'Ολα τα (λ) Εφτά

Γενικά με τα εφτάρια έχω καλές σχέσεις. Εξ’ όσων θυμάμαι, το 1987 ήταν συναρπαστικό, το 1997 σημαδιακό, ενώ το 2007 the best by far! Τόσο far που μυθοποιήθηκε μέσα στο μυαλό μου και νιώθω πως δεν το έζησα.

Ήταν μια χρονιά που άξιζε για δέκα. Μια χρονιά μέσα στην οποία συνέβησαν τα άπειρα θάματα, μια χρονιά που καθόρισε ανεπαίσθητα και τις επόμενες δέκα! Και είμαι πολύ ευτυχισμένος γι’ αυτό.

Τόσο ευτυχισμένος που είμαι προκατειλημμένος εναντίον του 2008, το οποίο δίσεκτο όντας, θα χρειαστεί να προσπαθήσει φοβερά για να με πείσει για το αντίθετο και το αντίδοτο.

Δεν θέλω να κάνω ανασκόπηση της χρονιάς. Αισθάνομαι πως θα βεβηλώσω τη μνήμη κάποιων στιγμών αν το κάνω. Στο κάτω-κάτω, χεστήκατε για το ολέθριο της ζωής μου. Τα θυμάμαι όμως και χαμογελώ σαν μωρό.

Βραβεία:

Θέλω να ευχαριστήσω κάποιους που έκαναν την φετινή χρονιά πιο ξεχωριστή για μένα, είτε επειδή με ανέχτηκαν, είτε επειδή τους ανέχτηκα.

Μαρία Κίτρο. Σε αγαπώ!
Χάρη και Μάριε σας ευχαριστώ :-) (εσείς εντάσσεστε στο «ανέχτηκα» χαχα!)

Τέλος, Τζοάννα μου αγαπημένη, θέλω να ξέρεις πως σου είμαι ευγνώμων για το πάθος με το οποίο με διαβάζεις καθημερινά, παρόλο που φοβάμαι πως μια μέρα θα μεγαλώσεις και θα αντιληφθείς πόσο αφελής ήσουν που ενστερνιζόσουν τις δοκησισοφίες μου.

Φιλί ζουμερό, σφιχτή αγκαλιά, σαν αυτά τα αίσχη του msn!
ΥΓ: Το σημερινό, τελευταίο, γαμημένο ποστ γράφτηκε μετά τη συνοδεία του “without you.” Very gay, I know, το σημειώνω όμως για να δικαιολογήσω την μελό εσάνς του κειμένου.

Πάμε Πόλεμο;

Σήμερα είχα μια από τις πιο fun days της ζωής μου!

Πήγα με παρέα για paintball!

Αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσετε, παρόλο που η πλάτη μου είναι γεμάτη από μώλωπες από τις πισώπλατες σφαίρες που με χτύπησαν. Αλλά μιλάμε γι’ άλλη φάση στο Φασούρι!

Το πάρκο βρίσκεται στο δρόμο προς τους Αγ. Τριμυθειάς. Έχει τρία σκηνικά, μεταξύ των οποίων το far west το οποίο λόγω συσκότισης δεν καταφέραμε να δοκιμάσουμε. Όταν λέω σκηνικά, εννοώ κανονικά ντουβάρια. Με την τράπεζα, με την εκκλησία, τις φυλακές και το νεκροταφείο! Εν πάση περιπτώσει, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες και προσπαθούσαμε να εξοντώσουμε όσους περισσότερους αντιπάλους μπορούσαμε.

Φορέσαμε ειδικές στολές, κράνη, γάντια και είχαμε από 200 σφαίρες ο καθένας (για να το ευχαριστηθείς πρέπει να αγοράσεις καμιά 400αρια). Τέτοιο εξοπλισμό δεν είχαμε ούτε στον στρατό, όταν υπηρετούσα. Άσε! Έκανα και πάλι έρπηση, βαρελάκι, κάλυψη-απόκρυψη και το ευχαριστήθηκα! Ούτε με ένοιαξε που ήμουν μέσα στα χώματα, ούτε που γέμισαν τα μαλλιά μου μπογιές, ούτε που αισθάνθηκα πραγματικά το κλίμα του πολέμου για πρώτη φορά στη ζωή μου!

Ερώτηση! Γιατί δεν κάνουμε το ίδιο στο στρατό; Γιατί δεν μας πάνε σε ένα πάρκο να παίξουμε πόλεμο και να εκπαιδευτούμε με χρωματοσφαιρίδια παρά μας έχουν τόσα χρόνια και βαράμε βαρέλια και λάστιχα στα πέρα μέρη; Ξέρεις πόση εκπαίδευση μπορεί να επιτευχθεί με τον χρωματοπόλεμο; Βλέπεις την κάννη του αντιπάλου να ξεπροβάλλει μέσα από τα σακιά και να αστράφτει πάνω σου από απέναντι και σκέφτεσαι: «Παναγιά μου, γίνεται πόλεμος! Αέραααα!»

Σήμερα:

- Πετύχαμε κατοχή φρουρίου,
- Πετύχαμε αρπαγή σημαίας,
- Με πέτυχαν μια φορά στα μάτια μέσα και έγινε η μάσκα μου κατακόκκινη,
- Με πέτυχαν τρεις φορές στην πλάτη και άμα με δείτε είμαι λες και δέχτηκα επίθεση από σφήκες! (Τώρα, πώς βρέθηκε ο εχθρός από πίσω μου και δεν το πήρα πρέφα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο!)

Γενικό συμπέρασμα: Θα ξαναπάμε, είναι must! Έζησα το απόλυτο παιχνίδι για 4 ώρες!
Γενικό συμπέρασμα 2: Είναι όλο μου το σώμα εξαντλημένο, οι κοιλιακοί μου πιασμένοι και η πλάτη μου κωστομένη. Κρίμα τα γυμναστήρια που πληρώνω τόσους μήνες!

Καλώς να Ορίσουν τα Ευρώπουλα

Από την 1η του χρόνου η πτωχή μας Κύπρος ασπάζεται το Ευρώ. Με το άκουσμα της είδησης τα ώτα μου χαμογέλασαν. Νόμισα πως το Ευρώ είναι το ίδιο σε όλες τις χώρες της ΕΕ, έτσι δεν θα ήμουν αναγκασμένος να βλέπω την Κύπρο γραμμένη στα τούρκικα πάνω στο ίδιο μου το νόμισμα. Ύστερα είδα τα προτεινόμενα σχέδια από την Κεντρική Τράπεζα για το ‘κυπριακό Ευρώ,’ και θυμήθηκα ότι είμαστε αναγκασμένοι λόγω των Συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου να αναγράψουμε την Κύπρο και ως Kibris. Ανατρίχιασμα, εμετός.

Τελικά αν δεν τους σφάξουμε δεν θα ησυχάσουμε.

Εν πάση περιπτώσει, θα συναλλάσσομαι με Ευρώ από ξένες χώρες προκειμένου με το νέο έτος να έχω mind peace.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο πήγα σε ένα γάμο. Εκεί που καθόμουνα στο τραπέζι, πρόσεξα πως ένας κύριος δίπλα μου φορούσε μανικετόκουμπα με το σήμα του Ευρώ. Έθιξα κομψά το ζήτημα και εξαίρεσα την κυπριακή οικονομία για το επίτευγμα της να εισαχθεί στην ευρωζώνη. Μεταξύ σοβαρού και αστείου ανέφερα πως επιτέλους θα απαλλαγούμε από τον κάκιστο σχεδιασμό των κυπριακών νομισμάτων που μέχρι στιγμής κοσμούνταν από κάτι βρυσούλες, κάτι γέριμους αμφορείς και μιαν χωριατοπούλα η οποία χαμογελά πιο αινιγματικά και από τη Τζοκόντα, πιθανώς σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κρύψει την αποτυχημένη της αποτρίχωση στο μουστάκι και την φαβορίτα.

Πετάγεται που λέτε ο κύριος-μανικετόκουμπο και εις μάτην προσπαθεί να με μειώσει:
- «Εμείς στη Κύπρο δεν έχουμε βασιλιάδες να τους βάλουμε πάνω στα νομίσματα μας! Είμαστε δημοκρατική χώρα!»

Η σπόντα προφανώς στόχευε στο ότι σπούδασα στην Αγγλία, λες και εγώ συμπάθησα ή ασπάστηκα ουδέποτε τις αδερφάρες τους Εγγλέζους!

- «Βασιλιάδες δεν έχουμε, αλλά έχουμε εκατό χιλιάδες ήρωες! Είδες πάνω σε κανένα νόμισμα τον Ευαγόρα Παλλικαρίδη; Τον Γρηγόρη Αυξεντίου; Τον Κυριάκο Μάτση; Γιατί, αν δεν με απατά η μνήμη μου, παλιά η Δραχμή απεικόνιζε τον Κολοκοτρώνη! Προφανώς κάτι ήξεραν οι Ελλαδίτες. Εμείς εδώ περιμένουμε να εμπνευστούμε από το Αγρινό και το κυκλάμινο στου βράχου την σκισμάδα!»*

Μούγκα ο κύριος-μανικετόκουμπο. Δεν θυμάμαι τι έκανε, μάλλον ρούφηξε το προφιτερόλ και άλλαξε συζήτηση. Ευτυχώς είχα μαζί και τον Χάρη και το ρίξαμε στην πλάκα.

"Τι λες ρε που δεν έχουμε βασίλισσα; Έχουμε και παρά έχουμε. Και ήταν παρούσα σε όλες τις μεγάλες στιγμές της χώρας. Από την ένταξη μας στην ΕΕ, μέχρι και στην υποστήριξη του ‘ΟΧΙ’ στο δημοψήφισμα." Τώρα, μαζί με το Ευρώ, θα μας μπει και η ψυχεδέλεια!

ΥΓ: Το Αγρινό είναι το εθνικό μας ζώο (χώρια από τον γάιδαρο). Είναι κάτι σαν κατσίκι με μεγάλα κέρατα. Προσωπικά το γνώρισα ως λογότυπο των κυπριακών αερογραμμών και μόνο.

Χαρά με το Ζόρι

Πήξαμε στην ευτυχία και φέτος.

Αυτή την περίοδο μου ήρθε περίοδος καθώς:

Έφαγα στη μάπα reunion γυμνασίου. Δεν λέω, χάρηκα που είδα κάποια άτομα 15 χρόνια μετά, αλλά αν γούσταρα να τους βλέπω συχνότερα θα το επιδίωκα ο ίδιος και δεν θα περίμενα τις μαζώξεις για να μνημονεύσω τις στάχτες των γυμνασιακών μου χρόνων. Εν πάση περιπτώσει, η προσποίηση οργασμού ήταν διάχυτη καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, γι’ αυτό την λήξαμε πριν ο αλέκτωρ λαλήσει δώδεκα και ούτ' ένα τηλεφώνημα.

Έφαγα στη μάπα Χριστουγεννιάτικο dinner με την οικογένεια. Είναι η πρώτη χρονιά μετά την ηλικία των 17 που αποφάσισα να παραστώ σε οικογενειακό, γιορτινό δείπνο. Τα τελευταία 10 χρόνια τους σνόμπαρα, καθώς δεν έβρισκα την ψυχική δύναμη να τους υποστώ. Ψες έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου για το λαμπρό της απόφασης μου. Να τους σνομπάρω τα τελευταία 10 χρόνια δηλαδή. Γιατί με το που μπουκάραμε στο εστιατόριο πέσαμε φάτσα-κάρτα σε 10 τραπέζια εκ των οποίων στα 9 κάθονταν γνωστοί μας!

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν συνεννοημένοι. Μετά, απλώς θυμήθηκα ‘πού ζω!’ …Στον κώλο της Γης.

Ψες πήγαμε στην Blinkers. Για τους καλαμαράδες που μας διαβάζουν και δεν γνωρίζουν, να σας ενημερώσω πως η συγκεκριμένη μπυραρία θεωρείται must την περίοδο των γιορτών. Την υπόλοιπη χρονιά συναθροίζονται Ρωσίδες, Μολδαβές και λοιπές λευκές σάρκες μετά των εμπόρων τους, αλλά στις γιορτές οι Κύπριοι το μετατρέπουν σε glamorous τσαντίρι και τυρβάζουν επιτραπεζίως. Δεν είναι τόσο χάλια, όσο ακούγεται. It’s fun.

Ψες όμως, έπαθα ένα σοκ καθώς συνειδητοποιήσαμε με τους φίλους μου ότι μεγαλώσαμε και διόλου μας εκφράζουν τέτοιες ‘διασκεδάσεις.’ Αν δεν έβαζε και τα twist της Άννας δεν θα χαμογελούσε το χείλος μας. Κατά τα άλλα, κάπου εκεί στις 3:30, δυο γκόμενες πιάστηκαν μαλλί με μαλλί και τις πέταξαν έξω οι μπράβοι κλοτσηδόν. «Πουτάνα! Πουτάνα! Είσαι πουτάνα!» Φώναζε η μια της άλλης! Χάρμα οφθαλμών η σύρραξη!

Αυτές τις γιορτές σφίγγομαι για να χαρώ. Και από το πολύ το σφίξιμο, ξέρετε τι κάνω. Όχι ότι με βασανίζει κάτι αλλά μια χαρά θα περνούσα και μόνος μου σε μια σπηλιά με μια απλή σύνδεση ίντερνετ…

Απόψε θα πάω Λεμεσό. Όπως βλέπετε, τα τραβά και μένα ο κώλος μου. Θα σας έχω αναφορά σύντομα…

Λοιπόν! Ακούστε προσεχτικά. Όσοι στέλνετε ευχετήρια sms, απ’ αυτά τα forward, του συρμού, να ξέρετε ότι διαγράφονται πριν καν τα διαβάσω. Όσοι αναφέρεστε ονομαστικά σε μένα θα λαμβάνετε απάντηση μονολεκτική διότι θεωρώ μέγα βάσανο τη σύνθεση sms και θεωρώ πως αν όντως θέλετε να μου ευχηθείτε θα πάρετε τηλέφωνο. Με ένα sms δεν ξεμπερδεύεις αγάπη μου. Δικαιολογείσαι μόνο αν ζεις στο εξωτερικό.

Το μόνο παρήγορο για φέτος είναι πως θα έχω τέλεια πρωτοχρονιά! ;) Αλλά και πάλι, δεν παίρνω και όρκο.

*Είκοσι Επτά Χρονών*

*1980*
Μιλάω πολύ και συνήθως δεν σκέφτομαι πολύ πριν να ανοίξω το στόμα μου. Αυτό το έχω πληρώσει άπειρες φορές τόσο αρνητικά, όσο και θετικά. Τι να κάνω...Επαφίομαι στην επιείκεια που μπορεί να αποδίδεται στον αυθορμητισμό, την ειλικρίνεια και ενίοτε στην βλακεία.

*1982*
Ώρες-ώρες επικροτώ αυτούς που αφιερώνονται στην καριέρα τους, αντί στην οικογένεια τους. Άλλωστε, η καριέρα είναι κάτι εγγυημένο, φτάνει να ξενυχτήσεις άπειρες ώρες στο γραφείο. Ενώ την οικογένεια; Ποιός στην εγγυάται; Βαριέμαι φρικτά να ξενυχτώ στο γραφείο...

*1987*
Θεωρώ πως κακώς μοιρολατρώ και κρατώ στενή επαφή με το παρελθόν μου. Αλλά με την ίδια λογική, πρέπει να κάψουμε όλα τα βιβλία της ιστορίας...

*1989*
Μου λένε ότι αυτό το μπλογκ με εκθέτει ανεπανόρθωτα. Εγώ ξέρω πως μέσω αυτού του μπλογκ βρήκα δουλειά. Και μέσω αυτού του μπλογκ παρολίγο να βρω και γκόμενα...

*1990*
Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο απομυθοποιώ τον έρωτα. Και συμβιβάζομαι με την ιδέα της ‘συνεργασίας’ μεταξύ των δύο φύλων, για καθαρά σκοπούς επιβίωσης. Μετά από τα πέντε πρώτα λεπτά της κρίσης επανέρχομαι σκεπτόμενος: “I must have lost my mind…” (ναι, στα Αγγλικά!)

*1997*
«Πας και ερωτεύεσαι λάθος κορίτσια» Σκασμός πια! Λες και όταν ερωτεύομαι κάποιαν κάθομαι και σκέφτομαι αν είναι σωστή ή λάθος, στα μέτρα μου ή στα στάνταρτς μου, του κύκλου μου ή του τετραγώνου μου! Την θέλω, πάει, τέλειωσε! Έκλεισε! Και την θέλω για πάντα. Όχι για όσο διαρκεί η πολιορκεία και η χυλόπιτα.

*2000*
Στον στρατό αναρωτιόμουν που κυκλοφορούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκτός στρατοπέδου. Και όσο ανοίγομαι στην κοινωνία γενικότερα, τόσο περισσότερο απορώ με το πού ζούσα εγώ τόσα χρόνια.

*2004*
Πριν λίγα χρόνια απορούσα γιατί επέλεξα πρακτικό κλάδο στο λύκειο, μετά απορούσα γιατί διάλεξα την ιατρική, έπειτα απορούσα γιατί διάλεξα τη νομική, τώρα απορώ γιατί διάλεξα την δημοσιογραφία. Τρομάζω με το τι μπορεί να σκέφτομαι στα 80 μου...

*2007*
Έτσι είμαι και έτσι θα’ μαι, κι’ έχω αυτούς που μ’ αγαπάνε!

Βλάσφημα Χριστούγεννα

Εχτές πήγα για ένα καφέ με ένα φίλο μου και όταν θάψαμε τον κόσμο όλο και του κάναμε και τα σαράντα, πιάσαμε μια υπέροχη συζήτηση η οποία έκανε άπαντες στο Le Café να μας κοιτάζουν περίεργα.

Σκεφτήκαμε, λοιπόν, τι ωραία που θα ήταν αν κυκλοφορούσαν όλοι οι Άγιοι σε κούκλες. Όπως τότε, στα ‘80ς, που πλακωνόμασταν με τους φίλους μας για το ποιος διαθέτει τους περισσότερους X-men και τα περισσότερα playmobil. Έχουμε να προτείνουμε στη Mattel την ακόλουθη συλλογή.

Παναγία: Μέσα σε ροζ κουτί, α’ λα Barbie. Έχει και το μαγικό κουμπί στην πλάτη της, που άμα το πατήσεις ανάβει το φωτοστέφανο της. Έρχεται με τα αξεσουάρ της, τον κρίνο! Η Παναγία είναι η μόνη γυναίκα-κούκλα στη σειρά αυτή των παιχνιδιών και ως εκ τούτου είναι συλλεκτική. Σαν την μάγισσα sorcerer. Για τα πιο cool κορίτσια έχουμε να προτείνουμε και το σπιτάκι της, τη φάτνη, την οποία σιγά-σιγά μπορεί να εμπλουτίσει με τα προβατάκια, την κούνια του Ιησού κτλ.

Άγιος Νικόλαος: Ο θαλασσινός! Έρχεται σε τεράστια συσκευασία μαζί με το πλοίο του, που είναι συναρμολογούμενο. Αν θέλετε, μπορείτε να αγοράσετε σε προσφορά τόσο το πλοίο του Αγ. Νικολάου όσο και την κιβωτό του Νώε με όλα τα ζώα μέσα. Αν βαριέσαι να παίζεις με την κιβωτό του Νώε και τα ζώα διότι το σενάριο σου ακούγεται μπανάλ, μπορείς να διοργανώνεις κρουαζιέρες και να βάζεις μέσα όλα τα κουκλάκια των Αγίων σπρώχνοντας την κιβωτό και το πλοίο του Άη Νικόλα στη μπανιέρα σου.

Άγιος Γεώργιος: Κοστίζει ακριβά διότι μαζί με την κούκλα του αγοράζεις ασορτί τον δράκο και το δόρυ του Αγίου. Ο Άγιος Γεώργιος είναι πάντα sold out διότι όλα τα cool αγόρια θέλουν να έχουν τον δράκο που σκότωσε ο Άγιος. Με το πάτημα ενός κουμπιού ο δράκος βρυχάται ενώ με ένα άλλο κουμπί βγάζει φλόγες από το στόμα του. Ο δράκος είναι καμωμένος από εύπλαστο υλικό ούτως ώστε να μπορείς να στρίψεις το κεφάλι και την ουρά του σε οποιαδήποτε κατεύθυνση επιθυμείς. Μπορείς άνετα να τον βάλεις και μέσα στην κιβωτό του Νώε και με τις σπίθες που βγάζει από το στόμα του να κάψει όλη την κιβωτό. Μετά θα έρθει ο Μωυσής θα μοιράσει τη θάλασσα στα δυο και τα ζώα θα σωθούν.
Μιλάμε για εγγυημένο παιχνίδι το οποίο θα κρατήσει τα παιδιά προσηλωμένα για ώρες! Επίσης, σκεφτήκαμε με το φίλο μου, σε μικρότερες ηλικίες να δίνεται στα παιδιά η δυνατότητα να ‘στρώσουν’ τον μυστικό δείπνο, να παίξουν τις κουμπάρες με τα τσαγιερικά τους, να μοιράσουν άρτο και οίνο στους καλεσμένους και μετά να βάλουν τον Ιούδα να φιλήσει τον Ιησού. Α, εννοείται πως ο Ιούδας πωλείται με τον ατομικό σταυρό του και τα 30 αργύρια. Έξοχα!

Και πριν προλάβετε να μας αφορίσετε, αναρωτιέμαι πόσοι από εσάς δυσφορείτε στον εξευτελισμό που υπόκειται ο Άγιος Βασίλης από την κόκα κόλα τόσα χρόνια που τον έπιασαν τον άνθρωπο και τον πούστεψαν τα μάλα!

Καλομοίρα for President!

Το ταπεινό αυτό μπλογκ με το παρόν κείμενο ανακοινώνει στους απανταχού αναγνώστες του πως στις ερχόμενες eurovision εκλογές θα υποστηρίξει την υποψηφιότητα της Καλομοίρας (του).

Η Καλομοίρα που έδωσε νέα διάσταση στις φαντασιώσεις μου και ύγρανε τα όνειρα μου θα δώσει μια τίμια μάχη για εκπροσώπηση της Ελλάδας στο Βελιγράδι. Ελπίζει έτσι πως θα ανορθώσει το γόητρο της χώρας καθώς και πως θα ξεφύγει από τα δίκτυα του γλοιώδη Αρναούτογλου (και εν μέρει θα αναγκάσει τη Heaven να ξανασκεφτεί το απολυτήριο που της ετοίμαζε τελευταίως για τις χαμηλές πωλήσεις του τελευταίου της δίσκου.)

Οι ανταγωνιστές της Καλομοίρας είναι η Χρύσπα και ο Μαρτάκης. Φυσικά, δεν συζητούμε καν το ενδεχόμενο να ψηφίσουμε τα τραγούδια τους!

Καλομοίρα μου λατρεμένη, με τις ευχές μου!



Θέλω να ξαπλώσω σε μια αιώρα, να έρθεις να μου τραγουδήσεις το ‘καζανόβα’ να μου δίνεις το καλαμάκι να ρουφώ τον χυμό του ανανά (σου) και να μου κάνεις τσαχπινιές! SmoOch! Κουκλάρα μου!

Υπερέκθεση & Κορεσμός

Όταν η μούρη σου εμφανίζεται στις τηλεοράσεις πάνω από μια φορά το χρόνο αρχίζεις και ανησυχείς. Πόσο μάλλον όταν την τελευταία εβδομάδα υπάρχεις παντού και αισθάνεσαι σαν ανερχόμενος celebrity που τον περιμένει μια λαμπρή καριέρα στη ζώου μπίζνες.



Παρακολουθώντας το πιο πάνω βιντεάκι το οποίο προβλήθηκε από το Mega Κύπρου την περασμένη Πέμπτη, έβγαλα τα εξής συμπεράσματα:

1) Στην κυπριακή τηλεόραση, όπως και στην κυπριακή κοινωνία γενικότερα, κυριαρχεί μια απύθμενη ασυδοσία μέσα στην οποία ο καθένας βαφτίζεται σταρ και προβάλλεται ωσάν να ανόρθωσε το πολιτιστικό γίγνεσθαι της χώρας του. Αν μια ερασιτεχνική ομάδα ηθοποιών, που παίζει κυρίως για πλάκα, έφτασε στο σημείο να προβάλλεται και να αποθεώνεται στις ενημερωτικές εκπομπές, αντιλαμβάνεστε μέχρι που φτάνουν τα σοβαρά προβλήματα της χώρας μας. Εντάξει, υπερβάλλω, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ πόσο εύκολα μπορεί να προβληθεί μια παραστασούλα στα μου-μου-ε! (No offence στους αγαπητούς φίλους που έπαιξα μαζί τους, κοινωνιολογικά εξετάζω το ζήτημα).

2) Όταν γνωρίζω πως λέω ψέματα και αραδιάζω μαλακίες, μιλάω γρήγορα, χάνω τα λόγια μου, χλωμιάζω. Πρέπει να το δουλέψω το κουσούρι. Στην επόμενη συνέντευξη που θα δώσω θα απαιτήσω να γίνει προεπισκόπιση των ερωτήσεων από το επιτελείο μου (ωραία λέξη, επίκαιρη!), όπως κάνουν οι πολιτικοί και η Μαντόνα. Ε, μα, δεν γίνεται να εκτίθεμαι ανεπανόρθωτα επειδή με έπιασε η δημοσιογράφος εξ’ απίνης. Αναγκάστηκα να καταφύγω στα κλισέ του τύπου: «Περνάμε υπέροχα στα παρασκήνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω, γι’ αυτό περνά καλά ο κόσμος!» Απαράδεκτο για έναν σταρ του βεληνεκούς μου!

3) Ψώνιο στο ψώνιο, σήμερα θα πήγαινα σε casting για κινηματογραφική ταινία, αλλά ακυρώθηκε στο τσακ. Θα σας πω λεπτομέρειες προσεχώς, μη μου φάτε και το όνομα στη μαρκίζα... Να με δω και στο σινεμά και τι στον κόσμο! Ορκίστηκα πως θα γυρίσω και μια τσόντα και θα δώσω τέλος στην καριέρα μου ως αστέρας. Τσοντούλα δαγκωτό, που δεν υπάρχει και περίπτωση να ξεχάσω τα λόγια!

“Cut! Δεν βογγάς εδώ κυρά μου! Ο Χρίστος βογγά! Και εσύ Χριστιανέ μου, μην την λες αγάπη μου! Πουτάνα να τη λες! Το βυζί να το ζουλάς πιο πειστικά!”

“Και αν σκάσει η σιλικόνη στα χέρια μου;”

“Έχει η αμπιγιέζ καβάντζα, μην ανησυχείς!”

4) Άσχετο, αλλά, αυτό το Σαββατοκύριακο επισφράγισα άλλη μια θεωρία μου γύρω από τις γκόμενες. Δεν αξίζει να χολοσκάς για καμία γκόμενα, ούτε να την διεκδικείς. Αν γουστάρει θα έρθει από μόνη της στο στόμα του λύκου. Εν ανάγκη, με αεροπλάνα και βαπόρια και τους φίλους τους παλιούς. Απλώς, θα το κάνει με τέτοιο νάζι και τσαχπινιά ούτως ώστε να νομίζεις σας μαλάκας πως το κατέλαβες το φρούριο με τα βαριά σου αρχίδια και το κοφτερό σου ξίφος.

5) Πρέπει να επιστρέψω στα δικαστήρια γιατί διανύω έναν κατήφορο άνευ προηγουμένου. Παρόλα αυτά, διανύω αποδεδειγμένα την πιο fun χρονιά της ζωής μου! Η εβδομάδα που μπαίνει, είναι εβδομάδα γενεθλίων. Θα κορυφωθεί εν χορδαίς και οργάνοις, με πυροτεχνήματα και λοιπά ρεζιλίκια το Σάββατο.

ΜΑΚΑΚΑΣ Vs ΦΟΥΣΤΗ

Άκου τι έγινε!

Πήγε εψές ο Καρβέλας στην εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου και ξημερωθήκαμε όλοι να περιμένουμε την απάντηση του προς τον Λαζόπουλο. Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο Καρβέλας δήλωσε πως ενοχλήθηκε με την απεικόνιση του ως πίθηκο-μακάκα και πως αν θα απεικόνιζε ο ίδιος τον Λαζόπουλο ως ζώο θα τον έκανε λιοντάρι (λόγω των μεγάλων τηλεθεάσεων που φέρνει στη ζώνη του), με δυο επιβήτορες να το καβαλάνε από πίσω!

Τελείωσε την μάχη λέγοντας: «έμενα η μαμάκα μου ξέρει ότι είμαι μακάκας! Η μανούλα αυτού του κυρίου γνωρίζει πως ο γιος της είναι φούστης;»

Αυτά στα γράφω για να ξέρεις τι θα παίζεται στα μεσημεριανά για τις επόμενες δεκα μέρες. Λαμπάδα θα ανάψει η Λαμπίρη στον Καρβέλα για το ψωμί που της δίνει.

Τι έχω να σχολιάσω:

*Ο Τριανταφυλλόπουλος ήταν ένα μαύρο χάλι. Πρώτη φορά είδα την εκπομπή του με προσοχή και με τις ερωτήσεις του φανέρωνε το χαμηλό του IQ. Οι ερωτήσεις του δεν ήταν ακριβείς, διέκοπτε τον Καρβέλα πριν ολοκληρώσει τη σκέψη του, επέμενε να του δείχνει το βίντεο με τον μαμάκα προκειμένου να ‘τα πάρει’ και να γίνει μπουρλότο, ενώ από το ύφος που διατήρησε καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπομπής έδινε την εντύπωση πως είχε να κοιμηθεί δέκα μέρες, ή ότι μαστούρωνε στα διαλείμματα. Μαλακία εκπομπή! Μεταμεσονύχτιο μεσημεριανάδικο για να μπορείς να βρίζεις ελεύθερα και να μη σε αρπάζει το ραδιοτηλεοπτικό!

*Άσε δε, που επαναλάμβανε συνέχεια στον Καρβέλα πως με τα λόγια του γίνεται ‘σκληρός.’ Τι πάει να πει ‘σκληρός’ κύριε μου;! Σκληρές πραγματικότητες σου αναφέρει ο άνθρωπος, σκληρά λόγια θα ξεστομίσει. Αυτή τη μαλακία μου την λένε και μένα συχνά. Όποτε πούμε μια πικρή αλήθεια και θίξουμε τα κακώς έχοντα, «είμαστε σκληροί και ανελέητοι!» Αν σας πει τα ιδια ακριβώς ένας τσιτσιφιόγκος με γραβάτα και λεκτικό Μπαμπινιώτη, αμέσως γίνεται εθνικός ευεργέτης.

*Ο Καρβελάρας δεν είπε πράγματα που δεν γνωρίζουμε. Απλώς τα λέει με ένα στυλάκι που σου τη σπάει επειδή ως 56 χρονών άνθρωπος θα τον ήθελες πιο συμβατικά ενδυμένο και χωρίς σουξεδάκια του τύπου «σιγά μην αρρωστήσω» στο ενεργητικό του (Αν και μ’αυτά χόρευες πάνω στα τραπέζια κάποτε!).

*Γι’ αυτό ο Καρβέλας δεν αποθεώνεται και ούτε πρόκειται ποτέ να αποθεωθεί ενόσω βρίσκεται εν ζωή! Επειδή σου πατάει τον κάλλο με το άρβυλο. Ενώ ο Λαζόπουλος ακολουθεί τακτική γατούλας-Βουγιουκλάκη και μια χαρά επιβάλλεται. Λέει του συνταξιούχου αυτά που θέλει ν’ ακούσει με ένα πιο τρυφερό, φιλολαϊκό τρόπο και εν μια νυχτί εδραιώθηκε ως ο πνευματικός ταγός της κάθε κυρά Μαρίτσας. Και επειδή πήξαμε στις κυρίες Μαρίτσες, ο Λαζόπουλος θα επιβάλλεται για όσο ακόμη κράζει την διακοπή του ασφαλιστικού και τα χάλια της παιδείας. Ενώ ο Καρβέλας θα συνεχίσει να βασανίζεται και να τυραννιέται από την αμαρτία του να τα λέει ωμά και σταράτα.

Διότι έτσι είναι η κορυφή, μοναξιασμένη. Ενώ τα κουνέλια, στην βάση της τηλεοπτικής πυραμίδας τουλάχιστον τρώνε το χόρτο τους παρέα. Και δεν βαριούνται...

ΥΓ: Η Έφη Θώδη έκανε δηλώσεις στην εκπομπή για τον επίμαχο στίχο: «Σ’ αυτή τη χώρα θα κυβερνάει η μαλακία μια ζωή και η Έφη Θώδη.» Αυτή τελικά είναι η πιο έξυπνη απ’ όλους! Μέσα στην Κοσμάρα της, πανευτυχισμένη!

Τρακτέρ

Ο Νίκος Καρβέλας περνά μια δεύτερη εφηβεία και αυτό είναι εμφανές μέσω του τελευταίου του δίσκου με τίτλο ‘Τρακτέρ.’ Αμφισβητεί τα πάντα, ακυρώνει τα πάντα, διαλύει τα πάντα και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό! Μου θύμισε εποχές που ακούγαμε με τους συμμαθητές μου στο σχολείο Τζίμη Πανούση και γελούσαμε.

Οι τελευταίοι τρεις δίσκοι του Καρβέλα περιστρέφονται γύρω από τα ίδια θέματα. Την εκκλησία, την πολιτική, την ομοφυλοφιλία, την ψυχή και όλα αυτά που αναλύει στο βιβλίο του ‘Πιστεύω.’ Αναγνωρίζω πως ο δίσκος είναι ολίγον τι άκαιρος μιας και τα θέματα που θίγει τα έχουν αναλύσει κάποια πρεζόνια εδώ και χρόνια και δεν περιμέναμε τον Καρβέλα εν έτει 2007 να μας τα θίξει. Αλλά, είπαμε, δεύτερη εφηβεία.

Νευριάζω μ’ αυτούς που αγοράζοντας τον δίσκο έχουν να σχολιάσουν τον κακό στίχο και την διαφορετικότητα του. Μην περιμένετε καψουροτράγουδα και αγάπες από νάιλον. Εδώ ο καλλιτέχνης διαμαρτύρεται, διαδηλώνει και συνήθως σε τέτοιες διαμαρτυρίες η ποίηση δεν ενδύκνειται. Άμα θέλατε ποίηση ας αγοράζατε το «Ρε!» της Άννας να ξεστραβωθείτε. Αλλά τότε, δεν σας άρεσε ούτε αυτός ο δίσκος. Τρομάρα σας.

Τέλος πάντων.

Έχω επίσης να παρατηρήσω ότι κάποια τραγούδια σκίζουν σε ρυθμό και μελωδία και αν δεν είχαν στίχο-σύνθημα-γηπέδου θα έκαναν θραύση αν συμπεριλαμβάνονταν σε μελλοντικό δίσκο της Άννας με πιο soft στίχο. Καρβέλας είναι αυτός όμως, hats off και υπόκλιση.

Από την 21η Δεκεμβρίου (ημέρα των γενεθλίων του γράφοντα, τίποτα δεν είναι τυχαίο), αρχίζει τις εμφανίσεις του στο ‘κλαμπ 4’ της Πειραιώς και θα είμαι εκεί! Θα κάνει και stand up comedy a’la Λαζόπουλος, λένε. Ίδωμεν.

Τα αγαπημένα μου:
*Η νέα γενιά είναι κουκλιά, φορούν τα παντελόνια χαμηλά,
Κορίτσια-αγόρια είναι ένα, τι σε νοιάζει εσένα,
Σκασμός! Είναι η νέα γενιά!*

*Για ποιο κράτος μιλάς, για ποια θρησκεία μιλάς,
Χριστιανέ, Δημοκράτη, ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι!*

*Με τα τρακτέρ στην εθνική οδό θα κωλοτρίβεστε για κάνα ψίχουλο,
Με τα τρακτέρ στην εθνική οδό δεν βαρεθήκατε το ίδιο σενάριο;*

Νίκο Καρβέλα, γιατί δεν με κάνεις add στο facebook; Βαρέθηκα να σου στέλνω invites! Σε μια άλλη ζωή θα ήθελα να ήμουνα εσύ!

Και πριν προλάβεις να ειρωνευτείς πτωχέ αναγνώστη, να σου πω ότι η κουλτουριάρα Πρωτοψάλτη σου στον τελευταίο της δίσκο περιέχει στίχο για γαύρους και βάζελους που θα πάνε να χορέψουν ταγκό με τον Ενρίκε Ιγκλέσιας!

Καρβέλας uber alles!

Τα Φώτα της Ράμπας

Από την πρεμιέρα.

Τα 3 Σοκ της Ημέρας

Καλά κάνω και δεν κυκλοφορώ σ’ αυτή τη χώρα.

Ώρες-ώρες αισθάνομαι πως αποξενώνομαι καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή ακούγοντας τραγούδια και σερφάροντας στο ίντερνετ, αλλά όταν πω να εκτραπώ απ’ αυτή τη ρουτίνα το μετανιώνω πικρά. Σήμερα έδωσα μια βόλτα στην λεκιασμένη Λευκωσία και έφριξα και άφρισα απ’ αυτά που είδα και άκουσα. Ακούστε τα κι’ εσείς οι ξενιτεμένοι για να το σκεφτείτε διπλά και τριπλά πριν παλινοστήσετε στου κρανίου τον τόπο.

Να αρχίσω από τα πιο mild news.

Άνοιξε το ´The Mall of Engomi.´

Ένα ντουβάρι στη μέση του πουθενά, ένα κακάσχημο κτίριο με carrefour και home centre το οποίο φιλοδοξεί να γίνει το διαμάντι της περιοχής. Να φανταστείτε ότι το άλλο ´Mall´ που άνοιξε στην Αθαλάσσα φαντάζει ανάκτορο μπροστά του, οπότε αντιλαμβάνεστε την διαφορά αισθητικής. Είπα να περάσω σήμερα από εκεί για να δω αν έφτασε ο νέος δίσκος του Καρβέλα και είδα και έπαθα να συνεννοηθώ!

Εντάξει, αυτό το κουσούρι της αποσυνεννόησης το είχαμε εξαπανέκαθεν. Σήμερα όμως εξεπλάγην αφού δεν βρήκα μισό υπάλληλο που να μιλά Ελληνικά για να εξηγηθούμε! Βούλγαροι, Ρουμάνοι και οι εφτά φυλές του Ισραήλ δήλωναν παρόντες, μόνο η δικιά μας φυλή απουσίαζε. Είπα κάποιου βλάκα αλλοδαπού πως ψάχνω το τμήμα με τα CD και αυτός μου έφερε άδεια CD του κομπιούτερ…!

Περιττό να σας αναφέρω ότι το κτίριο από μέσα θυμίζει αποθήκη, πως ο κόσμος συμπεριφέρεται λες και δεν ξαναείδε πράγματα σε φτηνές τιμές (όπου δούμε φτήνια εμείς μουντάρουμε!) και πως το parking είναι πολυτέλεια στην περιοχή. Να γκρεμιστεί να ησυχάσουμε!

Δεύτερον θέμα που με ανατρίχιασε σήμερα!

Η Λευκωσία θα αποκτήσει το δικό της μετρό! Δεν εννοώ την υπεραγορά! Μετρό κανονικό, με σταθμούς, με δρομολόγια, με στάσεις! Το έργο θα αρχίσει να δρομολογείται από το 2009! Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα χρηματοδοτήσει την δημιουργία τουλάχιστον 4 σταθμών και τους υπόλοιπους θα μας τους σπονσάρουν οι πλούσιοι της νήσου. Δηλαδή, αυτοί που πραγματικά κυβερνούν την βραχονησίδα μας!

Η πλάκα είναι πως το εγχείρημα ξεκίνησε ως μια πρωτοβουλία αναβάθμισης του Καϊμακλιού που θεωρείται υποβαθμισμένη περιοχή της Λευκωσίας, κοινώς Βοσνία Ερζεγοβίνη!

Και ερωτώ! Προκειμένου να αναβαθμίσεις μια περιοχή, σκάβεις την πρωτεύουσα και στήνεις ολόκληρο μετρό; Ας ασφαλτώσουν τους χωματόδρομους και ας κατεδαφίσουν τα χαλαμάντουρα και ορίστε, καμαρώστε το αναβαθμισμένο Καϊμακλί! Τόση ταλαιπωρία για την αναβάθμιση μιας περιοχής;

Εντάξει, δεν αντιλέγω, χρειαζόμαστε συγκοινωνίες. Αλλά δεν μου εξήγησαν ποιος θα χρησιμοποιεί το μετρό; Αφού τα μέσα συγκοινωνίας είναι θέμα νοοτροπίας ενός λαού. Και εμείς αυτό το mentality ΔΕΝ το διαθέτουμε! Πάντως, μιας και η Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρθηκε να χρηματοδοτήσει τους πρώτους 4 σταθμούς (όχι δηλαδή πως χρειαζόμαστε και περισσότερους) έχω να προτείνω τουλάχιστον τους εξής δυο, να με εξυπηρετήσουν κιόλας:

1) Σταθμός Πραλίνα – Mpikirli Fountouk pralin (στα Τούρκικα! Γιατί μέχρι να χτιστεί το μετρό το κυπριακό θα έχει ήδη διαλυθεί και η τουρκική γλώσσα θα είναι επιβεβλημένη παντού).
2) Σταθμός Ζοο – Mpikirli ntiskodek tzoutzouk

Μιας και ανέφερα το Ζοο, να σας πω το εξής απαράδεκτο. Τηλεφώνησα να κλείσω τραπέζι για την παραμονή Πρωτοχρονιάς και η χασικλού που μου απάντησε το τηλέφωνο μου ξεστόμισε αναιδώς το εξής φαρμάκι:

«Μπορείτε να κάνετε κράτηση, αλλά θα σας ειδοποιήσουμε δέκα μέρες πριν αν θα σας την δώσουμε!»

Μετάφραση: Κάντε εσείς την αίτηση, θα μαζευτούμε όλοι οι μασώνοι να συζητήσουμε ποιοι υποψήφιοι θα πάρουν τραπεζάκι την βραδιά εκείνη και ακολούθως θα σας ανακοινώσουμε τους επιτυχόντες! Πάλι καλά που δεν μου ζήτησαν και δυο φωτογραφίες διαβατηρίου επικυρωμένες από τον μουχτάρη για προκαταρκτικό face control!

- «Μα είσαστε με τα καλά σας;» Αναρωτήθηκα!
- «Καταλαβαίνετε ότι πρέπει πρώτα να δούμε κατά πόσο θα μας τιμήσουν οι τακτικοί πελάτες και ύστερα να δούμε πως θα διανεμηθούν τα υπόλοιπα τραπέζια μας!»

Εν ολίγοις, θέλεις και μέσον για να βρεις τραπέζι την παραμονή στο Ζοο! Και αφού δώσουν στους δικούς τους τις θέσεις, θα δουν αν θα εξυπηρετήσουν και τους κοινούς θνητούς! Ούτε θέση στη δημόσια υπηρεσία να διεκδικούσαμε! Ιδού η δικτατορία της Νάνσυς! Ιδού η μαλακία της Κύπρου! Το first come- first served ούτε που το ξανάκουσαν!

Σε αυτή τη χώρα, για να επιβιώσεις, πρέπει απλώς να κάμνεις χάζι! Τίποτε περισσότερο! Και αν ξαναβγώ από το σπίτι να μου φτύσετε! Α! Και το cd του Θεού Καρβέλα δεν κυκλοφόρησε ακόμη.

Αστραπόβροντα

Είναι να μην βρέξει σ’ αυτή τη χώρα!

Άπαξ και βρέξει συνειδητοποιούμε πως ζούμε στη Σομαλία και ας επιμένουν τα δελτία ειδήσεων να χρησιμοποιούν κολακευτικούς τίτλους όπως: «Βενετία η Λευκωσία!» Ποια Βενετία γιε μου; Τι το ειδυλλιακό που παραπέμπει σε ιταλικό φωτορομάντζο βρίσκεις στα φραγμένα φρεάτια, στις πλημμυρισμένες λεωφόρους και στα λασπωμένα πεζοδρόμια; Τίποτε! Σομαλία και πολύ μας πέφτει!

Για να καταλάβετε, η μητέρα μου κάθε φορά που βρέχει δεν κλείνει μάτι το βράδυ γιατί φοβάται πως θα πλημμυρίσουμε. Και ας μένουμε στο δεύτερο όροφο. Απορροφά το τσιμέντο τη βροχή και γίνεται το διαμέρισμα σαν τραχανάς που φουσκώνει στο νεροχύτη. Χέσε μέσα!

Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας! Έπεσε κεραυνός! Πραγματικός κεραυνός. Όχι από εκείνους που προσβάλλουν από καιρού εις καιρό την καρδιά μου. Έπεσε το αστροπελέκι και μου έκαψε τον σκληρό! Τον σκληρό…τον άλλον! Του υπολογιστή! Και πήρε ο χάρος βίντεος, φωτογραφίες, 3000 mp3s, ημερολόγια, αναμνήσεις και ένα τσόντο βίντεο που έπαιζε εκείνη την ώρα και δεν πρόλαβε να χύσει.

«Παιδί μου! Μίλα μου! Πες μου τίποτα και ας μην είναι βογγητό! Τραγούδα μου το ‘τραύμα!’» Μούγκα ο υπολογιστής…Στην οθόνη μια μπλε γραμμή και ένας διαπεραστικός ήχος τρύπησε τα αφτιά μου. Ο ίδιος ήχος που ακούγεται στον καρδιογράφο όταν ο άλλος πεθαίνει! Εγκεφαλικό! Μούντζα στο Θεό, μούντζα στην ΑΗΚ με τις κωλοπρίζες της, μούντζα στους γονείς για το παλιό-διαμέρισμα που μένουμε και που δεν έχει καλά ηλεκτρικά!

Ψυχραιμία. Ψυχραιμία. Μόνο 3000 τραγούδια έχασες. Θα τα ξαναπεράσεις. Μόνο 2000 φωτογραφίες έχασες, δεν θα τις ξαναπεράσεις γιατί δεν τις έσωσες! Μόνο το ημερολόγιο του 2007 χάθηκε. Δεν θα το ξαναπεράσεις διότι δεν κράτησες αντίγραφο! Ψυχραιμία…

Ψυχραιμία. Σιγά-σιγά! Το νερό σου!

Το χάπι σου!

Κατάπιε το!

Εισπνοή – Εκπνοή! Εισπνοή – Εκπνοή! Εισπνοή – Εκπνοή!

Κραυγή!

Γαμωσταυρίδι!

Μοιρολόι!

«Εγώ δεν έχασα υπολογιστή, μάλαμα έχασα!»

Σας μισώ όλους! Και την δήμαρχο! Που δεν καθαρίζει τα φρεάτια!
ΥΓ: Το σημερινό κείμενο γράφτηκε από το laptop. Που έχει ακόμα ώρα Αγγλίας.

Ντοματοπελτές

Όπως προείπα, προκειμένου να γλιτώσω τις ενδοφλέβιες και την κοκαΐνη, άρχισα να παίζω θέατρο. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, παίζω θέατρο μια ζωή... Τα τελευταία 27 χρόνια! Σήμερα είμαι ο γκόμενος, αύριο είμαι ο κλαμένος, μεθαύριο ο ζαμανφού, αντί-μεθαύριο ο μαλάκας, ο καριερίστας, ο φιλάνθρωπος, ο ερωτύλος, ο πρίγκιπας, ο σπαστικός ο κάφρος και ούτω καθεξής. Ρόλοι αναλόγως του κοινού και του παλουκιού.

Η μαλακία είναι πως καθιερώθηκα σε ρόλους καρτούν. Σε ρόλους καρικατούρες που αν έπρεπε να αποδοθούν στον ελληνικό κινηματογράφο θα τους έπαιζε ο Βουτσάς στην καλύτερη των περιπτώσεων και ο Τζιμ Κάρρευ στην Χολιγουντιανή τους έκδοση. Και εγώ δεν το ήθελα αυτό επουδενί! Εγώ ήθελα ρόλους στα κυβικά του Μπράντ Πιτ, του Κούρκουλου, άντε συμβιβάζομαι και με Αλεξανδράκη.

Τέλος πάντων, με αυτό το στυλ με αποθέωσε το κοινό. Θέλοντας και μη, αγαπάς τον ρόλο που σε καθιέρωσε και τον ασπάζεσαι εφ’ όρου ζωής, όσο πληκτικός κι' αν είναι. Όπως η Βλαχοπούλου στις ταινίες του Δαλιανίδη. Που έβλέπε τη Λάσκαρη, τη Λιάσκου και την Καραγιάννη να παντρεύονται τους ζεν πρεμιέ, ενώ αυτή γνώριζε εξ’ αρχής πως στο τέλος θα την πάρει ο Βογιατζής! Πληκτικό και άγαρμπο.

Έτσι γίνεται και στην πραγματική ζωή. Τα όνειρα σου ταινία φαντασίας, και δυστυχώς, τα εξυμνούν οι ‘Φίλοι για πάντα.’ Mon dieu!

Σήμερα είχε γενέθλια ο έρωτας τη ζωής μου. Της έστειλα ένα ‘χρόνια πολλά’ τυπικότατο μέσω του facebook για να το παίξω και καλά υπεράνω. Kαι πάλι έπαιξα θέατρο... με όλους θέατρο. Και είπα πως σε ξέχασα και αδιαφορώ!

Και παίζω θέατρο, με όλους θέατρο, λέω πως σε ξέχασα, μ’ ακόμα σ’αγαπώωω…

Το ερχόμενο Παρασκευό-Σαββατοκύριακο θα ανεβάσουμε με φίλους το «Μόλις χώρισα» στο θεατράκι του ΡΙΚ και είστε όλοι ευπρόσδεκτοι. Σας παραθέτω βίντεο από την αποψινή πρόβα να καμαρώσετε το ατελείωτο ταλέντο μου να ξετυλίγεται στις οθόνες σας, σαν κωλόχαρτο. Αυτόγραφα αυτή τη φορά, ΔΕΝ θα δώσω.