Προσοχή στο Γορίλα

Δεν έχω τι να κάνω και αναπολώ περασμένα μεγαλεία.

 

Τη δεύτερη φορά που επισκέφτηκα το Άμστερνταμ, εν έτει 2005, πήγα με ένα φίλο σε live sex show. Επρόκειτο για μια υπέροχη παράσταση στο Red light district road στην οποία πρωταγωνιστούσαν διάφορα ζευγάρια. Έφηβοι, νέοι, γέροι, όλοι πηδιούνταν επί σκηνής! Μπροστά στα αβοήθητα μάτια μας. Χωρίς υπόθεση εννοείται. Απλά έβγαιναν, πηδιούνταν και τέλειωναν. Το φινάλε δε, το έκανε ένας μαύρος που πηδούσε μια μικρή Ασιάτισσα. Τρελό θέαμα! Ο μαύρος έκανε κάτι ακροβατικά ενώ πηδούσε, μας άφησε όλους άναυδους. Η δε Ασιάτισσα δεν αντιδρούσε. Τον έτρωγε και έμοιαζε μισοπεθαμένη. Εύκολος, αλλά χάλια ο ρόλος της.

 

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Αλλού θέλω να εστιάσω. Εγώ, που λέτε, όταν ήμουν μικρός πήγαινα στην παιδική σκηνή Δώρου Κυριακίδη με τη γιαγιά μου και τα ξαδέλφια μου. Κάπου εκεί στο 1986 είχε γίνει μεγάλο σουξέ στα ερτζιανά το «Αχ Ευλαμπία.» Έκανε θραύση ανάμεσα στα παιδάκια του Δημοτικού. Ανέβηκε λοιπόν μια παιδική παράσταση με τον ίδιο τίτλο, κατά τη διάρκεια της οποίας, μια Ευλαμπία κατέβαινε από τη σκηνή και αναζητούσε εθελοντές ανάμεσα στα παιδάκια. Κάποιοι τυχεροί, έβγαιναν στην σκηνή και έπαιζαν με την Ευλαμπία.

 

Θυμάμαι ότι το είχα μέγα απωθημένο να με επιλέξει και μένα μια φορά η βρώμα η Ευλαμπία να βγω στη σκηνή μαζί της. Τίποτα. Σήκωνα το χέρι μου, σήκωνα και το άλλο, ανέβαινα πάνω στο κάθισμα. Τζίφος. Η Ευλαμπία μ’ έφτυνε κανονικά σε κάθε παράσταση. Και την είχα δει 2 ή 3 φορές, φανταστείτε ατυχία. Εν πάση περιπτώσει.

 

Όταν 20 χρόνια αργότερα βρέθηκα στο μπουρδέλο-θέατρο του Άμστερνταμ, περίμενα να ξεκινήσει η παράσταση και εξιστορούσα στον φίλο μου την πιο πάνω ιστορία. Της Ευλαμπίας. Σκεφτόμουν τι αγνό παιδάκι ήμουν τότε, και τι διεφθαρμένος νέος είμαι σήμερα. Και έβριζα την Ευλαμπία. Τέλος παντων, κλείνουν τα φώτα, αρχίζει η παράσταση και εμφανίζεται μια «ηθοποιός» η οποία έπαιζε ένα "μονόπρακτο" με ένα γορίλα. Βασικά ήταν μια γυμνόστηθη μες τη ζούγκλα και την έτρεχε ο γορίλας με μια μπανάνα ανά χείρας να την πηδήξει.

 

Έτρεχε πέρα, έτρεχε δώθε, δεν την έφτανε η σκηνή, οπότε κατέβηκε στην πλατεία να κρυφτεί ανάμεσα στους θεατές. Γυμνή εντελώς! Τελικά άρχισε να ψάχνει εθελοντές για να ανέβουν στη σκηνή και να την σώσουν απ’ το γορίλα. «Να η ευκαιρία!» Μου λέει ο φίλος μου! «Πήγαινε! Να σου φύγει και το απωθημένο με την Ευλαμπία!» Εγώ απ’ το άγχος κουλουριάστηκα πίσω απ’ το κάθισμα! «Πήγαινε ρε μαλάκα, θα έχει πλάκα!» Δεν πήγα, αν και το σκέφτηκα προς στιγμήν. «Να πας εσύ, που το παίζεις και άνετος! Να δω πως θα αντιμετωπίσεις τον γορίλα με το πουλί του όρθιο!» Βασικά, φοβόμουνα μήπως στο σενάριο προβλεπόταν καμιά φάρσα και στο τέλος έμενα σύξυλος με τον γορίλα. Κάτι τέτοια τα παθαίνω, όπως ξέρετε.

 

Τελικά, ένας τουρίστας που αποδέχτηκε την πρόκληση-πρόσκληση, έπρεπε να φάει την μπανάνα του γορίλα η οποία στο μεταξύ καρφώθηκε ανάμεσα στο αιδίο της ηθοποιού. Εσύ έτρωγες τη μπανάνα και ο γορίλας παρακολουθούσε και τον έπαιζε. Στο τέλος, ήσουν εσύ χορτάτος και ο γορίλας πατούσε ένα μαγικό κουμπί και το πουλί του άρχισε να πετάει νερό στους θεατές της πρώτης σειράς! Μιλάμε για special effects χολλυγουντιανών προδιαγραφών. Οι Κινέζοι της πρώτης σειράς που καταβράχηκαν δεν αντέδρασαν καθόλου. Απ' το πολύ το χόρτο δεν κατάλαβαν καν τι έγινε.

 

Αυτά τα υπέροχα συνέβησαν. Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω και τα γράφω όλα αυτά. Απλώς τα θυμήθηκα. Ή μάλλον ξέρω! Πες μου σε ποιό καμπαρέ της Κύπρου να πας και να δεις τέτοιο show! Και εδώ ερασιτέχνες, γαμώ την Ευλαμπία μου! χαχαχα...