Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα

Βλέπατε «Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα» όταν ήσασταν μικροί;

Εγώ τα είχα ανακαλύψει το 1993 και κόλλησα απίστευτα. Νομίζω ότι αυτά ευθύνονται κυρίως που είμαι τόσο πολύ υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, και όχι οι σπουδές στο Ευρωπαϊκό δίκαιο. Αυτά και η Γιουροβίζιον με έκαναν τεράστιο οπαδό της Ευρώπης.


το μουσικό σήμα κάποτε ήταν για μένα ύμνος και μου προκαλούσε ρίγη συγκίνησης!

Που λέτε, τόσο πολύ πωρώθηκα με το τηλεοπτικό αυτό πρόγραμμα που για τρία χρόνια, κάθε Πέμπτη, ξενυχτούσα μέχρι τα μεσάνυχτα (απαράδεκτο τότε για έναν 14χρονο έφηβο που την επομένη είχε πρώτη περίοδο αρχαιογνωσία) για να τα δω!

Θυμάμαι από τότε τα εξής:

- Νευρίαζα τρομερά που η Ελλάδα ερχόταν πάντα τελευταία. Θεωρούσα ότι έρχονταν ξεπίτηδες τελευταίοι, ότι αποκλείεται να ήταν τόσο άχρηστες οι ομάδες. Πόσο δύσκολο ήταν πια να διασχίσεις μια πισίνα και να σκαρφαλώσεις έναν τοίχο; Το ρεκόρ μας εν έτει 1993, ήταν ο Πόρος που είχε έρθει 4ος στην διοργάνωση της Ρώμης.

- Νευρίαζα επειδή δεν συμμετείχε η Κύπρος. Μια μέρα τηλεφώνησα η ώρα 10:00 το βράδυ στο ΡΙΚ και ρώτησα την τηλεφωνήτρια με ύφος: «Γιατί δεν συμμετέχει η Κύπρος στην παραγωγή; Τι έχει να ζηλέψει από τις υπόλοιπες χώρες; Καλύτεροι είναι οι Μαλτέζοι;» Η τηλεφωνήτρια ανήξερη μου απάντησε: «Δεν είμαι εγώ η αρμόδια για να στο απαντήσω αυτό» και εγώ θυμωμένος της το έκλεισα απότομα!


- Το 1994 πήγα και χτύπησα την πόρτα της διευθύντριας του Γυμνασίου Έγκωμης και της πρότεινα να διοργανώσουμε αντίστοιχα παιχνίδια στην αυλή του σχολείου, όπου η κάθε τάξη θα έστελνε από μια ομάδα και θα διαγωνίζονταν σε ανάλογα παιχνίδια, με φουσκωτές πισίνες, ακροβατικά, σκηνικά κτλ. Μόνο που δεν έβαλε τα γέλια! Παρόλα αυτά, με συνεχάρη επειδή έβλεπα φανατικά ένα παιχνίδι που προωθούσε τα ευρωπαϊκά ιδεώδη! Εγώ φυσικά τότε, νευρίασα…

- Θυμάμαι κάτι βαρετά μαθήματα φυσικής στην Β’ Γυμνασίου, κατά τη διάρκεια των οποίων ζωγράφιζα στην τελευταία σελίδα του τετραδίου μου τα παιχνίδια, τις διαδρομές, την ιδέα, μέχρι και τους πίνακες βαθμολογίας που θα μπορούσαμε να διοργανώσουμε στην αυλή του Γυμνασίου, αν τυχόν κάποτε η διευθύντρια συναινούσε στην ιδέα!


- Την ίδια χρονιά, τέθηκε θέμα από το Συμβούλιο της Ευρώπης για τον διαγωνισμό έκθεσης ιδεών, στο οποίο οι μαθητές καλούνταν να σκεφτούν παιχνίδια από την παράδοση της χώρας τους, σε περίπτωση που αυτή αναλάμβανε την διοργάνωση των ‘Παιχνιδιών Χωρίς Σύνορα.’ Είχα σκάσει από το κακό μου, επειδή το θέμα αφορούσε αποκλειστικά την Α’ Γυμνασίου και έχασα το βραβείο μέσα απ’ τα χέρια μου!

- Εφόσον η σχολική διεύθυνση αρνούνταν να επενδύσει στις ιδέες μου, έκατσα και έστησα τα δικά μου παιχνίδια για να τα παίζω με τους φίλους μου και ειδικότερα τους συγγενείς μου. Τα ξαδέλφια μου σύρθηκαν κάτω από καρέκλες, τραπέζια, έπεσαν σε κουβάδες γεμάτους αφρούς ξυρίσματος, μετέφεραν νερό με κλειστά μάτια, έκαναν αγώνες δρόμου στον πίσω κήπο του σπιτιού της γιαγιάς με δεμένα τα πόδια… Άσε, θρυλικές εποχές! Και εννοείται ότι, πάντα κέρδιζα! :)


- Τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα ξεκίνησαν το 1964 (!) και έληξαν άδοξα το 1999 λόγω οικονομικής στενότητας! Μια φήμη τα ήθελε να επανέρχονται πέρσι, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ εφικτό. Αν σκεφτεί κανείς ότι το 1999 – που δεν υπήρχε παγκόσμια οικονομική κρίση - τα κανάλια δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν την παραγωγή, σκεφτείτε τι θα γινόταν σήμερα! Δεν πρόκειται να επιστρέψουν στο εγγύς μέλλον.

Απόψε έκατσα και έβλεπα βιντεάκια στο Youtube και τα πεθύμησα. Τα είχα όλα γραμμένα σε βίντεο-κασέτες, αλλά οι περισσότερες καταστράφηκαν από το πολύ το παίξιμο. Θυμάμαι ότι τα έβλεπα τόσες πολλές φορές που μάθαινα και τα λόγια της αναμετάδοσης απ’ έξω! Και τι δεν θα έδινα για να πέσω στο ελβετικό καζάνι με τα φοντού! Σήμερα, το αντίστοιχο Big In Japan, δεν πιάνει μπάζα μπροστά στις παραγωγές του 1993!



Δεν θα μου γλιτώσουν τα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα!’ Μια μέρα θα πάω και θα διαγωνιστώ!