Αποφοίτηση του Αγ. Πνεύματος

Πριν εννέα χρόνια και μια μέρα, στις 25 Μαΐου το 1998 αποφοίτησα από το λύκειο Κύκκου Α. Ο χορός αποφοίτησης έγινε στο Intercontinental και όλη η χά(λ)ι society του Κύκκου έζησε μια νύχτα που είχε φυσικά πολλά να ζηλέψει από τα Beverly Hills και τα Glam revival events που βλέπαμε ως έφηβοι στην τηλεόραση. Όμως, έχουμε όλοι δικαίωμα στο όνειρο.

Θυμάμαι ότι από τον Απρίλη κιόλας άρχιζαν τα πρώτα κουτσομπολιά για το ποιάν θα συνοδέψεις στον χορό. Οι άντρες είχαμε αυτό το πρόβλημα, οι γκόμενες αγχώνονταν για το αν το άσπρο φόρεμα που φορούσαν θυμίζει νυφικό ή αν το ντεκολτέ τονίζει επαρκώς τα ανύπαρκτα μέχρι και τότε βυζιά τους. Κάποιοι άλλοι πιο κουλτουριάρηδες σνόμπαραν φανατικά τον χορό και θεωρούσαν πως οι εισαγωγικές εξετάσεις που πλησίαζαν ήταν πιο σημαντικές από αυτό το ‘πανηγυράκι’ που μας αποσπά από το διάβασμα. Κάτι αντίστοιχες δηλώσεις δηλαδή, που ακούς σήμερα από τους δήθεν εντέχνους για την Γιουροβίζιον και για τα βραβεία Αρίων.

Λίστα με γεγονότα που με στιγμάτισαν εκείνο το βράδι:

1) Οι φήμες που ήθελαν τους cool του σχολείου να εμφανίζονται στο χορό με δίμετρες καλλονές νοικιασμένες από τον Καμμούγιαρο, δεν επιβεβαιώθηκαν. Προφανώς ήταν διαφημιστικό κόλπο, σαν αυτά που μηχανεύεται ο Ψιννάκης όποτε δεν πάνε καλά οι εκπομπές στις οποίες συμμετέχει.

2) Οι συμμαθήτριες μου είχαν επιτέλους λόγο να πάνε κομμωτήριο. Εμφανίστηκαν με κάτι ‘πρωτοποριακές’ κομμώσεις σαν ‘καρπούζι-πεπόνι στο κεφάλι,’ όπως θα έλεγε και ο Παπαγιαννόπουλος. Οι εν λόγω ‘συνθέσεις’ παρέμειναν άθικτες για τουλάχιστον μια εβδομάδα πράγμα που φανέρωσε και την συχνότητα με την οποία κάποιες έπλεναν το κεφάλι τους. Κατά τα άλλα, η έλλειψη του μέτρου ήταν διάχυτη σε όλα τα γυναικεία κεφάλια και φουστάνια.

3) Δεν ξεχνώ – και αγωνίζομαι – για το ‘Τραύμα.’ Μπορεί να το παίζαμε Χόλλυγουντ, αλλά όταν παιάνισε το ‘τραύμα’ στην αίθουσα ποιός είδε τον Κύριο (δηλ. Εμένα) και δεν τον φοβήθηκε. Επίσης, δεν ξεχνώ τους «Ψίθυρους καρδιάς» που ήταν επίσης της μόδας τότε και που έδωσαν τα σκήπτρα σε αγαπημένη συμμαθήτρια ώστε να επιδείξει τις χορευτικές της ικανότητες επί τραπεζίου. Θυμάμαι επίσης τα γκαρσόνια, που εις μάτην μας παρακαλούσαν να κάτσουμε στις θέσεις μας για να διασώσουμε τη σωματική μας ακεραιότητα.

4) Δεν θα ξεχάσω τις κακομοίρες που ντύθηκαν για τον χορό από δυο μέρες πριν. Μη σας πω ότι κοιμήθηκαν και με τα ρούχα. Έφτασαν στην αίθουσα πριν τις καθαρίστριες, δεν τις πρόσεξε κανείς, και αποχώρησαν πρώτες. Μάνα μου! Συμβαίνει και στα καλύτερα σχολεία.

Η πλάκα είναι πως έγιναν όλα αυτά με την απαραίτητη αίγλη (ασχέτως αν όλοι οι celebrities κατέφθασαν στο ξενοδοχείο με ταξί Finlandia και με οδηγό τίγκα στην χρυσή αλυσίδα), αλλά στα reunion που ακολούθησαν ουδείς τα νοστάλγησε ή τα αναπόλησε. Για να δείτε δηλαδή την χρησιμότητα μερικών εκδηλώσεων. Άλλωστε, στη Λευκωσία που όλοι ένα... 'reunion' είμαστε δεν προλαβαίνουμε καν να πεθυμηστούμε. Οπότε...

Φυσικά, τα σέβη μου στην συνοδό μου, που προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς, και φυσικά, ήταν η καλύτερη και η ομορφότερη :)