Όταν οι ρόγες χορεύουν

Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από μια ωραία, καστανή, πεταχτή ρόγα !

Να την βλέπεις, ρε παιδί μου, και να ξέρεις πως πάνω της μπορείς να κρεμάσεις σακάκι! Πως αν την στρίψεις θα πιάσεις ραδιοσταθμό στα Fm! Να μην είναι τεράστια, σαν αυγό μελάτο που σιγοψήνεται στο μάτι, αλλά ούτε και μυτερή σαν πυραμίδα. Βασικά, να έχει καλές αναλογίες ! Και καλό χαρακτηρα. Αν γίνεται. Διότι τις σήμερον, που να βρεις ρόγα από σπίτι. Πήρανε τα μυαλά τους αέρα, πάνε και αυτές στον γιατρό, περνάνε πάνω τους ένα κρίκο, ένα σκουλαρίκι, κι' όποιον πάρει ο χάρος ! Τι ωραία αν είχα εδώ τώρα μια τέτοια ρόγα να την δάγκωνα...

Πήγα γυμναστήριο σήμερα. Είχε μια γκόμενα που ανέβαινε σκάλες, τούρλα ο κώλος, αντένες οι ρόγες ! Ήθελα να' ξερα τι σκεφτόταν. Διότι να έβλεπε telemarketing από την οθόνη μπροστά της, αποκλείεται ! Παρένθεση: Τσαντίζομαι διότι οι Κυπραίοι ακόμη και στο γυμναστήριο δείχνουν τον νου τους. Στην Αγγλία τόσα χρόνια, ξεμεροβραδιαζόμουν πάνω στα όργανα, μόνο πασιέντζες δεν έριχνα, και ο Άγγλος στεκόταν εκεί σούζα, μούγκα, κύριος! Περίμενε υπομονετικά την σειρά του. Ο Κυπραίος έμαθε το 'superset' και πριν προλάβεις να απλώσεις την πετσέτα σού ρίχνει ένα: "Ρε φίλε, να κάνουμε μαζί;" και δεν ξέρεις τι να του πρωτό-σούρεις. Χέσε μας γιε μου ! Τωρά έκατσα ! Να περιμένεις ! Σιγά μην του πω έτσι βέβαια...Χάσκω, βουλώνω κι' εγώ και κάνουμε εναλλάξ. Και σιχαίνομαι και τους ιδρώτες του...

Τι ωραία να είχα μια ρόγα εδώ τώρα να έπαιζα...!

Σήμερα έμαθα πως πέρασα με 'Α' τις εξετάσεις των Ισπανικών μου. Λαμπρά! Δεν βρέθηκε μισό πλάσμα να ενθουσιαστεί με το κατόρθωμα μου μέσα σ' αυτό το σπίτι. Και προσωπικά, μετά από τόσα ανεπιθύμητα πτυχία, για μένα το δίπλωμα ισπανικών είναι το πιο σπουδαίο. Το μοναδικό που στόχευσα μόνος μου, το μοναδικό που απέκτησα μόνος μου και το ευχαριστήθηκα με παιδική χαρά ! Με λαχτάρα. Αχ και να είχα τώρα δυο βυζιά να εξασκήσω την ισπανική. Και ας είχαν ρόγες-πιρόγες...

Θυμάμαι μια φορά που πήγαμε θάλασσα το 2000, και εκεί που χαζολογούσαμε με τον Άρη, τη Λυδία και μια άλλη φίλη μου, ήρθε ένα κύμα - ο Ποσειδώνας το έστειλε - και τσουπ ! Της έβγαλε το ένα βυζί έξω απ' το μπικίνι της. Το είδα. Χάρηκα πολύ βέβαια! Πότε θα το ξαναβλέπαμε άλλωστε; Καστανή, πεταχτή ρόγα, αλλά όχι σε ωραίο μέγεθος. Αμελητέα ποσότις. Τέλος πάντων, το θέμα είναι, πως αντιδράς εκείνη τη στιγμή;

α) Να το υποδείξεις στην φίλη σου, διότι πάνω απ' όλα είσαι σωστός φίλος και δεν είναι σωστό να βλέπει όλο το sunrise το βυζί της.
β) Σιωπάς και συνδυάζεις το τερπνόν μετά του ωφελίμου, ώσπου να το πάρει η ίδια χαμπάρι και να σε πει μαλάκα που δεν της το υπέδειξες τόση ώρα.
γ) Δεν κοιτάς. (Καλά, καλυτερα να φας χαστούκι και βρισίδι !)

Εγώ βασικά έκανα το 'Δ'. "Όλα τα παραπάνω" μαζεμένα. Θεϊκή στιγμή! Με μάτια που κοίταζαν, αλλά ΔΕΝ κοίταζαν, με τον δείχτη του χεριού μου προς την αποκάλυψη και στόμα ανοιχτό σαν χάνος... Δεν θυμάμαι τι ακολούθησε. Πάντως, δεν την έγλειψα...

Καληνύχτα

Δέκα με τόνο

Μάνα μου τους φίλους μου ! (Φτου-ροχάλα, Μην τους βασκάνω).

Σήμερα πήγαμε θάλασσα με τον Άρη και πάνω στη συζήτηση συνειδητοποιήσαμε πως το θρυλικό boyband κλείνει όπου να'ναι 10 χρόνια μαζί! Από το 1997 κρατά η σκούφια μας. Όταν ο γράφων αποφάσισε να τους φιλοξενήσει όλους μαζί στο εξοχικό του, στον Πρωταρά. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα δέναμε τόσο πολύ. Διαφέρουμε πάρα πολύ σαν χαρακτήρες, ένας Θεός ξέρει πως ήρθε και έδεσε η μαγ(ε)ιά.

10 Χρόνια μαζί ! Επέτειος, κι' εγώ είμαι ο υπαίτιος ! Μην σας πω ότι θα έπρεπε να λάβει εθνικές διαστάσεις το γεγονός. Και αν δεν λάβει, θα του δώσω εγώ. Με μια φιέστα που θα διοργανώσω του χρόνου ανάλογη με τα προηγούμενα πανηγύρια που στήσαμε. Για να γιορτάσουμε τα επιτεύγματα μας... Τα βίντεος που γυρίσαμε, τις ιστορικές διακοπές που κάναμε. Από την Πάρο μέχρι την Νάξο και από την Ιταλία μέχρι την Κροατία που έρχεται, ή που τουλάχιστον θα έρθει.

Μια τούρτα με 10 κεράκια (μέσα από την οποία όλο και κάτι θα πεταχτεί να συντρομάξει τους καλεσμένους μας) για να γιορτάσουμε τις ατάκες μας, τα όσκαρς που ανταλλάζουμε σαν ψωννάρες, τα τραγούδια που γράψαμε και που θα γράψουμε, τους δέκα πιο αδύναμους κρίκους που αφήσαμε πίσω μας.

Δέκα κεράκια για τον Χάρη που τσαντίζεται όταν αποκαλώ με χαζά υποκοριστικά τις 'φίλες' μου και όταν πάω θάλασσα με 'ττόρο' Pocahontas. Δέκα κεράκια για το playstation του Ανδρέα, και δέκα κεράκια για τα 'δέκα λεπτά' που θέλει μέχρι να έρθει στον καφέ! Δέκα κεράκια για το κάθε αναπάντητο μήνυμα που στέλνουμε του Άρη, δέκα κεράκια για τον Μάριο που αφηνιάζει όταν με βλέπει να αγοράζω δέκα-δέκα τα cd's, είτε αυτά είναι της Άννας, είτε των Hi5. Δέκα κεράκια και για τις Hi5 ! Δέκα κεράκια για την 5 euro Anna, δέκα κεράκια για την Stacey, για τα beach parties μας,

δέκα, πάρτα να μην στα χρωστάω!
Και δεν τους χορταίνω.
ΥΓ: Να μην ξεχάσουμε να ευχαριστήσουμε όπως πάντα τις θαυμάστριες που μας κράτησαν στην κορυφή τόσα χρόνια ! Χωρίς εσάς τίποτα δεν θα ήταν εφικτό ! Ευχαριστούμε, και τα καλύτερα έρχονται...

It's been a long time since I had a student's life

Το Κάρντιφ μου έστειλε μαντάτο, για το που θα πιάσω φέτος πάτο !

Εξηγούμαι:

• Πανεπιστήμιο: Κάρντιφ - Ουαλλία
• Μάστερ: Διεθνής Δημοσιογραφία
• Διαμονή: Sengennydd Court, Flat 8, Room 3
• Διαμουνί: Τι' χες Χρίστο μου, τι' χα πάντα...

Τι φρικαλέο θα αντικρίσω και φέτος στας Βρεττανίας, ένας Θεός ξέρει, και αυτός ΑΝ το ξέρει. Ιντριγκάρομαι στην ιδέα πως θα ανοίξω την μυστηριώδη πόρτα 3 του φλατ 8 και δεν ξέρω τι θα φάω στη μάπα. Σαν τις κουρτίνες στο 'Μεγάλο Παζάρι'. Ελπίζω να αποφύγω το 'ζονγκ' που κερδίζω τόσα χρόνια. Μια κουζίνα, ένας βραστήρας θα ήταν ότι πρέπει πάντως, να γλιτώσουμε και τα έξοδα του Argos.

Flashback: Το 2001, την πόρτα την άνοιγε η άνοιξη αυτοπροσώπος. Την βλέπετε αριστερά στη φωτογραφία. Δεν άνοιγε ακριβώς πόρτα, την ψυχή μου άνοιγε. Για άνοιγμα των ποδιών της όμως, ούτε λόγος... Έπαιρνε την Σακίρα παραμάσχαλα και ερχόταν να με προσυλητίσει στην ευτυχία. Μισή επανάληψη εκείνου του επεισοδίου μπορώ να ζήσω, Θεέ μου; Και ας ξέρω το τέλος από τώρα...

Το 2002, 2003 την πόρτα την άνοιγε η Νικάρα μου με τα τελευταία νέα του διαδρόμου, της εστίας, της ελληνικής κοινότητας του πανεπιστημίου. Με ποιόν πηδήχτηκε η Ρωσσίδα, που κοιμάται τα βράδια ο Παναγιώτης, γιατί η Αγιάκο έχει τάσεις αυτοκτονίας...

Την πόρτα επίσης άνοιγε ο Γιάννης, ο Γιώργος με τον Δημήτρη για να μιλήσουμε για γκόμενες, για να αναλύσουμε τα δρώμενα του τελευταίου ελληνικού πάρτι, για να δούμε famestory εις βάρος του family law. Η πόρτα έκλεινε, κλείδωνε και κάναμε ησυχία μη πάρουν χαμπάρι οι υπόλοιποι πως θα φάμε τις σπανακόπιτες και τυρόπιτες της Κατερίνας. Δεν είναι και για χόρταση...


Στο μάστερ, την πόρτα άνοιγαν οι διπλανοί απαράδεκτοι. Η Ακριβούλα μου με το τσάι της ανά χείρας έτοιμη να εξιστορίσει τα κατορθώματα του Αλβανού της, η Magda μόνιμα μαστουρωμένη και μισό-μεθυσμένη και ο Χοσέ (I-miss-my-girlfriend, I-hate-this-country). Η πόρτα ενίοτε βρόνταγε, διότι η Μεξικάνα βρήκε και πάλι την κουζίνα σε άθλια κατάσταση, διότι η Νίνα απήυδησε που δεν έχουμε ζεστό νερό, επειδή ο Javid υποψιάζεται πως ο γκόμενος του βλέπει κι' άλλους.

Εύχομαι η φετινή πόρτα να είναι πύλη ακολασίας και οργίων. Και επιτέλους, έχουμε που έχουμε την πόρτα έτοιμη, να βάλουμε και κανένα γκολ ! Ευχηθείτε το κι' εσείς, διότι αλλιώς μαζί σας θα γκρινιάζω ολόχρονα, και όσοι έχετε εμπειρία γνωρίζετε το μέγεθος της καταστροφής που σας περιμένει !

Το φθινόπωρο...στον ΑΝΤ1 !

Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη...

Γι' αυτό λατρεύω την Βίσση και τον Θεό Καρβέλα αγαπητοί μου αναγνώστες. Διότι κατάφεραν να γίνουν το απόλυτο soundtrack της ζωής μου. Ότι κουτσό, στραβό και ανάποδο μου συμβεί το ταιριάζω με ένα από τα αντίστοιχα δικά τους τραγούδια και δένει το...βίσση-νο.

• Εχτές, μια μέρα σημαδιακή και πεθαμανατζίδικη, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του, και εκεί που λιαζόμουν στο nissi beach, πέσαμε πάνω στις μεγάλες δυνάμεις. Για την Αμερικάνα λέω. Ναι, γι' αυτήν που θα έφερνε το φως το αληθινόν και τελικά μας έφερε ροδοπέταλα επιταφίου. Μια τρύπα η Κύπρος... Μια βόλτα στην παραλία έκανα ο δόλιος και να σου μπροστά μου η ντάμα κούπα.

• Πάμε όλοι μαζί, και εσείς στα πίσω καθίσματα: "Η ατμόσφαιραααα ηλεκτρισμένη, λέξη από τα χείλη μας δεν βγαίνει, η σιωπή τα λέει απόψε όλα, τι να πεις και τι να πώ; Αμηχανία, αμηχανία, να μ'αγαπάααας, να σ'αγαπωωωωώ"

• Είναι απίστευτο τι μαλακίες κάθεσαι και λές σε τέτοια στιγμές αμηχανίας. Το έζησα και πιο πρόσφατα όταν συνάντησα την 'άλλη΄ ακατανόμαστη (Βλέπε post 2). Στιχομυθίες του κώλου:

-"Πώς σου φάνηκε η Κύπρος;"

-"Με την άσκηση όλα εντάξει;"

-"Πώς ήταν οι εξετάσεις σου;"

-"Χάλια η Λάρνακα, δεν μου άρεσε..."

• Ούτε ίχνος ουσίας. Τι να πoύμε μέσα σε πέντε λεπτά. Εύχομαι τουλάχιστον να μίλησε το βλέμμα, το οποίο συνδύαζε ύφος πληγωμένου ελαφιού Bambi και ζαμανφού διάθεση, όπως όταν η Βανδή τραγουδά το Jambi. Εν πάση περιπτώσει, τσαντίζομαι διότι, βλέπεις την άλλη μετά από τόσο καιρό, θες να της ορμήξεις και να την αγκαλιάσεις, να την φιλήσεις ή και να την αρχίσεις στα χαστούκια και εσύ οφείλεις να ρωτήσεις για το αν της άρεσε η Κύπρος ή αν είναι εντάξει τα επαγγελματικά της.

Έτσι που λέτε χθες, ανάμεσα στα τόσα εκκρεμή θέματα, οι Αμερικάνοι έθιξαν την ομορφιά της Λάρνακας αντί να δουν τον Λίβανο -μου- που φλέγεται.

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ !

Socialité Pralina

Θέλω να δηλώσω δημόσια πως λατρεύω το καφέ 'Πραλίνα'.

• Είναι το αγαπημένο μου καφέ στην πόλη παρόλο που τα τραπεζομάντηλα του εξακολουθούν να είναι τρύπια από τα τσιγάρα που αστόχησαν και δεν βρήκαν το τασάκι, παρόλο που χρειάζεται να σηκωστείς απ' τη θέση σου και να υποδείξεις ο ίδιος στο γκαρσόνι ποιο γλυκό ακριβώς θες να φας καθότι η Ελληνική δεν βοηθά ιδιαίτερα ! (Θέλω-εκείνο-το-στρογγυλό-με-άσπρη-σοκολάτα-και-με-τα-κομπόστα-τώρα-να-έρθω-να-σας-το-δείξω).

• Δεν έχει κάτι ξεχωριστό απ' τις άλλες καφετέριες. Και αυτό, όπως όλες οι άλλες, σου χρεώνει τον κούκο γι' αηδόνι και έχει καταντήσει αηδία. Αλλά υποκλίνομαι στον μύθο που κουβαλάει. Διότι η πτωχή μας κατεχόμενη πατρίδα κατάφερε να αποκτήσει ένα αντίστοιχο Studio 54 στην εκδοχή της καφετέριας. Είναι το μόνο καφέ που έχει δικό του dress code και savoir vivre. Όπως λέει και μια φίλη μου όταν την ερωτώ πόση ώρα θα χρειαστεί να ετοιμαστεί για να πάμε για καφέ: "Αν θα πάμε οπουδήποτε θέλω 10 λεπτά, αν θα πάμε πραλίνα γύρω στο μισάωρο".

• Γιατί καλή μου προσφυγοπούλα; Τι το χολλυγουντιανό έχει να επιδείξει ο ταπεινός αυτός καφενές; Μήπως συχνάζει εκεί ο Brad και η Angelina; Όχι ; Μπας και έχει χαρίσματα κρυμμένα; Όχι; Έ, τότε...; Έχω απηυδήσει να ακούω ατάκες του τύπου: "Δεν είμαι ντυμένη για πραλίνα", ή "Είμαι άσαστη, πάμε κάπου αλλού". Αν ακόμη υποθέσουμε πως στολιστείς σαν καζαντί για να πάμε εκεί (i.e: Γυαλί ηλίου καθρεύτης, τσάντα λουβίν οφτόν και μαλλί αλογοουρά πιττακωμένο με λάκα), προσωπικά βαριέμαι να σε περιμένω μες το αυτοκίνητο δέκα λεπτά για να αυτοσυγκεντρωθείς και να διαλογιστείς για δέκα λεπτά μπροστά στο καθρευτάκι. Έλεος ! Παίρνει βαθιές αναπνοές λες και πάει για εξετάσεις!

• Φυσικά, εννοείται πως και η είσοδος στο καφέ προυποθέτει πρόβα. Μπαίνεις κλασσικά με γρήγορο βηματισμό (δηλ. σας έχω όλους γραμμένους), με ύφος απλανές προσπαθώντας να αποφύγει ανεπιθύμητες χαιρετούρες και μισησμένους γνωστούς (Γι' αυτούς όμως πήγες εκεί, παραδέξου το, για να τους μπεις στο μάτι!).

• Κοινώς, την απόλαυση του καφέ της ημέρας στον κάνει καφέ της παρηγοριάς. Χώρια που όση ώρα είμαστε εκεί δεν συγκεντρώνεται να πει δυο κουβέντες της προκοπής. Σκανάρει εξονυχιστικά τον κόσμο μπας και δει κάνα γνωστό, τον οποίο φυσικά δεν θα χαιρετήσει. Έλεος... Στην Γλυφάδα στο Lis αν πάτε, που είναι τίγκα στους διάσημους τέτοιο στήσιμο δεν θα δείτε, ούτε στο Κεφαλάρι στο "Deja vu". Εκεί, σημειώστε πάει και πίνει καφέ ο Κόκκαλης με τα σορτσάκια και ο Βαρδινογιάννης ο νεώτερος με τα τσόκαρα.

• Επομένως, χαλαρώστε καημένες μου. Καφέ με τους φίλους σας θα πιείτε και όχι τσάι στο Buckingham με την Λίζα.

• Οφείλω όμως να παραδεχτώ πως στο όλο σκηνικό κυριαρχεί μια ίντριγκα που δεν συναντάς αλλού και είναι υπέρ του δέοντος ερεθιστική αν έχεις όρεξη για κους-κους. Είναι η ίδια η ίντριγκα που κυριαρχεί μόλις μπεις στη Στασικράτους... Θυμάστε στο "finding Nemo" την ώρα που το αθώο ψαράκι εισήλθε στο ρέμα του Ειρηνικού ωκεανού με τις χελώνες; Ε, κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη Λευκωσία μόλις στρίψεις απ' το Debenhams αριστερά. Μπαίνεις στο μάτι του κυκλώνα, ή αν θέλετε, στο μάτι του κυπραίου! Όπως και να' χει το φαινόμενο αυτό χρήζει κοινωνιολογικής ανάλυσης... και κάπου εδώ τελείωσε και η σημερινή μου ψυχανάλυση.

Πως μου ήρθε σήμερα να γράψω γι' αυτό το θέμα δεν ξέρω, ίσως να φταίει ο πύρουλλος.

Καλομοιρίζομαι !

Η Καλομοίρα μου εμφανίστηκε ψες το βράδυ στο κλαμπ Ζοο της Λευκωσίας και όπως βλέπετε έσπευσα να παραστώ. Σας παραθέτω τα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα φωτογραφικά ενσταντανέ, δηλαδή αυτά που το αναγνωστικό αρσενικό κοινό καίγεται να δει και να θαυμάσει...

Καλομοίρα, το μικρόφωνο (μου) κοντά στο στόμα παρακαλώ ! Να το κρατάς έτσι, ευλαβικά, όπως μόνο εσύ ξέρεις! Να το κάνεις να μικροφωνίζει από τους αναστεναγμούς και να αισθάνομαι τα καλώδια του να διογκώνονται σαν φλέβες !

Καβλομοίρα μου, παίζεις, μου τον παίζεις, μα μην νομίζεις μ' αυτό μακριά πως θα πας... Τι κι' αν δεν μπορείς να βγάλεις νότα ! Για μένα είσαι η καλύυυυυτερη τραγουδίστρια του κόσμου. Ως τον ουρανό ψιλά σ' αγαπώ !

(Μαριλένα και Μάριε eyxaristo ! Filakia)