Ήταν και εξακολουθεί να είναι, ένα
πολύ δύσκολο καλοκαίρι.
Εγώ με τα καλοκαίρια δεν τα πάω καλά,
αυτό είναι γνωστό, και το βροντοφωνάζω κάθε χρόνο από εδώ. Τα καλοκαίρια απλώς
κάνω υπομονή ώσπου να περάσουν και να έλθει αυτό που τσάτρα πάτρα θεωρείται
χειμώνας. Το ημερολογιακό μου έτος αρχίζει τον Οκτώβριο (ναι, και ο Σεπτέμβρης
καλοκαίρι λογιέται πλέον), και λήγει τον Απρίλη. Από Μάιο και μετά, μπαίνει το
καλοκαίρι, αρχίζει η χρήση του κλιματιστικού - η οποία πλέον είναι και τρομερά ασύμφορη
οικονομικά, και με πάει πατημένο ως τον Οκτώβρη, τον μήνα που επιτέλους αναπνέω
και είναι όλα πιο αισιόδοξα.
Φέτος δεν είναι μόνο η ζέστη το
πρόβλημα μου. Φέτος είναι και το άγχος του γονέα πολλαπλασιασμένο επί εκατό,
για διάφορους και ετερόκλιτους λόγους. Μέρα με τη μέρα το άγχος μου για το ευ
ζην των παιδιών μου μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο, σε βαθμό που δεν μου είναι
διαχειρίσιμο. Αρρωστώ! Όλα έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Το μόνο που με
κόφτει είναι τα μωρά μου, η υγεία τους, η ψυχολογική τους ισορροπία, η σωματική
και πνευματική τους ανάπτυξη. Δεν ενσκήπτω υστερικά στα πιο πάνω, έμαθα να
τρώγομαι μόνος μου -με τα ρούχα μου, και προσπαθώ να τα εποπτεύω όλα εκ του
μακρόθεν, με τη δέουσα διακριτικότητα. Αλλά πώς ακριβώς θα πετύχει αυτό; Σάμπως
είμαι εγώ σε θέση να παίζω τον επόπτη; Ούτε καν! Δεν καταφέρνω να φέρω βόλτα
τον εαυτό μου, πώς θα μεταλαμπαδεύσω την αρμονία στα τέκνα μου;
Πολύ φοβάμαι μόνο διά του
αρνητικού παραδείγματος! Τύπου, «δείτε τον πώς είναι. Μην γίνετε έτσι!»
Φέτος, από τον Ιούνιο κιόλας, η
μια μαλακία διαδέχεται την άλλη και το ένα χτύπημα της μοίρας το άλλο. Η υγεία
των γύρω μου επιδεινώνεται, καλούμαι να εξοικειώνομαι καθημερινά με τα
ενδεχόμενα να «φύγουν» αγαπημένα πρόσωπα, καλούμαι να διαπραγματευτώ οικονομικά
στραπάτσα, να διαχειριστώ διαφυγόντα κέρδη, να αποδεχτώ τετελεσμένα στη δουλειά
με στωικότητα. Είμαι ένας σάκος του μποξ που απλά τρώει μπουνιές και
προετοιμάζεται για την επόμενη. Τι καλοκαίρια και αηδίες μου λέτε;
Φυσικά και θα επιβιώσω. Δεν έχω κι
άλλη επιλογή.