Χεστήκαμε

 

Παρακολουθώ τελευταίως διάφορα λυπητερά συμβάντα τα οποία όλα πηγάζουν από την ίδια πηγή, η οποία δεν είναι άλλη από την αναγωγή της ενσυναίσθησης σε επιστήμη. Η ενσυναίσθηση, αυτή η δύσκολη λέξη που ως πριν δέκα χρόνια μας ήταν άγνωστη ή δεν ξέραμε τι ακριβώς σημαίνει, έχει γίνει πια μια καραμέλα που πιπιλάται με κάθε ευκαιρία για να υπερασπιστεί κάθε είδους εγκεφαλική ακρότητα.

Από το πιο μικρό συμβάν έως το πιο σοβαρό, η ενσυναίσθηση είναι αυτή που καθορίζει τη πλάστιγγα, ενώ θα έπρεπε να ήταν η λογική. Έτσι τουλάχιστον είχε εισηγηθεί ο Θουκυδίδης στον καιρό του, αλλά ποιος τον χέζει τον Θουκυδίδη, στις μέρες μας κάνουν κουμάντο άλλοι, πιο σοφοί, τάχατες!

«Στεναχωρήθηκε η Νατάσα Θεοδωρίδου που το τραγούδι της έγινε παρωδία για τη διαφήμιση του Jumbo». Έχω διαβάσει στο news feed μου τουλάχιστον τρεις ειδήσεις σχετικές τις τελευταίες μέρες επειδή τόλμησε ο Γιώργος Θεοφάνους να δώσει τα δικαιώματα στην εν λόγω επιχείρηση να χρησιμοποιήσει το τραγούδι του εν είδει παρωδίας για να προωθήσει τις πασχαλινές της προσφορές. Η Θεοδωρίδου είναι απαρηγότητη έκτοτε και φροντίζει να το τονίζει κάθε φορά που πετάγεται δημοσιογραφικό ματσούκι μπροστά της, αλλά φυσικά δεν μπορεί να πει περισσότερα αφού ξέρει ότι ουδεμία νομική απαίτηση δεν μπορεί να έχει για κάτι που δεν είναι δικό της. Απλώς «στεναχωριέται». Και οι δημοσιογράφοι μας που φημίζονται για την ενσυναίσθησή τους έπιασαν αυτό το «στεναχωριέται» και το πιπιλάνε όλη μέρα, και δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να τους πει «χεστήκαμε αν στεναχωρέθηκε η Θεοδωρίδου» να κλείσει το θέμα!

Όλα τα θέματα που άπτονται της υπερευαισθησίας του εν δυνάμει θύματος θα έπρεπε να κλείνουν με ένα «χεστήκαμε», ώστε να τελειώνουν και τα δήθεν προβλήματα της ανθρωπότητας. Κατ’ αρχάς η Θεοδωρίδου δεν είναι βλαξ. Γνωρίζει ότι τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στον συνθέτη, και ό, τι θέλει κάνει με το τραγούδι του. Αν θέλει δικαιούται ακόμη και να της απαγορεύσει να το λέει, δικαιούται να το πετάξει στα σκουπίδια, να το κάψει, να το κάνει στάχτη. Δεν είναι 10 χρονών παιδάκι, είναι χρόνια στο κουρμπέτι. Κι από όσα μάθαμε και από τις εκπομπές, το «Φεγγάρι» ήταν και ένα τραγούδι το οποίο αρχικά αρνούνταν να το πει γιατί δεν την εξέφραζε ο στίχος. Δεν συμπαθούσε αυτή την υπερευαισθησία του «να ψάξεις να τον βρεις και να τον φέρεις πίσω», γιατί η ίδια δήλωνε και πολύ αντράκι. Ξαφνικά η Θεοδωρίδου φαίνεται να κόπτεται για το αν το τραγούδι έγινε σατιρικό για διαφημιστικούς σκοπούς και «στεναχωριέται». Χέσε μας Νατάσα!

Αναφέρω τη Θεοδωρίδου ως παράδειγμα γιατί αποτελεί ένα εύπεπτο επίκαιρο θέμα και μπορείτε να αντιληφθείτε τι θέλω να πω καλύτερα.

Τις προάλλες, ένα μάτσο μαθητές της ΣΤ’ Δημοτικού στη Φλόριδα των ΗΠΑ εξανάγκασαν τη Διευθύντριά τους σε παραίτηση επειδή τους παρουσίασε το άγαλμα του Δαυίδ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους σε ένα μουσείο. Οι μαθητές έκριναν ότι το εκτεθειμένο του μόριο ήταν προσβλητικό για τα πιστεύω τους και ισχυρίστηκαν ότι εξετέθησαν σε πορνογραφικό υλικό. Οι καθηγητές αντί να τους πουν να βγάλουν τον σκασμό, όπως θα έλεγαν οι δικοί μας την υπέροχη δεκαετία του ’80, ανήγαγαν το θέμα σε ζήτημα διαφθοράς ανηλίκων και το μάθαμε ακόμη κι εμείς εδώ στην Κύπρο! Τους πείραξε το μόριο, το οποίο σημειώστε, στην αρχαιότητα οι γλύπτες το έφτιαχνα ξεπίτηδες μικρό για να μην κλέβει την παράσταση και να εστιάζει το μάτι του θεατή στην καλαισθησία του σώματος. Πού να το έβλεπαν και σε πλήρη στύση το μόριο του Δαυίδ, δηλαδή. Θα κατέβαιναν τα τανκς! Θα τα τρέχαμε στους ψυχολόγους! Αναστατώθηκαν όμως οι μαθητές, παραιτήθηκε η διευθύντρια. Δεν είχαν τα κότσια να τους πουν εκ της διευθύνσεως ένα: «χεστήκαμε αν αναστατωθήκατε, πιείτε λίγο νερό να σας περάσει».

Η «αναστάτωση», η «στεναχώρια», το «προσβάλλομαι» είναι το κλειδί των εποχών που ζούμε. Προσβάλλεται ο Μουσουλμάνος; Να ανακαλέσεις πριν σου κόψει το κεφάλι. Προσβάλλεται η τρανσέξουαλ; Να της απολογηθείς. Στεναχωρέθηκε η Θεοδωρίδου; Να καεί ο Θεοφάνους! Η ελευθερία της έκφρασης έχει εξαφανιστεί επειδή απλά κάποιοι υπέρ-ευαίσθητοι προσβάλλονται και στεναχωριούνται χωρίς κανένα νομικό έρεισμα. Αυτό αρκεί και περισσεύει για να γίνεις βορά στα ΜΜΕ, στα τρολς των σόσιαλ μίντια, και να μην βρουν ούτε τα κοκκαλάκια σου. Με ένα «χεστήκαμε!» θα λύνονταν όλα μας τα προβλήματα, αλλά ποιος τολμά να το πει;