Πολύ Χωριό Έπεσε

Το αγαπημένο μου αναγνωστικό κοινό ψήφισε με 66% την επιλογή «δεύτερος στην πόλη» παρά το «πρώτος στο χωριό,» στο τελευταίο γκάλοπ που διενέργησα. Ενδιαφέρον. Προφανώς σας φόβισε η λέξη ‘χωριό’ την οποία όλοι αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι, καθότι μας προκαλεί απίστευτη σκοτοδίνη.

Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ πως ψηφίσατε λάθος! Η ετυμηγορία σας βέβαια είναι σεβαστή, αλλά επιβεβαιώνεται αυτό που έλεγε ο Winston Churchill, ότι δηλαδή «η Δημοκρατία δεν είναι το τέλειο πολίτευμα, αλλά είναι τελειότερο από τα υπόλοιπα.»

Πού διαφωνώ!

Οι πόλεις είναι πολύ μικρές για να μας χωρέσουν όλους κυρίες και κύριοι. Πρέπει να το δεχτούμε! Δεν ζούμε σε ιδανικό κόσμο, δεν είμαστε όλοι ίσοι όσο και αν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Η κλίμακα του IQ δεν θα ήταν τόσο ευρεία αν όλοι ήμαστε ίσοι. Ούτε θα υπήρχαν άνθρωποι με ειδικές ικανότητες (δηλ. καθυστερημένοι), ούτε θα απονεμόταν το βραβείο Νόμπελ, εφόσον όλοι θα ήμασταν άξιοι να το διεκδικήσουμε.

Αναπόφευκτα, υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι, υπάρχουν μέτριοι άνθρωποι, υπάρχουν και βλάκες. Δόξα συ ο Θεός, μας έφτιαξε επίτηδες έτσι για να υπάρχει μια αρμονία στον κόσμο αυτό, μια έκπληξη.

Επομένως, κάποιοι πρέπει να ζήσουν και στο χωριό! Δεν υποστηρίζω πως δεν πρέπει να αγωνίζονται να ξεφύγουν από την μιζέρια αυτού, αλλά σίγουρα, δεν μπορούν να ζήσουν όλοι στην πόλη.

Και αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει κυρίες και κύριοι. Δες το αλλιώς! Αν η μοίρα σε προίκισε με τόσο δείκτη νοημοσύνης ώστε να καταλήξεις οδοκαθαριστής, εσύ πρέπει να αγωνίζεσαι ώστε να γίνεις ο καλύτερος οδοκαθαριστής της χώρας σου. Διότι αν δεν ξεβουλώσεις με χάρη τα φρεάτια, η πόλη θα πλημμυρίσει με τις πρώτες βροχές. Ε, τότε δεν πα να είσαι και αρχηγός κόμματος, τι να το κάνεις το «δεύτερος στην πόλη» άμα βουλιάξεις;

Έστω ότι έγινες πουτάνα! Οφείλεις να είσαι η καλύτερη πουτάνα της περιοχής σου. Το χρωστάς στον εαυτό σου! Έτσι ήρθαν τα πράγματα, δεν κατάφερες να γίνεις κάτι κοινωνικά αποδεκτό, αλλά εσύ δεν πρέπει να πτοείσαι. Οφείλεις να παρέχεις τις καλύτερες υπηρεσίες, οπότε όταν με το καλό έρθει η ώρα να σε χρειαστούν (και δόξα συ ο Θεός, θα σε χρειαστούν), να έρθουν μόνο σε σένα!

Τι να το κάνεις αν είσαι πολιτικός, με όνομα στη κοινωνία και στις επόμενες εκλογές χάσεις; Είσαι ένας δεύτερος. Άξιος χλευασμού. Ένας δεύτερος στην πόλη! Και αυτό το μίασμα, μεγαλύτερο σύμπλεγμα κατωτερότητας σου δημιουργεί. Ενώ, αν ήσουν η πρώτη πουτάνα του χωριού, όλο και για κάτι θα υπερηφανευόσουν. Πιάσατε φαντάζομαι το πνεύμα μου.

Κατά τα άλλα να δηλώσω ότι διανύω μέρες γεμάτες μελαγχολία. Κρυώνω, βαριέμαι, δεν χορταίνω ύπνο, ο χρόνος περνά γρήγορα, δεν έχω τίποτε το σπουδαίο να προσδοκώ, γενικά σέρνομαι. Είμαι έτοιμος να πέσω σε χειμερία νάρκη. Και να πεις ότι δεν κάνω τίποτα στον ελεύθερο μου χρόνο; Μόνο καγιάκ δεν άρχισα ακόμη. Τέλος πάντων. Θα ανακάμψω.

Αθήνα Backstage

Μια χαρά μου έκατσε η Αθήνα το σαββατοκύριακο. Έζησα γεγονότα ενός μηνός σε 48 ώρες, τώρα χρειάζομαι και επίσημα διακοπές. Χλωμό το βλέπω όμως, καθώς η εβδομάδα που διανύουμε είναι κρίσιμη και αναμένονται βροχές και καταιγίδες από πάσα κατεύθυνση.

Σας παραθέτω τα highlights που μπορώ να αποκαλύψω. Για τα υπόλοιπα φροντίστε να με εξαγοράσετε. Λοιπόν.

1) Το «Σ’ αγαπώ, σε λατρεύω, χωρίζουμε» το είδαμε κατά λάθος. Δεν βρίσκαμε εισιτήρια στο θέατρο που θέλαμε και συμβιβαστήκαμε μ’ αυτό. Πολύ ευχάριστη έκπληξη ομολογώ. Η Βίκυ Σταυροπούλου ενσαρκώνει ρόλους που τις πάνε γάντι και μας έδωσε αυτό ακριβώς που περιμέναμε. Οι musical πινελιές να έλειπαν και θα μιλούσαμε για μια εξαιρετική παράσταση. Βέβαια, το έργο είναι γραμμένο από Άγγλους, οπότε οι μουσικές επιλογές τύπου ‘πιάνο-σαξόφωνο’ είναι αναπόφευκτες. Στην ελληνική τους έκδοση δεν μου έκατσαν καλά. Εν πάση περιπτώσει, thumbs up για το ‘Εμπορικόν.’

2) Την Κυριακή είδα το «Φούστα-Μπλούζα» των Ρέππα-Παπαθανασίου, καθαρά για λόγους τιμητικούς, καθώς όπως όλοι γνωρίζουμε οι «Τρεις Χάριτες» ακόμη με κατατρέχουν. Έκτοτε, ελάχιστες δουλειές τους ξέφυγαν από το αναμενόμενο τύπο χιούμορ που χρησιμοποιούν. Για κάποιον μάστερ του είδους οι δουλειές τους αποτελούν ένα αχταρμά από τα best of των 3 χάριτων. Τέλος πάντων, το έργο έβγαζε γέλιο αν και εγώ εξακολουθούσα να βλέπω στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών την Όλγα, τη Μαρία και την Ειρήνη.


3) Στο κλαμπ που πήγαμε το Σάββατο πέρασα άψογα. Υπήρχε ένα feeling στην ατμόσφαιρα, παρόμοιο με εκείνο που είχαν οι πρώτες οργανωμένες εξόδοι το 2000 στο Ζοο. Κάναμε άπλετα καραγκιοζιλίκια και το ευχαριστηθήκαμε. Στις 6:00 το πρωί το διαλύσαμε και να φανταστείτε, εκείνη την ώρα είχε κόσμο έξω που περίμενε να μπει να διασκεδάσει!

4) Δεν ψώνισα τίποτα εκτός από τρία βιβλία και ένα διπλό CD.


5) Ελάχιστους φίλους πρόλαβα να δω, και αυτούς με το άγχος του χρονομέτρου στο χέρι. Πάντως, είχαν όλοι λαχταριστές σεξουαλικές ιστορίες να διηγηθούν.

6) Στην επιστροφή για Λάρνακα, πες το πεπρωμένο, πες το καθαρή τύχη, με έβαλαν να κάτσω στις θέσεις των VIP στο αεροπλάνο. Συνταξίδευα με τους C:Real και την καρακουκλάρα Ειρήνη Δούκα, ενώ οι διπλανοί μου ήταν ο Μιχάλης Χατζηγιάννης και η Δέσποινα Ολυμπίου! Φυσικά, ζήτησα αυτόγραφο γι’ αυτούς που πρέπει, ενώ άνοιξα και συζήτηση με την Ολυμπίου. Μη ξέροντας τι να πω για να ανοίξω συζήτηση της είπα: «Είσαι πιο όμορφη από κοντά!» Δεν φάνηκε να της αρέσει η διαπίστωση. Με ρώτησε και μένα διάφορα αδιάφορα, ενώ ο Χατζηγιάννης φόρεσε κουκούλα, γυαλί ηλίου και έγειρε στο παράθυρο να κοιμηθεί. Το έκανε εμφανές ότι δεν ήθελε μπούρου-μπούρου. Πάλι καλά που πρόλαβα και του ζήτησα το αυτόγραφο πριν κατεβάσει εντελώς τα μούτρα του. Κίκο μου, μολών λαβέ!

7) Στην πτήση της επιστροφής ο καιρός ήταν χάλια, το αεροπλάνο κουνιόταν (αφού το ξέρουν ότι μονίμως κουνάει πάνω από τη Ρόδο, τι θέλουν και ακολουθούν συνέχεια αυτό το δρομολόγιο;) και λίγο έλειψε να φάει η Ολυμπίου στη μούρη κρουασάν και χυμό πορτοκάλι σε συσκευασία εμετού!

Χωρίς το Μωρό μου

Διαπιστώσεις του τελευταίου 24ώρου:

• Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ολοκλήρωση για έναν άντρα της ηλικίας μου από την αποδοχή και αγάπη μιας γυναίκας που δεν πρόλαβε να γίνει γυναίκα με την κακή έννοια της λέξης. Είμαι ξαφνικά και πάλι στα πάνω μου και στα ωραία μου, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στη Γη και τουλάχιστον δικαιωμένος.
• Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο από ένα club γεμάτο με άγνωστους θαμώνες, με γυναίκες που μοιάζουν προσιτές και ευχάριστες, με ένα Dj που ξέρει να μας εκπλήσσει ευχάριστα με τραγούδια όχι τόσο προβλέψιμα.
  
• Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το να αποχωρείς από το κλαμπ στις 6:00 το πρωί και η πόλη ακόμη να σφύζει από ζωή.
• Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το να περπατάς στην πόλη και να παρατηρείς μιλιούνια να περιφέρονται. Να καβγαδίζουν, να κλαίνε, να γελάνε, να βρίζονται, να κορνάρουν, να φιλιούνται μέσα στο μετρό, στα παγκάκια, στις γωνίες! Ακόμη και τα αδέσποτα σ' αυτή τη χώρα τα αγαπώ!
• Επιβάλλονται τρία ταξίδια τον χρόνο προκειμένου να διατηρώ την ψυχική μου υγεία. Όση μου έμεινε.

Σας χαιρετώ, από μια από τις ωραιότερες πόλεις του κόσμου. Την Αθήνα!
(ΥΓ: Ο τίτλος μοιάζει άσχετος, αλλά δεν είναι. Χωρίς το μωρό μου ου ου ου! ΤΙ-ΠΟ-ΤΑΑΑΑ!)

Τι να πεις και τι να πω!

Ότι ο κόσμος άρχισε να πελλανίσκει* δεν το λέμε για καινούργιο.

Αυτό που με ανησυχεί είναι που κάθε μέρα επιβεβαιώνεται ότι δεν πιάσαμε ακόμη τον απόλυτο πάτο!  Υπάρχει και πιο κάτω! Καθημερινά γίνομαι κοινωνός όλο και περισσότερης βλακείας και δικτατορίας, να δούμε για πότε θα κάνω μπαμ και θα ψάχνουν όλοι το λάθος.

Πάω, που λέτε, για καφέ! Συζητούμε για εκλογές όπως κάνει όλη η χώρα το τελευταίο εξάμουνο, και με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο εξηγώ τους λόγους για τους οποίους θα ψηφίσω τον συγκεκριμένο υποψήφιο. Το δικαιούμαι ή όχι; Έχω ελευθερία έκφρασης ή δεν έχω;

Η αντίθετη πλευρά αντί να ρουφήξει το... καπουτσίνο της και να διαφωνήσει δημοκρατικά και πολιτισμένα, τσαντίστηκε. «Με αυτά τα μυαλά δεν θα πάει ποτέ μπροστά αυτός ο τόπος!» Αναπουμπούλιασε και έβγαλε κατ’ ευθείαν δεκα σπυριά στο πρόσωπο. Λέγοντας «μπροστά» εννοούσε προφανώς την εξάλειψη του ελληνισμού αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το πρόβλημα μας είναι η αντίδραση της!

Μέσα σε πέντε λεπτά, με ύφος «αρκετά σε ανέχτηκα» πήρε τσαντικό και τσόκαρο και αποχώρησε σαν κυράτσα σε παράθυρο μεσημεριανής εκπομπής που βγάζει το μικρόφωνο και φεύγει! Ούτε το καπουτσίνο δεν πρόλαβε να ρουφήξει! Πολιτισμός κυρίες και κύριοι! Και μετά είμαι εγώ ο ιδιόρρυθμος που βρίζω τις Κυπραίες! Και που ψηφίζετε χάρη σας κάνουν! 

Εν πάση περιπτώσει. Το φαινόμενο μεταδίδεται από παρέα σε παρέα σαν ιός. Τις προάλλες ένας φίλος μου έλεγε ότι καθόταν σε καφετέρια νοσοκομείου και συζητούσε έντονα με την παρέα του για τις εκλογές. Μια κυρία από το διπλανό τραπέζι έστηνε αφτί και συμμετείχε εμμέσως στην συζήτηση. Όταν φούντωσε η συζήτηση, η κυρία πετάχτηκε όρθια και τους ρώτησε εξοργισμένη: «υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Ρωτάω!  υπάρχει κάποιο πρόβλημα;»

Τελικά αποδείχτηκε ότι η κυρία το είχε σκάσει από την ψυχιατρική πτέρυγα και την περιμάζεψαν οι ειδικοί. Βλέπετε όμως που ζούμε!

Δημοκρατία αγάπη μου!  Τι να πεις; Φέτος, συνέβη και το έξης. Έτυχε να δηλώσω εντελώς στο χαλαρό ότι έχω γραμμένη την θρησκεία. Ένας κύριος απείλησε να με πετάξει από το παράθυρο αν τολμήσω να ξανά προσβάλω την θρησκεία του. Λογικότατη αντίδραση, έτσι; Αν έλεγα δηλαδή ότι έχω χεσμένο τον θεσμό της οικογένειας, προφανώς θα καταλάβαινε ότι βρίζω την δική του. Καταπάτηση του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης + απειλή επίθεσης προς το πρόσωπο. Μην πάρω φόρα γιατί άντε!

Υπομονή, υπομονή! Κάποτε θα πεθάνουμε και επίσημα.

*Πέλλανίσκει = τρελαίνεται. 

Κάπου Μεταξύ Ονείρου και Εφιάλτη

Προψές είδα όνειρο ότι ήμουν με την αδελφή μου στο παλιό σπίτι της γιαγιάς μου. Το σπίτι ήταν πλημμυρισμένο με ιπτάμενα ψάρια διαφόρων χρωμάτων και σχηματισμών. Τα ψάρια πετούσαν σαν να πρόκειται για τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια. Εμείς τρομοκρατηθήκαμε, ενώ η γιαγιά μου παρόλο που τα έβλεπε, δεν της καιγόταν καρφί. Ήταν ωραίο το συναίσθημα.

Παρατήρησα ότι τα όνειρα που βλέπω είναι τα ίδια και τα ίδια. Σπανίως έχουμε καινούργια επεισόδια, ούτε ο Καπουντζίδης να τα έγραφε. Τα όνειρα μου είναι standard. Διαφοροποιούνται αναλόγως της διάθεσης μου. Πάντως βλέπω πιο συχνά εφιάλτες, παρά όμορφα όνειρα. Μερικοί συχνοί μου εφιάλτες είναι:

Ότι τα δόντια μου είναι τσίχλες και τα μασώ. Γίνονται όλα ένας πολτός στο στόμα μου και κολλάνε παντού. Δεν μπορώ να μιλήσω, πνίγομαι, και στο τέλος τα φτύνω. Στο ίδιο ύφος, σε άλλη εκδοχή, βλέπω πως απλώς μου πέφτουν εντελώς και μένω φαφούτης. Αυτό το όνειρο είναι τόσο πειστικό που αφού ξυπνήσω, τρέχω να επιβεβαιώσω πως δεν μου λείπει κανένα δόντι. Καμιά φορά σηκώνω και το μαξιλάρι να δω αν μου έβαλαν λεφτά!

Τα στρατιωτικά: Μέχρι και σήμερα βλέπω όνειρο ότι αρνούνται να με απολύσουν. Ότι δηλαδή φτάνει η 13^η Σεπτεμβρίου και μου λένε «σου κάναμε πλάκα εδώ και δυο χρόνια, δεν απολύεσαι τελικά!» Εγώ αρχίζω να φωνάζω και  να κλαίω μες τη μέση του στρατοπέδου εις μάτην, ώσπου ξυπνάω!

Στο ίδιο ύφος, βλέπω όνειρο πως είμαι υπηρεσία ΑΥΔΜ και ξεχνώ να ενημερώσω τον επόπτη στρατοπέδου με το πέρας της βραδινής αναφοράς. Καμιά φορά το ίδιο όνειρο έχει και sequel. Δηλαδή, βλέπω ότι επιστρέφω από σπουδές 6 ετών και με το που φτάνω στην Κύπρο με ρωτάνε, «ενημέρωσες τον επόπτη;» Τότε φουντώνω, αγχώνομαι και επιμένω ότι δεν έχω καμία ευθύνη απέναντι στον επόπτη πλέον. Από την πολλή ένταση ξυπνώ πάνω στο μέσο του καβγά.

Τα φοιτητικά: Όταν ήμουν φοιτητής και κόντευε το Πάσχα έβλεπα κάθε χρόνο το ίδιο όνειρο. Με τις επαναλήψεις μαθημάτων, έπεφταν και τα όνειρα σε επανάληψη. Έβλεπα σκυλιά doberman να με κατατρέχουν και να με δαγκώνουν. Δαγκωματιές μεγάλες, σε σημείο που φαινόταν το κόκαλο του χεριού μου! Φρικτό όνειρο, δεν το εύχομαι σε κανέναν!

Τα σχολικά: Πολύ συχνά βλέπω ότι είμαι στην τάξη του λυκείου μου, ετοιμάζομαι να γράψω διαγώνισμα νομικής και αντ’ αυτού εμφανίζεται τεστ μαθηματικών. Εξηγώ στον επιτηρητή ότι παράτησα τα μαθηματικά και πως τώρα σπουδάζω νομική και αυτός επιμένει ότι αυτό είναι το τεστ που πρέπει να περάσω. Επικρατεί πανικός, ιδρώνω, ξυπνώ και πάω και βρίζω τον πατέρα μου που με έπρηξε τόσα χρόνια με τα μαθηματικά!

Τα καλά όνειρα είναι στην πραγματικότητα λυπητερά. Ξυπνώ και θλίβομαι όταν τα ανακαλώ στη μνήμη μου, εξ ου και ελάχιστα συγκρατώ για να διηγηθώ.

Το ωραιότερο όνειρο που βλέπω συχνά, είναι πως μαθαίνω ότι η κοπέλα που με ενδιαφέρει με θέλει και ετοιμάζεται να μου το εξομολογηθεί από στιγμή σε στιγμή. Η οποία στιγμή δεν φτάνει ποτέ, αφού και πάλι με ξυπνάνε πάνω στο καλύτερο. Παλιότερα έβλεπα όνειρο ότι ήξερα την Βίσση και περπατούσαμε στους δρόμους χέρι-χέρι, μας φωτογράφιζαν οι Παπαράτσι αλλά εμείς δεν πτοούμασταν. Χαχαχα!

Άσε γιε μου, τρελός κοιμήθηκε... τρελό όνειρο είδε!

Amore Mio Εμείς οι Δυο...

Ήρθε η Ιταλίδα στην Κύπρο για ένα χρόνο. Και έζησε. Και δούλεψε. Και όσο ζούσε εδώ περπατούσε και έτριζαν τα πεζοδρόμια. Άνθιζαν τα λουλούδια, έλαμπε ο ήλιος. Έβρεχε και σε φυσιολογικά επίπεδα! Η φυσική της φινέτσα, η ακραιφνής της γοητεία κάβλωνε και ιερέα (ατυχές παράδειγμα, αλλά πιάσατε το υπονοούμενο). Αλλά τα μάζεψε και έφυγε. Με το πέρας του πρώτου αρριβεντέρτσι μας ξανά επισκέφτηκε. Και μεταξύ καφέ και σοκολάτας, μεταξύ εξομολόγησης και παραπόνου με ρώτησε:

«Φλερτάρει κανείς σ’ αυτή τη χώρα;»
-Φλερτάρει… Μέσω της σιγουριάς που προσφέρει ένα απρόσωπο SMS. Άλλωστε, παρά να το συντάξει λάθος και να γαμήσει τη μαγεία της έκφρασης, ας το πει καλύτερα στα greeklish.

«One night stand κάνετε;»
-Θέλουμε... Αλλά αν θα το κάνουμε με κάτι πεινασμένες δευτεράντζες επιπέδου blinkers και βγάλε, προτιμούμε να τιμούμε τη χούφτα μας. Επίσης, αν είναι να το πληρώσουμε με επιβεβλημένο γάμο (τελευταίως ξανά στη μόδα!), το σκεφτόμαστε και εμείς διπλά και τρίδιπλα…

«Τις καθημερινές βγαίνετε ποτέ;»
-Μόνο έξω απ’ τα ρούχα μας! Και το Σάββατο στο Zoo Lounge. Με την μισή Λευκωσία που μισεί την άλλη μισή.

«…Δεν είναι ότι δεν μου την πέφτουνε, αλλά δεν θα έβλαπτε αν έχει και ο άντρας λίγη κουλτούρα!»
-Amore mio, εδώ άμα ο άντρας διαθέτει κουλτούρα τον λένε τουλάχιστον φλώρο. Μεγάλες προσδοκίες έχεις κι' εσύ! Και εννοούμε ποπ κουλτούρα έτσι; Διότι με την αυθεντική έννοια του όρου, μια τέτοια σπανίως εμφανίζεται στον αέρα που αναπνέουμε.

Πφφφ! Γυναικάρα μου, χάρη μας έκανες που ήρθες! Αλλά, σ' ευχαριστούμε.

Φεύγω το Σάββατο, να ξεχάσω πόση υπομονή κάνω. Να ξαναγίνω άνθρωπος. Μικρέ μου έρωτα, σου έρχομαι να γίνω πάλι 17! χχχχ

Ας (μην) Μιλήσουν τα Τραγούδια Καλύτερα...

Δριμύ κατηγορώ εξαπολύω προς πάσα προδομένη αγάπη που μου μ’ έκανε να αποφεύγω συγκεκριμένα τραγούδια, όπως ο διάολος το λιβάνι. Συζητούσα κάποτε με μια φίλη, πως τα καταφέραμε και διαγράψαμε ολόκληρους δίσκους από το play list μας απλά επειδή παραπέμπουν σ’ όλα αυτά που φοβόμαστε. Ευτυχώς, πολλά απ’ αυτά τα τραγούδια επιστρέφουν μετά από χρόνια καθαρισμένα από την πίκρα της απογοήτευσης, αλλά όσο να’ ναι υπάρχουν φορές που νομίζω πως σε κάθε νότα του τραγουδιού συμπυκνώθηκε μισό kilobyte μισησμένο συναίσθημα.

No tomorrow (Έλα μωρό μου και πες σ’ αγαπώ) – Αυτό, συνδυασμένο με το Si te vas της Shakira εκπέμπουν κίνδυνο-θάνατο! Όταν σπάσει το itunes το ποδάρι του και τα παίξει συνεχόμενα είναι σα να πίνω ουίσκι με αντιβίωση! Αν τα ακούσω ξέχωρα προκαλούν λιγότερη σύγχυση. Είναι σα να πέφτεις σε κώμα και ενόσω προσπαθούν να σε συνεκφέρουν με ηλεκτροσόκ βλέπεις μια πόρτα ν’ ανοίγει, μια καρδούλα να χορεύει πάνω κάτω στο κρεβάτι σου ξεπουπουλιάζοντας μαξιλάρια, μπλέκοντας τα δάχτυλα της στα δικά σου και γελώντας καλομοιρίστικα!

Ύστερα γίνονται όλα μαυρόασπρα, στροβιλίζονται γύρω σου και πέφτουν στο recycle bin. Πατάς το ‘empty’ και σου λέει το σύστημα: This file is protected and cannot be deleted…



Ώρες-ώρες εύχομαι να έμεναν όλα κασέτες. Να μην υπάρχει καμία ψηφιακή απόδειξη πως υπήρξαν, καμία μηχανή που να τα αναπαράγει. Πφφ…

On again, Off again...

Απόψε πήγα στην παράσταση “On-Off” της πειραματικής σκηνής του ΘΟΚ και εντυπωσιάστηκα!

Εγώ δεν είμαι της κουλτούρας! Τις δήθεν παραστάσεις που ξεχειλίζουν από υποτιθέμενα βαθειά νοήματα ουδέποτε τις υποστήριξα και τις συμπάθησα. Αλλά απόψε έμεινα άφωνος και δεν προλάβαινα να συνέρχομαι από τα απανωτά ανατριχιάσματα.

Δεν θα κάτσω να αναλύσω το concept. Δεν ξέρω κιόλας αν αυτού του είδους οι παραστάσεις αναλύονται. Ο καθένας βλέπει ό, τι θέλει. Εγώ είδα το αδιέξοδο. Στις σχέσεις, στον έρωτα, στην καθημερινότητα. Είδα την κραυγή! Είδα την έλλειψη επικοινωνίας, δίχως τις τάσεις αυτοκτονίας! Είδα και την αγάπη από nylon σε κάποια φάση, αλλά δεν ήθελα να το πω στην παρέα μου, μην της διακόψω τη μαγεία της στιγμής.

Η αγαπημένη μου φάση ήταν αυτή που ξήλωσαν το πάτωμα της σκηνής και φανέρωσαν μια δεξαμενή από κάτω. Μπήκαν μέσα οι ηθοποιοί και βράχηκαν. Φτυστή η έναρξη της Βανδή στο ΡΕΞ το 2006 με το Jambi!

Τέλος πάντων, πέρα απ’ την πλάκα, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που ανεβαίνουν τέτοιες παραστάσεις στο πτωχό νησί μας. Η αλήθεια είναι ότι η σκηνοθεσία της Λέας Μαλένη είναι επηρεασμένη από το «2» του Δ. Παπαϊωάννου, αλλά ας είναι! Παρά να είναι καχέκτυπο του κάθε ΔΗΠΕΘΕ Λαμίας, ας αντιγράφουμε τον Παπαϊωάννου.

Δεν έχω κάτι άλλο να δηλώσω. Στο θέατρο εθεάθη παλιός συμμαθητής από το γυμνάσιο μετά της αρραβωνιαστικιάς του, ο οποίος ακούγοντας την κριτική μου στο διάλειμμα είπε σ' αυτήν: «Από το γυμνάσιο έτσι ήταν αυτός!»

Δεν θα το είπε για καλό…

Πάω να ξεραθώ στον ύπνο.

Συνεβη Καποτε...το 1992

Θυμήθηκα προ ολίγου κάτι και γελούσα μόνος μου...

Όταν ήμουν 12 ετών, είχα ένα φίλο στην ΣΤ’ Δημοτικού, το Γιώργο. Με είχε φωνάξει μια μερα σ’ ένα διάλειμμα και μου είπε συνωμοτικά: «Χρίστο, ξέρεις τι είναι το χύμα;» Εγώ γούρλωσα τα μάτια μου και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ σαν απάντηση ήταν καμιά νέα μάρκα χυμού... Τότε ήταν της μόδας η Κεανίτα ξέρετε...

Τέλος πάντων. Ο Γιώργος μου εξήγησε ότι το χύμα είναι κάτι που βγαίνει από το πουλί του άντρα κατά τη διάρκεια του σεξ, μπαίνει μεσα στη γυναίκα και την γκαστρώνει. «ΩΩΩΩΩ! Κοίτα πράγματα που μαθαίνουμε στα σχολεία!» Σκέφτηκα. "Αυτά τα ξέρει ο μπαμπάς μου που μας παίζει και τον καμπόσο;" Αποκλείεται! Ο Γιώργος είναι cool boy, έχει και Sega Game Gear, κάτι περισσότερο θα ξέρει από τον δήθεν παντογνώστη πατήρ μου.

Με απαξιωτικό ύφος, α’ λα Ντέπυ Γκολεμά μπήκα σπίτι, ξεμονάχιασα τον πατέρα μου και τον ρώτησα:

“Ξέρεις εσύ, που μας παίζεις και τον έξυπνο, τι είναι το χύμα;”

“Φυσικά και ξέρω” μου είπε, και χαμογέλασε υπερήφανος για τον γιο του που μυείται στα πρόστυχα από την ηλικία των δώδεκα.

“Σιγά που ξέρεις!” του είπα, και έφυγα…

Θα Φαμ' Φατάλ...

* Πολύ χαίρομαι που στέλνουμε τραγούδι που μας αντιπροσωπεύει πλήρως ως χώρα και ράτσα. Αν νομίζουμε ότι ο ευρωπαίος στο άκουσμα της Κύπρου σκέφτεται οπερετικές ερμηνείες α’ λα Αννέτ ή τα περσινά γαλλικά, είμαστε γελασμένοι. Η Κύπρος είναι αυτό και είναι η μόνη πτυχή της ταυτότητας μας που αποδέχομαι και επικροτώ. Τόσα χρόνια στα εξωτερικά παρακολουθούσα τις αντιδράσεις των ξένων συμφοιτητών μου που ήσαν αδιάφορες προς την ελληνική ποπ, ξετρελαίνονταν δε για χασάπικο και ζεϊμπέκικο. Οι προσευχές μου επιτέλους εισακούστηκαν.

* ΟΚ, η Ευδοκία χρειάζεται δουλειά τόσο φωνητικά, όσο και σαν σκηνική παρουσία. Το τραγούδι χρειάζεται νέα ενορχήστρωση με περισσότερα μπουζούκια, ενώ οι άσχετοι του χορευτικού πρέπει να αλλάξουν. Βασικά έχουμε τον πυρήνα και πρέπει να τον εξελίξουμε. Το τραγούδι είναι πολύ θεατράλε, χρειάζεται μια καλομοιρίστικη τσαχπινιά ή μια πιο ‘Τσανακλίδικη’ προσέγγιση. Ένας Ευαγγελινός βασικά να το αναλάβει, θα το αποθεώσει. Πάντως, οι πρώτες αντιδράσεις στο ίντερνετ είναι αρνητικές. Ποσώς με ενδιαφέρει, τουλάχιστον θα πέσουμε μαχόμενοι γι’ αυτό που ακριβώς είμαστε. Γενικά είμαι αισιόδοξος.

* Η Μάρλεν και η Σοφία Στρατή που ήταν τα φαβορί έφαγαν τα μούτρα τους. Βασικά, οι δυο τους συναγωνίζονταν ποια έχει την καλύτερη κομμώτρια. Για τους υπόλοιπους συμμετέχοντες δεν έχω να δηλώσω κάτι, οι περισσότεροι έδιναν την εντύπωση πως όταν σβήσουν τα φώτα επιστρέφουν στις δουλειές τους - περίπτερα με λουκουμάδες και σιάμισιη στο Παραλίμνι. Τι να πεις…Μικρή χώρα, μικρά ταλέντα…Ως και καθόλου ταλέντα. Μια Βίσση βγάλαμε και είπαμε να χέσουμε τον κόσμο όλο!

* Το ΡΙΚ έστησε και πάλι το ίδιο σκηνικό με τα τελευταία τρία χρόνια, ελαφρώς διαφοροποιημένο. Οι συνηθισμένες αφραγκιές! Οι γερανοί στο φόντο που ανεβοκατέβαιναν μας ζάλισαν και ήταν και εκτός ατμόσφαιρας στα περισσότερα τραγούδια. Νόμιζα πως από στιγμή σε στιγμή θα χτυπήσει κανένα σίδερο τους τραγουδιστές στο κεφάλι και θα μείνουν σύξυλοι. Ο δε παρουσιαστής εντελώς άτοπος. Το άγχος του ήταν εμφανές. Έτρεμε η φωνή του. Στο τραγούδι που ερμήνευσε στο διάλειμμα καταλάβαμε γιατί ακριβώς δεν καθιερώθηκε ακόμη στην ελληνική ποπ σκηνή. Οι κακές γλώσσες λένε πως ο Έκτορας έστειλε τραγούδι στον φετινό τελικό, δεν πέρασε όμως. Για να του χρυσώσουν το χάπι τον έβαλαν παρουσιαστή. Και του χρόνου φύλαρχος!

* Δεν σας είπα ότι κατά τη διάρκεια της εβδομάδας έλαβα μαιλ στη δουλειά που προσπαθούσε να με επηρεάσει να ψηφίσω το τραγούδι της Στρατή, επειδή ο χορογράφος της είναι γιος του κύριου Χ που ξέρει τον τάδε, που είναι γιος του δείνα. Απόψε, έλαβα 2-3 μηνύματα στο κινητό που με παρακαλούσαν να ψηφίσω την Ελένη Σκαρπάρη (που επειδή ακούγεται χωριάτικο το έκανε Helena Paris, προ διετίας) επειδή είναι ξαδέλφη μιας γνωστής μου, που ξέρει έναν άλλο γνωστό μου! Μα τι χωριό είμαστε!

Ήθελα να κάνω και ένα βίντεο με τα κουφά της βραδιάς αλλά βαριέμαι. Σε δέκα χρόνια θα τους θάψουμε καλύτερα, όταν θα μπορούμε να κοροϊδεύουμε και τα ρούχα τους.

Μάρλεν, το πτυχίο της βιοχημείας το βρήκες;

Και Φέτος Θα'ναι Έρωτας!

Το Σάββατο θα επιλέξουμε το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στη Γιουροβίζιον του Βελιγραδίου τον Μάιο του 2008. Φέτος το ΡΙΚ ετοιμάζει μεγάλα πανηγύρια τα οποία είμαι σίγουρος πως θα φανούν αντάξια εκείνων που διοργάνωνε και στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Να είναι καλά το Youtube που μου επέτρεψε να θυμηθώ πράγματα και θάματα από τα χρόνια εκείνα, τα οποία συνοψίζω και σατιρίζω στο κάτωθεν βιντεάκι. Φάτε μάτια ψάρια!




Δεν με ενοχλεί που υπήρξαμε κιτς. Με ενοχλεί που το ανάγαμε σε επιστήμη, με ενοχλεί που το ανάγαμε σε τέχνη. Αναρωτιέμαι και τυραννιέμαι! Δεν βρέθηκε μισός συγγενής ή φίλος των ‘καλλιτεχνών’ που εμφανίζονται στο άνωθεν βίντεο να τους πει: «Πού πας ρε Καρα-Μήτρο με τέτοιο τραγούδι και τέτοια εμφάνιση;»

Προφανώς δεν βρέθηκε. Διότι και οι τραγουδιστές, που ούτως ή άλλως έχουν υπέρμετρη αυτοπεποίθηση σε όρια αλαζονείας, ουδέποτε δέχονται την κριτική ως καλοπροαίρετη. Οι περισσότεροι την θεωρούν προσωπική επίθεση γεννημένη από αισθήματα ζήλειας, και προκειμένου να μην τους πληγώσεις τις περισσότερες φορές τους λες αυτά που θέλουν να ακούσουν. Δηλαδή, το τετριμμένο «Είσαι Θεά, αγάπη μου!»

Κλασσικό παράδειγμα και κατάντημα είναι η Μάρλεν Αγγελίδου, γνωστή μας από διάφορους χώρους αλλά κυρίως από τις hi5. Φαντάζομαι θα θυμάστε την συμμετοχή της στο διαγωνισμό το 1999 με το ‘Θα’ ναι έρωτας’ το οποίο ήταν φαβορί και τελικά κατέληξε προ-τελευταίο με μόνο 2 βαθμούς από το Ηνωμένο Βασίλειο (Η Ελλάς τότε δεν συμμετείχε για να μας δώσει το καθιερωμένο 12άρι). Η κυρία Μάρλεν έπαθε τεράστιο σοκ την εποχή εκείνη σε σημείο που με την επιστροφή της στην Κύπρο έβγαινε στα κανάλια και έκλαιγε, ενώ σχεδόν απαγόρευσε οποιαδήποτε αναφορά στη συμμετοχή της από τις μελλοντικές της συνεντεύξεις.




Βέβαια, η ερμηνεία της εκείνο το βράδυ ήταν μαύρο χάλι, η χορογραφία ερασιτεχνικότατη και το τρακ έτρεχε απ’ τα αφτιά της, οπότε ούτε το 12άρι της μητέρας Ελλάδος δεν μας έσωζε. Αλλά σίγουρα ένα ΤΟΠ10 το άξιζε δεδομένων των υπόλοιπων τραγουδιών. Να σημειώσω για όσους τους ενδιαφέρει πως οι εθνικές επιτροπές την χρονιά εκείνη ψήφιζαν ως backup σε περίπτωση αποτυχίας της τηλεψηφοφορίας. Αν υπολογίζονταν οι ψήφοι των επιτροπών θα ερχόμασταν τρίτοι βάσει των δεδομένων που δημοσίευσε η EBU ένα μήνα μετά τον διαγωνισμό. Για κακή τύχη της Μάρλεν, μια χαρά λειτούργησαν τα τηλέφωνα εκείνο το βράδυ!

Εν πάση περιπτώσει. Το 2001 είχα πάει σε ένα πάρτυ και γνώριζα πως θα ήταν και η Μάρλεν εκεί. Ήθελα να την γνωρίσω διότι μου ήταν συμπαθής, αλλά ένα στενό φιλικό της πρόσωπο με προειδοποίησε πως καλά θα έκανα να μην αναφέρω τίποτα για την συμμετοχή της στο διαγωνισμό αν της μιλήσω. «Ούτε καν λόγια παρηγοριάς! Αυτό κάνουμε όλοι από τότε, είναι σαν να μην συνέβη!» Σιγά ρε μαλάκα! Σιγά την απόρριψη απ’ το Χάρβαρντ! Εδώ κοτζάμ Βίσση ήρθε 9η και βγήκε και δήλωσε μπροστά σε ολόκληρο ΓΣΠ και 16000 θεατές «Έχασα, απολογούμαι!» Και ήρθε η Μάρλεν να μας απαγορεύσει οποιαδήποτε αναφορά στη συμμετοχή της;

Φέτος, εννέα χρόνια μετά, αφότου ξεπέρασε ελαφρώς το κόμπλεξ και αφού είδε και απόειδε στην ελληνική ζώου μπίζνες ως lollipop girl και ως άφαντο girl γενικώς, έγραψε ένα τραγούδι «γροθιά στο κατεστημένο» με τίτλο ‘Rejection’ και ω! τι έκπληξη, ζητεί την ψήφο μας για να σηκώσει τη σημαία μας ψηλά σε ένα διαγωνισμό που περιφρονούσε χαρακτηριστικά τα τελευταία χρόνια! Γλείφουμε εκεί που φτύναμε! Μιλάμε για τραγούδι τίγκα στην πίκρα «εμπνευσμένο από τις εμπειρίες μου στην ελληνική μουσική σκηνή» όπως λέει και η ίδια στο myspace της, το οποίο εγώ μεταφράζω ως: «Έσπασαν τα νεύρα μου τόσα χρόνια που δεν μου βγάζει κανένας δίσκο, και είπα να γυρίσω σαν μαντάμ Σουσού στον Μπούθουλα με την ουρά στα σκέλια! Δείξετε οίκτο, έχω και τρία παιδιά να μεγαλώσω.» Λέμε τώρα…

Φυσικά, το τραγούδι δεν το ακούσαμε ακόμη και δεν μπορούμε να το απορρίψουμε, παρόλο που ο τίτλος του προς σ’ αυτό μας κατευθύνει, αλλά σκεφτείτε τι αρνητικό feng sui κουβαλά αυτό το τραγούδι! Δεν έχει τον τίτλο νικητή που είχε το ‘My Number One.’ Παρόλα αυτά, θα είμαι αντικειμενικός και αν δω ότι πρόκοψες, θα σε ψηφίσω. Κατά τ’ άλλα Μάρλεν μου, άκουσα ότι σπούδασες χημεία στο imperial college of London πριν κάτι δεκαετίες, βρες το πτυχίο να το έχεις πρόχειρο γιατί σε βλέπω να κάνεις αναλύσεις από Δευτέρας.

Η συνταγή της Γιουροβίζιον είναι απλή και απορώ γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να την εφαρμόσει. Μάλλον γνωρίζω γιατί, αλλά αυτό είναι μεγάλο θέμα και δεν έχω την όρεξη να γράψω πτυχιακή επί του θέματος. Παρόλα αυτά να δηλώσω πως ο έξυπνος που θα στείλει ζεϊμπέκικο ή χασάπικο με δυτικές επιρροές έστω, στον διαγωνισμό, έχει από τώρα τη ψήφο μου. Guaranteed!

Τα τάλαντα που θα εμφανιστούν το Σάββατο στις οθόνες μας θα τα θάψουμε παρέα την Κυριακή. Θα φέρω και την Μπόκοτα ως special guest για σχόλιο at the side.

Οι Πολιτικοποιημένες Γκόμενες

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξενέρα στον κόσμο ετούτο από μια γυναίκα που να ασχολείται με τα πολιτικά. Και μάλιστα με τα πολιτικά της Κύπρου. Τώρα που εντείνεται η προεκλογική περίοδος, μας θυμήθηκαν όλες οι κοκότες! Μας τηλεφωνούν, θέλουν να μας δουν, μόνο κώλο δεν μας έταξαν προκειμένου να ψηφίσουμε τους υποψήφιους που υποστηρίζουν.

Μα τι γελοιότητες είναι αυτές! Πού αλλού θα φτάσουν οι γκόμενες; Μέσα στην πλήρη αποχαύνωση, ρημαγμένες ανάμεσα στις Luis Vuitton και τα laser για τα μουστάκια τους, θυμήθηκαν και τα κοινά του τόπου! Λάθος! Θυμήθηκαν τα κόμματα, που σαν ερίφια υπηρετούν και σαν δούλες υπακούν. Πνεύμα πεθαμένο μέσα σε πορτοφολάκι Fendi! Θεωρώ πως ένα ελεύθερο πνεύμα αποκλείεται να είναι κομματικοποιημένο! Πολιτικοποιημένο ναι, αλλά ουδέποτε κομματικοποιημένο! Η αλήθεια στην πολιτική είναι μια και μόνο μία! Μισό δράμι νου να διαθέτεις αντιλαμβάνεσαι πως στη Κύπρο η αλήθεια πουλιέται με το τετραγωνικό. Ακριβά και με money under the table! Επομένως, πώς μπορείς να υποστηρίζεις κόσμο που την μια σου λέει έτσι και την άλλη, γιουβέτσι! Είσαι παλαβή κόρη μου!

Σε τούτο τον ρημαδότοπο το ΟΧΙ γίνεται ΝΑΙ, το ΝΑΙ γίνεται ΟΧΙ και ενίοτε συνδυάζονται αναλόγως των αναγκών μας. Και εσύ κοκότα μου, το δέχεσαι και παίρνεις τηλέφωνα για να μαζέψεις ψηφοφόρους! Τη μοίρα μας την ξέρουμε μωρό μου. Οι ξένοι μας κυβερνούν, μάθε το κι’ εσύ. Η οικονομία μας, ο τουρισμός μας εξαρτώνται από τις εκάστοτε κάβλες του πλανητάρχη και τους πολέμους που προγραμματίζει, ενώ η ελευθερία μας θα εξαρτηθεί από τους πεοθηλασμούς που θα κάνει ο Καραμανλής του Ερντογάν εν ευθέτω χρόνο. Εμείς απλώς κατεβαίνουμε στις κάλπες για να έχουμε κάποιον να βρίζουμε όταν νιώσουμε το παλαμάρι του βαρκάρη στην όπισθεν.

Κορούδες μου, η ενασχόληση σας με την κυπριακή πολιτική φανερώνει τη δυσκολία με την οποία έρχεστε σε οργασμό και το χαμηλό IQ σας. Δεν λέω, είναι γοητευτικό και αν θέλετε, επιβεβλημένο να έχετε πολιτική άποψη και γνώμη γενικά. Αλλά να την τεκμηριώνετε! Οι μισές απ’ εσάς δεν μπορείτε καν να αναλύσετε το μανιφέστο του κόμματος που εκπροσωπείτε, ούτε να ξεδιπλώσετε γενικές αρχές της ιδεολογίας του. Μια γαμημένη εφημερίδα να διαβάζατε καθημερινά, όλο και κάποιο κλισέ θα αποστηθίζατε προκειμένου να μιλήσετε, να ψιλό-μαζέψετε τα ασυμμάζευτα. Αλλά, χάσκετε. Και όπως επιβεβαιώνεται γι’ άλλη μια φορά, όλα τα κάνετε για το φαίνεσθαι.

Κάτσετε σπίτι σας και συζητήστε για την Ρούλα και τον Αλβανό της και αφήστε τα ψιλά γράμματα μπας και βρείτε κανά γαμπρό, διότι δεν είναι τυχαίο που η μισή Κύπρος κλαίγεται για το ατροφικό της μουνί και πουλί (και δεν εξαιρώ τους παρόντες).

Εν πάση περιπτώσει, το πρόβλημα της στείρας κομματικοποίησης, ή όπως το αποκαλώ εγώ της ‘βοσκής των αμνών’ είναι γενικευμένο και δεν εμφανίζεται μόνο στο ασθενές φύλο. Τις προάλλες έπεσα σε μια πληθώρα ιστολογιών από αριστερούς οι οποίοι υποστήριζαν σθεναρά θέσεις απαρχαιωμένες, με τις οποίες πορώνονταν και διαβάζοντας τους αισθανόσουν πως έχουν έτοιμη την επανάσταση εναντίον του βάρβαρου καπιταλισμού! Μάνα μου! Δεν έχω και λίρες πλέον να μοιράζω! Κουμμουνισμός μόνο στη Κύπρο και στην Κίνα απέμεινε. Και δυστυχώς αυτό δεν υποψιάζει κανέναν!

Θεωρώ πως οποιαδήποτε κομματική συζήτηση σ’αυτή τη βραχονησίδα είναι μάταιη και δεν ξεφεύγει από τα στεγανά οποιουδήποτε μεσημεριανού της τηλεόρασης. Δεν είναι τυχαίο που μέσω του μπλογκ αυτού ασχολούμαι περισσότερο με την ελαφριά άποψη της ζωής. Τουλάχιστον διαχώρισα γρήγορα το σοβαροφανές από το σοβαρό.

Α, σήμερα, το μπλογκ σας προσφέρει την ωραιότατη διαφήμιση του κ.

Χριστόφια που δεν έβρισκα τις προάλλες.

Λεβέντης με τα σιέρκα στην πούγκα! Γεια σου ρε σύντροφε καραμπουζουκλή!

Οι Στόχοι της Νέας Χρονιάς

Με το νέο έτος θέλω,

Να πάρω την γαμημένη δικηγορική άδεια. Όχι γιατί αποφάσισα να το παίξω Λυκουρέζος ξαφνικά. Αλλά έτσι, για το γαμώ το! Στην Κύπρο της βιτρίνας και του φαίνεσθαι προτάσσω πρώτα την δικηγορική μου ιδιότητα προκειμένου να με πάρουν στα σοβαρά. Αλλιώς, αν στηριχτώ στις άλλες μου ασχολίες… φέξε μου και γλίστρησα. Λυπάμαι που το παρατηρώ αλλά είναι αλήθεια. Μια φορά σε ένα πάρτυ, δυο γκόμενες με δούλευαν ψιλό-γαζί και άμα άκουσαν πως έβγαλα νομική μόνο υποκλίσεις δεν έκαναν. Τραγικό; Εν πάση περιπτώσει, αφού μ’ αυτούς επέλεξα να ζήσω, πρέπει να παίξω το παιχνίδι τους…

Θέλω να έχω ηρεμία και χρόνο για τον εαυτό μου. Να προλαβαίνω γυμναστήριο, Ισπανικά και φίλους αρμονικά, στις σωστές δόσεις. Κόβονται σύρριζα οι άσκοποι καφέδες! Ενισχύω τις θεατρικές μου ασχολίες. Αν δώσει ο Θεός και ανοίξει ο νους και ο κώλος κανενός επιχειρηματία / σκηνοθέτη, θέλω τον Σεπτέμβριο να ανεβάσω το θεατρικό που έγραψα. Το αναθεώρησα μέσα στις γιορτές και το έκανα καλύτερο. Ναι, είμαι ψώνιο και το χαίρομαι. Τι θες;!

Θέλω το καλοκαίρι να πάω ταξίδι. Μαζεύω χρήματα για να πάω στη λατινική Αμερική. Τα απωθημένα βλέπετε. Κούβα, Αργεντινή, Εκουαδόρ, όλα δεκτά. Παρέα θα βρεθεί; Και όταν λέω παρέα, εννοώ παρέα ψιλή, ξανθιά με μεγάλα βυζιά και να με θέλει! Τρελά να με θέλει όμως! Με βλέπω σε κανά νησί στο τέλος να τιμώ τα Θεία με όλα τα κοσμητικά επίθετα που ξέρω.

Θέλω να γνωρίσω νέο κόσμο. Που να μην είναι γνωστός του γνωστού, που να μην τον ξέρουν οι δικοί μου διότι ο θείος της/του πήγε στρατό με τον θείο μου. Και προπάντων, ενδιαφέρων κόσμο. Που να έχει να διηγηθεί ιστορίες, να έχει άποψη, να δέχεται την αντίθετη γνώμη με χιούμορ και να μην καπνίζει απαθώς με συνοδεία φραπέ.

Μέχρι το Φθινόπωρο εύχομαι να μένω μόνος. Κυριολεκτικά μόνος, επειδή ουσιαστικά και τώρα μόνος μου μένω. Να μπορεί να μπει καμιά πουτάνα μέσα σ’ αυτό το σπίτι με την άνεση της! Όχι απ’ αυτές που έμπαιναν μέχρι σήμερα, τις απλήρωτες. Για τα καμάρια της πρώην ΕΣΣΔ μιλάω. Να μπορώ να αγοράσω 2-3 ένα Σάββατο, να κάνουμε μια παρτούζα της προκοπής, να νιώσω και εγώ άνθρωπος! Διότι άμα έχεις τον έναν στο σαλόνι να βλέπει τον Ολυμπιακό και την mamma mia στη κουζίνα να λύνει σταυρόλεξα, ούτε βιντεοκασέτα δεν παίζει εδώ μέσα. Άσε, να φύγουν να μ’ αφήσουν μόνο μου, να οργιάσω με την ησυχία μου.

Να πηγαίνω να κάνω ντους μετά μουσικής, να κατουρώ χωρίς να αναγκάζομαι να κλείνω τη πόρτα πίσω μου, να ξυρίζομαι τραγουδώντας χωρίς να ανησυχώ μη με δουν που κάνω το ξυραφάκι μικρόφωνο…

Αυτά…

Θα το κανονίσουμε!

Πρωτοχρονιάτικα

Νέα * Νέα * Νέα!

Πρώτα απ’ όλα να σας πω ότι το 2008 δεν το χωνεύω καθόλου. Σαν αριθμός στο μάτι δεν μου κάθεται, ούτε αποπνέει τον αισιόδοξο αέρα που είχε το 2007. Εύχομαι να διαψευστώ, αλλά χλωμό το κόβω. Το 2007 το πέρασα στα ξένα βέβαια, εξ ου και η αισιοδοξία. Τέλος πάντων. Σήμερα επιστρέφοντας στη δουλειά βρήκα και πάλι δώρο πάνω στο γραφείο μου και είμαι και πάλι με το χαμόγελο της τύχης στο πρόσωπο. Ξεστραβωθείτε να δείτε τι μου γράφει η Άννα μου!

«Στο άλλο μου μισό, με αγάπη Άννα Βίσση.» Άργησες Βισσάρα μου, αλλά χαίρομαι που αναγνωρίζεις σιγά-σιγά ποιος είναι το πραγματικό άλλο σου μισό! Πήγα και στις Φοινικούδες τις προάλλες. Δυστυχώς δεν έχω βιντεάκια ή άλλο υλικό προς δημοσίευση. Η κάμερα με πρόδωσε με τους πρώτους ήχους του nylon. Δεν πειράζει, γούρι! Η συναυλία δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Το πρόγραμμα του ‘Βοτανικού’ ελαφρώς παραλλαγμένο είδαμε και πάλι, αλλά είχε ευχάριστες εκπλήξεις όπως το αξεπέραστο “βρε κουτό,” το τραυματικό “Σε θυμάμαι,” τα παιδικά μου ενθύμια “Αντίστροφη μέτρηση” και “τελευταίος χορός.” Χαίρομαι επίσης που συνεχίζω να ακούω το “Everything.”

Αυτά σε μέσες άκρες. Καθ’ οδόν προς τη συναυλία σκεφτόμουνα: Τι θέλω και τρέχω σαν μαλάκας στις συναυλίες 27 χρονών γάιδαρος. Σκεφτόμουν πως ο μεγάλος ενθουσιασμός, το δέος που αισθανόμουν για την Βίσση πριν 10 χρόνια έχει ξεθωριάσει, ενώ την ίδια την απομυθοποίησα χιλιάδες φορές. Παρόλα αυτά αισθάνομαι πως διαπράττω την έσχατη προδοσία αν δεν παρευρεθώ σε live της. Είναι σαν να απαρνιέσαι ένα μεγάλο συναισθηματικό παρελθόν σου νομίζοντας πως το ξεπέρασες.

Αφού κάθε τραγούδι της για μένα είναι και ένας νταλκάς. Κάθε ρεφραίν και γκόμενα, κάθε κορώνα και απογοήτευση μου. Κάθε beat, κάθε “θα-πε-θά-νω” και επιτυχία μου! Δεν μετανιώνω, θα την τιμώ ώσπου να πεθάνω!

Περνάμε σε άλλα νέα:

Αυξήθηκαν οι υποψήφιοι για την προεδρία και χάρηκα τα μάλα, καθώς θα αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον η προεκλογική περίοδος. Θυμάστε παλιότερα που είχα πει ότι αυτές οι εκλογές είναι σαν το big brother και τους ψηφίζουμε αρνητικά προς αποχώρηση; Θυμάστε επίσης πως σε όλα τα reality shows της ελληνικής τηλεόρασης κάθε φορά που έπεφτε το ενδιαφέρον του κόσμου έμπαζαν διάφορους παρατρεχάμενους στο σπίτι για να ανέβει η τηλεθέαση; Έτσι κι’ εδώ!

Πώς είχαμε τον Περικλή Στεργιανούδη, πώς είχαμε την Αννέτ Αρτάνι φάντηδες μπαστούνηδες στα μέσα των παιχνιδιών; Τώρα έχουμε τον Μάριο Ματσάκη ο οποίος με τις καταδρομικές του επιθέσεις και τα λοιπά του τερτίπια υπόσχεται να μας αναγκάσει να ασχοληθούμε με την προεκλογική περίοδο. Έτσι είναι, ο λαός θέλει το show του. Και ο Ματσάκης αποτελεί εγγύηση στο είδος του. Το έχει στο αίμα του. Φωκάς Ευαγγελινός και βάλε! Πολύ χάρηκα με την εξέλιξη αυτή, μη σας πω ότι σκέφτομαι να τον ψηφίσω κιόλας. Έτσι, όπως έγινε και με τους Lordi πρόπερσι στη Eurovision. Που τους ψηφίσαμε όλοι για χάζι και μετά αναρωτιόμασταν πως έγινε και κέρδισαν! Μάτσακης για πρόεδρος λοιπόν, να κάμνει χάζι και ο λαός!

Τώρα που αναφέρθηκα στο λαό!

Θέλω να σχολιάσω κάτι και ας με συγχωρέσουν οι απανταχού λαϊκοί του τόπου. Είδα την διαφήμιση του Χριστόφια στους δρόμους και στα ΜΜΕ και κόντεψα να πεθάνω από τα γέλια. Καμαρώστε! Δεν βρίσκω αυτή τη στιγμή την φωτογραφία στο ίντερνετ, αλλά μπορείτε να την δείτε φάτσα-κάρτα στην ιστοσελίδα του, www.christofias.com.cy

Πείτε μου τώρα τι μπορεί να ερμηνεύσει κάνεις από το body language του υποψηφίου στη συγκεκριμένη διαφήμιση. “Μόλις ήρτα που τον καφενέ ρε παρέα, έπαιξα τζαι ένα παρολί, άτε, πέρκιμον κερτίσει ο άππαρος μας!” Βήχει, ξεροβήχει και συνεχίζει: “Όι ρε, ίντα ωραία που περνούμεν!”

Μισός stylist δεν βρέθηκε να του πει να κάτσει όρθιος-λεβέντης στη φωτογράφιση; Αυτό που με ανησυχεί είναι πως μπορεί και να εκλεγεί! Και θα έχουμε αυτόν να κάθεται δίπλα από τον Σαρκοζί στις συνεδρίες ηγετών της ΕΕ. Τον έχω άξιο να του κόβει λούντζα και σιουσιούκο στα κρυφά κάτω από το έδρανο και να τον κερνά! «Tu Χέλεις; Φάε! Non χέλεις, εσιέ-ξι-ξι!» (διαβάζεται γαλλιστί με σπαστή φωνή).


I love to hate Christofias!

Λοιπόν, πάω να καθαρίσω το γραφείο μου και θα τα ξαναπούμε σύντομα!