Μουσική ΙΙΙ - Eurovision

Λοιπόν, πρώτα να δείτε το βίντεο και ύστερα να διαβάσετε το κείμενο! Φτάσαμε αισίως στην πιο σοβαρή εβδομάδα της χρονιάς! Χαχαχα! Γιουροβιζιονική εβδομάς λοιπόν, που θα κλείσει αισίως την τριλογία περί μουσικής. Δεν θέλω ειρωνίες διότι το 77% τηλεθέαση που κάνει ο διαγωνισμός τόσο σε Ελλάδα όσο και σε Κύπρο δηλώνει πολλά! Είτε τον βλέπεις για να τον χλευάσεις, είτε γιατί απλώς σου αρέσει, τον βλέπεις!

Ας κάνουμε μια αναδρομή σε αυτά που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε!

1981- Μόνικα ! Ποιά Μόνικα; Ουδέποτε μάθαμε. Το βιντεάκι στο περιθώριο μιλάει από μόνο του. Ο Δώρος Γεωργιάδης στο πιάνο, μοιάζει με την Φρόυλαϊν Μαρία στη ‘Μελωδία της Ευτυχίας’. Η Αλέξια, ο Μοσχοβάκης και οι υπόλοιποι άγνωστοι σε με τραγουδιστές, ντύθηκαν με ρούχα που έφτιαξαν από τις κουρτίνες του σαλονιού. Συγκινητικό τραγούδι, μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, 6η θέση και καλτ!

1982 – Άννα Βίσση, «Μόνο η αγάπη», τα λόγια είναι περιττά! 5η Θέση, η καλύτερη μας μέχρι σήμερα. Η Άννα φρέσκια, μπουμπούκι, έδωσε ρεσιτάλ!

1983 – Ο Σιδεράς και η Κωνσταντίνα αντιγράφουν την νικήτρια της περασμένης χρονιάς Νικόλ, που τραγούδησε το καρά-ενοχλητικό “en bischen frieden” (προεδρίνα μου, τσέκαρε την ορθογραφία). Στην κυπριακή εκδοχή δυστυχώς, το αποτέλεσμα έμοιαζε μάλλον προσφυγικό και μπανάλ, εξ ου και ο καταποντισμός στη βαθμολογία.

1984 – Άννα-Μαρία-Λένα και ο Άντυ Πωλ! Τέλος πάντων! Ένας Charlieς με τρεις ‘μοντέλες’ επί σκηνής. Τα πιο γελοία φωνητικά που είδα ποτέ μου, και με στολές star wars! Κιτς τραγούδι κατά τα άλλα, που στο βίντεο κλιπ έδειχνε τουρίστριες να ποδηλατούν στις Φοινικούδες της Λάρνακας με μαγιο και να τρώνε παγωτό. Μάνα μου!

1985 – Λία Βίσση. «Μεν κλαίεις μάνα μου, και άμα μεγαλώσεις θα πας κι’ εσύ στη Γιουροβίζιον» Αυτά εικάζω πως δήλωσε η μαμά Βίσση στην μικρή Λία, όταν είδαν την Άννα το 1982 να θριαμβεύει. Την έστειλαν το ’85 να της φύγει ο καημός, αλλά μας βρήκε εμάς! «Αυτά τα 3 λεπτά επί σκηνής, εγώ δεν τα θυμάμαι, είναι σα να μην τα έχω ζήσει!» δήλωσε πριν λίγα χρόνια στο ΡΙΚ1 η κυρία Λία. Φυσικά! Τις τραυματικές εμπειρίες πάντοτε τις αποβάλλει ο οργανισμός μας. Αλλά μένουν οι κασέττες, μένουν οι κασέττες!

Προσπερνάω το 1986 γιατί ήταν αδιάφορο. Το 1987 με την Αλέξια και το ΄Άσπρο-Μαύρο’ ήταν θρυλικό, δεν χωρεί αμφιβολίας ή σχολιασμού. Το 1988 δεν συμμετείχαμε γιατί σκατώσαμε τους κανονισμούς, ενώ το 1989 στείλαμε τον Σαββιδάκη και την Φανή Πολυμέρη. Η τελευταία δεν ξαναείδε σουξέ έκτοτε. Το ‘Απόψε ας βρεθούμε’ είχε συμπαθητική μελωδία αλλά, πέρασε και δεν ακούμπησε.

Το 1990 είναι για να φύρνεσαι ! Στείλαμε τον ‘Αναστάζιο’ ο οποίος τραγούδησε το «Μιλάς πολύ», σύνθεση του Τζον Βίκερς, και το οποίο είναι φτυστό με τους παλαί-ποτέ τίτλους ειδήσεων του ΡΙΚ, στο πιο ντίσκο. Το ‘μιλάς πολύ’ είχε χάζι, διότι τότε ήμουν 10 χρονών και στο δημοτικό σπάγαμε πλάκα με τον στίχο του. Το δε βίντεο ήταν ένας ύμνος στην τουριστική Κύπρο, απορώ γιατί δεν το παίζουν οι κυπριακές αερογραμμές όταν προσγειωνόμαστε στη νήσο (εδώ που τα λέμε, ας μην τους δίνω ιδέες!) Την βραδιά του διαγωνισμού, το γκρουπ εμφανίστηκε επί σκηνής με μπλου τζην και φανέλες σουβενίρ που έγραφαν πάνω «I love Cyprus.” Ο Κύριος μας ελέησε με την 14η θέση.

Το 1991, κατόπιν πολέμου στον Περσικό Κόλπο, στείλαμε τραγούδι με οικολογικές ανησυχίες. ‘S.O.S’ με την Έλενα Πατρόκλου η οποία μας χάρισε την 9η θέση. Έκτοτε είδε την καριέρα της να εκτοξεύεται ως μέλος του συγκροτήματος ‘Ζιγκ-Ζαγκ.’

Την δεκαετία του 1990 οι συμμετοχές μας ήταν αξιοπρεπείς. Με δυσκολία βρίσκω κάποιο τραγούδι που να με χάλασε υπερβολικά. Το 1997 στείλαμε τραγούδι της Κωνσταντίνας, προκειμένου να δώσουμε μια ευκαιρία στα αδέλφια της να κάνουν καριέρα στην Αθήνα. Παρόλο που το ‘Μάνα μου’ ήρθε 5ο, εν τούτοις η τελευταία φορά που άκουσα νέα του Άντρου Κωνσταντίνου, ήταν στο trash show του Mad.TV που προφανώς του κάναν πλάκα. Να σημειώσω πάντως, ότι ακόμη και το ‘Μάνα μου’ εμένα μου άρεσε, διότι είχε κάτι γύφτικο-μεντιτερρανέ που έλειπε από τις μέχρι τότε συμμετοχές.

Επίσης, δεν μπορώ να μην σχολιάσω το ‘Στη Φωτιά’ που είναι από τις αγαπημένες μου συμμετοχές. Ένα δυναμικό εμβατήριο με ωραίο στίχο, του Άλεξ Παναγή. Η σκηνοθεσία επί σκηνής ήταν επίσης άψογη. Ακόμη και σήμερα όταν το βλέπω καμιά φορά, καθηλώνομαι.

Από το 2000 και έπειτα ο διαγωνισμός έγινε πιο επαγγελματικός και τις εκπροσωπήσεις μας ανέλαβαν οι δισκογραφικές σε συνεννόηση με το ΡΙΚ. Ο διαγωνισμός δεν είναι πια μια ευκαιρία για τον άγνωστο Κύπριο μουσικό που το πολύ-πολύ να κατάφερνε να γίνει γνωστός στην Αθήνα, όπως συνέβαινε παλιότερα. Τώρα παίζουμε με ονόματα άλφα κατηγορίας, εξαιρουμένων κάποιων μικρών παρασπονδιών. Όνομα και μη χωριό.

Φέτος δεν ξέρω τι θα καταφέρει η Κύπρος. Πάντως το comme ci comme ca, έπρεπε να το ακούσω δεκάδες φορές για να το συμπαθήσω. Θεωρώ πως ο Σαρμπέλ θα πάει συμπαθητικά με το γνωστό χαχα-χουχα χορευτικό το οποίο ο Ευαγγελινός επαναλαμβάνει σε κάθε του χορογραφία σε σημείο που το μάθαμε απ’ έξω.

Λοιπόν. Στα βίντεος που εναλλάσσονται στο side bar, θα βρείτε όλες τις κυπριακές συμμετοχές μιξαρισμένες από την αφεντιά μου και την 'Μόνικα' που ΠΡΕΠΕΙ να την δείτε (respect στον μουστακαλλή σουβλιτζή που παίζει το σαξόφωνο). Τώρα αφήστε με ήσυχο, έχω 2 άρθρα να γράψω πριν την Τετάρτη, οπότε και αφικνούμαι στα πάτρια εδάφη προκειμένου να επιβάλω την τάξη. Ήδη άρχισα να νευριάζω, γι’ αυτό, ό,τι έχετε να μου ανακοινώσετε, με το μαλακό!