Ο Κίτσος πήρε τ' όπλο του!

Ανακάτωνα το δωμάτιο σήμερα, ξέθαψα φωτογραφίες και θυμήθηκα τη στρατιωτική μου θητεία. Παρατήρησα ότι, παρόλο που θυμάμαι σχεδόν τα πάντα από τη ζωή μου, εντούτοις από την θητεία ελάχιστα πράγματα συγκράτησα. Όχι γιατί ήταν τραυματική εμπειρία, κάθε άλλο. Το σίγουρο όμως είναι ότι πρόκειται για κεφάλαιο ξεθωριασμένο. Ούτε το ανασταίνω συχνά με τις αναπολήσεις μου.

Το μόνο κομμάτι του στρατού που αναπολώ γλυκά από καιρού εις καιρόν, είναι το τετράμηνο που υπηρέτησα στον Αυλώνα Αττικής, ως Υποψήφιος Έφεδρος Αξιωματικός. Στην Ελλάδα υπηρέτησα ακριβώς στα πρότυπα που φανταζόμουν τον στρατό, και όχι στην μορφή της απόλυτης μαλακίας που τον έζησα αργότερα στην Κύπρο. Ίσως γελούν οι Ελλαδίτες μ’ αυτό που μόλις έγραψα, αλλά ναι, σε σύγκριση με εμάς, εσείς έχετε στρατό! Ή τουλάχιστον, κρατάτε ακόμη τα προσχήματα.

Και τι δεν θυμήθηκα για τον Αυλώνα! Μπορώ να γράψω βιβλίο με τις ιστορίες του!

Μια φορά, ήμουν σκοπός στην πύλη. Ο σκοπός στην πύλη υπηρετεί ακίνητη σκοπιά, σαν τσολιάς. Ακίνητος για ένα δίωρο! Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο! Να στέκεσαι προσοχή, να μην μπορείς να στρίψεις το κεφάλι σου για να δεις το ρολόι, ακίνητος για δυο ολόκληρες ώρες. Μαρμαρωμένος! Να κοιτάζεις μόνο ευθεία και να πασχίζεις με την άκρη του ματιού σου να κοιτάξεις λίγο αριστερά-δεξιά για να περάσει η ώρα.

Σημειώστε δε, πως στην ακίνητη σκοπιά, η έννοια του χρόνου περνά σε άλλη διάσταση. Νομίζεις ότι στέκεσαι ακίνητος για 45 λεπτά, ενώ στην πραγματικότητα είσαι εκεί μόνο 15! Δεν μπορείς να φανταστείς μεθόδους που επιστράτευα προκειμένου να περάσει η ώρα. Τραγουδούσα από μέσα μου δίσκους της Βίσση για να συμπληρωθεί το δίωρο, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνα. Στο δεκάλεπτο πάνω παρατούσα το τραγούδι και ευχόμουν να γίνει κάποιο θαύμα να έρθουν να με αντικαταστήσουν. Πράγμα που ουδέποτε συνέβη.

Τέλος πάντων. Μια μέρα, όπως στεκόμουν εκεί σαν το άγαλμα, έπιασε το μάτι μου έξω από την πύλη ένα μάτσο γκόμενες να περιμένουν και να κακαρίζουν. Προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλανε τόσες πολλές γυναίκες μαζεμένες πρωί-πρωί. Εξ’ όσων γνώριζα δεν υπήρχε επισκεπτήριο εκείνη την ώρα. Μετά από λίγη ώρα, ήρθε ένας φίλος-σκοπός, άνοιξε την πύλη, τις φόρτωσε όλες μέσα σε ένα τζιπ και χάθηκαν στον ορίζοντα.

Από ότι έμαθα αργότερα, επρόκειτο για τραβεστί που ήρθαν να αιτηθούν αναβολή θητείας! Το τζιπ τις μετέφερε στον ταξίαρχο, ο οποίος θα αναθεωρούσε και θα ανακαλούσε τις αναβολές ορισμένων εξ αυτών. Οι φήμες έλεγαν πως μερικές τραβεστί ήταν στρέητ άντρες μεταμφιεσμένοι, ο οποίοι έφταναν στα άκρα προκειμένου να αποφύγουν τη θητεία. Προσωπικά δεν το πιστεύω αυτό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Μάλιστα, τα κουτσομπολιά που κυκλοφόρησαν τότε στο στρατόπεδο, ήθελαν μια απ’ αυτές να κάθεται με το ζόρι στα γόνατα του ταξίαρχου, να του τραβάει τα μάγουλα ναζιάρικα και να τον εκλιπαρεί να την απαλλάξει από τον βραχνά της θητείας! Ράδιο αρβύλα;

Τα καλύτερα έζησα εκεί πέρα!

Βλέπω τη φωτογραφία από τις ασκήσεις που κάναμε και απορώ για πότε τα έζησα εγώ αυτά! Εγώ που ούτε κατασκήνωση δεν πάω διότι δεν μπορώ να με διανοηθώ να κοιμάμαι στο πάτωμα ή στο χώμα, εν έτει 1998 κοιμήθηκα σε αντίσκηνο στημένο όπως-όπως, με χιόνι, με λάσπη, και χωρίς να βγάλω καν τα άρβυλα! Τυλιγμένος με δυο κουκούλες, γάντια και τζάκετ! Δυο μέτρα κρέας τομάρι, το στρίμωξα με άλλον έναν ‘συμμαθητή ΥΕΑ’ στο 1.70μ μήκους αντίσκηνο και έβγαλα δυο βράδια! Κι όμως τότε φάνταζε πολύ φυσιολογικό το όλο σκηνικό! Κοιτάζω τη φωτογραφία και σκέφτομαι: «Βρε, λες να τα φαντάστηκα;»

Οι έξοδοι στην Αθήνα ήταν οι καλύτερες. Έμαθα το κέντρο της πόλης απ’ έξω. Και τα βράδια έπαιρνα ταξί και επέστρεφα πτώμα στο στρατόπεδο. Μια φορά αποκοιμήθηκα μέσα στο ταξί. Ο μαλάκας ο ταξιτζής χάθηκε στη διαδρομή, αλλά «θεώρησε προτιμότερο να μην με ενοχλήσει ξυπνώντας με, προσπαθώντας να βρει μόνος του τον σωστό δρόμο!» Με ξύπνησε όταν φτάσαμε, με μιάμιση ώρα καθυστέρηση, ζητώντας μου να τον πληρώσω 60 λίρες! «Δεν έχω τόσα λεφτά μαζί μου κύριε κώλο-ταξιτζή, συνήθως μου ζητάνε τα μισά!» Και τι μου λέει ο γύφτος: «Τότε να μου πεις το τηλέφωνο κάποιου συγγενή/φίλου σου στην Αθήνα να περάσω να πληρωθώ!»

Ναι, πάρτα τρία μου για προκαταβολή και τα υπόλοιπα σε δόσεις! Κατέβηκα, του έδωσα το τηλέφωνο ενός θείου μου, με τα νούμερα ελαφρώς ανακατωμένα και έφυγα.

Ύστερα ήρθα στην Κύπρο για το υπόλοιπο της θητείας και έπαθα το ίδιο σοκ που ζω τώρα με την επιστροφή απ’ τις σπουδές! Να φανταστείς παρουσιάστηκα σε κυπριακή μονάδα και απορούσα γιατί ο σκοπός της πύλης δεν με χαιρέτησε προβλεπόμενα κατά την είσοδο μου! Πού να ήξερα ότι και που ήταν ο σκοπός στην θέση του, ήταν κατόρθωμα! Οι χαιρετούρες τον μάραναν, τον στρατηγό!

Μάλιστα, τόσο εξωφρενικά μου φάνταζαν όλα στην κυπριακή στρατιωτική καθημερινότητα που μια μέρα δεν άντεξα, εισέβαλα αγενώς στο γραφείο του υποδιοικητή και τον παρακάλεσα να μιλήσουμε χωρίς τύπους. Έξω από τα δόντια! «Τι θέλεις κύριε δόκιμε;» Με ρώτησε με ύφος απαξιωτικό. «Συγγνώμη, μόνο δική μου ιδέα είναι ότι εδώ μέσα δεν δουλεύει τίποτε; Μόνο εγώ το βλέπω ότι διατάζεις τον στρατιώτη να κάνει τη δουλειά του κάπως αξιοπρεπώς και μόνο τη μάνα δεν σου βρίζει; (κατ’ ακρίβειαν στη βρίζει και εσύ κοιτάς).

Ο υποδιοικητής με κοίταξε μειδιώντας και την επόμενη μέρα μίλησε στον λοχαγό μου για αδυναμίες επιβολής εμού στο στράτευμα! Έτσι είναι. Όποιος δεν μπορεί να δέρει τον γάιδαρο, δέρνει το σαμάρι. Έκτοτε δεν ασχολήθηκα ξανά με το στρατιωτικό γίγνεσθαι. Ψέματα! Ασχολήθηκα αλλά ξεσπούσα σπίτι μου. Δεν είχα και blog τότε… Στο στρατόπεδο απλώς μετρούσα μέρες. Σαν τον κατάδικο. Ότι κάνω και τώρα δηλαδή. Υπηρετώντας την υπόλοιπη, ισόβια θητεία μου στην ενάλια γη, Κύπρο.

Μεγάλο σχολείο ο στρατός, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω!