Σε Slow Motion

Θα γίνω μελό και να μην με κοροϊδέψετε!

Τον τελευταίο καιρό, δηλαδή τα τελευταία 2 χρόνια, βγήκα με αρκετές γυναίκες ραντεβού. Είτε για καφέ οι δυο μας, είτε για ποτό, είτε για να «διαπραγματευτούμε» τις προοπτικές της γνωριμίας μας. Η διαδικασία δεν διέφερε καθόλου από την προετοιμασία για μια συνέντευξη για εργασία. Οι ίδιες κλισέ ερωτήσεις, οι ίδιες αποστομωτικές απαντήσεις να καραδοκούν από μέρους σου, το ίδιο savoir vivre, όλα αυτά τα προβλέψιμα και βαρετά που επιστρατεύουμε όλοι για να κάνουμε εντύπωση.

Συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι προσέχεις σε μια γυναίκα, τι σε ενθουσιάζει σε μια προσωπικότητα, τι προσδοκίες έχεις από μια σχέση, πως ορίζεις την ευτυχία, πώς ονειρεύεσαι μια οικογένεια, άρες μάρες κουκουνάρες! Να περνά η ώρα. Στο τέλος, τίποτα δεν βγαίνει. Πιο πολλά κοινά σημεία επαφής βρίσκει ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ, παρά εγώ με τις εκάστοτε υποψήφιες.

Νευριάζω διότι εγώ δεν ήμουν έτσι. Τα τελευταία χρόνια άρχισα να βλέπω τις σχέσεις ως συμβάσεις με όρους, αντιπαροχή και αποζημιώσεις σε περίπτωση αποτυχίας.

Παλιά, ήταν αλλιώς! Θυμήθηκα προ ολίγου την πρώτη φορά που είδα τη Jimena στην εστία του οικοτροφίου που έμενα, το 2000! Ούτε βαμμένη ήταν, ούτε πτυχίο είχε, ούτε την είχα ακούσει να μιλά για να πεις ότι επηρεάστηκα από τη τσαχπινιά και το λέγειν της. Καθόταν μόνη της μέσα στην τραπεζαρία της εστίας και έτρωγε corn flakes! Μπορεί να έσταζε και το γάλα από το κουτάλι, να έχριζε το νυχτικό της. Μπορεί να είχε και τα μαλλιά της πιασμένα πάνω σαν δουλάρα και να είχε και τη τσίμπλα στο μάτι αγουροξυπνημένη ούσα από το διάβασμα. Αλλά εγώ, με το έμπα μου στην τραπεζαρία είπα: «Εγώ- αυτήν -θέλω!»

Να μην γελάτε!

Ήταν κινηματογραφικότατο! Η πόρτα της τραπεζαρίας έκλεισε πίσω μου σε αργή κίνηση. Έβρεξε μαργαρίτες ο ουρανός, η Jimena ρούφηξε τα corn flakes της υψώνοντας την κούπα στον αέρα για να πιει και τις τελευταίες σταγόνες γάλακτος και εγώ ήμουν σίγουρος ότι αυτήν θέλω για μια ζωή!

Στη συνέχεια μου προέκυψε τρελή, με ψυχολογικά προβλήματα, παρορμητική, μια κρύο - μια ζέστη, αλλά παρόλα αυτά εγώ αυτήν κατονόμαζα ως γυναίκα της ζωής μου και αυτήν ήθελα με όλα τα καλά και τα άπειρα κακά της!

Το ίδιο συνέβη και την πρώτη φορά που ερωτεύτηκα, (καθώς και την 3η φορά, αν και η 3η φορά συνέβη όταν ήμουν πια αρκετά μεγάλος και δεν άφησα τον έρωτα να με τυφλώσει γιατί δεν είχα όρεξη να φάω τα μούτρα μου. Όχι ότι δεν τα έφαγα δηλαδή, αλλά δεν ήταν σαν τις άλλες φορές.), Τόσο την πρώτη φορά, όσο και την δεύτερη, όλα έγιναν σε slow motion! Σήμερα όλη μου η ζωή κινείται σε slow motion, εκτός από τα ερωτικά που έβγαλαν αλάρμ, πάτησαν στοπ, σήκωσαν χειρόφρενο και περιμένουν την άμεση δράση!

Εν πάση περιπτώσει, αυτό που με βγάζει από τα ρούχα μου, είναι ότι μεγαλώνω και δεν έχω πια την πολυτέλεια να περιμένω τη ζωή να μου στείλει παρόμοιες στιγμές στο διάβα μου. Και συμβιβάζομαι και αντιμετωπίζω τα πάντα σαν μια πρόσληψη! Πρόσληψη στο κρεβάτι, πρόσληψη και στη ζωή μου! Ρωτώ κυρία μου, εσύ απαντάς, πες μου και πόσα θέλεις τον μήνα, να δούμε αν τα βρίσκουμε.

Και μην μου πείτε πάλι ότι όλα έρχονται όταν δεν το περιμένεις, διότι πουλί έχω και εγείρεται! Ενίσταται και θέλει να φάει! Έλα τώρα να του πεις εσύ να κάτσει κάτω και θα έρθουν όλα όταν δεν τα περιμένει!

Και δεν επικεντρώνομαι φυσικά μόνο στο σεξουαλικό του πράγματος, αυτό θα το έχετε καταλάβει όσοι με διαβάζετε συχνά.

Τέλος πάντων. Νευριάζω!
Αχ και να ήμουν ζώο και να μην με ένοιαζε τίποτε!