Πικρή Αλήθεια

Έπεσα για ύπνο αλλά σηκώθηκα να τα γράψω τώρα που φούντωσα γιατί αλλιώς θα τα ξεχάσω. Που λέτε κυρίες και κύριοι, αυτή την εβδομάδα έφαγα «παστίτσιην» με τη σέσουλα καθότι παρέστη σε δυο γάμους συμμαθητριών από το λύκειο. Πολύ ωραίοι γάμοι και οι δυο, είδα ξανά παλιούς συμμαθητάς, το προσπερνώ και μπαίνω στο κυρίως θέμα:

Μπορείτε να μου πείτε γιατί οι γκόμενες οι οποίες υπήρξαν κολλητές ως συμμαθήτριες, δέκα χρόνια μετά προσποιούνται πως δεν θυμάται η μια την άλλη και γενικώς παρουσιάζουν κενά μνήμης;

Μήπως τις βάρεσε κανένα βάζο στο κεφάλι και πάθανε αμνησία; Όχιιι…

Μήπως είναι μαλακισμένες; Ναιιιι !

Ερώτηση για το σπίτι: Εγώ δηλαδή γιατί έχω τέσσερις σταθερούς φίλους από το σχολείο και τους διατηρώ ακόμα, ενώ οι γκόμενες που ήταν επίσης κολλητές και αντάλαζαν ραβασάκια, κάνανε μαζί σκασιαρχείο και καπνίζανε κρυφά στις τουαλέτες χρειάζονται μεσάζοντα για να τους (ξανα)κάνει τις συστάσεις;

Να σου πω, μάνα μου!

Διότι είστε φύση-παραφύση. Επιφανειακές, flat, σαν τις Κάτω Χώρες! Les pays-bas douze points! Τρώτε τις σάρκες σας προκειμένου να μπει η μια στο μάτι της άλλης, μεγαλώνετε – και ενίοτε μεγαλοπιάνεστε- στο τέλος τα κάνετε σκατά και εθελοτυφλείτε μπροστά στο ένοχο παρελθόν σας που αν μη τι άλλο έχει καταγραφεί σε όλα τα μέσα που θα μπορούσε να καταγραφεί (φωτογραφίες, ημερολόγια και κάμερες) και δεν χωρεί αμφιβολίας περί της ελαφρότητας του.

Εδώ είναι που η αντρική φύση βάζει γκόλ. Εμάς, ουδόλως μας ενδιαφέρει αν κάποτε ενδώσαμε στην ελαφρότητα, αντιθέτως την επιδιώκουμε ακόμη και σήμερα, εξ ου και διατηρούμε υγειείς, ισορροπημένες φιλικές σχέσεις. Οι γκόμενες για κάποιο άγνωστο λόγο προσδοκούν την καταξίωση, είτε αυτή είναι κοινωνική, είτε επαγγελματική, λες και θα τους δώσουμε το πούλιντζερ, αύριο. Αγγούρι ττορφαντό, που λένε και στα χωριά!

Η αντρική φιλία, όσο και αν ξεχειλίζει από καφρίλα, επιβιώνει γιατί είναι ακριβώς τόσο ανάλαφρη, που επιπλέει. Συζητήσεις για αθλητικά, αυτοκίνητα, γκόμενες και πλάκα μεταξύ μας είναι τα κλασικά συστατικά της πετυχημένης συνταγής. Η γυναικεία συνταγή από την άλλη, που στηρίζεται τάχα μου σε αρχές και πολιτιστικά ιδεώδη, δεν καταφέρνει να σταυρώσει πενταετία. Γιατί άραγε...; (Υπάρχουν βέβαια και οι λαμπρές εξαιρέσεις, αλλά και οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα, δεν θα ασχοληθούμε μ' αυτές τώρα).

Τι κρίμα είστε κυρίες μου! "Σας λιώνει η μίλλα μου!" Δυστυχισμένες, μόνες και στο επ’ άκρον απομυθοποιημένες. Αντιλαμβάνεστε πως με τις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχουν λόγοι για να σας κάνουμε παρέα. Αλλά…

Αλλά, ας όψεται το ρημάδι το παπάρι...