Οι Σουηδοί Ξανάρχονται

Απολογούμαι εκ των προτέρων που θίγω θέμα με πολιτικές προεκτάσεις. Το ξέρω ότι σιχαίνεστε τέτοιες αναρτήσεις και πως προτιμάτε το ξεκατίνιασμα. Αλλά, συνέβη το εξής. Πριν 2-3 βδομάδες ένας φίλος με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να γράψω το σενάριο μιας ταινίας και αν έχω κάποια ιδέα για τον κινηματογράφο, να του προτείνω. Στην αρχή το πήρα ζεστά το θέμα, ύστερα πιο χλιαρά, τελικά απέρριψα το ενδεχόμενο, γιατί μπορεί να είμαι ψώνιο, αλλά έχω και το γνώθι σ’αυτόν. Δυστυχώς δεν μπήκα καν στον κόπο να του ανακοινώσω την άρνησή μου, γαϊδούρι όντας, αλλά υπόσχομαι να το πράξω σύντομα.

Τέλος πάντων. Στην αρχή είχα σπάσει το κεφάλι μου να κατεβάσω ιδέες, καταλήγοντας τελικά σε δυο. Αποφάσισα όμως ότι ουδεμία μπορώ να τελειοποιήσω, αν και θεωρώ πως αν βρεθεί κάποιος άλλος και τις εξελίξει, ίσως βγει από το σκοτεινό τούνελ του μυαλού μου με σχετική εισπρακτική επιτυχία.

Η 2η ιδέα που είχα, (την 1η δεν την αποκαλύπτω στο παρόν στάδιο) ήταν η εξής:

Σκεφτείτε ότι ξυπνάτε ένα πρωί, και από το μπαλκόνι σας αγναντεύετε αυτό το θέαμα:

Ναι, η Κύπρος δεν βρίσκεται πια υπό τουρκική κατοχή, αλλά πλακώσανε οι Σουηδοί! Μας κατέχουν οι Βίκινγκς!

Η κατεχόμενη Λευκωσία είναι τίγκα στα ΙΚΕΑ και όχι στα καζίνα. Στα κατεχόμενα βρίσκεις τις καλύτερες επιστημονικές σχολές για να φοιτήσεις, οι Σουηδοί κατακτητές φέρνουν στην Κύπρο το γρηγορότερο ίντερνετ, την πιο εξελιγμένη κινητή τηλεφωνία και είναι χεσμένοι στα Eriksonns. Σταδιακά, δημιουργείται ένα ‘ψευδοκράτος’ το οποίο ξεχειλίζει από κοινωνική πρόνοια και οργανωμένη παιδεία. Όλοι ανεξαιρέτως μιλούμε τουλάχιστον 3 ξένες γλώσσες.

Στους δρόμους δεν κυκλοφορούν μουλάδες για τους οποίους απορείς πότε λούστηκαν τελευταία φορά, αλλά δίμετρες Σουηδέζες με τα μπικινάκια τους, τα γυαλιστερά μπουτάκια τους, τα τσιτωμένα βυζάκια τους! Οι Έλληνες της Κύπρου περνούν τα οδοφράγματα και πηδιούνται αβέρτα μαζί τους, δεδομένης και της σεξουαλικής απελευθέρωσης που χαρακτηρίζει τους Σουηδούς σαν λαό. Το ίδιο πράττουν και οι Κύπριες με ξανθούς, γαλανομάτες Σουηδούς που πίνουν μπίρες και ρεύονται δυνατά. Στην κατεχόμενη Λευκωσία δεν υπάρχουν πια μιναρέδες, ούτε είσαι αναγκασμένος να ακούς τον χότζα 3 φορές τη μέρα. Οι ιεροτελεστίες των Σουηδών περιλαμβάνουν αυστηρώς σουξεδάκια των Abba, άντε στο τσακίρ κέφι, και των Roxette!

Πόσο θα σε χάλαγε;

Βρίσκω τρομερή μια τέτοια ιδέα για τον κινηματογράφο. Μη σου πω και για την πραγματικότητα. Αλλά σκοντάφτω σε πολλά θέματα... Πρώτον, το κυπριακό ως τραγωδία είναι πολύ νωπό για να το διακωμωδήσεις, μη σου πω ακόμη και να το θίξεις. Δεύτερον, η κατοχή είτε είναι τουρκική, είτε είναι σουηδική, είτε είναι...μαλτέζικη, δεν παύει να είναι κατοχή. Και πάλι θα υπάρχουν αγνοούμενοι, και πάλι θα έχουν χαθεί άνθρωποι στον πόλεμο και πάλι θα υπάρχει λεηλασία περιουσιών και πολιτιστικής κληρονομιάς.

Το μόνο ενδιαφέρον που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια ταινία θα έγκειται στην ρατσιστική πτυχή της υπόθεσης. Για το πώς δηλαδή θα αποδεχόμασταν εμείς έναν αντικειμενικά πιο «πολιτισμένο» λαό από τους κατεξοχήν βάρβαρους Τούρκους. Για το πώς εμείς θα περιμέναμε και θα υποδεχόμασταν τους εκάστοτε βαρβάρους. Θα ήταν δηλαδή μια ταινία στημένη σε καβαφικό concept, αλλά δυστυχώς, αμφιβάλλω αν θα κατάφερνε να κρατήσει τις λεπτές ισορροπίες που προ-ανέφερα. Τελικά, θεωρώ πως η ιδέα είναι καταδικασμένη να απορριφθεί από όλους τους παραγωγούς.

Αλλά άντε πες ότι ξεπεράσαμε τα πιο πάνω κωλύματα. Τι υπόθεση θα έχει το έργο; Τι χαρακτήρες θα δημιουργήσουμε; Με τι πλοκή; Με τι τέλος; Δεν αρκεί η ιδέα! Χρειάζεται και μια έξυπνη υπόθεση! Την οποία δεν διαθέτω, την οποία ούτε ξέρω και αν θα αποκτήσω ποτέ. Γι’ αυτό και δεν προχώρησα με το θέμα. Και έτσι έθεσα και τέλος στην προοπτική να συνεργαστώ κάποτε με μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου, που όπως βλέπετε, πέφτουν στα πόδια μου και με εκλιπαρούν να σώσω το Hollywood από την ύφεση.

Βρε λες να κάναμε μια τσόντα με Σουηδέζες στους πρόποδες του Πενταδακτύλου να τελειώναμε; "Bella Babe in Bella Pais!" Τα βαθυστόχαστα μηνύματα και οι προβληματισμοί μας μάραναν, στην κατάστασή μας!

Τα Γαλάζια μου Γράμματα

Bonjour a touts les enfants, και τα κουτσά μπακλάν!

Επειδή λυσσάξατε και σπεύσατε να το εκφράσετε πολλάκις και ποικιλοτρόπως, τόσο οι φίλοι όσο και οι εχθροί μου, σας χαρίζω μεγαλόψυχα ένα update της ζωής μου. Ένα μεταθανάτιο post, σχετικό με τους τελευταίους δυο μήνες της απουσίας μου.

Έχω ευχάριστα νέα:

1) Έγινα δικηγόρος επιτέλους! Πέρασα την άσκηση, πήρα το χαρτί, ντύθηκα στα μπλε, πέρασα την πύλη. Ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα στην ευτελή ζωούλα μου, αλλά έκλεισε μια μεγάλη εκκρεμότητα που με βασανίζει από τότε που πήρα το μάστερ, το 2005. Τώρα ικανοποιώ όλα τα κριτήρια της μέσης Κύπριας πεθεράς που ψάχνει γαμπρό για την μουστακαλού της κόρη.

Δεν σφάξανε! Μπορεί να πέταξα από πάνω μου τη ρετσινιά του «ασκούμενου» αλλά προς το παρόν βρήκα νέο διαφημιστικό γραφείο να εργαστώ. Και είναι ψυχεδέλεια! Πιο ψηλός μισθός και από αυτόν του νέου δικηγόρου, ωράριο 8:30-3:30μ.μ. …μια λατρεία! Επίσης, αισθάνομαι πολύ τυχερός διότι περιβάλλομαι από συνεργάτες που αντιλαμβάνονται το χιούμορ μου και το πνεύμα των ιδεών μου με την πρώτη, πράγμα που δεν συνέβαινε στο προηγούμενο γραφείο που εργαζόμουν.

Με όλα αυτά, πρέπει να γίνει σεισμός των 9 ρίχτερ προκειμένου να ασκήσω τη δικηγορία. Αν βρεθεί γραφείο που θα μου εμπιστευτεί το τμήμα του οικογενειακού δικαίου και ασχοληθώ με τα διαζύγια, καλώς. Μέχρι τότε, θα σκαρφίζομαι διαφημίσεις, θα σκηνοθετώ, θα γράφω και θα ζω χωρίς άγχος για το υπόλοιπο της ζωής μου.

2) Πέταξα το αυτοκίνητο και κυκλοφορώ με ποδήλατο εδώ και 2 μήνες! Μεγάλη χλιδή το ποδήλατο! Διανύω καθημερινά τη διαδρομή Έγκωμη – Κέντρο Λευκωσίας μέσα σε 10 λεπτά! Άρχοντας! Που πήγανε τα 25’ που ήθελα με το αυτοκίνητο; Γλίτωσα επίσης, τα 3 ευρώ που θα πλήρωνα για πάρκινγκ καθημερινά, γλίτωσα το βενζινάδικο για 3μιση βδομάδες, ενώ ταυτόχρονα γυμνάζομαι και προστατεύω το περιβάλλον!

Σας συστήνω να πράξετε το ίδιο, διότι πρώτον, είναι γελοίο να χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα σε τόσο κακοφτιαγμένους δρόμους και δεύτερον, επειδή πρέπει κάποτε να εξευρωπαϊστούμε και να γίνουμε Άμστερνταμ. Που στο μόνο που του μοιάζουμε μέχρι στιγμής είναι στα μπουρδέλα, και αυτό το λέω μεταφορικά για την πολιτική ζωή του τόπου.

Στο θέμα μας όμως. Ναι, κυκλοφορώ με ποδήλατο και ρισκάρω τη ζωή μου καθότι ακόμη και στο πεζοδρόμιο να οδηγώ αντιμετωπίζω σπασμένα πλακάκια, ξεκάρφωτες, μαραμένες πορτοκαλιές – μανταρινιές, παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ενώ στο τσακ αποφεύγω τη σύγκρουση με ποδήλατο πακιστανού / Σρι Λανκέζας που έρχεται από απέναντι.

Εν πάση περιπτώσει, η αίσθηση ελευθερίας και τα προ-αναφερθέντα πλεονεκτήματά του ποδηλάτου αντικρούουν εύκολα το απεχθές όχημα του αυτοκινήτου! Αν με δείτε στο δρόμο, μην μου κορνάρετε για να με χαιρετήσετε, συγχύζομαι και καρφώνω στην Κινέζα που έρχεται από απέναντι.

Τα υπόλοιπα νέα δεν χρήζουν αναλυτικής αναφοράς, αλλά ας τα περάσουμε στα πεταχτά:

- Ο νέος δίσκος του Καρβέλα «Αντίο Χειμώνα» με πώρωσε τα μάλα! Ειδικά το «όλα για όλα» το σιγοτραγουδώ όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Ανοίγει και το πρόγραμμα στο ντουζ!

- Φέτος είχα το πιο απομυθοποιημένο Πάσχα της ζωής μου. Δεν πήγα εκκλησία ούτε καν το Μ. Σάββατο! Ηρέμησε το κεφάλι μου. Διάβαζα βιβλία και τραγουδούσα μπροστά στον υπολογιστή κατά τη διάρκεια όλων των διακοπών.


- Ψάχνω παρέα για Αργεντινή, Παραγουάη, Βραζιλία για 3 βδομάδες τον Αύγουστο. Όπως καταλαβαίνετε, οι Κυπραίοι εμμένουν στη Μύκονο και δεν είμαι διατεθειμένος να παίξω το παιχνίδι τους ειδικά όσο είμαι ακόμα νέος και αντέχω να ζω περιπέτειες. Όσοι πιστοί προσέλθετε, δηλώστε συμμετοχή. Θα γυρίσουμε και βίντεο κλιπ με τη Σακίρα!

- Ο Δικηγορικός Σύλλογος δημιούργησε ένα ερασιτεχνικό θίασο και Θεού θέλοντος θα παίξουμε τον Σεπτέμβριο το «Αναμείνατε στο ακουστικό σας». Οι πρόβες πάνε καλά, αλλά αμφιβάλλω αν θα αντέξουμε μέχρι τον Σεπτέμβρη να προβάρουμε το έργο. Θα το σιχαθούμε! Ήθελα να το παίζαμε αρχές Ιουνίου, αλλά μας φάγανε τα Κακουργιοδικεία.


- Με εντόπισε ο στρατός και θα πάω έφεδρος! Στην αρχή τσαντίστηκα, διότι αποφεύγω να απαντώ τηλέφωνα που δεν γνωρίζω. Το έπραξα και έπεσα πάνω στην αστυνομία η οποία μου επιδότησε το Φύλλο Πορείας. Να προσέχετε να μην σας εντοπίσουν! Έκανα ένα reunion με τους φίλους μου από τον στρατό και τελικά μας «μπαγλαρώσανε» ομαδικώς. Μου χρυσώθηκε το χάπι τελικά. Άλλωστε, για πόσο ακόμη θα υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία; Το πολύ μέχρι τον Γεννάρη!

Παρακαλώ όπως αυτό το post μην εκληφθεί ως η επιστροφή μου στη μπλογκόσφαιρα. Θεωρώ πια πως «life is out there» και θα παρακαλούσα το φανατικό κοινό μου – που πιστεύω ότι κόβει το μυαλό του – να πράξει το ίδιο! Σε εποχές που μέχρι και η κουτσή αναλφάβητη Μαρία και ο κάθε αρχιδάς Τσε Γκεβάρα διαθέτει blog, η παρουσία ημών είναι ανεπαίσθητη έως και περιττή.

Για να μην ξεχνιόμαστε, κλείνω αυτό το «επετειακό» post με τη συμμετοχή της Ελβετίας (ό, τι πιο σύγχρονο και ενδιαφέρον έχει να παρουσιάσει φέτος η Eurovision) και σας στέλνω τα πρόστυχα φιλιά μου!