Είεν τες Πομπονιέρες η Κουμπάρα;

Ο γάμος της κόρης του Χριστόφια με τον «συναγωνιστή» της (sic), θα λάβει χώρα το ερχόμενο Σάββατο αν δεν απατώμαι, στους κήπους του Κύκκου. Διαβάζοντας διάφορα θέματα σχετικά με αυτό το πανηγύρι στο DownTown, αλλά και στον ημερήσιο Τύπο, επιβεβαίωσα κάποιες σκέψεις μου, για τις οποίες μου αξίζουν τουλάχιστον συγχαρητήρια.

Επιβεβαίωσα ότι:

Οι λαϊκοί, οι αριστεροί και λοιποί ‘βασανισμένοι’ της Κύπρου, όταν πάρουν λίγο χρήμα και εξουσία στα χέρια τους συμπεριφέρονται χειρότερα και από τους δήθεν φασίστες-αριστοκράτες. Η υποτιθέμενη ταπεινή ιδεολογία τους υπάρχει μόνο ως αποτέλεσμα ανικανότητας να εφαρμόσουν μια πιο αλαζονική στάση ζωής. Όταν οι συγκυρίες τους το επιτρέψουν… «ο σώζων εαυτό σωθήτω!» Ξυπνά μέσα τους ο καταπιεσμένος αυτοκράτωρ!Κλασικό παράδειγμα, ο χώρκατος που ζει σε καλύβα δήθεν από άποψη, αλλά όταν κερδίσει λαχείο, χτίζει σπίτι με Παρθενώνα στην πρόσοψη! (Το παράδειγμα με τον Παρθενώνα στην πρόσοψη, ατυχές στην περίπτωση του Χριστόφια).

Πώς αλλιώς δικαιολογείται το ότι, η δεξίωση του γάμου θα λάβει χώρα στους κήπους του Κύκκου, (που κατά τα άλλα είναι απαγορευμένοι για τον υπόλοιπο λαουτζίκο), ενώ για το styling της νύφης και της πεθεράς επιστρατεύτηκε η σχεδιάστρια μόδας Fani Xenofontos, η οποία βάσει του ανακοινωθέντος: "έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με την Anna Vissi και άλλα πρώτα ονόματα της ζώου business."

Εγώ τη μοδίστρα λυπάμαι. Διότι όσο να’ ναι, άμα έντυσες τη Βίσση, με τι ψυχικό σθένος να ντύσεις την Έρση; Την οποία Έρση σε τέτοιες περιπτώσεις, ούτε την ντύνεις, ούτε τη γδύνεις. Απλώς, στήνεις ένα παραβάν και την κρύβεις.

Ένας γάμος λαϊκός, αμιγώς σοσιαλιστικός κατά τα άλλα, όπως αρμόζει στο προφίλ του προέδρου μας, που προ πάντων δηλώνει άθεος, αλλά ακολουθεί τα θρησκευτικά μυστήρια εθιμικά, γιατί ποτέ δεν ξέρεις για πότε θα «σου δειχτεί» ο Θεός και θα πρέπει να μετανοήσεις.

Oh, good God!

Χίλια χρόνια να ζήσει το Χριστοφέικο, να έχουμε να γελάμε. Εμένα αυτό που με συνθλίβει, δεν είναι το Χριστοφέικο. Εμένα με συνθλίβει το ότι ένα 55% ταυτίστηκε μαζί τους πέρσι στις εκλογές και θεώρησε ότι ο Σύντροφος, το σινάφι του, και όλα όσα πρεσβεύουν είναι άξια να πρεσβέψουν και την Κύπρο! Το καλύτερο μας πρόσωπο, το μεγαλύτερο εξαγώγιμο προϊόν, μετά το χαλούμι! Και ακόμα χειρότερα, αυτό το lifestyle, αυτή η πολιτική, αυτή η έλλειψη αισθητικής βρίσκει σήμερα στο πρόσωπο του Χριστόφια αποδοχή της τάξης του 70%! Τζάμπα σπούδαζα τόσα χρόνια!

Και πάλι, δεν μου φταίει κανείς άλλος, παρά μόνο ο εαυτός μου. Που ακόμη δεν βρήκα μισό αρχίδι, να τα ξεπουλήσω όλα και να πάω να ζήσω αλλού…

Όσοι πάτε στον γάμο, να μου φέρετε παστίτσιην…

F.R.I.E.N.D.S

Εψές, σχεδόν απρογραμμάτιστα και απροσδόκητα, βρέθηκα με 10 συμμαθητές μου από το Λύκειο να πίνω μπίρες στου Plato’s. Δεν επρόκειτο για reunion, καθώς με τους περισσότερους διατηρώ σχεδόν καθημερινή επαφή, αλλά το να καταφέρουμε να συναχτούμε τόσοι πολλοί μαζί, ήταν σχεδόν άθλος!

Εψές, που λέτε, συνειδητοποίησα ότι αντιπροσωπεύουμε μια πολύ τυχερή γενιά τελικά. Έκανα τον σταυρό μου ουκ ολίγες φορές γι αυτή την αναπάντεχη και ανακουφιστική διαπίστωση κατεβάζοντας την λατρεμένη Guinness.

Καθώς επεξεργαζόμουν και τους δέκα συμμαθητές μου, συνειδητοποίησα την πολυτέλεια που έχουμε να απολαμβάνουμε καλύτερα τη ζωή μας, σε σχέση με τους γονείς μας. Είμαστε σχεδόν τριάντα και οι πλείστοι τώρα αρχίζουμε τις καριέρες μας, χωρίς θανατηφόρα δάνεια να κρέμονται πάνω στο κεφάλι μας. Οι μισοί είμαστε ελεύθεροι και ξένοιαστοι (αν και για το 'ξένοιαστοι' δεν παίρνω κι όρκο), ενώ όσοι παντρεύτηκαν δεν βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο καταπιεσμένο πρότυπο του γάμου που ήθελε τα ζευγάρια να έχουν τουλάχιστον τρία παιδιά μέχρι τα 30, τη γυναίκα δούλα και τον άντρα αγκαζέ με την ερωμένη του, όπως τις παλιότερες γενιές.

Αυτό βέβαια, έχει και την αρνητική του πλευρά. Εννοείται πως πολύ συχνά στεναχωριέμαι που δεν κατέληξα ακόμη στην καριέρα που θα ακολουθήσω, καθώς και στο ότι αντί παιδιά στο τέλος θα γεννήσω ορφανά αλλά εν πάση περιπτώσει, η ψεσινή ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε πάρτι εργένηδων από αμερικανικό sitcom, που γίνεται ανάρπαστο άμα κυκλοφορεί σε DVD. Ήταν από τις σπάνιες στιγμές που αναγνώρισα την ευτυχία σαν εμβόλιο να κατακαίει τις φλέβες μου, οι οποίες άλλοτε στο τσακ δεν κόβονται από τους κυπριακούς ιούς που με κατατρέχουν κι εξουσιάζουν.

Περιττό να δηλώσω πως ο νους και η μαλακία μας κόλλησε στα 18, η χημεία μεταξύ μας παρέμεινε συγκινητικά αναλλοίωτη δέκα χρόνια μετά, ενώ τα πειράγματα περιστρέφονταν γύρω από τα ίδια love to hate θέματα, σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Απόψε, υπάρχει και συνέχεια! Μια μεγάλη πλειοψηφία των ψεσινών θα πάμε Zoo! Απίστευτο; Άμα σας λέω εγώ ότι δεν πάμε καλά, κάτι ξέρω! Οι αναμνήσεις που μου ξύπνησαν είναι τόσο δυνατές που για χάρη τους δεν με νοιάζει να λευκωσιατιστώ και εκνευριστώ τα μέγιστα, ακόμη και στο Ζοο που το θεωρώ τον πλέον απελπισμένο χώρο για διασκέδαση, σε σημείο cult.

Συμπεράσματα:
1) Αν δεν είχαμε τους γέρους πάνω στο κεφάλι μας, να μας υποδεικνύουν και συχνά να επιβάλλουν παρωχημένους τρόπους ζωής θα ήμασταν όλοι πιο ευτυχισμένοι πάνω σ’ αυτή την βραχονησίδα.
2) Τελικά, τους συμμαθητές του Λυκείου τους αγαπώ τόοοσο πολύ, ως τον ουρανό ψηλά, που παίζει να μην αποφοίτησα ποτέ! (Πράγμα που εν μέρει ισχύει, διότι εγώ στην τελετή αποφοίτησης δεν παρέστη προκειμένου να δω από τον Αντένα το πρόγραμμα της Βίσση από το ‘Γκάζι,’ ...τότε που έβγαινε με το 'θάνατος είναι η αγάπη.')

Περιτομή

Εχτές επισκέφτηκα μια ηλεκτρονική εφημερίδα και έπεσα τυχαία πάνω σε ένα άρθρο που επεξηγούσε τα πλεονεκτήματα της περιτομής. Το άρθρο έγραφε ότι οι άντρες που περιτέμνονται, εκτός του ότι διατηρούνται πιο καθαροί, έχουν και κατά 40-50% λιγότερες πιθανότητες να κολλήσουν ηπατίτιδα, AIDS και άλλα σεξουαλικά νοσήματα. Επίσης, απολαμβάνουν περισσότερο τη σεξουαλική επαφή. Αυτές οι πληροφορίες μου θύμισαν την εξής all time classic ιστορία:

Πριν 2 χρόνια αποφάσισα να κάνω περιτομή. Όμως, δεν ήξερα τι είδους διαδικασία έπρεπε να ακολουθήσω, ούτε ήξερα πού να αποταθώ! Θα μπω μέσα στην κλινική, και με το καλημέρα σας, θα τους ανακοινώσω περίχαρος: «Ήρθα να κάνω περιτομή;» Δεν μου ξανά έτυχε τέτοιο πράμα! Ούτε ξέρω κάποιον γνωστό που να έκανε, ώστε να τον ρωτήσω πως και που να απευθυνθώ. Οπότε, έκανα την καρδιά μου πέτρα και αποφάσισα να μιλήσω επί του θέματος στον πατήρ μου.

Πάω και τον βρίσκω να βλέπει τηλεόραση. «Έρχεσαι μισό λεπτό;» του είπα. Κλειδαμπαρωθήκαμε μέσα στο δωμάτιο μου και του το αμόλησα. «Θέλω να κάνω περιτομή! Μην ρωτάς πως και γιατί, απλά θέλω να το κάνω!» Ο πατήρ δεν περίμενε τέτοιου είδους ανακοίνωση, οπότε ήταν πολύ λιγομίλητος. «Εντάξει, θα κανονίσω μέσω ενός φίλου μου, να πας να την κάνεις το Σάββατο!» μου είπε. «Μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα, μια εγχείρηση ρουτίνας είναι για τους γιατρούς!» συμπλήρωσε. «Περίμενε!» του είπα. «Αντιλαμβάνεσαι ότι το θέμα της περιτομής μου είναι αυστηρά προσωπικό και δεν πρέπει να βγει προς τα έξω! Δεν θέλω να το μάθει κανείς, ούτε καν της μάνας μου δεν θα το πεις! Άμα ήθελα να γίνει βούκινο, το έγραφα και στο blog! Εντάξει;» εξηγήθηκα λεβέντικα και αντρίκεια!

«Εντάξει! Μην ανησυχείς γιε μου!» μου είπε ο πατήρ, με ένα ύφος σαν να ευλογούσε πολεμιστή για τον Τρωικό πόλεμο.

Το βράδυ έπεσα να κοιμηθώ και με ζώσανε τα φίδια. Ώστε πρόκειται για εγχείρηση ρουτίνας! Ρουτίνα, ξε-ρουτίνα, λίγο να του φύγει το νυστέρι του γιατρού, πάρτο κάτω το καμάρι μου! Και δεν λέω, έχω εμπιστοσύνη στους γιατρούς, αλλά άμα σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, τι θα γίνει; Και ξέρεις πόσο γκαντέμης είμαι ώρες-ώρες. Αξίζει τώρα τέτοιο ρίσκο στα καλά καθούμενα, χωρίς να έχω καν ουσιώδη λόγο να το κάνω; Όχι φίλε μου! Το θέλω άρτιο το παπάρι μου! Ούτε με επιδέσμους, ούτε με γύψους!

Την επόμενη μέρα, δεν είχα προλάβει να ξυπνήσω:

Έρχεται η μάνα μου αλαφιασμένη. «Τι έγινε γιε μου και αποφάσισες να κάνεις περιτομή; Συμβαίνει κάτι; Θα ασπαστείς το Ισλάμ;» Το Ισλάμ δεν θα ασπαζόμουν, αλλά εκείνη την ώρα έγινα πραγματικά Τούρκος. Το τι άκουσε ο πατέρας μου, ο οποίος τάχα μου έβλεπε τηλεόραση και δεν συμμετείχε στη συζήτηση, δεν περιγράφεται! Βρόντηξα πόρτες, επικαλέστηκα θεούς και δαίμονες, μπορεί να έσπασα και καμιά κορνίζα με εμένα πρόσκοπο... Τι να σου λέω! Τυφώνας Κατρίνα πέρασε από το σαλόνι! «Αυτό ήταν που θα έμενε μεταξύ μας; Μήπως να καλούσαμε και τα κανάλια να το ανακοινώναμε σε διάσκεψη Τύπου;»

«Ο γιος μας αποφάσισε να κάνει περιτομή! Κύριε Τσαλακέ από τον Αντέννα, έχετε κάτι να ρωτήσετε;»

Βρόντηξα την πόρτα και έφυγα για τη δουλειά. Χρόνια είχα να τσαντιστώ τόσο. Φόρεσα τα ακουστικά του i-pod, και κάλεσα το ασανσέρ. Δεν πρόλαβε να έρθει ο ανελκυστήρας, ανοίγει από δίπλα η πόρτα της γιαγιάς! Μου γνέφει να βγάλω τα ακουστικά ανήσυχη. «Τι έγινε γιαγιά; Έπεσε πάλι καμιά γλάστρα από το μπαλκόνι σου;» Με μάτια βουρκωμένα, και με ύφος μάνας αγνοουμένου, η γιαγιά με ρώτησε: «Πότε θα πας για περιτομή;»

Φόρεσα τα ακουστικά και έφυγα.
Όπως καταλάβατε, η περιτομή ουδέποτε έλαβε χώρα τελικά. Άλλωστε, αν συνέβαινε θα το μαθαίνατε ήδη, είτε από το καρέ μπιρίμπας της γιαγιάς, είτε από έκτακτο δελτίο στο CNN, για να μην πω ότι θα έστηναν και live link με τον Super Fm έξω από την κλινική!

Είχε η Αφροδίτη τούρλα το Μουστάκι;

Το ότι το νησί της Αφροδίτης μας, παράγει ίσως από τις πιο άσχημες γυναίκες της Ευρώπης το ξέρουμε εδώ και χρόνια, το εμπεδώσαμε. Μάτια έχουμε και βλέπουμε. Το ότι αυτές οι Αφροδίτες στην προσπάθεια τους να συγκαλύψουν το φτωχό τους DNA επιδίδονται σε υπερβολικές και συχνά γελοίες στιλιστικές λύσεις, επίσης το εμπεδώσαμε, το βλέπουμε κάθε βδομάδα στα lifestyle περιοδικά.

Τη μαλακία που τες δέρνει όμως, είναι κάτι που δεν νομίζω να συνηθίσουμε ποτέ. Όσα χρόνια και αν περάσουν! Και απογοητεύομαι διότι αν δεν συνηθίσω αυτό το status quo σύντομα, και αν δεν αποφασίσω πως πρέπει να παίξω το παιχνίδι με τους όρους τους, η ψυχική μου υγεία θα συνεχίσει να παραμένει άστατη και το πουλί μου μαρουλιασμένο. Αναπολούσα εχθές και προχθές στιγμές απείρου κάλλους που έζησα τόσο εγώ, όσο και οι φίλοι μου με μερικές Κύπριες πριγκίπισσες, και έκοβα το κεφάλι μου πως αν κάποτε συλλεχθούν σε έναν τόμο, γράφουμε άνετα το επόμενο best seller.

Έτσι, το Analyse Chris, αποφάσισε να αφιερώσει αυτή την ανάρτηση σε διάφορες στιχομυθίες και συμπεριφορές που έμειναν μνημειώδεις για την υπέρμετρη γυφτιά και ηλιθιότητά τους, γνωρίζοντας πως θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από γνωστές και μη εξαιρετέες αναγνώστριες. Whatever… που θα έλεγαν και οι ίδιες με άριστη αγγλική προφορά.

Ιούλιος 2005- Ήμουν χάλια ψυχολογικά, πήρα πτυχίο με 58% και στο τσακ έχασα το 2:1. Νοουμένου πως με τέτοιο αποτέλεσμα το UCL θα μου έκλεινε τις πόρτες, καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα για να δω τι θα γίνει τελικά με το μεταπτυχιακό. Με τέτοια διάθεση κηδείας, είχα να αντιμετωπίσω και την Κύπρια πριγκίπισσα η οποία είχε εξίσου σοβαρά προβλήματα:
Κύπρια Πριγκίπισσα: Με πήραν τηλέφωνο από τη Mercedes! Νοέμβριο θα έρθει το αυτοκίνητο!

Αντίχριστος: …

Κύπρια Πριγκίπισσα: Άσε, έχω πολλά νεύρα! Μα είναι κατάσταση αυτή; Πέντε μήνες για να έρθει ένα αυτοκίνητο;

Αντίχριστος: …

Κύπρια Πριγκίπισσα: …Και πως θα βγει αυτό το καλοκαίρι; Εγώ γι’ αυτό ήθελα τώρα το κάμπριο! Να το ανοίγουμε από πάνω να μας βλέπουν!

Αντίχριστος: … Ξέρεις, σήμερα πήρα αποτελέσματα, χάλια τα πήγα και δεν…

Κύπρια Πριγκίπισσα: …Τον Νοέμβριο ποιος θα μας δει; Όχι πες μου! Με την κουκούλα από πάνω μόνιμα κλειστή;!

Αυτές οι στιχομυθίες αποτελούν πλέον καθημερινότητα στη ζωούλα μου. Αυτά αποτελούν το 90% των προβληματισμών της μέσης Κύπριας μουστακαλούς. Τα συνηθίσαμε. Τις προάλλες θυμήθηκα και μιαν άλλη, που μου είχε πει ότι αν θέλω να φάω Goodies θα προτιμούσε να πάρουμε take away, διότι είναι πολύ «λαϊκό» να τα φάμε επί τόπου! J Ώρες, ώρες, δεν πιστεύεις στα αφτιά σου!

Αλλά ας περάσουμε σε κάτι πιο πρόσφατο:

Κύπρια Πριγκίπισσα: «Φέτος αποφασίσαμε να πάμε διακοπές οικογενειακώς στις Μαλδίβες. Αλλά εγώ βαρέθηκα πια αυτά τα εξωτικά μέρη... Το ξεκαθάρισα στους γονείς μου, να μου κλείσουν δωμάτιο σε ξενοδοχείο στο άλλο νησάκι! Ξέρεις, οι Μαλδίβες αποτελούνται από διάφορα νησάκια...Δεν είναι ανάγκη να τους έχω όλη μέρα στο κεφάλι μου! Πέρσι, πήγαμε στην Κούβα και βαρέθηκα φρικτά. Όπως ήμουν, σηκώθηκα και έφυγα, πήγα Νέα Υόρκη 10 μέρες και τους άφησα στην Κούβα να πλήξουν με την ησυχία τους.» (ναι, διότι Κούβα-Νέα Υόρκη, σαν να λέμε Λάρνακα-Πρωταράς!)

«Αποφάσισα να μείνω μόνη. Έψαξα διαμέρισμα, ήταν όλα τρύπες. Είπα στον agent: «Αυτό το διαμέρισμα που μου δείχνεις it’s part of my dining room at home! Δεν σφάξανε που θα πληρώσω μια περιουσία for something that fits my lounge!»

Με αυτά και με τ ‘άλλα, εγώ βρίσκω χίλια ελαφρυντικά στους άντρες που δέρνουν τις γυναίκες τους. Θεωρώ πως οι μαλακίες που ακούνε καθημερινά απ’ αυτές, σε συνάρτηση με τη ψυχολογική πίεση που τους ασκούν, είναι αρκετά ώστε να δικαιολογείται ο φούσκος. Καλά, δεν είπαμε να τις σκοτώσουν κιόλας… Αλλά, ένα σπαρτάρισμα να το πάθουν.

Επίσης, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω πρόβλημα με τις πριγκίπισσες. Λατρεύω τις πριγκίπισσες! Και η Καλομοίρα σ’ αυτές κατατάσσεται, αλλά μέχρι τα 19 της έπλενε πιάτα στην πίσω λάντζα στην Astoria! Άρα έχει μια ισορροπία, αν μη τι άλλο. Ξέρει ότι she’s sometimes woman, sometimes baby. Και βγάζει και ένα πολλά υποσχόμενο νάζι το οποίο είμαι σίγουρος πως στο κρεβάτι κάνει θαύματα.

Ε, δεν γίνεται τώρα, να έρχεσαι εσύ, η μέση χωρκάτισσα, που δεν έπλυνες μισό πιάτο και που το νάζι σου είναι ανύπαρκτο και να διεκδικείς το στέμμα! Κάνατε εκεί μισό laser και μισή αποτρίχωση και νομίσατε πως κρατάτε τον Θεό απ’ τα αρχίδια. Προς το παρόν πάρτε τα δικά μου! Δεν είναι τυχαίο που ένας στους τρείς Κύπριους είναι πλέον παντρεμένος με ξένη!

Πριν πέσετε να με φάτε, να δηλώσω πως θεωρώ εξίσου μαλάκες τους Κύπριους άντρες, αλλά όπως καταλαβαίνετε, το θέμα εξετάζεται καθαρά από την πλευρά του γράφοντος ασθενούς.

No (r) Way!

Καλά μόνο σε μένα δεν άρεσε ο Νορβηγός;

Τι να πω... Για να έπεφταν βροχή τα 12άρια, πάει να πει ότι ήταν καθολικής αποδοχής. Αλλά εμένα αυτά τα βιολιά και τα λαούτα του fairytale με παραπέμπουν σε κυπριακό γάμο, ύπαιθρο, σούβλα και όχλο που ως γνωστόν, μου προκαλούν σκοτοδίνη. Το κουπλέ του τραγουδιού μ’ αρέσει, το ρεφραίν ούτε να το ακούσω!

Θα το δω από τη θετική του πλευρά:

- Η Νορβηγία διοργανώνει υπέροχους διαγωνισμούς Γιουροβίζιον! Το 1996 στο Όσλο είχαμε τον πιο high-tech διαγωνισμό της δεκαετίας του ‘90. Φανταστείτε τι θα δούμε του χρόνου!

- Η Νορβηγία ήρθε 10 φορές τελευταία στην ιστορία της Γιουροβίζιον, και εγώ με τους losers έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια και ταύτιση. Αλλά ας μην κέρδιζαν φέτος, οι γαμημένοι! Ας κέρδιζαν πέρσι, να έτρωγαν τον ανεπιθύμητο Dima Bilan.

- Επιστρέφει ο διαγωνισμός στη Δύση και επιτέλους εγκαταλείπουμε τις πρώην Γιουγκοσλαβικές και Σοβιετικές χώρες. Αν και, ο Rybak είναι Ρώσος, οπότε κατά μια έννοια, και πάλι οι Ρώσοι σηκώσανε το τρόπαιο!

Η αρνητική πλευρά αφορά μόνο την Ελλάδα.

- Λυπάμαι γιατί με την ήττα του Ρουβά, περνάμε στην παρακμή της Ελλάδας στη Γιουροβίζιον και πάλι. Δεν νομίζω να τολμήσει ουδείς φτασμένος τραγουδιστής να πάει στον διαγωνισμό από εδώ και πέρα. Κάτι Έλλες Κοκκίνου, Βανδές και Τσαλίκηδες που ψήνονταν να πάνε, ξεχάστε τους! Με τις επιτροπές να καθορίζουν πλέον το αποτέλεσμα θα πρέπει να πείσουμε τους κουλτουριάρηδες να επενδύσουν στον διαγωνισμό, βλέπε Πρωτοψάλτη, Κραουνάκη, Κότσιρα και κάτι τέτοιο το βλέπω αδύνατο να συμβαίνει. Οπότε, μάλλον επανερχόμαστε σε ονόματα μεγέθους Διονυσίας Καρόκη και Κώστα Μπίγαλη - στην καλύτερη των περιπτώσεων!

- Ο Σάκης ήταν άτυχος. Έπεσε σε δύσκολη χρονιά, σε χρονιά αλλαγής τάσεων, αλλά ατύχησε ακόμη και στην κλήρωση. Αν αθροίσεις σε όλα αυτά το ότι η συμμετοχή του βασίστηκε στο σόου και στο ανύπαρκτο τραγούδι, η 7η θέση δεν είναι και άσχημη. Και με το televoting άλλωστε, το πολύ να ερχόταν πάλι 3ος! Η Άννα Βίσση τώρα δικαιώνεται, κυρίες και κύριοι! Που αν συμμετείχε φέτος θα πήγαινε πολύ καλύτερα!

Γενικά σχόλια:

- Δεν το χωνεύω να βλέπω τους βρώμο-Τούρκους να παίρνουν βαθμούς. Ψήνομαι, καίγομαι στο ζουμί μου! Η Τουρκάλα ήταν άθλια, διασταύρωση Αποστολίας Ζώη στο πιο πρησμένο και τριτοκοσμικής αρτίστας που ανοίγει το πρόγραμμα στο Pavilion, για να μην πω στο Magic Palace! Απαράδεκτος όποιος μπορεί να χρεώθηκε για να ψηφίσει κάτι τόσο φτηνό, όσο το dum tek tek.
- Χίλιες φορές να ερχόταν πρώτη η Ισλανδία. Η κοπέλα είναι ένα χάρμα οφθαλμών (πού πουλάνε τέτοιες γυναίκες ρε γαμώ το;!) το τραγούδι έβγαζε μια νοσταλγία ταινίας Disney και η χώρα δεν κέρδισε ποτέ. Oπότε θα είχε κάποιο ενδιαφέρον η νίκη της. Κρίμα!

- Τη Γαλλία και την Αγγλία τις ήθελα πιο ψηλά, ενώ χάρηκα για τον καταποντισμό της Ισπανίας και της Γερμανίας.

Αυτά!

Σάκη, ποιος να σου το έλεγε ότι το άθλιο Shake it, θα είχε καλύτερη μοίρα τελικά! Καλά ξεμπερδέματα με τα μεσημεριανά αύριο!

Μπαμ και Κάτω

Απόψε κάνω μπαμ!

Από τα νεύρα.

Έτοιμος είμαι να κλάψω κατ’ ακρίβειαν...

Κάθομαι σπίτι και βαριέμαι. Πυρώνω - δρώννω. Είμαι με το σώβρακο και εξακολουθώ να πυρώνω!

Βλέπω φωτογραφίες να περάσει η ώρα... Μελαγχολώ και η μουσική υπόκρουση δεν βοηθά!

Θεωρώ πως το χειρότερο πράγμα που ανακάλυψε ο άνθρωπος είναι οι κάμερες! Οι φωτογραφίες είναι πράγματα του διαβόλου, διότι σου υπενθυμίζουν περασμένα μεγαλεία. Πώς ήσουν. Και σου υπενθυμίζουν την μαλακία που ζεις σήμερα.

Δεν βλέπω κανένα λόγο να αισιοδοξώ για το μέλλον.

Πάω να τα πιω!

Jump! (από τον 4ο)

Τα συμπλέγματα των Κυπραίων και στη Γιουροβίζιον:

Σκηνή 1η:

Πήγα body pump στο γυμναστήριο χθες αργά το βράδι. Η γυμνάστρια βιάζεται να τελειώσει την τάξη «διότι θα δω τον Σάκη σε λίγο και πρέπει να είμαι ψυχολογικά έτοιμη!» Πετάγεται μια κυράτσα από το γκρουπ και συμπληρώνει ξινά: «Και την Χριστίνα! Όχι μόνο τον Σάκη, διαγωνίζεται και η Χριστίνα!» Ναι, μεγάλη παράλειψη! Πρόκειται για ισάξια μεγέθη βεβαίως, βεβαίως.

Σκηνή 2η:

Σήμερα το πρωί στη δουλειά: «Την ώρα που έμεινε ο τελευταίος φάκελος ήλπιζα να βγει η Κύπρος αντί η Ελλάδα, διότι οι καλαμαράδες θέλουν μόνο το 12άρι μας, κατά τα άλλα μας έχουν χεσμένους και ο μόνος λόγος που μας ψηφίζουν είναι για να βρεθούμε μαζί τους στον τελικό, να τους ψηφίσουμε και να έρθουν πρώτοι εις βάρος μας!» Ναι, διότι η Κύπρος είναι το μεγάλο φαβορί και θα της φάει το τρόπαιο ο Σάκης!

Έτσι κι αλλιώς, και τώρα που αποκλειστήκαμε, πάλι θα ψηφίσουμε στον τελικό οπότε το 12αρι στην Ελλάδα είναι εξασφαλισμένο. Λέτε που λέτε μαλακίες, διαβάστε και τους κανονισμούς του διαγωνισμού καμιά φορά.

Πόσο επαρχιώτικο μπορεί να είναι όλο αυτό το αίσθημα κατωτερότητας και πόσο απογοητευτικό όταν το βλέπω να διεισδύει και σε διαγωνισμούς επιπέδου Γιουροβίζιον. Άκουσα κόσμο που θα ψηφίσει επίτηδες Νορβηγία το Σάββατο γιατί: «η Ελλάδα μας έχει χεσμένους και δεν προέβαλλε την κυπριακή συμμετοχή όσο έπρεπε!» Μα πού να την προβάλει; Εκπέμπουν και εκτός Ελλάδος οι ιδιωτικοί σταθμοί για να αναδείξουν το μεγάλο ταλέντο της Χριστίνας και στην Ευρώπη; Η Ελλάδα πιθανότατα μας έδωσε 12 χθες. Τι άλλο να έκανε; Εδώ καλά-καλά με τόσα καλά τραγούδια κινδύνεψε να μην προκριθεί η ίδια, η έγνοια της ‘Πυγολαμπίδας’ την έκαψε.

Και με το μπαρδόν δηλαδή, μπορεί η Χριστίνα να καλυτέρεψε από τον Ιανουάριο, αλλά ψες φάλτσαρε δις, ενώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι σε διαγωνισμούς των 150.000.000 τηλεθεατών δεν στέλνεις ένα άβγαλτο κοριτσάκι να το καταπιεί η σκηνή, αλλά τον σούπερ σταρ της χώρας. Δεν διαθέτουμε σούπερ σταρ; Ε, ας φάμε τον αποκλεισμό και ας σκάσουμε. Που ευκαιρία γύρευες να εκφράσεις τα ανθελληνικά σου κόμπλεξ, πρωί-πρωί!


Όποιος την έχει μικρή (τη χώρα) δεν γίνεται να θέλει να γαμήσει. Και μην χάνετε τον ύπνο σας, διότι ούτε ο Σάκης θα γαμήσει -αν και δεν παίρνω και όρκο.

Πιασ' της τον Κώλο

Μού έλεγαν τις προάλλες κάτι φίλοι μου καθηγητές, 28άρηδες, πόσο ξεσαλώνουν στις μέρες μας οι μαθήτριες. Ο πρώτος λαμβάνει συχνά στο κινητό του μηνύματα από μαθήτριες οι οποίες αναρωτιούνται μες τα μαύρα μεσάνυχτα «τι κάνεις, κοιμάσαι;» ενώ ο άλλος μού είπε ότι στα ιδιαίτερα του απογεύματος τού τρίβονται κάτω από το τραπέζι!

«Δεν είναι μια και δυο! Μέσα σε ένα χρόνο τουλάχιστον τρεις μαθήτριες έτριβαν τα πόδια τους πάνω μου, για αρκετή ώρα, δήθεν κατά λάθος!»

Α, ρε γαμώ το! Και στο τσακ δεν πέρασα δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο Κύπρου! Έχω μεγάλο απωθημένο τη φαντασίωση ‘καθηγητής-μαθήτρια!’

Τι να πεις... Άλλαξαν οι καιροί, και εμείς δυστυχώς ζήσαμε τους χειρότερους. Αυτούς της χειροτεχνίας.

Θυμάμαι το 1996! Ήμουν 1η Λυκείου. Είχα πάει ιδιαίτερα μαθηματικά σε έναν κύριο κοντά στο σπίτι μου. Στο γκρουπ, εγώ και δυο μαθήτριες. Η μία εξ’ αυτών, κουκλάρα. Βγαίνει στον πίνακα να λύσει μια ορίζουσα και κάπου τα μπέρδεψε. Ο καθηγητής, 50αρης-πορνόγερος-θεός, έσπευσε να τη διορθώσει: «Μπερδεύτηκες κορίτσι μου!» της είπε. Ταυτόχρονα, πέρασε τον δείκτη του δεξιού χεριού του πάνω από τη σπονδυλική της στήλη και της έπιασε επιδέξια τον κώλο. Κανονικά, σφιχτά, αντρίκεια!

Δεν πίστευα στα μάτια μου! Ούτε εγώ, ούτε η άλλη μαθήτρια που βλέπαμε το θέαμα να εξελίσσεται μπροστά μας! Η μαθήτρια στον πίνακα ένιωσε άβολα και το έκανε εμφανές, παρόλα αυτά δεν το σχολίασε ποτέ.

Και απορώ! Ποία η θέση μου; Θέλεις κύριε καθηγητή να της πιάσεις τον κώλο; Με τις ευχές μου! Να της τον πιάσεις! Γιατί το κάνεις μπροστά μας δεν κατάλαβα. Για να είμαστε αυτόπτεις μάρτυρες και να τρέχουμε για καταθέσεις ή για να συμμετάσχουμε; Αν τον πέταγα πάνω στο τραπέζι και έπαιρνε η μάνικα ορίζουσες και προόδους, θα γινόταν εκεί μέσα του ολοκληρώματος!

Ή μας πέρασες για μαλάκες, που δεν θα καβλώναμε;

Θυμήθηκα τα νιάτα μου σήμερα και ταξίδεψα. Πείτε παρόμοιες ιστορίες να φτιαχτούμε παρέα.

Λε Ντουζ Πουάν

Το ξέρω ότι της δίνω περισσότερη σημασία απ’ ότι της αξίζει, αλλά εν έτει 2009, όπου ακόμη και οι Ολυμπιακοί έχουν εξευτελιστεί και απογυμνωθεί, δεν ξέρω γιατί θα πρέπει σώνει και καλά να σνομπάρω τη Γιουροβίζιον. Στο κάτω-κάτω, η Γιουροβίζιον δεν πρέσβευε ποτέ κάποιο αθάνατο ιδεώδες για να αναγκαστώ να την αποκαθηλώσω. Πάντα αποκαθηλωμένη ήταν από ψεύτο-κουλτουριάρηδες που τα βράδια ξενυχτούν στα μπουζούκια πετώντας γαρύφαλλα σε τραγουδιάρες 2ης διαλογής, αλλά το πρωί αποκαλούν τη Γιουροβίζιον «πανηγυράκι.»

Εν πάση περιπτώσει, σαν γνήσιος γιουροβιζιολόγος σας υποδεικνύω μια πλειάδα τραγουδιών κατά τη διάρκεια των οποίων δεν δικαιολογείστε να πάτε για κατούρημα το Σάββατο.

Σε τυχαία σειρά:

Φινλανδία - Οι Φινλανδοί άρχισαν να παίρνουν σοβαρότερα τον Διαγωνισμό τα τελευταία χρόνια και αυτό φαίνεται και στις κατατάξεις τους. Πρώτη θέση το 2006, αξιοπρεπείς εντός έδρας το 2007, πρόκριση-έκπληξη πέρσι στη Σερβία. Καμία σχέση με τους συνεχείς πάτους στην προηγούμενη δεκαετία. Φέτος αλλάζουν το τροπάριο του ροκ και στέλνουν καθαρόαιμο ποπ τραγούδι που με παραπέμπει σε ακούσματα Γυμνασίου, εφηβικά πάρτι, και ένα κράμα από Ace of Base, Aqua και Sclub7. Τα οποία όπως γνωρίζετε, εμένα μόνο νοσταλγία και χαμόγελο μου προξενούν.



Συμπαθητικό τραγουδάκι το “lose control,” με «γυαλιστερή» παραγωγή, αλλά με φοβερά ζαλιστική σκηνική παρουσία. Θα εμφανιστούν στη σκηνή με φωτιές και λοιπά τσίρκουλα, πράγματα ολίγον τι ξεπερασμένα, τα οποία πιστεύω πως αποπροσανατολίζουν τον θεατή. Επίσης, το live τους στον εθνικό τελικό ολοσδιόλου συγκρίνεται με το studio version του άσματος, οπότε αμφίβολη και η τελική κατάταξη στην δεκάδα. Παρόλα αυτά, μόνο και μόνο για τη ρετρό τού απόχρωση δείχνω thumbs up. Χίλιες φορές καλύτεροι από τον υπερτιμημένο, μην πω αντιπαθέστατο Νορβηγό και τη γριέντζω σοπράνο από τη Σουηδία.

Γαλλία – Ήξερες και στο χωριό σου την Patricia Kaas, θα μου πεις. Όχι δεν την ήξερα... Αλλά όσο ταπεινά και λαϊκά κι αν είναι τα ακούσματά μου, όσο βαρύ και αν μου πέφτει το Et S'il Fallait Le Faire στο στομάχι, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω το brilliance του. Δεν είναι τραγούδι, είναι ταξίδι. Είναι ταινία. Είναι μια γουλιά από κρασί Βουργουνδίας εγκλωβισμένη στον ουρανίσκο σου για τρία λεπτά! (Είμαι μεγάλος ποιητής!)




Λιτή και απέριττη, ξυπόλυτη και με φόρεμα-ράσο η Kaas θα ερμηνεύσει στα πρότυπα του «λατρεμένο-το-απαγορευμένο-λες» το πιο σοφιστικέ τραγούδι της βραδιάς. Και αν υπάρχει Θεός, θα βγει πρώτη φέρνοντας νίκη στο Παρίσι μετά από 32 χρόνια. Αλλά όλοι ξέρουμε πως δεν υπάρχει Θεός!

Ηνωμένο Βασίλειο – Οι πουστοεγγλέζοι ξέθαψαν τον Andrew Lloyd Webber μέσα από τις παρτιτούρες του ‘φαντάσματος’ και της ‘Εβίτας’ και μας τον πλασάρουν ως the best they can send στον διαγωνισμό, σχεδόν απαιτώντας την πρωτιά. Και δεν φέρνω καμία αντίρρηση, καθότι τυγχάνω λάτρης των έργων τού (τα musicals του τα ξέρω απ’ έξω – όλους τους ρόλους! …Ναι, όλοι για κάτι ντρεπόμαστε), αλλά σίγουρα δεν είναι και ό, τι πιο «so now» θα μπορούσαν να στείλουν. Πάλι καλά που δεν έστειλαν και τον Elton John να τραγουδήσει το Candle in the wind με τα γυαλιά- ενυδρείο!

Τέλος πάντων. Εμένα το ‘My time’ μου σηκώνει την τρίχα μου, ειδικά στη γέφυρα και στην κορώνα. Εκεί δηλαδή που λέει toniiiiiight! Επίσης, η Jade έχει ένα φυσικό class που ταιριάζει γάντι στην eighties γκλαμουριά του τραγουδιού. Με λίγα λόγια, θα χαρώ αν κερδίσουν, θέλω άλλωστε να επιστρέψει ο διαγωνισμός στη Δύση – μπουχτίσαμε με την ανατολική Ευρώπη. Αλλά ψήφο από το χέρι μου δεν θα δει ποτέ Εγγλέζος! Χάρη τους έκανα και που σπούδαζα στην χώρα τους 6 χρόνια!

Ελβετία – Thank god γι’ αυτό το τραγούδι! Τάχθηκα υπέρ του από την πρώτη στιγμή και θέλω να κερδίσει διότι αισθάνομαι ότι εκπροσωπεί εμένα, και όχι τους Ελβετούς. Όλο το attitude του συγκροτήματος, αλλά και οι στίχοι ξυπνούν το alter ego μου! Τον ροκ σταρ! Ένα τραγούδι σαν ατέρμονο road trip με το ηλιοβασίλεμα να με τυφλώνει από απέναντι! Δυστυχώς, με μεγάλη θλίψη το παρατηρώ να εμφανίζεται κάπου στη 15η θέση στα προγνωστικά.. I believe in miracles!



Είτε το γουστάρεις είτε όχι, θεωρώ ότι πρέπει να ψηφίσεις το Highest Heights διότι είναι ό, τι πιο contemporary κυκλοφορεί, very top of the pops, και πρέπει να ενθαρρύνουμε εδραιωμένα συγκροτήματα να συμμετέχουν στη Γιουροβίζιον. Για την ιστορία, οι Lovebugs έχουν μια καριέρα 14 ετών στο ενεργητικό τους, εμάς περίμεναν να τους καθιερώσουμε στο ευρωπαϊκό στερέωμα, αλλά… Τέλος πάντων, δεν έχει αλλά, πολύ το κουράσαμε, θα ψηφίσεις Ελβετία!

Ουκρανία – Όταν το έπαιξα για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι, δεν άντεξα να το ακούσω μέχρι τέλους. Σήμερα είναι ένα από τα αγαπημένα μου! Αν πιάσεις το νόημα και το αποδεχθείς για το επιτηδευμένο κιτς που αντιπροσωπεύει, θα το αποθεώσεις! Λίγο η κλεμμένη αλλά catchy εισαγωγή, λίγο η bitchy παρουσία της Σβετλάνας, λίγο το χορευτικό βγαλμένο από τα «παρατράγουδα» της Αννίτας Πάννια, όλα συμβάλλουν για την πιο ανατρεπτική συμμετοχή της χρονιάς! Νοουμένου πως το τραγούδι θα ερμηνευθεί πάνω σε μια ειδική κατασκευή που ετοιμάζεται εδώ και καιρό και η οποία βαφτίστηκε «η μηχανή της κολάσεως», αντιλαμβάνεστε πως πρόκειται για θέαμα που δεν προσπερνούμε!



Παρόλα αυτά, θεωρώ τους Ουκρανούς από τους καλομαθημένους στη Γιουροβίζιον και δεν θα αντέξω ενδεχόμενη νίκη τους, ούτε καν πλασάρισμα στη δεκάδα! Αρκετά απομύζησαν τα τελευταία 5 χρόνια που συμμετέχουν (μια νίκη το 2004, δυο αργυρά μετάλλια το ’07 και το ’08 και μια έκτη θέση το 2006. Αυτά να βλέπει η πατρίδα μας που συμμετέχει 200 χρόνια και το ρεκόρ της Βίσση δεν κατάφερε να σπάσει ουδείς μέχρι σήμερα!) Εν ολίγοις, με προσοχή την Ουκρανία. Ψηφίζουμε πάνω απ’ όλα «έξυπνα» που έλεγε και η Δάφνη Μπόκοτα, Θεός ‘χωρέστην.

Πορτογαλία – Η Πορτογαλία συμπληρώνει το ΤΟΠ6 μου. Δια μέσου των ετών, οι Πορτογάλοι με την συνθετική τους κακομοιριά μού είναι τα μάλα συμπαθείς. Πέρσι βέβαια, πήραν τα πάνω τους με το “Señora de mar” και ελπίζουν πως φέτος θα πάρουν το rebound και θα καρφώσουν καλάθι. Ίδωμεν. Θεωρώ σχεδόν σίγουρη τη θέση τους στη δεκάδα, αλλά δεν το βλέπω να κάνει την μεγάλη έκπληξη. Το τραγούδι τους είναι παραδοσιακό fado, άκρως ατμοσφαιρικό. Αισθάνεσαι τον άνεμο του Ατλαντικού να σε συνεπαίρνει καθώς το ακούς, ενώ απολαμβάνεις ένα ποτήρι πόρτο. Αν δεν ήταν η χοντρούλα τραγουδίστρια να ξεπροβάλλει σαν… πόρτος, έπαιζε να δουν και μετάλλιο!

Τραγούδια που θα πάνε καλά, αν και τα απεχθάνομαι, είναι αυτά της Νορβηγίας (Φτου-σκατά να φάει ο Rybak δεν μπορώ να τον βλέπω! Nα κουλαθεί όποιος τον ψηφίσει!) της Τουρκίας και της Ισπανίας. Οι 2 τελευταίες ακολουθούν την περπατημένη συνταγή του εύκολου και ευ-κώλου σουξέ η οποία έφερε ακόμη και την Καλομοίρα πέρσι στην 3η θέση. Θεωρώ όμως, πως δεν συμβάλλουν καθόλου στην εξέλιξη του διαγωνισμού. Και ο διαγωνισμός χρειάζεται εξέλιξη αν θέλει να βλέπει δυνατά ονόματα να συμμετέχουν σ’ αυτόν.

Ούτε ο Ρουβάς συμβάλλει στην εξέλιξη του διαγωνισμού βέβαια, αλλά ο Ρουβάς είναι Ελλάς και την Ελλάδα εγώ θέλω να την βλέπω πρώτη ακόμη και όταν παίζει φιδάκι στο κινητό. Παρεμπιπτόντως, προαισθάνομαι ότι ο Ρουβάς είτε θα κερδίσει, είτε θα πάει άπατος! Και του συστήνω να εύχεται το ίδιο όσον αφορά την κατάταξή του, καθότι οποιοδήποτε ‘μέτριο’ αποτέλεσμα για τις προσδοκίες του λαού των μεσημεριανών, θα είναι καταλυτικό για την καριέρα του από τότε και στο εξής. Τον βλέπω να φωνάζει σαν την Έφη Θωδη «Είμαι ο Θεός, είμαι ο Ναπολέων» σε περίπτωση που βγει εκτός πεντάδας! Για να δούμε αν θα τον σώσει ο Ευαγγελινός με τα μαγικά του, ή αν θα αποτελέσει άλλη μια περίπτωση Άννας Βίσση και Everything. Μιας και την έφερε η κουβέντα, η Άννα πρώτη λάνσαρε το moonwalking στο «Αγάπη Υπερβολική», 9 χρόνια πριν στα Αστέρια. Φέτος, το εφαρμόζει και ο Ρουβάς, δεύτερος και καταϊδρωμένος.

Αυτά σε μέσες άκρες. Απολαύστε το σόου στις 16, οι Ρώσοι ετοιμάζουν θαύματα!

ΥΓ: Α, ναι μωρέ! Έχουμε και την Κύπρο. Τι να πω για την Κύπρο… Ο Θεός να την ελεήσει! Πάντως θα χαρώ αν γίνει κάνα θαύμα και περάσουμε στον τελικό. Λέω αλήθεια! Είδα την πρόβα μας, οι Ρώσοι μάς έδωσαν υπέροχο background!

Μπετόβεν Dum Tek Tek!

Τι σας ζήτησα, ρε χώρκατοι, τι σας ζήτησα;

Να με αφήσετε να απολαύσω μισή συμφωνία, χωρίς να με τσαντίσετε!

Φτάνω που λέτε στο Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι πως οι σοπράνο που θα ερμηνεύσουν την ‘Ωδή στη Χαρά’ είναι όντως Τούρκοι. Τούρκοι προσκεκλημένοι του Υπουργείου Παιδείας μας, και μάλιστα ορμώμενοι από την Άγκυρα. Ούτε καν Τούρκοι της Κύπρου, ώστε να δικαιολογείται κάπως η παρουσία τους (Αν και για μένα το ίδιο σκατό είναι!)

Τούρκοι, που λέτε. Κανονικοί Τούρκοι. Που ακούν Σερτάμπ και υποστηρίζουν την Γαλατάσεράι! Η κυρία Feryal Turkoglu και ο κύριος Senol Talinli ήταν οι επίσημοι καλεσμένοι μας που συνόδευσαν την Κρατική Ορχήστρα Κύπρου και τη Τσέχικη χορωδία στους εορτασμούς για την Ευρώπη!

Ως τι προσκαλέστηκαν οι Τούρκοι; «Ως ένδειξη συμφιλίωσης και πολιτισμού» απάντησε μια θείτσα ντυμένη στα τιγρέ, που καθόταν πίσω μου! Ένδειξη τρομερού πολιτισμού, συμπληρώνω. Διότι, ξέρετε, οι σοπράνος μας έρχονται από χώρα με τρομερό πολιτισμό! Από τη χώρα που έκανε την Αγ. Σοφιά τζαμί! Από χώρα που δεν είναι καν μέλος της ΕΕ, και η οποία κατακρατεί παράνομα ευρωπαϊκό έδαφος! Που έχει λεηλατήσει ξεδιάντροπα όλα τα δείγματα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς στα κατεχόμενα και που καταπατεί καθημερινά τα ανθρώπινα δικαιώματά μου! Πρόκειται όμως, για συμφιλίωση, οπότε πάω πάσο. Διότι αύριο, όταν θα πάνε οι τουρκολάγνοι Κύπριοι στα κατεχόμενα να φάνε το ψάρι τους και ίσως συλληφθούν από την ψευδοαστυνομία, θα τύχουν τρομερά συμφιλιωμένης αντιμετώπισης, εφόσον προσκαλέσαμε δυο σοπράνος να τραγουδήσουν την ημέρα της Ευρώπης!

Είμαι έξω φρενών! Ξινός μου βγήκε ο Μπετόβεν! Ξινός! Δεν μπορώ άλλο να περιβάλλομαι από τόσο αχάπαρο και δουλοπρεπή λαό! Δεν μπορώ να με συμπεριλαμβάνω ως πολίτη αυτής της χώρας! Να δεις και που το Σάββατο θα τρατάρουμε το 12άρι στο Dum tek tek! Ουμ, να μου χαθείτε!

Και να πεις ότι δεν με προειδοποίησαν; Πέντε λεπτά πριν φύγω από το σπίτι έλαβα μήνυμα στο blog που με ενημέρωσε για το φιάσκο, αλλά σκέφτηκα: «δεν μπορεί, τόση ξεφτίλα, φήμες θα’ ναι!» Κι’ όμως Κύριε μου! Αυτός ο τόπος είναι όλο εκπλήξεις!

Στην είσοδο του Θεάτρου υπήρχαν κάποιοι νεαροί που μοίραζαν –πολύ διακριτικά ομολογουμένως- ενημερωτικά φυλλάδια στο κοινό. Χίλια χρόνια να ζήσουν. Σημειώθηκαν κάποιοι φραστικοί διαπληκτισμοί σε κάποια φάση από μερικούς που προφανώς ενστερνίζονται αυτή τη φιλοτουρκική πολιτική, αλλά γενικά δεν είχαμε παρατράγουδα. Στην τελική, «διέπρεψε η ελευθερία της έκφρασης και η δημοκρατία!»

Ήθελα αμέσως να αποχωρήσω θριαμβευτικά από όλον αυτόν τον εξισλαμισμό, αλλά ας όψεται που συνόδευα και ήθελα να κρατήσω πιο ήπιες τις αντιδράσεις μου. Τουλάχιστον, μπήκα με πρόσκληση και δεν έδωσα ούτε ευρώ σ’ αυτή την αηδία, και δεν χειροκρότησα καθόλου. Μόνο τη τσέχικη χορωδία και αυτήν πολύ ξερά, διότι δεν φταίνε σε τίποτα οι άνθρωποι. Τελικά, η παρουσία μου εκεί είχε καθαρά δημοσιογραφικό χαρακτήρα.

Κατά τα άλλα, μέσα στο θέατρο, εντόπισα μια κοπελίτσα με βυζάρες και τατουάζ στον ώμο η οποία σε συνάρτηση με τις συγχορδίες του Μπετόβεν έκανε το δοξάρι μου να θεριέψει και να ξεχαστεί. Από ό,τι κατάλαβα δουλεύει στο Υπουργείο και όπως επίσης δυστυχώς κατάλαβα, έχει και γκόμενο, έναν καραφλό. Καιρό είχα να δω τόσο ζουμερό ντεκολτέ πάντως, πασπαλισμένο με παρτιτούρα! Άξιος ο καραφλός που της τα γλείφει!

Θυμίστε με να ξανά γιορτάσω την ημέρα της Ευρώπης με την επόμενη κυβέρνηση. Αν υπάρχουμε ως τότε! Και ενημερώστε και τους Κυπραίους ότι δεν χειροκροτούμε ανάμεσα στα κομμάτια, αλλά στο τέλος! Που έπρεπε να σας κάνει υποδείξεις ο μαέστρος για να σταματήσετε να πισκαλάτε, χώρκατοι!

Αχ, Ευρώπη!

Αύριο, 9 Μαΐου, γιορτάζει η Ευρώπη. Θεωρώ πως ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί σαν κράτος είναι η ένταξή μας στην ΕΕ.

Χάρηκα τρομερά – όχι μόνο επειδή τραγούδησε η Βίσση στην τελετή – αλλά και επειδή ανέκαθεν πίστευα ότι η Ευρώπη πρέπει να εξελιχθεί σε κράτος μια μέρα και να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ, την Κίνα και την Ινδία ως το αντίπαλο δέος. Αν το καλοσκεφτείς, η ΕΕ είναι ήδη υπέρ-κράτος. Απλώς δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Στην ΕΕ υπάρχουν όλοι οι θεσμοί και εξουσίες τα οποία υπάρχουν και σ' ένα απλό κράτος. Η ευρωβουλή, το δικαστήριο και η εκτελεστική εξουσία. Όταν σε λίγο καιρό θα λυθεί και το θέμα του ευρωσυντάγματος, θα έχουμε και επίσημα στρατό, Πρόεδρο και Υπουργό Εξωτερικών! Πράγματα που υφίστανται και σήμερα δηλαδή, αλλά με άλλες ονομασίες για να μην τρομάζουν οι ευρωσκεπτικιστές!

Μια τέτοια εξέλιξη, δηλαδή αυτή του υπέρ-κράτους, με συναρπάζει! Το 2007 βάσισα την πτυχιακή μου σ’ αυτό το θέμα. Πήρα συνέντευξη από τουλάχιστον 60 άτομα απ’ όλη την Ευρώπη για το πώς θα έβλεπαν το ενδεχόμενο των…United States of Europe. Οι περισσότεροι ήταν αρνητικοί. Άλλοι πιστεύουν πως είναι αναπόφευκτο, αλλά δεν θα προλάβουμε να το ζήσουμε. Όπως και να έχει, θεωρώ πως τα μικρά κράτη μόνο θετικά θα αποκομίσουν από μια τέτοια εξέλιξη και θα έπρεπε να την προσδοκούσαμε, αν όχι να την προωθούσαμε! Θα ήμασταν η Χαβάη της Ευρώπης!

Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να αναλύσω τις θετικές εξελίξεις με ισχυρά πολιτικά, νομικά ή οικονομικά κριτήρια, αλλά από προσωπικά, λαϊκά βιώματα, ομολογώ πως μόνο πλεονεκτήματα απεκόμισα από την ένταξή μας. Σπούδασα φτηνά στο εξωτερικό, διακινούμαι χωρίς διαβατήριο, χωρίς βίζες, μπορώ ανά πάσα στιγμή να εγκατασταθώ οπουδήποτε για εργασία και διαμονή (αυτό κι αν είναι βάλσαμο), ενώ με το Ευρώ διευκολύνθηκαν και οι συναλλαγές μου. Ίσως αυτά να ακούγονται πολύ επιφανειακά σε σχέση με κάποιες αλλότριες πολιτικές συνέπειες, αλλά θεωρώ πως σαν χώρα αυτή τη στιγμή έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα να λύσουμε – στα οποία μάλιστα ουδόλως χρησιμοποιούμε τον τζόκερ της Ευρώπης –, οπόταν, ο ευρωσκεπτικισμός μας μάρανε!

Εν ολίγοις, βρίσκω τρομερά υποκριτικό από μέρους μας τον όποιο ευρωσκεπτικισμό όταν στον βορρά μας πηδούν τη μάνα νυχθημερόν, αλλά εμείς απορρίπτουμε το Ευρωσύνταγμα ως τάχα μου, μη λειτουργικό. Πόσω μάλλον όταν ο χωρκατό-Χριστόφιας είναι έτοιμος να αποδεχτεί χωρίς τη στοιχειώδη διαπραγμάτευση ένα σχέδιο λύσης, εκ προοιμίου μη λειτουργικό! Σίγουρα το ευρωπαϊκό σύνταγμα έχει τις αδυναμίες του, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι έχει και 27 χώρες να κουμαντάρει… Κάποιοι θα αδικηθούν, κάποιοι θα κερδίσουν. Και η τρύπα της Μεσογείου –εμείς- δεν αντιλαμβάνομαι πως θα ζημιώσει. Μην πας μακριά… Πες μου πού θα ήταν η κυπριακή οικονομία σήμερα, χωρίς το Ευρώ! Κατά τα άλλα, το ΑΚΕΛ έχει το θράσος να φιγουράρει στους δρόμους με το σλόγκαν «μαζί και στην Ευρώπη!» Τρομάρα να του έρθει! Που το μόνο που ξέρει από ευρωπαϊκά ζητήματα είναι η Χριστίνα Μεταξά και το Firefly!

Ο Κύπριος δεν αντελήφθη ότι είναι Ευρωπαίος και ότι εκεί ανήκει. Θα μου πεις, εδώ δεν το αντελήφθη ο Γάλλος και ο Ολλανδός, θα το συνειδητοποιήσει ο Κύπριος που ακόμα δεν αποφάσισε αν είναι Έλληνας ή Κύπριος, ή Ελληνοκύπριος; Που ακόμη αναλώνεται στο ποιος φταίει για το πραξικόπημα, για τη δράση της ΕΟΚΑ κτλ; Κουβέντες του καφενέ! Ξυπνάτε! Η ταυτότητά μας από το 2004 λέει European Citizen! Προς αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να προσανατολιστούμε. Απροπό, να σας αναφέρω ότι όταν έπαιρνα συνέντευξη από τους εταίρους μας για την πτυχιακή, γνώρισα και κάποιους οι οποίοι αποφοίτησαν από το ευρωπαϊκό λύκειο του Λουξεμβούργου και οι οποίοι διδάχτηκαν αποκλειστικά ευρωπαϊκή ιστορία στο σχολείο. Μού δήλωσαν ότι θεωρούν τους εαυτούς τους πρωτίστως Ευρωπαίους και μετά οτιδήποτε άλλο!

Αυτά, για να βλέπετε πόσο λάθος είμαστε εμείς εδώ, και πόσο καταδικασμένοι.

Αύριο η Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου θα παίξει στο θέατρο Στροβόλου τον ‘Ύμνο στη Χαρά’ του Μπετόβεν, που είναι και ο εθνικός ύμνος της ΕΕ. Είμαι σίγουρος πως θα παραστείτε όλοι και πως θα συγκινηθείτε τα μάλα στο άκουσμα της βιόλας και του κλειδοκύμβαλου καθώς θα προδιαγράφουν το ένδοξο, ενωμένο μέλλον μας.




Βαρύ το θέμα σήμερα, αλλά από Δευτέρας πιάνουμε τα γιουροβιζιακά και θα ανοίξει η ψυχούλα μας.

Το Ιδανικό Ραντεβού

Το καλύτερο ραντεβού της πρόσφατης ζωής μου (διότι έχω και πιο αγαπημένο σαν έφηβος), συνέβη το 2007 στο Κάρντιφ.

Ήταν με Ελλαδίτισσα, μεγαλύτερη από μένα, σε μια αγγλική pub. Ήταν Ιούλιος και εμείς καθόμασταν στην πίσω αυλή, πίνοντας κοκτέιλ. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες από εκείνο το ραντεβού, καθώς με τη συγκεκριμένη είχαμε συνευρεθεί πολλές φορές στο παρελθόν και δεν έλεγε να δέσει το γλυκό. Εκείνο το βράδυ όμως, ήταν διαφορετικό, είχε πανσέληνο δεν ξέρω κι εγώ τι...

Καθώς τα λέγαμε άρχισε να ψιχαλίζει. Η βροχή δυνάμωσε, οπότε έπρεπε να μετακινηθούμε και να καλυφτούμε. Το μπαράκι ήταν τίγκα μέσα, οπότε της πρότεινα να πάμε να κάτσουμε προσωρινά κάτω από ένα τσίγγενο υπόστεγο στο οποίο όμως, ήδη καθόταν μια πολυπληθής παρέα από ξινές Αγγλίδες.

«Μα θα πάμε να κάτσουμε με τις Αγγλίδες, στο τραπέζι τους;» με ρώτησε.

«Για 5-6 λεπτά μόνο, ώσπου να κοπάσει η βροχή.» της απάντησα.

Οι Αγγλίδες χαλάστηκαν τα μάλα από την παρουσία μας. Μας κοίταζαν με το μισό τους και διέκοψαν τη συζήτησή τους, προκειμένου να κάνουν πιο εμφανή τη δυσαρέσκειά τους.

«Είμαστε παρείσακτοι» μου είπε η κοπέλα.

«Και που είσαι ακόμα» της είπα. «Φίλα με να σκάσουν απ΄ τη ζήλεια τους!»

Η κοπέλα κοντοστάθηκε για ένα δευτερόλεπτο.

«Έλα, γιατί θα αρχίσω να βαριέμαι!» Της είπα.

Έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο και μου χίμηξε! Δεν το περίμενα! Για πλάκα το είπα, αλλά έπιασε! Και ήταν υπέροχο και κινηματογραφικότατο! Σκέψου τώρα σκηνικό: Βροχή, ατέλειωτο υγρό φιλί στην πίσω αυλή και οι αγγλίδες να παίρνουν τις μπίρες τους ψάχνοντας να κάτσουν αλλού! Σαν ρομαντική κομεντί του Hugh Grant με την Julia Roberts!

Πριν καν τελειώσει η μπόρα, τρέχαμε με την κοπέλα μέσα στους δρόμους για να πάμε στην εστία μου.

Αυτό ήταν ό, τι πιο αναπάντεχο, συναρπαστικό και σκηνοθετημένο έζησα τα τελευταία 2 χρόνια.

Αυτό, κατ’ αντιπαραβολή με τα πρόσφατα κακά συναπαντήματα σε κυπριακό έδαφος. Τα οποία και ολοσδιόλου παραπέμπουν σε ρομαντική κομεντί.

Οι Κυπραίες δεν έχετε ούτε σενάριο, ούτε υπόθεση! Πόσω μάλλον σκηνοθεσία. Αλλά, τι να περιμένει κανείς στη γη της Αίγιας Φούξια!