Δημοτικότητα στα Ύψη

Τις προάλλες που γιόρτασα τα γενέθλια μου, φρόντισα να προσκαλέσω και πολλούς συμμαθητές μου από το Δημοτικό σχολείο, που είχα χρόνια να τους δω. Έκτοτε, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και φάσεις-φάσεις με πιάνουν άγριες μελαγχολίες για εκείνα τα χρόνια, τα οποία θεωρώ ευλογημένα.

Την τελευταία εβδομάδα ανακαλώ συνέχεια στη μνήμη μου στιγμές από το Δημοτικό, χαμογελώ σαν χαχας out of the blue, συμπεριφέρομαι λες και θα μας κάνουν ταινία για τον κινηματογράφο. Σαν το Sex and the City που το ανάστησαν στο πανί μετά το τέλος της σειράς. Άνοιξα ντουλάπια, βρήκα φωτογραφίες, κανόνισα και είδα τους περισσότερους έναν-έναν με καφέ, άσε! Μέχρι και ολόκληρο playlist έκατσα και έφτιαξα στο i-tunes με τραγούδια που ακούγαμε τότε στα πάρτι.


Αφιερωμένο το Wind of Change, που μυρίζει Δημοτικό από χιλιόμετρα μακριά.

Ακούγεται χαζό, αλλά θέλω να πάω να αγοράσω τους συμμαθητές μου. Πόσα θέλουν; Ένα, δυο εκατομμύρια για να μου κάνουν την χάρη να μην μεγαλώσουν περισσότερο; Να τους πλαστικοποιήσω! Να τους έχω σπίτι μου, σαν action figures, να μου φτιάχνουν τη διάθεση και να μου υπενθυμίζουν τα καλύτερα μας (ή μού) χρόνια. Τότε που χτίζαμε κρησφύγετα με τον εξοπλισμό της γυμναστικής, που κρυβόμασταν στην αποθήκη κάτω από τη σκάλα και διαβάζαμε τα πρώτα πορνο-περιοδικά, που κάθε βδομάδα γουστάραμε διαφορετικό κορίτσι και προ πάντων, το είχαμε! Τότε που το μόνο μας άγχος ήταν να μάθουμε το ποίημα για την γιορτή της 25ης Μαρτίου και να τελειώσουμε το σχέδιο για την τέχνη!

Στο Δημοτικό ήμασταν άρχοντες. Τέλος!

Θέλω να γράψω κι’ άλλα, αλλά δεν μου αρκούν οι λέξεις. Άσε που οι περισσότεροι απ’ αυτούς όλα αυτά τα έχουν ξεγράψει εδώ και χρόνια, άρα δεν ξέρω αν μου κάνω καλό που εμμένω σε έτη που οι περισσότεροι δεν τα θυμούνται καν.

Αποφάσισα ότι πρέπει να βρω κάποια γκόμενα να μου κάνει παιδί. Έστω και επί πληρωμής. Μόνο έτσι θα πειστώ ότι μεγάλωσα.

Μπορεί και όχι.