Νέοι και Βιοπορισμός ΙΙ - Σουβλάκι στην Πίττα

Γιατρέ μου,

Πέφτω να κοιμηθώ και με ζώνουνε τα φίδια! Όχι, δεν είμαι ο Δημήτρης Κόκοτας. Αλλά, σαν ξαπλώνω, στο σώμα μου απάνω σέρνονται ερπετά. Σαύρες, φίδια! Δεν ξέρω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Να την τερματίσω να ησυχάσουμε;

Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα γιατρέ μου, είναι πως αν με ρωτήσεις τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω δεν ξέρω να σου απαντήσω. Όταν ήμουν μικρός, θέλω να πω…μικρότερος, ήθελα να γίνω μπακάλης, μετά ζαχαροπλάστης, έπειτα δημοσιογράφος. Σήμερα, αν και ψιλό-ντρέπομαι που το λέω, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να γυρίζω βίντεο κλιπ.

Θέλω να μου τηλεφωνήσει η Παπαρίζου, η Καλομοίρα έστω, και να μου πει: «Από εδώ και μπρος, αναλαμβάνεις όλα μου τα βίντεος!» Να μου παράσχει και τον κατάλληλο εξοπλισμό και να εκτονωθώ πάνω στις κάμερες σαν σκυλάκι που κάνει την ανάγκη του πάνω στο κορμό δέντρου.

Εντάξει γιε μου! Λέει και η μάνα μου. «Πέσε να κοιμηθείς και ώσπου να ξυπνήσεις θα τηλεφωνήσει η Παπαρίζου να σου αναθέσει την βιντεοκλιπίστικη καριέρα της!» Κοιμάμαι, ξυπνάω. «Τηλεφώνησε κανείς;» Ρωτάω απελπισμένα. «Ναι, τηλεφώνησε η γιαγιά σου. Επέστρεψε από τη Ρουμανία και σου έφερε δώρο ένα κουκουμά από το κάστρο του δράκουλα, να ρίχνεις μέσα τα ψιλά σου!»

Μάλιστα.

Το μόνο που με παρηγορεί, είναι πως σ’ αυτή τη ζωή πολλοί φίλοι μου, απάνω σε κρίσεις ειλικρίνειας, μου εξομολογήθηκαν πως κατά βάθος και αυτοί για ένα…βίντεο κλιπ ζουν. Ενδεικτικά, αναφέρω πως επιστήμονες, αρχιτέκτωνες, νομικοί, πολιτικοί αναλυτές και οικονομολόγοι δήλωσαν πως θα πουλούσαν και την ψυχή τους στο διάβολο προκειμένου να ήταν ηθοποιοί, τραγουδιστές, χορευτές, ιδιοκτήτες καφετέριας, ενώ το όσκαρ πάει σε μια φίλη που παραδέχτηκε με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως θα ήθελε να ήταν παρουσιάστρια σε πρωϊνάδικο! Η τελευταία, το νιώθω, θα πάει μπροστά!

Έτσι είναι! Διάβαζα και σε ένα παλιό τεύχος του Νίτρο πως η μισή Ελλάδα θέλει να γίνει τραγουδίστρια και η άλλη μισή πρόεδρος! Τελικά, με την ουρά στα σκέλια, καταλήγουμε όλοι πίσω από ένα γραφείο να μετράμε μέρες ως τη σύνταξη.

Ποιός φταίει γι’ αυτή τη κατάσταση; Η τηλεόραση μάνα μου! Αυτή κατέστρεψε τον κόσμο. Όταν βλέπεις από μικρό παιδί στην μικρή οθόνη, κόσμο της διπλανής πόρτας που απλά επειδή ήταν ο απλός, επιφανειακός εαυτός του έγινε ποπ είδωλο, είναι να μην θέλεις να επενδύσεις στην εύκολη λύση;

Δεν ξέρω τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω! Πίσω από ένα γραφείο ΔΕΝ κάθομαι πάντως. Έστειλα προ ολίγου και σε ένα φίλο μου μήνυμα, αν συμφωνεί να ανοίξουμε μαζί μια καντίνα, ένα ξενύχτικο, να ψήνουμε λουκάνικα. Και μου απάντησε: «Ναι, βέβαια! Σουβλάκια-Σιεφταλιά: To Boyband!»

Γιατρέ μου, πόσα χρωστάω και τί αμαρτίες πληρώνω;

Στα Πεταχτά...

Τα’ χω μαζέψει και έχω πλέον ξεμπερδέψει, πράγματα, ρούχα, αντικείμενα φτηνά. Μια αναχώρηση ξανά, στο δρόμο για το πουθένα, μα δεν με νοιάζει σου το λέω, ειλικρινά!

Έπεισα τον εαυτό μου ότι πρέπει να δεκτώ το τέλος. Αν δεν έφευγα τώρα μπορεί και να το αηδίαζα το μέρος. Χαίρομαι που το απορρόφησα στο 100%, τώρα ανασκουμπωνόμαστε και πάμε να βαφτούμε με τα χρώματα του πολέμου!

Δεν κάνω ιδιαίτερα πράγματα τις τελευταίες μέρες. Ουσιαστικά, χασομερώ. Κάνω μικρές διορθώσεις στην πτυχιακή, πάω γυμναστήριο, πάω περιπάτους σε μικρές γωνιές της πόλης που αγάπησα, ξημερώνομαι στο αναγνωστήριο μπροστά στον υπολογιστή που καταπίνει το ένα youtube μετά το άλλο... Μαλακίες βασικά.

Απόψε πήγαμε κλαμπ με το φλατ της Στέλλας. Ουσιαστικά, ήταν η τελευταία μας μεγάλη έξοδος, μιας και η Bipasha δεν θα με ξαναδεί. Πήγαμε στο Oceana, ένα κλαμπ όλα-τα-λεφτά! Πού είσαι αρχιτεκτώνισσα μου να δεις πως θα μου χτίσεις το σπίτι μου! Πολύ ωραία πέρασα... Δεν ξέρω και ποιά θα είναι η επόμενη φορά που θα πάω κλάμπινγκ μέρα Πέμπτη χωρίς να σκέφτομαι το ξύπνημα της επομένης...

Μάθαμε και κουτσομπολιό απόψε, ακούστε να γουστάρετε: Μια συμφοιτήτρια που ολόχρονα έκανε τα γλυκά μάτια σε ένα καθηγητή μας, αποφάσισε να μετακομίσει σπίτι του όταν με το καλό μας διώξουν απ’ τις εστίες. Και καλά «προσωρινά μέχρι να βρει σπίτι!» Άχου το καλό μου, θα έμενε στους πέντε δρόμους και ευτυχώς που σε ολόκληρο το Κάρντιφ βρέθηκε ένας φιλέσπλαχνος καθηγητής να την...σπιτώσει! Μια χαρά περνά ο συγκεκριμένος, που μέχρι στιγμής δίνει ρεσιτάλ κάθε χρόνο με παλιές του μαθήτριες.

Η απόλυτη φαντασίωση κυρίες και κύριοι! Να είσαι ο καθηγητής και να χουφτώνεις τη μαθήτρια την ώρα που απομνημονεύει την Ομήρου Ιλιάδα! Σσσς! Το δόρι του Αχιλλέα στο παρουσιάστε!

Κατά τα άλλα, στη Κύπρο δεν καταφτάνω με τους καλύτερους οιωνούς. Μια δουλειά που την είχα σίγουρη και ήταν θησαυρός, αποδείχτηκε άνθρακας. Απογοητεύτηκα. Τέλος πάντων, υγεία. Τώρα θα ριχτώ με τα μούτρα στις εξε-τάσεις (αυτοκτονίας) του νομικού συμβουλίου και μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου θα δούμε τι θα κάνουμε με το θέμα της εργασίας. Μέχρι τότε, προλαβαίνουμε να βρούμε και παπά και νεκροθάφτη.

Εντάξει, εντάξει, όλα θετικά θα τα βλέπω! Αχ Χάρη, γκρίνια που έχεις να φας!!! χαχαχα

Θρήνος

Έγιναν τα μάτια μου ουρανός, έγινε η καρδιά μου μαύρο σύννεφο, έγινε η θλίψη κεραυνός και στα δυο το μυαλό μου σκίστηκε. Επιστρέφω.

Επιστρέφω και το πάπλωμα ξαφνικά ζυγίζει 150 κιλά και μου παίρνει τ’ όξυγόνο απ’ το στήθος! Εχτές ήρθα στο Κάρντιφ! Για πότε πέρασαν 365 μέρες;! Εχτές αγόραζα τα νέα μου σεντόνια από το Argos!

Δεν μου βγαίνει ούτε λέξη για να γράψω. Επιστρέφω.

Αποθέωση

Θεό, Θεό, Θεό, Θεό δεν σε λένε,

Κεριά, κεριά, κεριά, κεριά δεν σου καίνε,

αλλά οι ατάκες σου ακόμη μας καίνε, και ακό, ακό, ακό, ακόμη τις λέμε,

Ανδρέα εσύ σουπερστάαααααρ!

Άλλο ένα μέλος του boyband κλείνει σήμερα τα 26, και όποιος (τον) αντέξει! Αντρίκκο, χρόνια πολλά, γιε μου!! :)

Προδιαγραφές

Συζητούσαμε τις προάλλες περί των προδιαγραφών της επίδοξης γκόμενας. Επειδή ξέρω πως άρχισαν να συνωστίζονται δεκάδες στα γραφεία μας για μια θέση στην καρδιά μου, παραθέτω τις απαιτήσεις μου, εκ των προτέρων, μην έρθετε στη συνέντευξη απροετοίμαστες.

Η υποψήφια γκόμενα ωφείλει:

Να συμμερίζεται τα μουσικά μου γούστα. Πρέπει να ερωτευτούμε μέσω μουσικής. Βασικό! Αλλιώς τι σόι καντάδες θα της αφιερώνω, και τι σόι επικοινωνία πνεύματος θα επιτύχουμε; Φυσικά, δεν υπονοώ πως πρέπει να ξημεροβραδιάζεται με την Βίσση, αλλά τουλάχιστον, να ανήκει στην ίδια συνωμοταξία. Μην ξυπνώ το πρωΐ και ακούω Μαχαιρίτσα, Φάμελλο και λοιπούς μέτριους. Εννοείται βέβαια, πως δεν θα ακούει και τα φτηνιάρικα λαϊκά τύπου Πάνου Κιάμου, Στέλιου Μάξιμου, Μακρόπουλου, Πανταζή και τατοιάυτα.

Επίσης, θεωρώ πως η επίδοξη σύζυγος ωφείλει να ενστερνίζεται τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις. Δεν εννοώ τις κομματικές φυσικά, καθότι στη Κύπρο, δεξιοί-αριστεροί, ένα και το αυτό, αλλά να έχει όραμα, διάθεση προσφοράς και να είναι ενεργή στα κοινά. Δεν λέω να αγγίζει τα ξενερωτικά όρια Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, αλλά ένα συλλαλητήριο, ένα φιλανθρωπικό γκαλά, να το έχει τιμήσει με την παρουσία της, πριν τα 30 της.

Δεν την θέλω καριερίστα, αλλά ούτε και ζώον που θα κοπροσκυλιάζει μες το σπίτι όλη μέρα. Να έχει στόχους και φιλοδοξίες, αλλά να προτιμά να πάει σαββατοκύριακο μαζί μου στο Παρίσι ή στη Ρώμη για κούρα. Να θέλει να πάρει αύξηση, αλλά στο ενδεχόμενο της υπερωρίας να μου στέλνει μηνύματα «έλα πάρε με από εδώ να φύγουμε,» και όχι «Θα μείνω στο γραφείο τουλάχιστον 2 ώρες ακόμη, τα λέμε αύριο!» Να θέλει αύξηση, αλλά να προτιμά να πάρει maternity leave για 4η φορά.

Αυτά τα βασικά.

Περνάμε στα πρακτικά ζητήματα που αν τα αντεπεξέρχεται η υποψήφια θεωρούνται συν:
1) Να μην καπνίζει. Χείλη που βρωμούν, δεν τα φιλούμε. Επίσης, δεν πέφτω εγώ να κοιμηθώ το βράδυ με γυναίκα που μυρίζουν τα μαλλιά της τσιγαρίλα.
2) Να μην στήνει! Λέμε θα βγούμε στις 10, εννοούμε στις 10! Καθυστέρηση πάνω από δεκάλεπτο είναι αιτία να ξεντυθώ και να κάτσω στο κομπιούτερ, να πας έξω μόνη σου! Εγώ κυρία μου γιατί δηλαδή ντύθηκα στην ώρα μου; Στολίστηκες και σου πήρε ώρα; Εμ, να στολιζόσουν για μένα να πω να πάει στο διάολο, αλλά έγινες λατέρνα για να μπεις στα μάτια της κολλητής σου και θέλεις και συγχώρεση;! Αυτά, κομμένα! Είπαμε στις 10, στις 10:10 το λεωφορείο έφυγε!
3) Να μιλά καλά και σωστά Ελληνικά. Γνωστό το κόλλημα μου, οκ, παραδέχομαι πως εγώ είμαι ο παράξενος της υπόθεσης. Ας μην είναι η κόρη του Μπαμπινιώτη και της Κανέλλη, αλλά ας μην είναι και κόρη της Πέπας και του Κάττου από το ΄βουράτε γειτόνοι.’ Ωφείλει να μπορεί να διατυπώσει μια πρόταση εις άπταιστη ελληνικήν, χωρίς να κομπιάσει και άνευ σαρδάμ.
4) Βίτσιο που θα θεωρηθεί επίσης συν: Να είναι έξυπνη και να το δείχνει σε όλους τους άλλους, αλλά σε μένα να το παίζει χαζή. Major turn on! Για περισσότερες λεπτομέρειες αποτανθείτε στην κ. Μενεγάκη, «Τα Μενεγαγικά» κεφ.5, σελίδα 14.

Εν κατακλείδι, έχω να δηλώσω το εξής. Τα προ-αναφερθέντα προσόντα τυγχάνουν μηδαμινής προσοχής αν η κοπέλα καταφέρει με το που μου χαμογελάσει, να αισθανθώ ψυχικά γυμνός, άοπλος και άσχετος. Τότε, δεν πα να έχει και τούρλα το μουστάκι...

Μωρά στις Εκπτώσεις

Συζητούσα με μια φίλη πριν από πολλούς μήνες. Τη ρώτησα τη γνώμη της για την έκτρωση. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι απάντησε. Νομίζω την υποστήριξε υπό συγκεκριμμένες προυποθέσεις, δεν έχει όμως σημμασία. Αυτό που πρόσθεσε και μου έκανε εντύπωση ήταν το εξής. Πρέπει στο μέλλον να επιλέγουμε ενδελεχώς τα έμβρυα τα οποία αξίζουν να γεννηθούν, αναλόγως του πόσο μπορούν να προσφέρουν στην ανθρωπότητα!

«Σε κάποια δεδομένη στιγμή θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τον πλανήτη Γη, επομένως οι νέες γενιές θα πρέπει να είναι σε θέση να μας μεταφέρουν σε νέους πλανήτες και γαλαξίες. Άρα κρατάμε μόνο τα πολλά υποσχόμενα έμβρυα. Εν ανάγκη τα δημιουργούμε κιόλας...»

Παρεμπιπτόντως, η φίλη μου μια χαρά είναι στην υγεία της.

Μπορεί να εξέφρασε ακραία άποψη, αλλά εμένα μ’ άρεσε. Την σκεφτόμουν αναλυτικά στο μυαλό μου, και ως είθισται...την πήγα μακριά τη βαλίτσα!

Έτος: 2020
Μέρος: Καφετέρια κλινικής παραγωγής εμβρύων α’ λα καρτ
Πρωταγωνιστούν: Εγώ και η σύζυγος της οποίας το όνομα γνωρίζω, αλλά δεν αποκαλύπτω. Επίσης, πρωταγωνιστεί το γκαρσόνι-γιατρός.

Γκαρσόνι-Γιατρός: Παρακαλώ!
Χρίστος: Δώστε μας ακόμη πέντε λεπτά παρακαλώ!
Σύζυγος: Όχι, αποφάσισα! Θα πάρουμε ένα γιο!
Χρίστος: Πάλι γιο; Προχτές πήραμε γιο! Φέρτε μας μια κόρη παρακαλώ!
Γκαρσόνια-Γιατρός: (Σημειώνει στο μπλοκάκι του)...Μια κόρη!
Σύζυγος: Πάντα το δικό σου πρέπει να γίνεται!
Χρίστος: Μα αγάπη μου, θα πήξουμε στους γιους; Ομάδα ποδοσφαίρου θα στήσουμε; Να παραγγείλουμε και μια κόρη. Να σου μοιάζει κιόλας, να χαίρομαι! (Εδώ πέφτει γλωσσόφιλο και της πιάνω ελαφρώς το βυζί μπροστά στον γιατρό!)
Γκαρσόνι-Γιατρός: Καλοψημένη;
Σύζυγος: Ναι, καλοψημένη. Να μην είναι μες τα αίματα βέβαια, αλλά όχι και εφταμηνίτικη!
Γκαρσόνι-Γιατρός: Μάλιστα!
Χρίστος: (Διαβάζω από τον κατάλογο) Εδώ που λέτε ότι η επιλογή ματιών ποικίλει αναλόγως εποχής, τι εννοείτε;
Γκαρσόνι-Γιατρός: Μισό λεπτό να ρωτήσω τον μετρ τι μάτια έχουμε σήμερα!
Σύζυγος: Αν δεν έχουν γαλανά μάτια, να σηκωθούμε να φύγουμε!
Χρίστος: Μην κάνεις ιδιοτροπίες μες τον κόσμο, γερό να’ναι και ό,τι να’ναι!
Σύζυγος: Δεν αγοράζω μωρό ό,τι να’ναι! Η κόρη μου θα είναι γαλανομάτα, ξανθιά, με πόδι 1.90μ!
Χρίστος: Αγάπη μου, θα μας περιπαίζουν! Θα νομίζουν ότι την παραγγείλαμε από την Ρουμανία! Ας μας μοιάζει και λίγο!
Σύζυγος: Είπα και ελάλησα! Είναι της μόδας τα ρουμάνικα μωρά. Οι κωστοπουλαίοι που παρήγγειλαν κινεζάκι πέρσι, ακόμη κλαίνε τα λεφτά τους!
Γκαρσόνι-Γιατρός: Τελικά έχουμε αβγά μάτια, μάτια κουζίνας, μαύρα μάτια τσακίρικα, μάτια που κλαίνε, μάτια αλλήθωρα, της Παναγιάς τα μάτια!

Χρίστος: Γαλανά μάτια έχεις κύριε μου, οξά περιπαίζεις μας;

Γκαρσόνι-Γιατρός: Μα φυσικά! Γαλανά μάτια! Να βάλω και ξανθά μαλλιά; Ταιριάζουν!
Σύζυγος: Ναι, και 1.90 πόδι και...
Χρίστος: (την διακόπτω)...Και αν έχετε, βάλτε της και καστανές, πεταχτές ρώγες!
Σύζυγος: Εσύ θα τις γλείφεις γιε μου;
Χρίστος: Όχι, αλλά μια φορά θα κάνω κόρη! Μόνο εσύ θα αποφασίζεις;!
Γκαρσόνι-Γιατρός: ...Καστανές, πεταχτές, ρώγες! Πολύ ωραία. Ελιές να βάλουμε; Ελίτσες;

Σύζυγος: Βάλτε της μια κρεατοελιά στον κώλο!

Χρίστος: ...Και αν την πονάει, της την βγάζουμε, δεν είναι θέμα.

Γκαρσόνια-Γιατρός: Έξοχα! Σήμερα η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού είναι και το σγουρό μαλλί!
Σύζυγος: (Ξυνίζει και στρέφεται προς εμένα) Δεν θέλω...Θα έχει και υγρασία, θα μας βγει ζουλού!
Χρίστος: Όχι, ευχαριστούμε. Όσον αφορά τον εγκέφαλο της...Τι λειτουργικό θα μας βάλετε;
Γκαρσόνι-Γιατρός: Στις ξανθιές συνήθως δεν βάζουμε λειτουργικό! Είναι ακριβές οι ξανθιές οι τρίχες και οι πελάτες μας συνήθως σταματάνε εκεί.
Χρίστος: Όχι, να της βάλετε σας παρακαλώ. Να της κατεβάσετε και τα ελληνικά fonts να συνεννοούμαστε, μην την τρέχω στον ‘Γερμανό’ για μετατροπή ακόμη δεν την είδαμε...

Αισθήματα ικανοποίησης και τεκνοποίησης κατέλαβαν το ζεύγος. Περνά η ώρα, παραλαμβάνουν την νέα τους κόρη μες στο nylon τυλιγμένη. Πάνε σπίτι να την επεξεργαστούν!

Χρίστος: Αχ αγάπη μου, και εγώ ήθελα να στην βάλω κάτω από το δέντρο για να σου κάνω έκπληξη. Εσύ δεν ήθελες, ανυπομονείς!
Σύζυγος: Βγάλτην από το nylon, είναι χωριάτικο να μας βλέπει ο κόσμος να την κυκλοφορούμε έτσι!
Χρίστος: Πολύ θα τό’θελαν οι χωριάτες να είχαν έτσι κόρη!
Σύζυγος: Άναψες την;
Χρίστος: Τώρα, τώρα! Μα... της μιλώ και δεν αντιδρά.
Σύζυγος: Αγάπη μου, πες «μάμμα!»
Χρίστος: Πόση εγγύηση μας έδωσαν;
Σύζυγος: (με αγνοεί) Αγάπη μου, πες «μάμμα!»
Χρίστος: Μανάτζιν τζι’αθκιάτζιν! Φέρ’ μου την απόδειξη να τους τηλεφωνήσω! (πετάω με δύναμη το μωρό στο κρεββάτι)

Σύζυγος: Εννά την σπάσεις γιε μου!
Χρίστος: Hello? Μόλις αγοράσαμε την κόρη μας από εσάς... Ναι, ναι, ξέρετε, ούτε μιλά, ούτε λαόννεται, για να σας το πω στη γλώσσα σας! Ναι κύριε μου, την βάλαμε στον φορτιστή της. Τίποτε, τίποτε! Έρχομαι τώρα εκεί. Τύλιξ’το μωρό και πάμε!
Σύζυγος: Θα μας δώσουν άλλη;
Χρίστος: Ναι.
Σύζυγος: Δώς μου τα κλειδιά, θα πάω εγώ. Εσύ κάτσε γράψε το dissertation σου. Αρκετές μαλακίες έγραψες απόψε.

...

Μύθοι και Θρύλοι (μέρος Β)

Γ. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι μπορούν να είναι φίλοι.

Με πολλή φαντασία και πολλή σκηνοθεσία, ίσως! Αναλόγως πώς ορίζεις την φιλία κυρίες και κύριοι. Εγώ απέτυχα παταγωδώς στο εν λόγω εγχείρημα. Αν φιλία ορίζεται ως αλληλοκατανόηση, αναζήτηση, αγάπη και στήριξη του άλλου οποτεδήποτε και όπως και δήποτε, αυτό δεν επιτυγχάνεται με καμία Παναγία.

Μας χωρίζει το χάος και το πέος! Διότι όταν επιδίδεσαι εις τις προ-αναφερθείσες αρετές με άτομο του αντιθέτου φύλου, καλώς ή κακώς θα ενθουσιαστεί το καμάρι σου! Θα ξεμυτήσει και θα ψάχνει την τροφή του. Και εσύ τί θα του πεις του σπλάχνου σου; «Κάτσε στ’ αυγά σου γιατί είναι φίλη σου;» Το πολύ-πολύ να καταπιεστείς και να πνίξεις τα αισθήματα σου για χάριν πολιτισμού, αλλά προσωπικά δεν το συνιστώ. Μια φορά, δυο φορές, την Τρίτη σου μένει –και πάλι- στα χέρια!

Βέβαια, αν ορίζεις την φιλία ως μια περιοδική συνάντηση της μιας φοράς την εβδομάδα, μετά συνοδεία καφέ και κουτσομπολιού, τότε ναι, πέτυχες μια φιλική σχέση με ένα κορίτσι. Αλλά αυτό δεν το αποκαλώ φιλία. Το αποκαλώ απλώς μια κοινωνική συναναστροφή, ενίοτε και χάσιμο χρόνου.

Δ. Στην Αγγλία που σπουδάζεις είναι γεμάτο πούστηδες.

Όταν ανακοίνωσα του διοικητή μου στο στρατό πως θα σπουδάσω στην Αγγλία μου πρότεινε παρουσία όλων των στελεχών της μονάδος, να φέρω μαζί μου και μποξεράκια «ττέλλενα»! Εγώ τότε δεν είχα πιάσει το υπονοούμενο, άλλωστε και σήμερα θεωρώ το χιούμορ του διοικητή μου ό,τι πρέπει για κυριακάτικο σκετς. Εν πάση περιπτώσει, θεωρούσε πως η Αγγλία είναι γεμάτη γκέι και πρέπει να προσέχουμε.

Η αλήθεια είναι πως εδώ, ό,τι δηλώσεις είσαι! Το θέμα είναι πως είτε είσαι straight, είτε είσαι γκέι και bi τους είναι αδιάφορο. Ο κόσμος εδώ πάσχει από τόση μοναξιά και κατάθλιψη που το τελευταίο που θα τους απασχολήσει είναι ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός. Σίγουρα, εδώ υπάρχουν άφθονα γκέι μπαρ στα οποία μπαινοβγαίνουν όλοι τους άνετα, αλλά δεν θα έλεγα ότι εδώ είναι όντως το κλουβί με τις τρελλές.

Απλώς ο κόσμος εδώ είναι λίγο πιο ελεύθερος. Άλλωστε, αν οι Άγγλοι ήταν όντως τόσο αδελφές (καλά, δεν βγήκαν και από το «της αγάπης μαχαιριά» αλλά τέλος πάντων), τότε δεν θα είχαμε τόσες Ελληνίδες να πληρώνουν για να τους έχουν γκόμενους. Εθνικός καταποντισμός κι’ εδώ!

Γκέι υπάρχουν σε όλες τις χώρες, στο ίδιο ακριβώς ποσοστό. Απλώς στην Αγγλία κρύβονται λιγότερο, και αλλού περισσότερο.

Ε. BONUS MΥΘΟΣ: Μην βρίζεις τους γονείς σου, διότι άμα μεγαλώσεις θα τρέμουν τα χέρια σου!

:)

Μύθοι και Θρύλοι Ατάκτως Ερρημένοι

Η ωραία Ελένη μου έδωσε φοβερή έμπνευση και δεν ξέρω και εγώ το γιατί, αλλά από χθες αναπόλησα διάφορους μύθους που κατέρρευσαν κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Στα επόμενα δυο posts λοιπόν, σας παραθέτω μια συλλογή από μαλακίες που κατά καιρούς άκουσα ή πίστεψα.

Α. Στον στρατό σου ρίχνουν αντί-καβλωτικά μέσα στο φαΐ για να ησυχάζεις!

Χαχαχα! Μα πόσο αστείο μου φαίνεται μετά από χρόνια. Όχι ότι το πίστεψα ποτέ, αλλά όσο να’ναι όταν συναναστρέφεσαι στο στρατόπεδο με την κουτσή Μαρία σου περνά από το μυαλό ότι μπορεί να έχει κάποια βάση! Ειδικά στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων!

Μάνα μου, αν κάβλωνες στο στρατό μέσα σε θάλαμο με 30 φαντάρια, που εκτός των άλλων, βρωμούν ποδαρίλα και μασχάλη, θα είχες πρόβλημα (και ενδεχομένως πρόωρη απόλυση!) Δεν ξέρω γιατί μερικοί ανέμεναν να έχουν στύση όταν με κάθε εγερτήριο το πρώτο άτομο που έβλεπαν μπροστά τους ήταν ο Πάμπος ο θαλαμοφύλακας με τον φακό του Τσαούση ανά χείρας, αντί μια κοπελίτσα με τον δικό σου... ‘fuck-oh’ ανά χείρας.

Στον στρατό δεν ρίχνουν αντι-καβλωτικά μέσα στο φαΐ. Κατ’αρχήν υπάρχει τέτοια ουσία; Δεν γνωρίζω. Και να υπήρχε όμως... Ξέρω πως στα μαγειρία μπορεί να ρίξουν χαλίκια μεσ’ το φαΐ για πλάκα, μπορεί να πατήσουν μέσα στο ταψί με το άρβυλο επίσης για πλάκα (εγώ προσωπικά το έκανα, με ταψί γεμάτο άπηχτη κρέμα καραμελλέ, ο Θεός να την κάνει. Απολογούμαι έστω και ετεροχρονισμένα για το τι φάγατε!) αλλά αντί καβλωτικά δεν θα έβαζαν ποτέ!

Β. Στα φοιτητικά σου χρόνια ζεις sex, drugs and Rock’n’roll!

ΟΚ, σίγουρα δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος να μιλήσει για το θέμα, αλλά ας μη φαντάζονται οι μελλοντικοί φοιτητές πως στα φοιτητικά τους χρόνια θα σπουδάσουν μαζί με το πτυχίο και το κάμα σούτρα. Θα μου πεις, μου θες και κάμα σούτρα με τέτοια μούτρα; Εν πάση περιπτώσει, όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο.

Έξι χρόνια φοιτητής, και οι περιπτώσεις οργίων και ανωμαλιών ζήτημα αν ξεπερνούν τις τέσσερις. Και αυτές δεν τις πιστεύω 100% επειδή δεν ήμουν μπροστά. Σεξ, ναρκωτικά και wild parties συμβαίνουν. Όχι πάντοτε συνδυασμένα, αλλά συμβαίνουν. Ιδίως σ’ αυτούς που ακόμη περιμένουν το pass στο πτυχίο τους.

Δυστυχώς όμως, αυτό το... αμερικάνικο όνειρο που βλέπουμε στα teen movies με δέκα άτομα να μπλέκουν τα μπούτια τους στο 2χ2 δωμάτιο, τίγκα στο αλκοόλ και με το μισό hall να πηδάει το άλλο μισό, δεν το έχω ζήσει. Ούτε καν από φίλους ή γνωστούς μου. Κάτι μισές δουλειές που έκαναν μερικοί/ες (όνομα και μη χωριό), δεν τις υπολογίζω ως αξιοσημείωτες. Ένα Greek party το τρίμηνο και πολύ μας πέφτει.

Εις αύριον τα υπόλοιπα.

Τροία στα Τρία

Όταν ήμουν μικρός, κάπου εκεί στα τέσσερα-πέντε, ο πα-τέρας μου, μού εξιστόρησε τον τρωϊκό πόλεμο, με την ωραία Ελένη και τα χαΐρια της. «Άρπαξαν το κορίτσι του Πάρι, γιε μου, και όλοι οι Δαναοί έσπευσαν να φέρουν πίσω την κοπέλα, που τόσο αγαπούσε ο αρχηγός τους!» Πολύ ωραία ιστορία! Γεμάτη σεξ, αίμα, δάκρια και ιδρώτα. Το σημείο με τον δούρειο Ίππο δε, ήταν το αγαπημένο μου. Εν πάση περιπτώσει, όταν πήγα στο δημοτικό σχολείο, συγκεκριμμένα στην Τρίτη δημοτικού, ο πα-τέρας μου προέβη σε ανατριχιαστικές αποκαλύψεις που κατέρρευσαν τον μύθο που έχτιζα μέσα μου για χρόνια.

«Γιε μου, μην είσαι βλάκας! Σιγά μην πήγαν οι Δαναοί να φέρουν πίσω την ωραία Ελένη! Οι Δαναοί ενδιαφέρονταν να καταλάβουν την Τροία διότι ήταν εμπορικός σταθμός!»

Αντίδραση μικρού, άφωνου Χρίστου:
«!!!!» (Σαν δίδυμοι πύργοι κατέρρευσαν μπροστά μου τα παιδικά μου χρόνια. Μετά την συνωμοσία εναντίον του Άη Βασίλη, τώρα μου συκοφαντούν και τις προθέσεις του Πάρι του Παπάρι; Ε, όχι!)

«Είχαν εύπορη γη οι Τρώες, ενώ η στρατηγική σημασία της χώρας τους, ευνοούσε το εμπόριο μεταξύ Ευρώπης και Ανατολής! Αυτό λιμπίστηκαν οι Αχαιοί.»

«Τι είναι εμπόριο παπά μου; Είναι πιο ωραίο από την ωραία Ελένη;»

Ο πατήρ δυσανασχέτησε, κάπνισε, άνοιξε το παράθυρο, έκατσε πάλι κάτω και ημί-νευριασμένος μού εξήγησε: «Εμπόριο είναι ας πούμε, να σου πουλώ εγώ τα φρούτα μου και εσύ να με πληρώνεις!»

«Και πήγαν και σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι για να πουλούν τα φρούτα τους;»

«Ναι!»

«Μα τι βλάκες!»

«...Και όχι μόνο για τα φρούτα τους, αλλά και για τα λαχανικά τους και γενικά τα τρόφιμα και τα ποτά τους!»

«Κύριε ελέησον... Και θα πω έγω τέτοιες μαλακίες αύριο του δασκάλου?! Για ποιόν με πέρασες πτωχέ πατέρα! Εγώ δεν τα’ξερα έτσι, μου τα’πανε αλλιώς!»

«Πέ τα γιε μου όπως σου τα είπα και μην με νευριάζεις!»

Το βράδυ μεσ’ το πάπλωμα σκεφτόμουν τριείρεις φορτωμένες καρπούζια και πεπόνια να φλέγονται και δεν το χώραγε ο νους μου, ότι μπορεί να μην τους κάηκε καρφί για τα μπούτια της Ελένης! Αποκοιμήθηκα.

Την επόμενη μέρα πήγα στο σχολείο και ο κ. Λαμπρίδης που μας δίδασκε ιστορία και ήταν ο διευθυντής του ‘Α κύκλου του Ά Δημοτικού Έγκωμης εν έτει 1988, μας ρώτησε τα αίτια και τις αφορμές του Τρωϊκού πολέμου. Σήκωσε κάποιος το χέρι είπε για τις χάρες της Ελένης και απέσπασε τα συγχαρητήρια του δασκάλου. Σήκωσα και εγώ επιφυλακτικά το ξερό μου και του είπα:

«Εμένα εχτές... μου είπε ο παπάς μου... ότι οι Έλληνες δεν ήθελαν την ωραία Ελένη... αλλά τα πορτοκάλια τους!»

Αμήχανη παύση στην αίθουσα. Ο δάσκαλος μηδείασε. Μαλακία είπα πάλι, σκέφτηκα.

«Ε, μπορεί και τα λεμόνια τους!» συνέχισα, μπας και τα μπαλώσω.

Εν πάση περιπτώσει, γιατί τα λέω όλα αυτά! Τα γράφω για να δω τι είδους κίνητρα θα κινητοποιήσουν τις δικές μου επικείμενες αρπαγές. Σκεφτόμουν ερχόμενος από το TESCO ότι πολύ πιθανόν η δική μου εκστρατεία, επίσης να συμπεριλαμβάνει λαχανικά, φρούτα και ζαρζαβατικά (για ντομάτες και γιαούρτωμα με κόβω), και πως η κατάληψη της Τροίας θα καταλήξει σε αρπαγή των δικών μου τρία! Ξέρετε, το πατροπαράδοτο και το μακρύτερο...

Αχ, μυθολογία του κώλου...Λες και η ωραία Ελένη δεν έφυγε από μόνη της η τσούλα! Κάθεται ο κάθε βλάκας και την κυνηγά! Χίλιες φορές τα λεμόνια και τα πορτοκάλια τους κυρίες και κύριοι!

Άτιτλο Ηρωϊκό

Ας περάσουμε σε καλλιτεχνικά θέματα!

Το 1996 οι Κύπριοι μοτοσυκλετιστές έκαναν μια πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στην τουρκική κατοχή στο Παραλίμνι. Έγινε ένας ψιλό-πανικός και ο Σολωμός Σολωμού σκαρφάλωσε στον ιστό προκειμένου να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Καθώς σκαρφάλωνε, Τούρκος στρατιώτης τον πυροβόλησε στο λαιμό και τον σκότωσε. Ο Νότης Σφακιανάκης συγκινήθηκε από το συμβάν και με δικά του έξοδα ζήτησε να αναρτηθεί ένα μνημείο στη μνήμη του ‘τρελλού’ Σολωμού.

Και τον λέμε τρελλό επειδή πολλοί συγχωριανοί τού ισχυρίζοταν στις κάμερες πως ο Σολωμού γενικά μια γυαλάδα στο μάτι την είχε. Υπάρχει βέβαια και η αλληγορική έννοια του χαρακτηρισμού, αλλά την αναλύουμε πιο κάτω.

Έντεκα χρόνια μετά, το μνημείο φτιάχτηκε αλλά δεν στήθηκε, ούτε εγκαινιάστηκε από κανέναν. Η κυβέρνηση Σημίτη παρακάλεσε την κυπριακή δημοκρατία να ‘κάτσει τη μάππα χαμέ,’ κοινώς να κρατήσει χαμηλούς τόνους και να σταματήσουν τις διαμαρτυρίες εναντίον των τουρκικών στρατευμάτων και της κατοχής. Υπακούσαμε δουλοπρεπώς.

Έτσι είναι κυρίες και κύριοι. Μην δουν άνθρωπο να αγωνίζεται για τα ιδανικά του, τον βαφτίζουν αμέσως τρελό και ξεμπερδεύουν. Τον κατατάσσουν στους ‘πειραγμένους’ επομένως η παγκόσμια γνώμη δεν διαταράσσεται από τις ενέργειες αυτών.

Η ιστορία βέβαια, μας έχει δείξει πως ηρωϊσμός και τρέλα είναι ταυτόσημες έννοιες. Ενθυμούμαι στο λύκειο ένα κείμενο που είχαμε διδαχθεί, με τα απομνημονεύματα του Κωλοκοτρόνη, με τίτλο «ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς.» Ουδείς πίστευε πως ο κλεφτοπόλεμος θα έφερνε την ελληνική επανάσταση του 1821 σε αίσιο τέλος. Αλλά αν δεν ‘πελλάνεις’ δεν αποδίδεις σε αυτή τη ζωή.

Ποιός ήρωας είχε σώας τας φρένας;
- Ο Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ;
- Οι 300 του Λεωνίδα απέναντι στους χιλιάδες Πέρσες;
- Ο Braveheart Wallace απέναντι σ’ ολόκληρο τον αγγλικό στρατό;

Ποιός; Ποιός; Ποιός μωρό μου ποιός;

Αυτά τα μηνύματα έστειλαν οι ‘πειραγμένοι’ σε εμάς τους πολιτισμένους που πίνουμε καφέδες ανενόχλητοι. Μπαίνουν από το ένα, βγαίνουν από το άλλο!

Επανάσταση τώρα κυρίες και κύριοι! Γνωρίζω πως επαναλαμβάνομαι σε ενοχλητικό βαθμό, αλλά δεν το χωνεύω! Ας Στήψουμε επιτέλους στη χούφτα μας το χάρτινο δοχείο από τα starbucks και ας πάμε απέναντι...να τους ψήσουμε έναν ‘ελληνικό (και ας είναι και της παρηγοριάς εδώ που τα λέμε...).’

Ισπανική

Αγαπημένη μου Beatriz,

Διάβαζα προ ολίγου σε ένα ιουλιανό τεύχος του Economist, πως έχετε προβλήματα στην Ισπανία όσον αφορά τον εθνικό σας ύμνο. Μέχρι πρόσφατα, ο ύμνος σας έκανε αναφορές σε διάφορα απαράδεκτα, από τη δικτατορία του Φράγκο μέχρι τη μάνα τού και τα κωλομάγουλα της, οπότε και το διασκεδάζατε. Μέχρι και τα μωρά του Δημοτικού καλαμπούριζαν με τους στίχους.

Προοδέψατε όμως, και θεωρήσατε πως είναι ανεπίτρεπτο μια δημοκρατική χώρα σαν και του λόγου σας, μέλος της ΕΕ, να συνεχίζει να υμνεί δικτατορικά καθεστώτα και κωλομέρια. Τα τελευταία χρόνια, καταργήσατε τους στίχους και αφήσατε μόνο τη μουσική, γνωστή και ως “La Marcha Real.” Μπουχτήσατε όμως, καθότι είναι τα μάλα άσχετο να παίζει ο ύμνος σας στις αθλητικές εκδηλώσεις και εσείς να αλαλάζετε άνευ νοήματος και ιδέας.

Πρόσφατα διάβασα πως προκηρύχτηκε διαγωνισμός για ανεύρεση νέων στίχων. Και εδώ αρχίσανε τα νταούλια και τα φλαμέγκο, καθότι δεν ξέρετε ποιός θα μυγιαστεί με τις διάφορες αναφορές σας στην ενωμένη δημοκρατία της Ισπανίας. Με τους Βάσκους, τους Καταλανούς και τους χίλιους δυο άλλους ‘Ισπανούς’ που δεν αισθάνονται Ισπανοί, οποιαδήποτε απόπειρα για συγγραφή ύμνου, θα αποφέρει διενέξεις και ενστάσεις!

Και τα ίδια θα έχουμε και εμείς Βεατρίκη μου στο isla bonita de Chipre, όταν με το καλό θα πρέπει να συγγραφεί νέος εθνικός ύμνος, εφόσον δεν ξέρουμε ποιό από τα δυο υπάρχοντα έθνη θα εξυμνεί και ποιούς κοινούς αγώνες θα αποθεώνει! Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Και αν ακόμη συμβιβαστούμε με κάτι καθαρά άχρωμο, άοσμο και άγευστο που δεν προσβάλλει καμία κοινότητα και θα ομιλεί για ουδετερότητα και ειρήνη, να ξέρεις πως κανένας δεν θα ασχοληθεί ιδιαίτερα και ουδείς θα τον αποστηθήσει.

Θα περάσει και δεν θα ακουμπήσει, ωσάν να είναι εφήμερο σουξεδάκι του Φοίβου...

Besos και καλά ξεμπερδέματα.

Πού Έβαλα τα Χάπια μου;

Η ζωή μου τον τελευταίο καιρό υπάρχει και δεν υπάρχει. Γράφω μια πρόταση, πατάω το word count, γράφω άλλη μια, ξαναπατάω το word count. Με σημειωτόν άρχισε η κάθοδος μου στη Κύπρο. Την καθυστερώ. Ελπίζω πως ανάμεσα στην κάθε πρόταση που γράφω θα γίνει ένα θαύμα και θα γλιτώσω τον επαναπατρισμό.

Εντάξει, πείστηκα ότι μεγάλωσα και ότι πρέπει να επιστρέψω για να δουλέψω, να μπω στην περίοδο που το μόνο που προσδοκείς είναι τη σύνταξη και τη Δευτέρα Παρουσία. Αλλά, δεν το χωνεύω ρε γαμώ το, εδώ μου κάθεται! Όλα μου φταίνε! Όλα!

Το 2005 για μένα ήταν μαύρο-πίσσα-κατράμι. Το 2006 ήταν γκρίζο, ενώ το 2007 μέχρι στιγμής ήταν άσπρο του παραδείσου. Βάσει του μοτίβου, το 2008 θα είναι τουλάχιστον γκρίζο. Γκρρ! Και φυσικά το παραδείσιο άσπρο θα έρθει ξανά το 2011, sit-donkey-die!

Με κόβω να επιδίδομαι σε χιλιάδες ασχολίες τα απογεύματα προκειμένου να ξεχαστώ. Θα γραφτώ ξανά στα Ισπανικά, θα συνεχίσω γυμναστήριο, θέλω να συνεχίσω κολύμβηση, να αρχίσω τέννις, να μάθω να χορεύω σωστά ζεϊμπέκικο (για τους νταλκάδες που με περιμένουν...) και χίλια δυο. Και πάλι, θα πλήττω σε όρια κατάθλιψης!

Πφφφ...

Δεν θα γράψω άλλα γιατί θα πάρω φόρα και θα υπερβώ τα εσκαμμένα.

Έχω πρόβλημα. Και το φανερώνω. Φανερώστε τα κι’εσείς, μπας και ξορκιστούν. Ανέβασα και δυο ωραία βυζάκια, να μου φτιάξουν την διάθεση :)

Και το Δάκρι...Κορόμηλο!

Σήμερα είναι 15 Αυγούστου. Όχι δεν θα πάω εκκλησία, ούτε θάλασσα. Έξω βρέχει, πού να τρέχω να βουτήξω στα κόκκινα νερά του λιμανιού, ενώ η Παναγία δεν λέει να δείξει οίκτο. Δεν με θέλει! Δεν ξέρω τι θα γίνει με την πτυχιακή κυρίες και κύριοι. Να την γράψετε εσείς. Εγώ Youtubάρω! Χίλια χρόνια να ζήσει το YouTube! Είναι το βάλσαμο στους απανωτούς πόνους που με πιάνουν. Βλέπω θρυλικά βίντεος από την ιδιωτική τηλεόραση, ενίσταμαι και φρίττω.

Τελικά, την κάθε μαλακία σ’αυτή τη ζωή την αποθεώσαμε! Βρήκα βίντεο από το παλαί ποτέ ‘Μπράβο Ρούλα.’ Με καλεσμένη την Γαρμπίλω, παραμονές του 1997. Τότε που η Καιτούλα ήταν στις δόξες της και έπαιζε ακόμη στην Ά κατηγορία με τα σουξεδάκια του Φοίβου. Πριν ανακυκλωθούν, ξανά ενορχηστρωθούν και τα δώσει στη Βανδή. Εποχές ‘Ιεροσυλίας’ και ‘Κιβωτού.’ Εποχές που στο λύκειο βγαίναμε στο Amarte και τρέχαμε 3ημερα στην Κακοπετριά. Άλλο όμως είναι το θέμα μας...

«Τί είναι για σένα ιεροσυλία, Καίτη μου;»
«Ιεροσυλία, είναι όταν κάνεις κάτι κακό, που δεν είναι ιερό!»

Μπράβο Καίτη μου! Να μου κόβει ο Θεός χρόνια και να σου δίνει πλατίνες! Θα σε προτείνουμε και για το πούλιντζερ.

«Και δεν μας λες Καίτη μου, στη δικιά σου Κιβωτό ποιό θα έβαζες μέσα;»
«Εγώ κανέναν, ο Θεός πρέπει να διαλέξει!»

Εδώ, το έσωσες! Διότι αν άρχιζες να απαριθμούσες ονόματα ζώων και ανθρώπων, δεν θα τελειώναμε ούτε αύριο και ο τηλεοπτικός χρόνος κοστίζει. Εντάξει, τι να περιμέναμε από την Γαρμπή να βγει να πει; Ούτε για Πολωνικό εξπρεσιονισμό ξέρει να μιλήσει, ούτε για τις επιπτώσεις του Ευρώ στην οικονομία μας. Αλλά, με ενοχλεί όπως πολλές φορές δήλωσα, που αυτού του είδους η βλακεία, συγκαλυμμένη –πάντα ελαφρώς- με ρούχον Σύλιας Κρυθαριώτη αποθεώνεται, ενώ η Πάνια και το crew της κατακεραυνώνονται!

Πάμε πάρακάτω. Φέρτε μου και τον Σχοινά να γελάσουμε. Αυτό το δεκάλεπτο είναι ιστορικό στα ελληνικά τηλεοπτικά δρώμενα κυρίες και κύριοι. Κάθε άνθρωπος που μεγάλωσε με τηλεόραση ωφείλει να το έχει στην τηλεορασό-θήκη του με τις πιο cult στιγμές! Έβαλε η Κορομηλά τον Σχοινά να κάνει πρόταση γάμου της Γαρμπή στον αέρα. Ευτυχώς που τον έβαλε η Κορομηλά να λέμε, αλλιώς ακόμα θα περιμέναμε.



Η πρόταση έγινε με την Ρούλα να αλαλάζει και να τσιρίζει σαν Κατίνα στα σοκάκια του χωριού της. «Εδώ γάμος γίνεται! Πιάστε το φιλί! Φιλιούνται λέω! Ακούς Sartini πως γίνονται οι προτάσεις γάμου;» Εις απάντηση ο Sartini την περιέλουσε με μια στοίβα μπαλόνια τα οποία την καταπλάκωσαν και έμεινε εγκλωβισμένη και αμήχανη σ’ένα σημείο του πλατό. Παρόλα αυτά, δεν σταμάτησε να τσιρίζει δήθεν έκπληκτη για το γεγονός. Μόνο πρόβα που δεν το κάνανε. Αν και, δεν θα εκπλαγώ αν το κάνανε κιόλας.

«Εγώ τώρα θα κλάψω! Εγώ τώρα θα κλάψω!» Κλάψε και χέσε μας! Ύστερα, υπογράμμισε στους τηλεθεατές για 100η φορά πως η Γαρμπή έχτισε καριέρα μέσα από τις εκπομπές της (όχι που δεν θα το ανέφερνε. Ποιά θα ήταν η Γαρμπίλω χωρίς την Κορομηλά;) όπως κάνει ανελλιπώς και στον Αντώνη Ρέμο που πριν τον ανακαλύψει και τον προωθήσει, ήταν ένα τίποτα! Μας το είπε ένα εκατομμύριο φορές!

Αφού ξεμπέρδεψε απ’ τα μπαλόνια, αφού έκλεισε ο λαιμός της και μας έκανε κοντινό πλάνο στο δακτυλίδι αρραβώνων, "τι έχει μέσα το κουτί; Να δούμε το κουτί λέωωω!" (Τι θα είχε κυρία μου το κουτί; Μανικετόκουμπα; Γάμο στήσατε!) τους έβαλε να τραγουδήσουν το ‘Ζήσαμε,’ ένα τραγούδι ό,τι πρέπει για την περίσταση, του οποίου το ρεφραίν λέει: «Ζήσαμε, μόνο για λίγο και χωρίσαμε!» Όλα ψαγμένα βλέπετε. Η Γαρμπή εν τω μεταξύ, δεν απάντησε ποτέ αν δέχεται την πρόταση. Δεν είχε καμία σημασία. Η Ρούλα ήδη φώναζε: "Να ζήσετεεεε, να ζήσετεεεε!"

Αθάνατη ελληνική τηλεόραση! Κατέλης και Θέμος που σου χρειάζεται!

Περί Τεχνών και Γραμμάτων

Βαρύ το θέμα που θα αναπτύξω σήμερα. Μπορεί εσείς με την ντάλα στο κεφάλι να μην αντέχετε συζητήσεις περί τεχνών και γραμμάτων, αλλά εδώ που είμαι εγώ, είναι τουλάχιστον Μάρτης, οπότε προχωρώ ακάθεκτος.

Μετά τα ταξίδια του Γκιούλιβερ που έκανα φέτος κατέληξα στο εξής: Δεν πρόκειται να ξαναεπισκεφτώ μουσείο, αν πρώτα δεν γνωρίσω και πωρωθώ με την ιστορία των εκθεμάτων του. Έφαγα στη μάπα πινακομάνι και έκθεμα στο Λούβρο τις προάλλες, να φαν’ και οι κότες. Και τι κατάλαβα; Τίποτε! Ούτε συγκινήθηκα, ούτε τον ύπνο μου έχασα.

Είδα βέβαια την Τζοκόντα και την Μαντόνα των βράχων, οι οποίες από τον καιρό που ο Νταν Μπράουν έγραψε τον ‘κώδικα’ έχουν την τιμητική τους (συγκεκριμμένα αυξήθηκε κατά τέσσερα λεπτά κατά μέσο όρο η στάση κάθε επισκέπτη μπροστά στα συγκεκριμμένα εκθέματα εξ’ αιτίας του μυθιστορήματος!), Αλλά αν περιμέναμε τον Μπράουν για να πατήσουμε το ξερό μας σε μουσείο, φέξε μου και γλίστρησα!

Για ένα περίεργο λόγο ο τουρίστας νομίζει πως αν επισκεφτεί μουσείο στις διακοπές του, γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Βασικά, αυτό δεν το πιστεύει ο τουρίστας. Το πιστεύει η τουρίστρια που είναι με τον τουρίστα, και ο τουρίστας ακολουθεί σιωπηλά για να διασώσει την ηρεμία των διακοπών του.

Θυμάμαι όταν ήμουν Δευτέρα λυκείου και πήγαμε σχολική εκδρομή στην Αθήνα. Τότε, μάλιστα! Ανέβηκα στην Ακρόπολη και έβλεπα όλα αυτά που μου ξέκαναν τον εγκέφαλο τόσα χρόνια στις εξετάσεις και ήξερα: Ορίστε τα προπύλαια του Μνησικλή, να οι Καρυάτιδες στο Ερέχθειο, ορίστε και ο Παρθενώνας αφιερωμένος στη Θεά Αθηνά. Αισθανόμουν μια ικανοποίηση, τουλάχιστον ένα δέος για το έκθεμα.

Κατά τα άλλα, κωλοβάρεσα και στο μουσείο του Βαν Γκόγκ στο Άμστερνταμ. Είχε μέσα δέκα μαλάκες που βλέπανε τα ηλιοτρόπια και το διάσημο υπνοδωμάτιο τού και χύνανε. Τι να πεις... Δεν ξέρω αν κρύβεται κάποια σπουδαία ιστορία πίσω από τις συγκεκριμένες υδατογραφίες, εγώ πάντως μια χαρά την έβγαλα στο σκαμπώ μου στη γωνία. Είμαι άτεχνος και το καμαρώνω. Εσείς που εκτιμάται τις τέχνες πού στηρίζεστε ήθελα να ‘ξερα...

Αφού τις σήμερον, και οι τέχνες ξεφτιλίστηκαν. Ο καθένας ορίζει τέχνη το ό,τι να’ ναι και χρίζεται καλλιτέχνης. Πήγαμε στη γκαλερί Μπομπιτού με τη Μαρία πριν μια εβδομάδα και σε μια αίθουσα είδαμε τα εξής αριστουργήματα (Ναι, πληρώσαμε για να τα δούμε!):

Μοντέρνα τέχνη, τάχα μου. Στη πρώτη φωτογραφία βλέπετε ένα κενό δωμάτιο από το οποίο αιωρούνται μαύρα πούπουλα:

Δεν γνωρίζω τον συμβολισμό, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να απεικονίζει το εσωτερικό εγκεφάλου μιας γνωστής μου.

Επίσης, σ’αυτή τη φωτογραφία, βλέπετε ένα κομψοτέχνημα το οποίο εγώ θα τιτλοφορούσα: «Είπα σου να συγυρίσεις το δωμάτιο σου!»

Αναμφισβήτητα πρόκειται για έξυπνες συλλήψεις, αλλά στο πόσο και με ποιά κριτήρια κοστολογούνται διαφωνώ. Διότι κάτι τέτοιες χαριτωμενιές τις κάνω κι’εγώ και δεν βλέπω ούτε ευρώπουλο να αθροίζεται στο τραπεζικό μου λογαριασμό. Μην μιλήσω για την ποίηση τώρα και ανάψω. Που καθόταν ο κάθε μαστούρης και έγραφε δίστιχα για να τα αναλύουμε εμείς στο λύκειο, χωρίς να πλησιάζουμε διόλου τις προθέσεις του ποιητή.

Επομένως, δεδομένου πως οι τέχνες και τα γράμματα έχουν καθαρά υποκειμενική αξία και εκτιμούνται μετά θάνατον του ποιητή και κατόπιν εορτής, αρνούμαι κατηγορηματικά να ξανά χασομερήσω στα μουσεία για το δήθεν του πράγματος και το θεαθήναι, ενώ υπογραμμίζω πως από τώρα και στο εξής, στις διακοπές μου, θα κυνηγώ ανερυθρίαστα ξέκωλα-τουρίστριες!

When You Wish Upon a Star...

Η Ντίσνευλαντ ήταν παιδικό απωθημένο. Μεγαλωμένος με τον Γκούφυ και τον Ντόναλντ (τον Μίκυ τον μισούσα γιατί πάντα κέρδιζε), πέταγα τη σκούφια μου εξαπανέκαθεν, προκειμένου να βρεθώ έστω μια φορά στο μαγευτικό πάρκο. Ο παππούς μου ο Νίκος, που ήταν πλούσιος, μού έταζε συχνά πως θα με πάει κάποτε, αλλά τελικά πρόλαβε να πάει μόνος του και μάλιστα, ανεπιστρεπτί.

Η Ντίσνευλαντ για μένα δεν υπήρχε! Ήταν ψηλά στα σύννεφα χτισμένη, εξ’ ου και η ανάγκη αεροπλάνου για να την επισκεφτείς. Μεγαλώνοντας την επισκέφτηκα επιτέλους το 1995, το 1997 και φέτος. Για να είμαι ειλικρινής, φέτος ήλπιζα πως θα την αντιμετώπιζα καθαρά ως άλλη μια αμερικανική μηχανορραφία που καπιλεύεται τα παιδικά όνειρα και βγάζει δολλάρια. Δυστυχώς, η ατμόσφαιρα εκεί είναι πάντα τόσο γοητευτική που ξεχνιέσαι. Επίσης, ξεπετάγονται οι αναμνήσεις η μια μετά την άλλη και δεν σ’αφήνουν να ησυχάσεις. Όπως τα τζιτζίκια στις Πλάτρες που λέει και ο ποιητής! Χαχαχα.

Πέρασα καταπληκτικά! Και συνειδητοποίησα πως άδικα αισθανόμουν ενοχές πρόσφατα που σ’αυτή την ηλικία εξακολουθώ να γουστάρω τέτοιου είδους εξορμήσεις. (Χάρη, εσύ φταίεις!) Αν δεν ανοίξει εκεί η ψυχή σου, δεν ξέρω πού θα ανοίξει...

Το μόνο πρόβλημα ήταν πως είχε παντού μωρά και μου έκαναν το κεφάλι καζάνι και τα νεύρα χορδές. Όταν μια μέρα θα γίνω πλούσιος και θα αγοράσω τη Ντίσνευλαντ θα τους απαγορευθεί η είσοδος. Και στους γέρους επίσης, που κινούνται με ταχύτητα σαλιγκαριού και μου σπάνε τα νεύρα. Κατά τα άλλα, στο πάρκο προστέθηκαν νέα παιχνίδια. Υπάρχει το τρένο του Buzz Lightyear (από το Toy Story) στην Discovery Land, το οποίο είναι αρκετά ευχάριστο, καθώς και ένα ανανεωμένο Space Mountain με καινούρια διαδρομή, η οποία εξακολουθεί να σου προκαλεί στομαχικές διαταραχές.

Να σημειωθεί πως τώρα υπάρχει ένα νέο πάρκο προσαρμοσμένο στην παλιά Ντίσνευλαντ. Tα Disney Studios που άνοιξαν πέρσι ή πρόπερσι νομίζω. Δεν έχουν εξελιχθεί ακόμη σε πλήρες πάρκο, αλλά εκεί μπορείς να απολαύσεις (;) ένα roller coaster εμπνευσμένο από το ‘Finding Nemo,’ στο οποίο το βαγόνι σου στροβυλίζεται μέσα σε μια ρουφήχτρα του digital ωκεανού και βλέπεις τον Χριστό φαντάρο (ή μάλλον...ναύτη)!

Επίσης, στο ίδιο πάρκο μπορείς να δεις πως γυρίζονται οι Χολλυγουντιανές ταινίες, πως σχεδιάζονται τα καρτούν και να ανέβεις σε ακόμη ένα roller coaster σχεδιασμένο βάσει των μελωδιών από τραγούδια των Aerosmith. Δεν προλάβαμε να τα δούμε όλα αυτά καθώς μια μέρα είχαμε στη διάθεση μας, αλλά υπάρχει πάντα η επόμενη φορά ;) Βιντεάκι φυσικά και πάλι στη διάθεση σας...

Λα Φχανς

Το Παρίσι, mon amour, δεν είναι για μια φορά. Είναι για δυο, είναι για τρεις, για χίλιες δεκατρείς. Ειδικά όταν μπορείς να το επισκέπτεσαι με πτήση μιας ώρας και με μόνο 90 λίρες εισιτήριο, δεν το σκέφτεσαι δεύτερη φορά.

Ήταν η Τρίτη φορά που ανέπνευσα παριζιάνικο αέρα. Ήταν η πρώτη ξένη πόλη που επισκέφτηκα στα 15 μου και αποτελούσε πρότυπο. Σήμερα, αισθάνομαι ότι η Βαρκελώνη και η Λισσαβόνα είναι περισσότερο στα μέτρα μου, αλλά όσο να’ ναι, άμα κατεβαίνεις τα Ηλύσια Πεδία με το πάσο σου, νιώθεις βασιλιάς!

Το Παρίσι επιβάλλει και υποβάλλει class. Σού επιβεβαιώνει σε κάθε γωνιά του πως βρίσκεσαι σε σημαντική πόλη, πως δεν είναι τυχαία ο νούμερο ένα τουριστικός προορισμός παγκοσμίως αυτή τη στιγμή. Ζωή να έχει το Παρίσι, και θα τα ξαναπούμε, εν καιρώ...Σε δέκα χρόνια πάλι!

Όλα τα λεφτά μωρό μου:

1) Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο από τη Champs Elysees. Ένα καφέ να πιεις εκεί και να ρεμβάζεις από τη μια την Αψίδα του Θριάμβου και από την άλλη τα καταστήματα και τον κόσμο να περνά, σκέφτεσαι πως αν ήρθε η ώρα να πεθάνεις, θα πας χορτάτος. Επίσης, ο πύργος του Άϊφελ, παρόλο που για μένα είναι ένα μάτσο παλιοσίδερα, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις το δέος που σου προκαλεί θαυμάζοντας τον είτε από το Τροκαντερό, είτε από κοντά. Μέχρι το δεύτερο όροφο ανέβηκα....έκλασα μέντες!

2) Η Ντίσνευλαντ – κλασσική αξία. Αναλυτικά στο αυριανό post και με αποκλειστικό βίντεο που θα σπάσει όλα τα προηγούμενα ρεκόρ τηλεθέασης.

Πάρτε τα όλα κάφτε τα:

1) Το Moulin Rouge: Ναι, ακόμη κλαίμε τα ευρώπουλα μας. Είπαμε να δούμε και εμείς ένα καμπαρέ να αισθανθούμε την αίγλη του Παρισιού, και είδαμε ένα show variete-βαριέται, το οποίο παρέπεμπε σε εκπομπή του ΡΙΚ1 ανήμερα της πρωτοχρονιάς. Τα σκηνικά-χορευτικά-κοστούμια ήταν τόσο ξεπερασμένα που νόμιζες πως ανά πάσα στιγμή θα ξεπρόβαλλε η Ζωή Λάσκαρη με τον Βουτσά, και η Μάρθα Καραγιάννη με τον Στηβ Ντούζο να χορέψουν το «Μένουμε πάντα παιδιά.» Ένα αίσχος! Επίσης, οι χορεύτριες, γυμνασμένες ούσες, δεν είχαν βυζί ούτε για δείγμα, παρόλο που οι ρόγες τους ήταν καστανές και τσιτωμένες, όπως δηλαδή προβλέπεται!

2) Οι ουρές! Οι μισές διακοπές μας πέρασαν με εμάς στημένους σε κάποια ουρά περιμένοντας την εξυπηρέτηση. Εντάξει, Αύγουστο μήνα πήγαμε, τι περιμέναμε; Αλλά υπάρχει κι’ όριο!

Τέλος, έχω να δηλώσω πως παρόλο που το 90% των Γαλλίδων συμφοιτητριών μου ήταν ‘Μογκόλες,’ εν τούτοις, είδαμε ωραία και φινετσάτα κομμάτια στο μετρό και στα πεζοδρόμια, τα οποία έβγαλαν τη χώρα ασπροπρόσωπη. Να σημειωθεί επίσης, πως η πόλη είναι γεμάτη μαύρους και μαύρες. No wonder ο φίλτατος Σαρκοζί θέλει να σφύξει τα ζωνάρια με τους μετανάστες. Δεν έμεινε Γάλλος ούτε για δείγμα! Φά’τους Νικολάκη!

Au revoir people! Μπόνους: Το βίντεο κλιπ των διακοπών μας...κάντε κλικ!

Give Me A Break...

Φεύγω, το κάνω για το καλό μας, φεύγω, το κάνω και για τους δυο μας!

Και τα μπλογκ έχουν ψυχή αγαπητό φαν κλαμπ. Θα πάρω τη Μαρία και θα πεταχτούμε μέχρι πιο κάτω διά ολίγων ημερών ανάπαυση. Θα επιστρέψω δριμύτερος σύντομα με πολλά βίντεο-κλιπς, φωτογραφίες και αναφορές από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη που θα βρεθεί στο διάβα μας.

Στο μεταξύ, εσείς να είστε φρόνιμοι, να ακούτε τη γιαγιά που θα σας προσέχει όσο θα λείπουμε και όχι να έχετε όλη νύχτα το air condition ανοιχτό γιατί βλάφτει!

Ορίστε και ένα παιχνίδι να ‘ποσκολιέστε’ όσο θα λείπω. Πάρτε τη μοίρα μου στα χέρια σας (δικαιούστε δυο επιλογές ο καθένας!):

Opinion Polls & Market Research

Και αφού με ξεκάνατε, ακούστε όσο θα λείπω, και τον απόλυτο ύμνο των καλοκαιρινών διακοπών όπως μόνο η Άννα και ο Νίκος ξέρουν να τον τραγουδούν! Το μπλογκ πάει επιτέλους διακοπές!



ταπ του ρου ταπ-ταπ, τουρου-ρου ου ου...

Τόσα Καλοκαίρια (συνέχεια)

(...Συνέχεια από το προηγούμενο)

Number 3: “Πρωταράς 1997 με συμμαθητές και φίλους”

Το boyband δεν είχε καν σχηματιστεί. Είχε μόλις γνωριστεί. Μια παρέα εφτά αγοριών και τεσσάρων κοριτσιών που ελάχιστα κοινά είχαν μεταξύ τους, μαζεύτηκαν στο εξοχικό μου για τις σχεδόν πρώτες ανεξάρτητες διακοπές της ζωής μας χωρίς γονείς. Ειδύλλια, ίντριγκες και πάθη, χωρισμοί, αλλαξοκωλιές, καυγάδες και άπλετο αλκοόλ στιγμάτισαν ένα πενταήμερο τίγκα στην ανατροπή, το οποίο θα ζήλευε ακόμη και ο Φώσκολος. Απ’ αυτές τις διακοπές ο καθένας θυμάται ότι του συμφέρει και ευλογώ τα γένεια μου που κατέγραψα τα πάντα και πέρασαν στην αιωνιότητα. Μια μέρα θα γίνουν η απόλυτη teen movie!

Number 2: «Πάρος, Πα-Πάρος 2002»

Το boyband σε πλήρη απαρτία βγήκε για αρπαχτές στις Κυκλάδες. Οι διακοπές αυτές ήταν σημαδιακές και έγιναν σημείο αναφοράς. Θεωρώ πως εκείνο το καλοκαίρι πιάσαμε το απόλυτο peak μας όσον αφορά τις ατάκες που ξεστομήσαμε, τα σενάρια που βγάλαμε και τις γυναικοπαρέες που γνωρίσαμε. Ήταν όλα με το μέρος μας. Ακόμη και τα clubs στα οποία βγαίναμε (Πήρε φωτιά ο ‘Νόστος’), έπαιζαν ακριβώς αυτά που ήθελα να ακούσω. Τι να πω, δεν έχω λόγια.

Ο Αντρέας ήταν σε απόλυτη νιρβάνα και έδινε καθημερινό ρεσιτάλ, ενώ η Ταμάρα (Η Ουκρανή καθαρίστρια που μας τα έπρηζε), προάχθη εις επίπεδον καλτ προσωπικότητας. Κατά τα άλλα, τα γνωστά: Ποτά και χορός στην Πούντα, ύπνος στις αιώρες, τυρόπιτες και γάλα από τον ‘φούρνο που μυρίζει ωραία,’ αχχχ μαλάκες, πότε θα ξαναπάμε διακοπές όλοι μαζί;!

Number 1, the only treasure I’ll ever have: «Milano baby!»

Δεν θα πω πολλά, γιατί θα χάσει την αξία του, αλλά εκεί που πλήρωνα τις αμαρτίες μου στο Rimini της Ιταλίας (Ρίμουνι θα έπρεπε να λέγεται), βρέθηκα ξαφνικά με δυο βυζιά στο στόμα και δεν ήξερα που παν’ τα τέσσερα! Υπάρχει Θεός, αλλά μια στο εκατομμύριο εμφανίζεται!

Λοιπόν, μόλις έγραψα αυτό το κείμενο (μαζί με το προηγούμενο) και ξαναζωντάνεψα τα τελευταία 10 χρόνια μπροστά μου, έχω ψιλό-μελαγχολήσει και θέλω να κάνω μια επίσημη δήλωση! Αγαπητό μου boyband! Είστε πολύ μαλάκες όλοι που αφήσατε τους εαυτούς σας να μεγαλώσουν και να μιζεριάσουν. Του χρόνου δεν μου γλιτώνετε, θα πάμε European tour και εν ανάγκη θα σας απειλήσω ότι θα βγάλω τα άπλυτα μας στη φόρα προκειμένου να συμμορφωθείτε (και έχουμε πολλά!).

Είμαι ευγνώμων για ό,τι ζήσαμε, αλλά θέλω κι’ άλλο! Δεν το ζητάω, το απαιτώ!

Τόσα Καλοκαίρια...

Τα καλοκαίρια που καθόμασταν και τον παίζαμε επί τριμήνου περάσανε ανεπιστρεπτί! Δεν το δέχομαι! Με ποιό δικαίωμα μου συμπιέζετε τις διακοπές μου μέσα σε 15 μέρες το χρόνο; Κεραυνός να πέσει και να κάψει τους εργοδότες όλου του κόσμου! Οι εποχές που το καλοκαίρι φάνταζε αιώνας και νόμιζες πως μέχρι το Σεπτέμβριο μεσολαβούν δυο αιώνες δεν θα ξαναγυρίσουν. Είμαι κακομαθημένος και το χαίρομαι, τι θέλετε;! Περασμένα μεγαλεία θα θυμηθώ και διηγώντας τα, σε σας θα κλαφτώ!

Σε λίγες μέρες φεύγω για μίνι break και επί τη ευκαιρία σας παραθέτω το Τοπ5 των καλύτερων μου στιγμών από καλοκαιρινές διακοπές της ζωής μου. Όταν και αν επιστρέψω με το καλό, θα ξεθάψω και το Τοπ5 των ματιασμένων διακοπών (να’ταν κι’ άλλες!). Ιδού λοιπόν:

Number 5: “Εκείνες κι’εγώ” – Βαρκελώνη 2004

Είχα πάει ένα μήνα διακοπές στη Βαρκελώνη για να μάθω Ισπανικά. Τα βράδια κυλούσαν συνήθως με διαφορετική παρέα μιας και το course ήταν έτσι δομημένο που δεν σου επέτρεπε να κάνεις σταθερές παρέες. Ένα από τα τελευταία βράδια μου εκεί, μια παρέα με κάλεσε να πάω μαζί τους στο Buddha bar. «Σιγά μην μας βάλουν στο Buddha bar!» σκέφτηκα. Ντύθηκα, στολίστηκα γαμπρός και βγήκα. Η παρέα ήταν μούννα εξ’ ουρανού! Οκτώ γκομενάρες από Ουγγαρία, Γαλλία, Ιταλία και Νορβηγία, ένας Ιταλός καζανόβας και η αυτού μεγαλειότις, εγώ.

Φτάνουμε στο μπάρ και κόβω κόσμο με το μάτι. Μοντέλα, γκόμενοι, γκόμενες, ντυμένοι λες και βγήκαν από σελίδες περιοδικού μόδας, με μπλουζάκια που τόνιζαν τα μυώδη κορμιά τους, με κουστούμια, χλιδή και πολυτέλεια! Και που μας επέτρεψαν να στηθούμε στην ουρά πολύ μας πέφτει, σκέφτηκα. Τέλος πάντων, με το που φτάνουμε στην είσοδο, ο πορτιέρης μας εξηγεί πως ο Ιταλός δεν μπορούσε να μπει, διότι φορούσε αθλητικά παπούτσια. Οι κακούργες δεν έδειξαν οίκτο. Του είπαν «καταλαβαίνεις, ότι δεν θα χάσουν το βράδυ τους 8 άτομα επειδή εσύ δεν φόρεσες δυο Prada της προκοπής.»

Ένιωσα Θεός! Εγώ και το χαρέμι μου! Πήραμε τραπέζι, ανοίξαμε και δυο μπουκάλια κρασί (2 μέρες νηστικός έμεινα για να μου φτάσουν τα λεφτά μετά από αυτό), και δεν ήξερα που να πρωτοβγάλω τα μάτια μου. Όλα αυτά, σε συνάρτηση με το περιβάλλον από το οποίο έλειπε μόνο η Χάλι Μπέρι και ο Πιρς Μπρόσναν, συν τα μπούτια της Ουγγαρέζας που ήταν ίσα με το ύψος μου, με έκαναν να περάσω ένα από τα πιο Sex&theCity βράδια της ζωής μου.

Number 4: “Disneyland 1997 – Παιδικό πάρτυ”

Αυτό το περιστατικό δεν ακούγεται τόσο σπουδαίο, παρά μόνο αν το ζήσεις. Να δείξετε επιείκεια. Είχαμε πάει που λέτε, οικογενειακώς στο Παρίσι και κατόπιν εντολής μου, ήρθε μαζί μας και ο φίλος μου ο Άρης για να μην τις κόψω κανονικά, με τους γονείς μου μες τα πόδια μου. Στα 17, δεν ήμασταν απόλυτα ανεξάρτητοι, πόσω μάλλον σε μια ξένη χώρα. Ακόμη και το να ξεγλιστρήσουμε από την επίβλεψη των γονιών μου για μια ώρα ήταν κάποιο είδος επανάστασης.

Όπως θα καταλάβατε, το «πάμε να πιούμε νερό πέντε λεπτά και ερχόμαστε» κατέληξε σε μια εκτός προηγουμένου εξερεύνηση της Ντίσνευλαντ. Σε μια φάση, μπήκαμε στην άιθουσα ενός ξενοδοχείου, δεν θυμάμαι ακριβώς το λόγο και διακόψαμε ένα παιδικό πάρτυ. Ήταν μαζεμένα πιτσιρίκια 5-6 ετών, ο Μίκυ, η Μίνυ, ο Πλούτο, ο Γκούφυ και ο Ρότζερ Ράμπιτ. Με το που μας είδαν οι χαρακτήρες ήρθαν πάνω μας, και μας έκαναν πλάκα. Με το ζόρι μας τράβαγαν να χορέψουμε μαζί τους, μας έσφιγγαν στην αγκαλιά τους, μας τραβούσαν τα μαλλιά, δεν μας άφηναν να φύγουμε. Ήταν σαν μας έλεγαν «μας διακόψατε μαλάκες, θα δείτε τι θα πάθετε!»
Το γέλιο που κάναμε δεν περιγράφεται! Ακούγεται μαλακία, το ξέρω, αλλά όπως είπα, αν δεν το ζήσεις, δεν το αισθάνεσαι...

Εις αύριον το ΤΟΠ3 ! Να’ χετε να αγωνιάτε! Χα!