Στη Χώρα του 'Βαριέμαι'

Τον τελευταίο μήνα βγήκα πέντε ραντεβού!

Πρέπει να είμαι ο μόνος Κυπραίος που ταΐζει μεζέδες τις γκόμενες κάθε βδομάδα και αυτές τον ταΐζουν χυλόπιτες, κυρίως κακοψημένες!

Η πικρή αλήθεια είναι πως οι περισσότερες των χυλοπιτών δεν μου έκατσαν στο στομάχι. Έτσι κι αλλιώς, ουδέποτε υπήρξα φαν της εγχώριας «κουζίνας.» Μόνο για λόγους... "επιβίωσης" τρέπομαι στο... χαλούμι. Αν με ενοχλούσαν οι χυλόπιτες άλλωστε, δεν θα τις παρέθετα τόσο αγενώς στο ιστολόγιο μου και να γίνονται talk of the town. Θέλω να πω, θα προτιμούσα εκατό φορές να είμαι κλειδωμένος μες το σπίτι με μουσική και τηλεόραση παρά να ταΐζω την κάθε ανάπηρη μπας και διαιωνίσω κάποτε το είδος μου, σε μια χώρα που δεν μου επιτρέπει να ζήσω τον έρωτα όπως τον έχω φανταστεί ως παιδί στο μυαλό μου. Όμως, επειδή καμιά φορά σκέφτομαι ότι περνούν τα νιάτα και δεν τα εκμεταλλεύομαι, υποκύπτω στις παραινέσεις των φίλων που με λυπούνται και μου κάνουν διάφορα προξενιά.

Βγήκα, που λέτε, τις προάλλες με την Χ γκόμενα. Μου τη σέρβιρε στο πιάτο μια κοινή γνωστή, η οποία προφανώς λυπάται για την κατάντια και των δυο μας. Έσπευσα να την τσεκάρω στο facebook! Επρόκειτο για δροσερό κορίτσι, ζουμερή, μορφωμένη, με ήθος και στήθος και με καθάριο-κρυστάλινο βλέμμα σαν νερά από εγκεκριμένη παραλία της Greenpeace! Με λίγα λόγια, όταν την είδα, αγωνιούσα να τη συναντήσω.

Πάω που λέτε στο ραντεβού πανέτοιμος και με τις ευλογίες της Γουρουνέλλας. Σαν το «Πάτερ Ημών» αποστήθισα τους κανόνες της! Περίμενα, περίμενα, ώσπου παρουσιάστηκε μπροστά μου η μις «Βαριέμαι!» Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η κοπέλα αυτή εκτός από το καθάριο βλέμμα δεν είχε ούτε ένα χόμπι, ούτε μια ασχολία στον ελεύθερο της χρόνο για να επιδείξει. Προσωπικότητα μηδέν! Δεν έζησε ούτε μια περιπέτεια (και δεν εννοώ ερωτική), ούτε μια συναρπαστική εμπειρία και το χειρότερο: Δεν την νοιάζει! «Θέλω την ησυχία μου!» δήλωσε. Τόσην πολλή ησυχία, που για να καταλάβεις, πέρσι οι διακοπές της περιλάμβαναν τριήμερο στα νησιά με μια θεία της με την οποία, λέει, «επικοινωνούν.» Τις καθημερινές κοιμάται μέχρι αργά και όταν ξυπνά βλέπει τηλεόραση μέχρι να νυχτώσει για να πάει να φάει σουβλάκια με τις φίλες της -όλες παντρεμένες!

Αντιλαμβάνεσαι, πως όταν εγώ τα απογεύματα μαθαίνω Ισπανικά, παίζω ερασιτεχνικό θέατρο (με δυο διαφορετικές ομάδες), τρέχω με το ποδήλατο, πάω γυμναστήριο τρεις φορές τη βδομάδα και παρόλα αυτά γκρινιάζω ότι η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα, με την κοπέλα αυτή θα είχαμε τρελό κοινό βίο!

Παρόλα αυτά, είπα να μην είμαι απόλυτος και αφοριστικός, οπότε έδωσα και 2η ευκαιρία. Άλλωστε, δεν θεωρώ ότι τα μούτρα μου δικαιούνται να απορρίπτουν κόσμο και δη... κόσμες. Σκέφτηκα ότι μπορεί αυτή η απόλυτη πλήξη να έχει κάποια συνισταμένη με την δική μου υπαρξιακή πλήξη, και να δέσει το γλυκό. Περίμενα δυο μέρες και έστειλα μήνυμα: «Τι κάνεις; Είμαι μόνος στο σπίτι… Σκέφτηκα αν θέλεις να πάμε περίπατο. Κερνώ παγωτό. Είτε στη Λευκωσία, είτε εκτός…Τι λες;»

Απάντηση της Κύπριας κορασίδας: «Είμαι σε μια φίλη μου τώρα και βαριέμαι μετά να τρέχω για οτιδήποτε άλλο…»

Δεν πτοήθηκα και επέμεινα καθότι είμαι και άντρας σκληρός: «Έλα να σμίξουμε τις βαρεμάρες μας! Σου υπόσχομαι ότι μετά από μένα θα βαρεθείς περισσότερο!» (Κάνω και χιούμορ, τρομάρα μου!)

Και απαντά: «Μα είμαι ήδη στη φίλη μου και εξάλλου, βαριέμαι!»

Καμαρώστε γκόμενα! Η κυρία «βαριέμαι!»

Εντάξει, το πήρα το μήνυμα μαντάμ…. δεν γουστάρεις! Συνηθισμένα τα βουνά. Αν σ’ άρεσα, θα πέταγες το βρακί σου και ξυπόλυτη θα ερχόσουν για να σε κεράσω το παγωτό μου! Εφόσον δεν σου έκανα ‘κλικ’ με ξεπετάς τώρα εύκολα με ένα ‘βαριέμαι.’

Αλλά πες μου εσύ τώρα, αγαπητέ αναγνώστη αυτού του πρόστυχου μπλογκ: Με τι κουράγιο να φλερτάρω την επόμενη μέση Κύπρια (διότι περί μέσης Κύπριας πρόκειται) όταν οι ασχολίες της είναι να βλέπει τηλεόραση, να τρώει σουβλάκια με τις παντρεμένες φίλες της και στις προσκλήσεις μου να αποκρίνεται με ένα ξερό ‘βαριέμαι!?’ Άσε που βρίσκω μεγάλη αγένεια να απαντάς στις προσκλήσεις κάποιου που μόλις γνώρισες με ένα ‘βαριέμαι!’ Αν μη τι άλλο, αποφεύγεις το κάλεσμα με κάποια στημένη δικαιολογία. Όλο και κάποια θεία αρρωσταίνεις, όλο και κάποια μάνα στέλνεις στο νοσοκομείο! Ή το λες ξεκάθαρα: "Δεν μ' αρέσεις!" Αλλά, ‘βαριέμαι;’ Ούτε στις δικαιολογίες δεν έχετε έμπνευση σ’ αυτή τη χώρα!

Και εδώ πέφτει η κατάρα της Δευτέρας: «Είκοσι-οχτώ χρονών γριά, με φίλες παντρεμένες και με το ράφι να σε περιμένει, βρίσκεις το σθένος να μου πεις βαριέμαι; Μπα που να σε βρει η κλιμακτήριος! …Που θα μου πεις εμένα ‘βαριέμαι!’»

Αυτό ήταν, τελείωσε! Δεν έχει άλλα ραντεβού μέχρι το τέλος του 2009! Βαριέσαι εσύ; Βαρέθηκα κι εγώ!

Έχω και μια Βραζιλία να πάω, δεν θα μου φάνε τους μισθούς τα... ‘Βαριέμαι’ σας.

Θα τα πουλήσω όλα μια μέρα και θα πάω να ζήσω με τα εκατομμύρια των άλλων λαών που αν μη τι άλλο, μαζί με τη χυλόπιτα σου αραδιάζουν και κάποια ενδιαφέρουσα προσωπική εμπειρία-ιστορία και τουλάχιστον σου χρυσώνουν το χάπι! Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα όμως, υπομονή και δυστυχώς, …υπομουνί!

Και επειδή δεν είναι τυχαία κομάτι της ζωής μου ο Καρβέλας, κλείνω με το σχετικό "βαριέμαι," από τον υπέροχο και υποτιμημένο δίσκο του, "Θρίλερ."