναίοι θεωρούν μίζερα. Λατρεύω να παρατηρώ τον κόσμο μέσα στο μετρό, στο τραμ, στο λεωφορείο. Απολαμβάνω τους μονολόγους των ταξιτζήδων, τα χαλαρά ποτάκια στο Γκάζι, τους καφέδες στο Θησείο, το φλερτ με άγνωστες στον δρόμο που θέλουν να με ενημερώσουν για τη δράση της Greenpeace! Ακόμα και η τυρόπιτα και το Μίλκο έχουν άλλη γεύση όταν τα απολαμβάνεις στο Everest του Συντάγματος! Όλα έρωτας!

Παρόλο που ήταν περίοδος εκλογών και δεν είχε ούτε ένα θέατρο της προκοπής να δω, ενώ η Βίσση ήταν επίσης απούσα, πέρασα υπέροχα. Άλλαξα παραστάσεις, ηρέμησα, έγινα άνθρωπος!

Πήγα και στο Μουσείο Ακροπόλεως το οποίο και βρήκα εξαιρετικό! Δεν ξέρω προς τι όλη αυτή η γκρίνια για το κτίριο, για το αν σχεδιάστηκε σωστά, για το αν η διαρρύθμιση του χώρου είναι πρακτική και άλλες τέτοιες μαλακίες που δεν ξέρω και εγώ τι εξυπηρετούν στην τελική. Είναι τα μάρμαρα ασφαλή, κυρά μου; Είναι τα αγάλματα καθαρά και διατηρημένα; Μάθαμε την ιστορία τους; Την εμπεδώσαμε; Αυτό μετρά. Τώρα, να κάθομαι να συζητώ αν τα πατώματα είναι γυάλινα και φαίνεται το βρακί της κυρίας από πάνω μου, είναι δείγματα νέο-ελληνικής μαλακίας. Επίσης, πήγα και στο Βυζαντινό Μουσείο για να επισκεφτώ μια φίλη που εργάζεται εκεί και έτυχα πριβέ ξενάγησης σε μια έκθεση που ακόμη δεν άνοιξε στο ευρύ κοινό. Ένιωσα πολύ σελέμπριτι, αλλά μην με ρωτάς, τώρα, τι είδα… Δεν θυμάμαι τίποτε! Άλλωστε, ξέρεις που έχω γραμμένα τις εκκλησιές και τα εικονίσματα.

Επίσης, Να σου πω ότι ο Καραμανλής ήταν παντού. Ειδικά στο Σύνταγμα έκανες εμετό από τις πολλές αφίσες και οθόνες με τη μούρη του. Έμαθα τα διαγγέλματά του απ’ έξω! Ούτε ο Ρουβάς δεν είχε τόση προώθηση στη Γιουροβίζιον. Το πολύ promotion τους έφαγε και τους δυο, τελικά. Βγήκε ο Παπανδρέου τώρα, καλώς να μας ξανά-σερβίρει το Αννάν. Τι έχουμε να τραβήξουμε…

Κατά τα άλλα, αγόρασα βιβλία, σπάνια CD’s (που στην Κύπρο δεν έρχονται ούτε με ειδική παραγγελία), αθλητικά παπούτσια (που στην Κύπρο δεν βρίσκω ποτέ στο νούμερό μου), ένα μπουφάν και μια ξυριστική μηχανή (που στην Κύπρο δεν έχω ιδέα που πουλούν.) Αν δεν ήταν το θέμα του μισθού (που στην Κύπρο είναι όντως παχυλός, θα μετακόμιζα χθες στην Αθήνα. Για να καταλάβεις, μια φίλη μου, εργάζεται τα τελευταία 8 χρόνια σε τράπεζα, σχολάει στις 7:00 το απόγευμα και μόλις φέτος έπιασε τον δικό μου «αρχικό» μισθό!)

Τέλος πάντων. Γενικά, αν εξαιρέσεις το Μουσείο της Ακρόπολης, δεν έκανα κάτι άλλο το αξιοσημείωτο, απλώς χάρηκα παλιούς μου συμφοιτητές και φίλους. Σήμερα ήρθα με όρεξη στη δουλειά, πράγμα σπάνιο για Δευτέρα, και αυτό μου υποδεικνύει ότι καλώς ταξιδεύω τρεις φορές τον χρόνο για να καταπολεμώ την κατάθλιψη! Τώρα μένει να βάλουμε μπρος και το ταξίδι των Χριστουγέννων για να έχουμε κάτι να προσδοκούμε όσο ζούμε, θέλω να πω, όσο... υπάρχουμε εδώ.

Τέλος, να σου δηλώσω βαθύτατα συγκινημένος, ότι η σημερινή μέρα, Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009 είναι ιστορική, καθότι από τούδε και στο εξής θα διαμένω μόνος μου στο διαμέρισμά μου. Οι γονείς μου μετακόμισαν αλλού, και παραμένω στο πατρικό, άρχοντας! Σε ένα πατρικό χωρίς έπιπλα και με εκκωφαντική ηχώ ακόμη και όταν κλάνεις, αλλά ποιός χέστηκε! Τώρα, βαράτε βιολιτζήδες: «Καινούρια αρχή, με σένα μαζί! Μου δίνεις φτερά, πετάω ξανά!»

Το 2009, so far, με εκπλήσσει ευχάριστα. Πτου, πτου, πτου μην το ματιάσουμε, γιατί ξεπέρασε μακράν τις προσδοκίες μου! Μιας που μπήκαμε στο σωστό mood, πάμε όλοι μαζί να ξεφαντώσουμε κάνοντας κλικ εδώ!