Κουβέντα να Γίνεται...

Σήμερα θα κάνουμε κουβέντες του κομμωτηρίου! Θα μου πεις, τις άλλες μέρες τι κάνουμε, ακαδημαϊκή συζήτηση; Όχι, αλλά σήμερα θα κάνουμε κουβέντα καφενείου! Απ’ αυτές που κάνει και ο Χριστόφιας με τον Ταλάτ για επίλυση του Κυπριακού.

Πήγα χθες στα γυρίσματα μιας νέας διαφήμισης. Πήγαινα βαριεστημένα αλλά τελικά έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Φέραμε από την Ελλάδα τους συντελεστές της ‘Πολίτικης κουζίνας.’ Απίστευτοι επαγγελματίες! Έκατσα σε μια γωνιά και απόλαυσα γύρισμα! Ο Χωραφάς απέδιδε το σενάριο με τόσο πολύ κύρος που στοιχημάτιζες άνετα πως πρόκειται για κινηματογραφική ταινία και όχι για διαφήμιση.

Η διαφήμιση αφορά ένα κυπριακό Πανεπιστήμιο και για τις ανάγκες του γυρίσματος επιστρατεύσαμε πολλούς φοιτητές οι οποίοι υποτίθεται παρακολουθούν μάθημα μέσα στο αμφιθέατρο. Πρότεινα στο συνεργείο να πάω να κάτσω κι εγώ ανάμεσα στους φοιτητές για να γεμίσει το πλάνο και ο υπεύθυνος γεμάτος απορία αποκρίθηκε: «Μα φαίνεσαι πολύ μεγάλος για να κάνεις τον φοιτητή!»

Ω, ρε μάνα μου! Με πείραξε αφάνταστα… Εγώ κύριε μου, μέχρι πριν δυο χρόνια σπούδαζα! Θέλεις να σου δείξω την κάρτα από το RUSU να με δεις; Και το μακρύ μαλλί μου διατηρώ, και με τις βερμούδες μου κυκλοφορώ και ποδήλατο οδηγώ! Πόσο πιο ‘φοιτητή’ με ήθελες, τρομάρα σου; Και στο κάτω-κάτω, δεν σου ζήτησα να με βγάλεις πρώτο πλάνο, φάτσα-κάρτα. Στα πίσω έδρανα θα καθόμουν, απλά για να μην φαίνονται κενές θέσεις! Ωιμέ, ωιμέ, μεγαλώνω και μόνο εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι! Πάντως, για να λέμε και την αλήθεια, οι φοιτητές που πρωταγωνίστησαν στο διαφημιστικό ήταν όντως…’μωρά!’ Ανησυχητικό!

Τώρα που το θυμήθηκα, έχω κακή προϊστορία με τα διαφημιστικά. Το 1991, με πήρε η μάνα μου σε ένα στούντιο να παίξω σε μια διαφήμιση για παιδικά ρούχα. Ήταν και άλλα παιδάκια εκεί. Μας φόρεσαν κάτι παλιόρουχα και μας αμόλησαν σε μια αυλή να παίξουμε. Εγώ έκανα skate board και καμάρωνα τρομερά ότι θα έβγαινε η διαφήμιση στον αέρα και θα ήμουν το cool boy του σχολείου. Πληρωθήκαμε και 30 λίρες έκαστος, ποσό υπέρογκο για έναν 11χρονο αλλά και για την εποχή. Τότε νόμιζα πως είχα λύσει το οικονομικό πρόβλημα! Βγαίνει που λέτε η διαφήμιση στην τηλεόραση και εγώ πουθενά! Ούτε ένα πλάνο δεν υπήρχε από εμένα και το skate board! Ένιωθα σαν τον Άλεξ Παναγή σε φωνητικά Eurovision. Αόρατος. Τι τα θες… Τουλάχιστον, με τις 30 λίρες πήγα και αγόρασα δυο, τρεις φιγούρες X-men, που τότε ήταν της μόδας και παρηγορήθηκα…

Εχτές το απόγευμα είχα πρόβα με τους Δικηγόρους. Σας είπα και παλιότερα ότι δημιουργήσαμε ερασιτεχνικό θίασο και θα παίξουμε το πρώτο μας έργο τον Σεπτέμβρη. Με το που φτάσαμε στην αίθουσα της πρόβας κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με νόημα και χωρίς να χασομερούμε μπήκαμε όλοι σ’ ένα αυτοκίνητο και πήγαμε για καφέ. Άρα, δεν ξέρω αν όντως η παράσταση θα βγει Σεπτέμβριο. Τέλος πάντων…

Μ’ αρέσουν τρομερά κάτι τέτοιες φάσεις ‘εκτός προγράμματος.’ Στην καφετέρια συζητούσαμε για χωρισμούς και για τη στάση που πρέπει να κρατούμε μετά τα Βατερλό μας. Οι μισοί έλεγαν ότι πρέπει να κρατούμε επίπεδο, οι άλλοι μισοί –ευτυχώς- αποδειχτήκαμε πιο εκδικητικοί. Και απορώ: Τι πάει να πει «κρατώ ψηλά το επίπεδο;» Και ποιος καθορίζει το επίπεδο σε κάθε περίπτωση; Εντάξει, δεν είπα ότι θα βγω και σε παράθυρο της Λαμπίρη να ξεκατινιαστώ. Αλλά, θα με χωρίσει η γκόμενα επειδή ‘βλέπει’ άλλον και δεν θα της αστράψω δυο φούσκους; Θα με απατήσει η άλλη με τον καλύτερο μου φίλο και θα δώσω τόπο στην οργή; Θα μου πει η άλλη «θέλω να χωρίσουμε, αλλά δεν θέλω να χάσω τη φιλία σου» και θα το εκτιμήσω;

Τι λες ρε φίλε! Αυτά τα δήθεν πολιτισμένα συστήματα που ξεσηκώσατε από τη Santa Barbara και τα Ατίθασα Νιάτα εμένα μην μου τα προβάλλετε ως ορθές συμπεριφορές. Προσωπικά, αν δεν την κάνω ρεζίλι, αν δεν την αρπάξω και την κουρέψω γουλί, δεν ησυχάζω. Ούτε με το αναίσχυντο βρισίδι ηρεμώ. Μα, να με προδίδει η άλλη τόσο πρόστυχα και εγώ να αρκεστώ στο «λυπάμαι για λογαριασμό σου;» Να σου κόψω την κλειτορίδα μωρή καριόλα!

Μπορεί να έχω πρόβλημα, δεν ξέρω. Στα σίγουρα, μια φορά δεν ησυχάζω αν δεν εξαντλήσω όλες τις πιθανές μορφές εκδίκησης. Αν δεν εκτονώσεις τον θυμό σου, θα τον κουβαλάς μια ζωή μέσα σου. Αν την ξεμαλλιάσεις όμως, ή βρεις ένα τρόπο να την ξεφτιλίσεις υποδειγματικά, μια χαρά ξεμπέρδεψες! Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Τέρμα η ανοχή, τέρμα η κατοχή, έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο! Αυτές τις κυπριακές δουλοπρέπειες εγώ δεν τις σηκώνω πλέον, ούτε στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Και εννοείται ότι αυτή η τακτική εφαρμόζεται και με καβγάδες με τους άντρες, έτσι;

Διάβασε τις προάλλες μια αρχίδω το blog μου και μέσα απ’ το κείμενο αναγνώρισε τον εαυτό της! «Εμουγιάστηκεν» κατά το κυπριακό… Και αντί να πει «ευχαριστώ» που δεν έγραψα όλη την ιστορία με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, που θα την έκανε να μην ξανά-κυκλοφορήσει στα Ηλύσια Πεδία της Κύπρου… αντί να πει ευχαριστώ που δεν δημοσίευσα και τη φωτογραφία της για να γλιτώσουν τα επόμενα θύματα από την αγένεια της, έσπευσε να γράψει στο facebook της: «Not my fault if you have a sad life, but stop making up stories about me!»

Της έβαλα ένα “Like” κάτω από το status και τη διέγραψα….