Το Σαββατοκύριακο Με Χίλιες Λέξεις

Είπαμε με τη σύζυγο να καθιερώσουμε μικρά ραντεβουδάκια, άνευ τέκνου, για να περνάμε ποιοτικό χρόνο μεταξύ μας. Να μην είμαστε συνέχεια με ένα «αγάπη μου, το μωρό!» στο στόμα. Αντιλαμβάνεσαι την φιλοδοξία του πράγματος. Να μπορείς να θυμηθείς ότι κάποτε σε αυτή τη γυναίκα με την οποία σήμερα η πιο γλυκιά κουβέντα που ανταλλάζεις είναι «φέρε μου μια πάνα από το ερμάρι της κουζίνας», αφιέρωνες τραγούδια και έκανες μαζί της όνειρα να κάνετε τον γύρο του κόσμου. Περασμένα μεγαλεία. Αφήσαμε τον γιο στη γιαγιά του και είπαμε να πάμε να φάμε ένα γαμο-φαΐ με την ησυχία μας.

Πήγαμε σε ένα από τα νέα λευκωσιάτικα στέκια, απ’ αυτά που μόλις ανοίξουν κατακλύζονται από τον υπόκοσμο και δεν μπορείς να βρεις τραπέζι για δυο μήνες, ώσπου να ανοίξει ένα καινούριο και να γίνει εκείνο το επίκεντρο της νήσου.  Πήγαμε στο έτσι. Δεν βρήκαμε θέση. Πήγαμε σε ένα άλλο. Σε ένα ακόμα πιο δήθεν, ένα ακόμα πιο pretentious. Μας παστώσανε σε ένα τραπεζάκι 2χ2, στο οποίο αν έκλανα θα έσπαζαν τα σερβίτσια και ως διά μαγείας στο διπλανό τραπέζι ήρθε και θρονιάστηκε μια φίλη της πεθεράς μου με τον 80χρονο πατέρα της και τον 4οαρη γιο της. Γίναμε ένα παρεάκι, αφού εκ των πραγμάτων καθίσαμε ο ένας μέσα στον κώλο του άλλου σαν κυριακάτικη εκδρομή της φιλοπτώχου στους Καπέδες. Κάπως έτσι τη βγάλαμε.

Δεν βρήκα τίποτα να φάω (τι θες και με πας εμένα στα γκουρμέ, ποιος είμαι ο Ιαπωνέζος στο Μάστερ Σεφ;) τσαντίστηκα, παραλίγο να τσακωθούμε κιόλας αφού βλαστημούσα τη χώρα που γεννήθηκα και επίλεξα να ζω. Στο τέλος κάναμε μια συμφωνία με τον σεφ να φτιάξουμε κάτι απλό, προσφυγικό, να φάω κι εγώ, να πάει πάσα κακό. Μέσα σε μισή ώρα φύγαμε. Πιατέλα με πέντε ραβιόλια μέσα! Να χαρώ εγώ γαλαντομία. Πάλι καλά που δεν ήταν ένα ραβιόλι μόνο του μέσα στην πιατέλα να επιπλέει, και καλά στιλιστική άποψη. Πφ! Πέρασα από ένα φούρνο στον γυρισμό, πήρα μια τυρόπιτα να φάω σαν άνθρωπος και ησύχασα. Ύστερα πήγαμε και στην πεθερά μου, φέραμε σπίτι τον γιο και τέλειωσε το ρομάντζο του σαββατοκύριακου άδοξα.

Πήγα και ψήφισα. Νομίζω θα συμφωνείτε ότι το μόνο θετικό που προκύπτει από τις εκλογές είναι ότι επισκεπτόμαστε ξανά το Δημοτικό μας σχολείο. Ψήφισα Παπαδόπουλο παρόλο που όσο περισσότερο τον γνωρίζω μέσα από τις συνεντεύξεις του και τις διακαναλικές, τόσο περισσότερο τον σιχαίνομαι. Πίστευα όμως ότι θα ανέκοπτα την πορεία του Μαλά. Δεν θέλω να ξαναδώ την αριστερά στην εξουσία κατ’ ουδένα λόγο. Πουθενά, σε καμία χώρα. Με νευριάζουν, τους βαριέμαι, δεν τους αντέχω λεπτό, με όση καλή διάθεση και να τους κρίνω καταλήγω στο ότι απλά δεν θέλω να τους βλέπω μπροστά μου. Δεν τα καταφέραμε. Δεν πειράζει. Στο δεύτερο γύρο των εκλογών θα λείπω. Κανονίστε να γυρίσω την Κυριακή το βράδυ και να έχει επανέλθει η χούντα του Χριστόφια σε πιο συγκαλυμμένη μορφή.

Το απόγευμα πήγαμε επίσκεψη σε φίλους. Έχουμε όλοι παιδιά πλέον και οι συναντήσεις μας αναλώνονται σε αυτά. Βαρετό από μία άποψη. Δεν εμβαθύνουμε ποτέ στις συζητήσεις μας πια, όπως παλιά. Όλα περιστρέφονται γύρω απ’ τα παιδιά και την πρόοδο τους. Ο γιος μου που δεν είναι συνηθισμένος να έρχεται σε επαφή με άλλα μωρά, δέρνει. Τραβά μαλλιά και γδέρνει με τα νύχια όποιο μωρό βρεθεί στον διάβα του. Είναι μόλις ενός έτους και δύο μηνών και δεν θέλω να βγάλω επιπόλαια συμπεράσματα, αλλά δεν το κρύβω ότι έρχομαι σε τρομερά δύσκολη θέση να απολογούμαι συνέχεια εκ μέρους του. Του εξηγούμε ήρεμα, με λέξεις και λόγια (ανάθεμα κι αν καταλαβαίνει όμως τι του λέμε) ότι αυτό δεν είναι σωστό και ότι τα άλλα παιδάκια δεν τα πειράζουμε, ούτε τα δέρνουμε, μόνο τα χαϊδεύουμε και τα αγκαλιάζουμε, αλλά ως τώρα τζίφος. Ζω για την ώρα που θα τις φάει από κάποιον δυνατότερο και θα δει τον νόστο. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ, ειλικρινά. Αγχώνομαι και ξέρω πως με το να του θυμώσω ή να του ασκήσω εγώ βία δεν θα καταφέρω τίποτα. Ίσως τα αντίθετα αποτελέσματα. Από την άλλη, ποτέ στη ζωή μου δεν έχω υπάρξει σε σόι που παίρνει από λόγια και νουθεσίες για να ελπίζω ότι θα κολλήσει τίποτε στο κεφάλι του. Εγώ μια ζωή καθόμουν και τις έτρωγα, ενώ οι γύρω μου έκαναν πάντα της ξερής τους. Πάρε και κατάλαβε τι μας περιμένει.  

Παρόλη τη μικροαστική μιζέρια που μόλις σου περιέγραψα και την οποία βιώνω πλέον στο πετσί μου, είχα ένα μεγαλειώδες φινάλε. Το βράδυ πήγα σε μία εξαιρετική παράσταση, του Εθνικού Θεάτρου Ελλάδος που περιόδευσε στην Κύπρο για δύο παραστάσεις. «Στέλλα Κοιμήσου». Είμαι απαράδεκτος που δεν είχα ξετρυπώσει προηγουμένως αυτό το αριστούργημα και το οποίο μου πήρε δυο χρόνια να γνωρίσω, εγώ που θέλω να πιστεύω ότι ξέρω και δυο θεατρικά πράγματα που συμβαίνουν. Επρόκειτο για μία παράσταση που βασίζεται εξ ολοκλήρου σε αυτοσχεδιασμούς, δεν υπάρχει κείμενο και κάθε βράδυ βλέπεις μια άλλη παραλλαγή της ιστορίας. Η ιστορία βέβαια μένει σταθερή και αφορά σε μία νεοελληνική οικογένεια που σφάζεται επί σκηνής. Πατέρας μαφιόζος με κέντρα διασκεδάσεως στην παραλιακή, μάνα αλκοολική, ένας γιος συριζαίος με όλα τα κουσούρια της παράταξης προσωποποιημένα, δυο κόρες τσουλάκια, η μία εκ των δύο που πρωταγωνιστεί αποφασίζει να διαλύσει τον αρραβώνα της με γιο πολιτικού για χάρη ενός φέρελπι ηθοποιού. Πρόσθεσε και μια βλοσυρή, πλην κουτσή θεία και έναν θείο δικηγόρο και έχεις έτοιμο το δράμα.

Δράμα που προκαλεί γέλιο βέβαια. Στα ¾ του έργου απολαμβάνεις έναν υπέροχο κυνισμό που αποδίδει απόλυτα ρεαλιστικά τη μέση ελληνική οικογένεια που δεν μπορείς παρά να γελάσεις με τα χάλια σου. Στο τελευταίο τέταρτο, εκεί που ξεσπά η βία, απλά κοιτάζεις χάσκοντας, ως είθισται. Είναι σαν να είσαι μέσα στο σαλόνι μαζί τους, σαν να πήγες επίσκεψη σε ένα σπίτι και ξαφνικά καβγαδίζουν όλοι μπροστά σου για να σε αναγκάσουν να τους δικάσεις και να πάρεις θέση. Η αγαπημένη μου σκηνή ήταν εκείνη που ξαφνικά όλοι οι πρωταγωνιστές χωρίζονται σε τρία πηγαδάκια και σφάζονται όλοι ταυτόχρονα για διαφορετικούς λόγους, ο θεατής βλέπει ένα χάος κι όμως ανάλογα με το που εστιάζει την προσοχή του βγαίνει νόημα, δένονται όλα μαγικά μεταξύ τους και μένεις άναυδος από τη σκηνοθετική προσέγγιση.

Τέτοιες παραστάσεις έπρεπε να βλέπουμε και όχι τις αθλιότητες που παράγει η χώρα μας, τις οποίες μετά από κάποιο καιρό τις συνηθίζεις, τις ανέχεσαι και σου φαίνονται και αξιοπρεπείς. Είμαστε για το τίποτε.

Δευτέρα σήμερα, ήρθα δουλειά. Λείπει η καλύτερη μου φίλη. Έφυγε. Έκοψεν ο νους της και ζήτησε μετάθεση. Για τρία χρόνια. Μπορεί και για πάντα. Σίγουρα για πάντα. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Έχω νεύρα.  Και για εκείνη που έφυγε και με άφησε. Και για μένα που κάθομαι ακόμα εδώ. 

Ξεσκονίζοντας Το Εκλογικό Μου Βιβλιάριο

Για πότε φτάσαμε στις προεδρικές εκλογές του ’18 ούτε που το πήρα χαμπάρι. Η πενταετία του Αναστασιάδη ήταν σαν ένα χαλαρό ντουζάκι συγκριτικά με την κόλαση του Χριστόφια κατά τη διάρκεια της οποίας μετρούσαμε αντίστροφα τα δευτερόλεπτα από την πρώτη μέρα, σαν φαντάροι που λαχταρούσαν την απόλυση. Ομολογώ ότι τα ψυχολογικά τραύματα που μου άφησε η διακυβέρνηση του άχρηστου δεν έχουν επουλωθεί. Και ήταν τόσο βαθειά που ακόμη και οι γκάφες του Αναστασιάδη περνούν στα ψιλά μπροστά του. Σκέψου για πόσα κιλά αχρηστίας μιλούμε. Ακόμη και τώρα που στα γράφω και τα θυμάμαι, μου σηκώνεται η τρίχα.

Ο Αναστασιάδης είχε και καλές στιγμές. Μπορεί να του φόρτωσαν το βάρος του κουρέματος και συμφωνώ ότι φέρει τεράστια ευθύνη γι αυτό, αλλά όταν η χώρα δεν είχε προλάβει να συνέλθει καν από τα αποκαΐδια του προηγούμενου, δεν μπορούμε να έχουμε παράλογες απαιτήσεις. Παρόλα αυτά, έστω και τυπικά μας έβγαλε από το μνημόνιο, το οποίο συμφωνώ ότι τσούζει ακόμα, αλλά τουλάχιστον μας τόνωσε ψυχολογικά, ενώ ταυτόχρονα έκανε δυο τρία στοιχειώδη στην εσωτερική διακυβέρνηση τα οποία μας τα πούλησαν με πολύ σωστό τρόπο.

Για μένα, το μελανότερο σημείο του Αναστασιάδη ήταν ο διαχειρισμός του Κυπριακού. Όχι τόσο του πολιτικού προβλήματος αυτού καθεαυτού (αφού πιστεύω ότι η διχοτόμηση είναι αναπόφευκτη είτε αυτή γίνει ωμά, είτε γίνει πιο συγκαλυμμένα διά μέσου της ΔΔΟ), αλλά του Κυπριακού προβλήματος ως κοινωνικό φαινόμενο. Όλοι αυτοί οι ξέμπαρκοι, ανίδεοι της Unite Cyprus Now που εξέθρεψε η κυβέρνηση και εν μία νυκτί την είδαν ειδήμονες κάνοντάς μας μαθήματα συνταγματικού, διεθνούς δικαίου και πολιτικής αγωγής, ήταν το μεγαλύτερο σκατό που προέκυψε αυτή την πενταετία. Μαθήματα ποιών; Ημών! Που ανεβάσαμε μυωπία 8 βαθμών σπουδάζοντας τα πιο πάνω μαθήματα και που έλιωσε ο κώλος μας για να εντρυφήσουμε. Ήρθαν να μας ρημάξουν όλα όσα μάθαμε, πέντε-δέκα επιτήδειοι με σφυρίχτρες. Ούτε ένα «άτε άσσιχτίρ» εις άπταιστην τουρκική δεν αρκεί για να περιγράψει το κακό που προξένησαν στην ομοψυχία του κυπριακού συνόλου απέναντι στον πραγματικό εχθρό – Την Άγκυρα. Τους κυβέρνησε πέντε χρόνια ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της όποιας λύσης, έκανε μια τρύπα στο νερό ακόμα και με αβάσταχτες υποχωρήσεις, και ακόμα και τώρα τους φταίμε εμείς οι πιο "παραδοσιακοί" που δεν θέλουμε να τα ξεπουλήσουμε όλα. 

Αντιλαμβάνεσαι ότι τα ψυχοφάρμακα δεν φτάνουν για όλους στην Κύπρο.

Κατά τα άλλα, έμεινα ευχαριστημένος αυτή την πενταετία με την έννοια ότι δεν έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες από το γνωστό κυπριακό συρφετό που αυτό-αποκαλείται «πολιτική σκηνή». Δεν περιμένω θαύματα, αναγνωρίζω ότι ζώντας σ’ αυτόν τον καμένο τόπο θα πρέπει να ανεχθώ ένα άλφα επίπεδο διαφθοράς, ττοππουζοχωρκατοσύνης και κουτοπόνηρης συνωμοσίας αφού μου απαγορεύεται διά νόμου να περπατώ στον δρόμο και να τους πυροβολώ ανάμεσα στα μάτια για να επιβάλω την τάξη.

Τούτων λεχθέντων να σου πω ότι είναι και η πρώτη φορά από τότε που έκλεισα τα 18 που δεν ξέρω ποιον να ψηφίσω στις ερχόμενες εκλογές, γιατί ακόμα και ο Νικόλας που εμφανίζεται ως ο σωτήρας των πιο εθνικοφρόνων ψηφοφόρων εμένα δεν με έπεισε 100%. Θα πάρω τεράστια ψυχική ικανοποίηση αν το ΑΚΕΛ καταποντιστεί και μείνει τρίτο κόμμα, φυσικά, αλλά δεν θεωρώ ότι θα δούμε άσπρη μέρα, όποιος και να εκλεγεί. Γιατί και ο Νικόλας προέρχεται από το ΔΗΚΟ το οποίο ευθύνεται για την εκλογή Χριστόφια επομένως έχει κι αυτός τα βαρίδια του. Μπορεί ο Αναστασιάδης να πίνει, να ξεπουλά, να χάσκει, αλλά υπάρχει και το αγγλικό better the devil you know που δεν ήρθε τυχαίως δεύτερο το 1993!

Μπορεί και γι’ αυτό αυτές οι εκλογές να μας έφτασαν πριν το καταλάβουμε. Επειδή έχουμε χωνέψει ομαδικώς ότι δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα. 

Βλέπουν Ρατσισμό Παντού

Έχω βαρεθεί όλον τον κόσμο, ειλικρινά σου μιλώ.

Δεν ταιριάζουμε και δεν χρειάζεται να το παλεύουμε άλλο. Βαρέθηκα να περικυκλώνομαι από ατόφια βλακεία και ακραιφνή ηλιθιότητα. Βρείτε μου έναν πύργο με ίντερνετ να πάω να κλειστώ μέσα, να μην κυκλοφορώ, να μην σας βλέπω.

Βομβαρδίζομαι από του κόσμου τη φαιδρότητα πανταχόθεν.

Με ενημέρωσε χθες η Μπρέντα ότι έγινε ένας χαμούλης, επειδή μία διαφημιστική εκστρατεία του H&M απεικόνιζε ένα ξανθό παιδάκι με ένα φούτερ που είχε επάνω μία στάμπα με μία τίγρη και έγραφε «survival expert», ενώ ένα άλλο έγχρωμο παιδάκι φορούσε ένα άλλο φούτερ που έγραφε «coolest monkey in the jungle». Περιττό να περιγράψω τι έγινε. Σεισμός μεγατόνων. Εν πάση περιπτώσει, αποσύρθηκαν και οι δυο διαφημίσεις μετά από το αντιρατσιστικό παραλήρημα κι αποκαταστάθηκε η τάξη.

Είμαι τώρα εγώ για να κάθομαι να ασχολούμαι με αυτές τις μαλακίες;

Ποιος σώφρον άνθρωπος πολεμά τάχα μου τον ρατσισμό με ρατσισμό; Κανένας. Ποιος σας είπε, άθλιοι πρήχτηδες, ότι η τίγρης είναι πιο χρήσιμο ζώο στη ζούγκλα από τον πίθηκο και θεωρείτε υποτιμητικό να φορά το έγχρωμο παιδάκι το αντίστοιχο ρούχο; Ο πίθηκος, αν θέλετε να το υπέρ-αναλύσουμε, είναι πιο έξυπνο ζώο από την τίγρη. Υπήρξε ο προπομπός του ανθρώπου. Άρα, κατά μία έννοια είναι πιο τιμητικό να σε συγκρίνουν με τον πίθηκο (αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει συνάφεια του τι φοράς με το τι είσαι), παρά με ένα αιλουροειδές. Επιπλέον, και τα δύο ζώα είναι τα μάλα χρήσιμα, αλληλοσυμπληρώνουν το ένα το άλλο, όπως και όλοι οι ζωικοί οργανισμοί στην διατροφική αλυσίδα. Άρα, με ποια λογική σας έθιξε το σλόγκαν; Όσο απαραίτητο είναι ένα σκουλήκι, άλλο τόσο είναι και το γεράκι. Όσο απαραίτητος είναι ο πίθηκος, άλλο τόσο είναι η τίγρης. Αν δεν μπορείτε να τα εκτιμήσετε εξίσου, not our problem. Αλλά επειδή εσείς που πολεμάτε τα στερεότυπα είστε προτίστως κολλημένοι και εξαρτώμενοι απ’ αυτά, και επειδή έτυχε όταν ήσασταν μικροί να σας πουν ότι το λιοντάρι είναι ο βασιλιάς, και ο πίθηκος ο βλάκας, πιστέψατε ότι η διαφήμιση είναι προσβλητική. Καμία εγκεφαλική πρόοδος στον τομέα της αντίληψης από τα παιδικά σας χρόνια και μετά.

Ομοίως, είχε γίνει μια συζήτηση τις προάλλες για μία νέα σειρά στο Netflix που θα αφορά στον Τρωικό Πόλεμο. Οι ηθοποιοί που θα ενσαρκώνουν τον Δία και τον Αχιλλέα είναι έγχρωμοι. Ακολούθησε ένας αντίστοιχος, άσκοπος χαμός επειδή κάποιοι τόλμησαν να διαφωνήσουν με την επιλογή των ηθοποιών. Μεγάλη συζήτηση, ομολογουμένως. Όπως και να ‘χει, δεν καταλαβαίνω γιατί μερικοί αρέσκονται να προσδίδουν ρατσιστικά κίνητρα σε όποιον τολμά να διαφωνήσει με το κάστινγκ. Μα, δεν εξετάζουμε νομικά το θέμα, κύριοι. Δεν πιστεύω να υπάρχει λευκός άνθρωπος που να θεωρεί έναν έγχρωμο άνθρωπο κατώτερό του και ανάποδα. Αλλά είναι ελαφρώς κουφό. Όταν γνωρίζουμε από τις περιγραφές του Ομήρου ότι ο Αχιλλέας ήταν ξανθός, και όταν γνωρίζουμε ότι οι Θεοί του Ολύμπου ήταν φτιαγμένοι κατ’ εικόνα και ομοίωση των αρχαίων Ελλήνων που μπορεί μεν να ήταν μελαχρινοί, αλλά σίγουρα δεν ήταν έγχρωμοι, τότε το να επιλέγεις έγχρωμους ηθοποιούς αποδεικνύει ότι το κριτήριό σου είναι η μάζα των τηλεθεατών τους οποίους εύχεσαι να κερδίσεις. Κι αυτό είναι απόλυτα θεμιτό. Απευθύνεσαι στην αμερικανική αγορά, συμφέρει τον παραγωγό οι χιλιάδες έγχρωμοι τηλεθεατές να ταυτιστούν με τον Αχιλλέα και να αυξήσουν τα ποσοστά θεαματικότητας. Ποιος νοιάζεται αν υπάρχει μυθολογική ανακολουθία. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται, σιγά το πράμα. Το πολύ-πολύ να μην κάτσω να το παρακολουθήσω. Αλλά αν εγώ αυτό το βρίσκω ολίγον τι παράξενο δεν συνεπάγεται ότι πάσχω από «υποβόσκων ρατσισμό». Δεν στερώ ανθρώπινα, νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα από κάποιον. Δεν υποτιμώ κάποια οντότητα απλώς διαφωνώ με την καλλιτεχνική προσέγγιση.

Στο κάτω-κάτω, εδώ μιλούμε για τέχνη. Το πλέον αόριστο πράμα. Αν θέλεις να παρουσιάσεις τον Δία σαν έγχρωμο άντρα κάντο. Αν θέλεις να τον παρουσιάσεις σαν μία ξανθή γυναίκα ντυμένη  με αντρικά ρούχα, πάλι κάντο. Αν θέλεις να τον παρουσιάσεις σαν Κινέζο με λευκό μύστακα, κάντο. Αν θέλεις να τον παρουσιάσεις σαν ένα τεράστιο, βλοσυρό σκύλο που βολοδέρνει στον Όλυμπο και ό,τι κινείται το γαμεί, κάντο. Ποιητική αδεία! Αλλά να στιγματίζεται ως ρατσιστής όποιος διαφώνησε με τη διανομή, επειδή δεν ταυτίζεται με τη φασιστική κορεκτίλα που πρέπει να επικρατήσει παντού στην πλάση, για να μην θιγεί καμία κοινωνική ομάδα, φανερώνει σκέτη κακογαμησιά.

Όσο κουφό είναι να υποδυθεί τον τελευταίο Ιάπωνα Σαμουράι ο Τομ Κρουζ, όσο κουφό είναι να υποδυθεί τον Νέλσον Μαντέλα ο Μπραντ Πιτ, άλλο τόσο είναι να υποδυθεί τον Αχιλλέα ένας έγχρωμος. Γνώμη μου! Από εκεί και πέρα, ουδείς αμφισβητεί το δικαίωμα του οποιουδήποτε να παίξει το οτιδήποτε. Και ο Ρουβάς δικαιούται να πει το Άξιον Εστί, αλλά πέραν του εαυτού του πόσους άλλους έπεισε; Πόσοι πήγαν να τον δουν στο κέντρο που τραγουδά και του ζήτησαν για παραγγελιά Μίκη Θεοδωράκη; Δεν του απαγορεύουμε να το πει. Ας πει και ψαλμούς του Πάσχα αν γουστάρει. Εμείς δεν γουστάρουμε να τον ακούσουμε. Δεν έχει να κάνει με ρατσισμό. Έχει να κάνει με το κατά πόσον το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα μας γεμίζει το μάτι. Σταματήστε να βλέπετε παντού φαντάσματα για να δικαιολογείτε τα ψυχολογικά σας.

Ρεζολούσιονς

Το 2018 έχω βάλει στόχο να ισορροπήσω ανάμεσα στην παλιά και την καινούρια μου ζωή. Εντάξει, το μωρό μας έβαλε σε μία διαφορετική τροχιά, χάρη της οποίας αποκοπήκαμε προσωρινά από τον παλιό τρόπο ζωής μας και ήταν ωραίο. Τώρα θέλω να μετριάσω την αρρωστημένη προσκόλληση στο μωρό και να επανέλθω όσο μπορώ και στις δικές μου ανάγκες. Τούτων λεχθέντων, μέσα στο 2018 θέλω:

Να ξαναρχίσω κολύμπι – αδιαπραγμάτευτο (ήδη έχω πόνους στη μέση και πρέπει να τη γυμνάσω).

Να πάω τουλάχιστον ένα ταξίδι στο εξωτερικό και να επεκτείνω τον χάρτη της αυτοκρατορίας μου – αδιαπραγμάτευτο (λίγο χρόνο να περάσεις στην Κύπρο συνηθίζεις και γίνεσαι ένα με τα σκατά της).

Να ξαναπαίξω θέατρο με τους φίλους μου – διαπραγματεύσιμο γιατί δεν εξαρτάται μόνο από μένα, πρέπει να συντονιστεί το σύμπαν (μακάρι να εξαρτιόταν, έχω στημένες παραστάσεις μέσα στο μυαλό μου και απλά απομένει να τις παίξουμε).

Να μπορώ να διαθέτω περισσότερο ποιοτικό χρόνο στη γυναίκα μου – διαπραγματεύσιμο, γιατί it takes two to tango, ή «η αγάπη θέλει δύο για να ζεσταθεί».

Μέσα σ’ όλα αυτά, βάλε και το ότι το 2018 είναι έτος ανακαίνισης, έτος ξεσπιτώματος, έτος επιστροφής στο πατρικό και συγκατοίκησης με τη μάνα μου και κατάλαβε πόσα από τα παραπάνω θα καταφέρω να εφαρμόσω. Δεν πειράζει, κάλλιο και τα μισά να γίνουν. Το θέμα είναι να κάνεις λίστες και να ξέρεις τι εκκρεμεί να μπει σε τάξη. Να έχεις σκοπό στη ζωή σου.

Όταν και εφόσον τελειώσουν όλα αυτά τα κλαπατσίμπαλα και πάρουμε μια ανάσα, θέλω να κάνω και μια κόρη. Ιδανικά θα ήθελα τρία παιδιά (δύο γιους και μία κόρη), αλλά δυστυχώς δεν βλέπω να τον πιάνουμε τον στόχο. Τρία παιδιά στις μέρες μας κάνουν μόνο οι εκατομμυριούχοι. Οι υπόλοιποι με το ζόρι να μεγαλώσουμε και να σπουδάσουμε δύο. Ναι, ναι, ξέρω τα μωρά αγάπη θέλουν και δεν πειράζει αν δεν έχουν δεύτερο βρακί να βάλουν, και εν μέρει συμφωνώ. Αλλά όταν συγκρίνω τον τρόπο που μεγάλωσα εγώ και σκέφτομαι ότι εκείνες οι οικονομικά ανθηρές εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και δεν μπορώ να μεγαλώσω τον γιο μου όπως με μεγάλωσαν εμένα, αισθάνομαι άσχημα που με το «έχει ο Θεός  θα πάμε παραπέρα». Εμένα να με φτύσετε αν δούμε άσπρη μέρα.

Το 2018 δεν μου γεμίζει το μάτι σαν νούμερο. Ευκαιρία να το αλλάξω.

Καλή χρονιά!