Εις Σάρκα Μίαν - Κεφάλαιο 3ο

Οι προετοιμασίες του γάμου συνεχίζονται, και εγώ μαθαίνω στην πορεία πράματα και θάματα.

Πριν σου ξεδιπλώσω και σήμερα τον πόνο μου, έχω να σου πω κάτι που έμαθα προ ολίγου, να μείνεις κι εσύ σύξυλος. Μου είπε ένας γνωστός, ότι οι κινηματογραφιστές γάμων στην Πάφο, μέσα στα πακέτα προσφορών που παρέχουν στους νεόνυμφους, συμπεριλαμβάνουν και μια προβολή της ταινίας του γάμου σε κινηματογραφική αίθουσα του Cineplex, αφού μονταριστεί εννοείται, στην οποία παρευρίσκεται μόνο το ζεύγος και άλλοι δέκα εκλεκτοί συγγενείς του για να απολαύσουν το έπος σε όλο του το μεγαλείο.

Συνήλθες; Ωραία. Αντιλαμβάνεσαι ότι το πρόβλημα εν τέλει δεν είναι μόνο ο κ. Βέργας, αλλά η ύπαρξη ολόκληρης της επαρχίας.

Ας περάσουμε όμως στα σημερινά θέματα.

Με ρωτούν συγγενείς και φίλοι με ποιο αυτοκίνητο θα πάω στην εκκλησία (λες και διαθέτω ολόκληρο στόλο για να επιλέξω το πιο σένιο), και όταν τους απαντώ πως θα πάω με το δικό μου, με κοιτάζουν με ένα ύφος λες και απαντώ κάτι το ανήκουστο. Όπως γνωρίζεις, το μικροαστικόν έθιμο απαιτεί όπως γαμβρός και νύφη καταφθάσουν και αποχωρίσουν μετά λιμουζίνας στην εκκλησία.

Αυτό θα ήτο μια εξαίσια ιδέα, ειδικά εάν ο χορηγός προτίθεται να μου χαρίσει την εν λόγω λιμουζίνα μετά ως γαμήλιο δώρο. Αλλά επειδή υποπτεύομαι πως κάτι τέτοια χουβαρντιλίκια δεν συμβαίνουν στα δίσεκτα έτη που διαβαίνουμε, προτιμώ να αποχωρήσω από την τελετή με την ταπεινή, πλην κομψοτάτη τζουλιέτα μου.

Είναι να απορείς με ποίο σκεπτικό επιστρατεύονται λιμουζίνες για να μεταφέρουν τους νεόνυμφους στην εκκλησία. Αν θεωρείς ότι οδηγείς σαράβαλο και ντρέπεσαι να σε δούμε να κυκλοφορείς μ’ αυτό, τότε άσε τους γάμους στην άκρη και φρόντισε να αγοράσεις κάτι πιο παρουσιάσιμο, παρά να σπαταλάς λεφτά σε τούλια, μπομπονιέρες και κουφέτα. Αν πάλι θεωρείς ότι θα κάνεις περαιτέρω εντύπωση με μια καλογυαλισμένη Καγιέν, σίγουρα αυτό δεν θα επιτευχθεί όταν αυτή είναι νοικιασμένη ή δανεική από τον πλούσιο νονό ή θείο σου και όταν προ πάντων, αυτό το γνωρίζουμε όλοι οι καλεσμένοι.

Κανέναν έλεος.

Και για να γίνω απόλυτα κατανοητός, καθότι εδώ μέσα ο καθένας καταλαβαίνει ό, τι του συμφέρει, δεν υπονοώ ότι το «κάτι πιο παρουσιάσιμο» είναι και το πιο ακριβό. Αρκεί ένα αυτοκίνητο να είναι καθαρό και φρεσκογυαλισμένο για να κερδίσει τις εντυπώσεις. Και κυρίως, χωρίς κορδέλες, παπαρδέλες, αστείες πινακίδες τύπου “Νίτσα & Κόκος – Just Married” και λουλούδια να κρέμονται από πάνω του. Αυτά είναι για τα καρναβάλια της Λεμεσού, προλαβαίνετε να εγγραφείτε παρεμπιπτόντως.

Το άλλο θέμα που έχω, είναι η ύπαρξη της δεξίωσης. Η «χαιρετούρα» εν ολίγοις. Σε εμάς δεν θα υπάρχει. Και δεν θα υπάρχει διότι το να προσκαλείς στον γάμο σου κάποιον να φάει ένα λιωμένο εκλεράκι και να πιει ένα κρασόζουμο, ενώ αργότερα οι πιο εκλεκτοί συγγενείς και φίλοι θα λιώσουν στα γουρουνόπουλα και τις σαμπάνιες, το βρίσκω τουλάχιστον αγενές. Σαν να του λες, είσαι φίλος δευτέρας διαλογής, ή τέλος πάντων, όχι αρκετός ώστε να παίξεις πρώτη κατηγορία, έλα να υποβάλεις τα σέβη σου με το φακελάκι παραμάσχαλα, και το λοιπό πτωχοκομείο κι άντε στο καλό.

Εγώ δεν πάω σε τέτοιους γάμους, οπότε δεν θα κάνουμε αυτά που κοροϊδεύουμε.

Κι επειδή ξέρω ότι θα σου προβάλουν για επιχείρημα το απόλυτα προβλέψιμο: «εγώ τόσα χρόνια πήγαινα σε γάμους και έδινα λεφτά, τώρα γιατί να μην τα πάρω πίσω;», να τους πεις ότι αν πήγαιναν σε γάμους με σκοπό κάποτε να τα πάρουν πίσω, σημαίνει ότι τόσος είναι ο νους τους και ότι πιο πιθανό είναι να μας επιστρέψει η τρόικα τα χρήματα από το κούρεμα, παρά ένας γάμος. Ο μόνος τρόπος να δώσεις λεφτά και μετά να τα πάρεις πίσω είναι η αποταμίευση, κι αυτή μόνο όταν λαμβάνει χώρα κάτω από το πάπλωμα του κρεβατιού.

Αυτά είχα να πω, και φτάσαμε αισίως στο προτελευταίο γαμήλιο κείμενο πριν την τελετή. Εδώ θα είμαστε, θα τα πούμε. 

Οι Ίκαροι Του Μέλλοντος

Κάθε φορά που πήζω στην κίνηση της Λευκωσίας, κοιτάζω ψηλά στον ουρανό και αναρωτιέμαι αν θα με αξιώσει ο καλός Θεούλης να ζήσω εκείνη την πολυπόθητη στιγμή όπου οι άνθρωποι δεν θα οδηγούν βαρετά αυτοκίνητα σε γραμμές δρόμων, αλλά θα πετούν τα ιδιωτικά τους αεροπλανάκια στον ουρανό σε διάφορες κατευθύνσεις. Ο χρόνος μέχρι να ανάψει το πράσινο είναι αρκετός για να συνειδητοποιήσω το πότε θα γίνει αυτό κατορθωτό: ποτέ!

Πρώτα απ’ όλα, θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο αφού τα αεροπλανάκια μας δεν θα πετούν σε γραμμές το ένα πίσω του άλλου, αλλά σε άτακτες κατευθύνσεις, πράγμα που θα καθιστά τις συγκρούσεις πιο εύκολες. Δεν θα έχεις έγνοια μόνο τον μπροστινό σου, αλλά όλους όσους πετούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μπορεί να σε τρακάρει ο από κάτω σου ανεβαίνοντας απότομα, μπορεί να σε τρακάρει ο από πάνω σου χάνοντας ύψος, και ούτω καθεξής.

Με λίγα λόγια τα αεροπλανάκια αυτά θα πρέπει να έχουν σφαιρικό σχήμα και να είναι διάφανα ώστε να ελέγχεις το από πού θα σου έρθει η μαλακία ανά πάσα στιγμή.

Επίσης, σε περίπτωση σύγκρουσης, οι συνέπειες θα είναι τεράστιες. Δεν θα πεθάνεις εσύ, ο άλλος κι άντε κάνας δυο άλλοι σαν παράπλευρες απώλειες. Θα πεθάνουν κι όσοι πεζοί κινούνται στη γη και θα φάνε στο κεφάλι τα συντρίμια. Με λίγα λόγια ατύχημα στον αέρα θα σημαίνει αυτόματα και ατύχημα στη γη, δεδομένου ότι αυτό συμβαίνει πάνω από λεωφόρο. Πολλαπλασιασμός θυμάτων, εν ολίγοις.

Μην θίξω τώρα το πρόβλημα που θα δημιουργηθεί με τη στάθμευση. Θα πρέπει κάθε σπίτι να διαθέτει και από ένα διάδρομο απογείωσης και προσγείωσης. Που σημαίνει ότι όλες οι στέγες θα πρέπει από τότε και στο εξής να είναι επίπεδες για να διευκολύνονται οι απογειώσεις και προσγειώσεις. Δεν θα βολεύουν τα κεραμίδια, άρα ένα τεράστιο ποσοστό σπιτιών θα κριθούν ακατάλληλα για τον συγκεκριμένο σκοπό. Επιπλέον, όλοι οι υπόγειοι χώροι στάθμευσης σιγά, σιγά, θα αχρηστευτούν και θα πρέπει τα κτήρια να διαθέτουν πλατιές ταράτσες.

Επίσης, προκύπτουν κι άλλα θέματα: Πόσο ψηλά θα μπορείς να πετάξεις; Θα πρέπει να δημιουργηθούν άπειροι πύργοι ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας. Θα σηκώνεσαι από το σπίτι σου να πας στη δουλειά σου και θα πρέπει να επικοινωνείς με τον αντίστοιχο πύργο ελέγχου που θα σε κατευθύνει ανάλογα με την κίνηση και τη θέση των συναδέλφων σου σε ανάλογες συντεταγμένες. Δεν θα είναι δηλαδή, παίξε – γέλασε. Θα θέλει ολόκληρη υποδομή η φάση.

Για να μην πιάσω τώρα στο στόμα μου θέματα lifestyle που θα τυραννήσουν την Κύπρο, ήτοι, ο κάθε νεόπλουτος που θα μπορούσε να οδηγεί μίνι ελικοπτεράκι για να πάει στην εργασία του, αλλά θα οδηγεί Μπόινγκ για να κάνει φιγούρα, ή και Κόνκορντ (κι ας έχουν αποσυρθεί ως ασύμφορα, εμείς ως λαός συμφοράς, για όλα έχουμε λύση) για να ρίξει γκόμενα… 

Το Σωστό Όνομα

Την περασμένη Τετάρτη έκανα μια επέμβαση. Δεν ήταν κάτι σοβαρό, ήταν μια επέμβαση ρουτίνας. Παρόλα αυτά, χρειάστηκε πλήρης αναισθησία για να γίνει. Όχι ότι δεν την έχω έμφυτη, αλλά ξέρεις. Έγινε η επέμβαση, λοιπόν, εγώ κοιμόμουν ύπνο βαθύ, και καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού, έβλεπα κάτι πολύ περίεργο.

Έβλεπα ότι ήμουν μέσα μια διαφανή κάψουλα, στον βυθό της θάλασσας, μπορούσα να βλέπω προς τα πάνω την επιφάνεια, μα δεν μπορούσα να κολυμπήσω προς τα εκεί, όντας καθηλωμένος. Μπορεί να επηρεάστηκα και από το Interstellar που είδα πρόσφατα, τι να σου πω κι εγώ. Όπως κοίταζα προς την επιφάνεια μπορούσα να δω τη Μπρέντα έξω από το νερό να με κοιτάζει λυπημένη, κι εγώ που ήμουν στον βυθό, στεναχωριόμουν διπλά που δεν μπορούσα να της μιλήσω και να της πω ότι είμαι καλά.

Όταν τελείωσε η εγχείρηση και η αναισθησιολόγος άρχισε τη διαδικασία επαναφοράς, άκουσα μέσα από τον βυθό να φωνάζουν το όνομά μου. Και τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να κολυμπήσω προς την επιφάνεια, για να επανέλθω, και έβαζα όλα μου τα δυνατά για να κολυμπήσω προς τα εκεί που βρισκόταν η Μπρέντα, μα δεν τα κατάφερνα, ένιωθα σαν να είχα βαρίδια στα πόδια να με τραβούν προς τα κάτω. Και οι φωνές που μου φώναζαν εντείνονταν, και εγώ κολυμπούσα πιο γρήγορα, ώσπου έφτασα στην επιφάνεια και ξύπνησα αγκομαχώντας και κλαίγοντας.

Άρχισα να φωνάζω μέσα στο χειρουργείο ότι θέλω τη Μπρέντα (την φώναζα με το πραγματικό της όνομα), και ότι την αγαπώ, και να πάνε να μου τη φέρουν. Κλάματα και οδυρμοί, όχι αστεία. Μία νοσοκόμα που ήταν παρούσα σ’ όλον αυτόν τον πανικό, βγήκε έξω και βρήκε τη Μπρέντα στον προθάλαμο και τη ρώτησε πως τη λένε. Όταν εκείνη απάντησε, της είπε «ξύπνησε και σε αναζητά. Είπα να ρωτήσω πρώτα, γιατί πολλοί όταν συνέρχονται φωνάζουν… άλλα ονόματα». Το έπιασες το υπονοούμενο.

Με μετέφεραν στο δωμάτιο της κλινικής. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τη Μπρέντα μπροστά μου, πλάνταξα ξανά στο κλάμα και της εξήγησα ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του χειρουργείου την έβλεπα μέσα από τον βυθό να με κοιτάζει λυπημένη και στεναχωριόμουν διπλά που δεν μπορούσα να της μιλήσω.

Ύστερα από λίγο όταν πέρασε η δράση του αναισθητικού επανήλθα μια και καλή.

Πέρασαν οι μέρες, τώρα γύρισα σπίτι και αναρρώνω. Όλα καλά.

Εχθές εκεί που ξαπλώναμε πλάι πλάι στον καναπέ μας, αναφερθήκαμε στο περιστατικό. Η Μπρέντα μου είπε ότι όταν έκλαιγα και διέδιδα μέσα στην κλινική το όνομά της, εκείνη ήθελε να πλαντάξει στο γέλιο, το βρήκε πολύ αστείο, αλλά δεν το έδειξε γιατί ήταν μπροστά κι άλλοι συγγενείς, γιατροί , και τα τοιαύτα και ήταν ντροπή.

«Αντί να χαίρεσαι που μέσα στη ζάλη μου έλεγα το όνομά σου, έχοντάς σε στη σκέψη μου τόσο στο ξύπνιο μου όσο και στον ύπνο μου…», αποκρίθηκα.

«Ε, δεν ήσουν ο εαυτός σου εκείνη την ώρα. Μιλούσαν τα φάρμακα!» μου είπε.

Αναρωτιέμαι αν «θα μιλούσαν τα φάρμακα» και στην περίπτωση που φώναζα λάθος όνομα…

Χμ…

:)

Το Πρώτο Περιοδικό Για Τα Νιάτα!

Το Φλας ήταν το πρώτο περιοδικό για τα νιάτα, έτσι δήλωνε τουλάχιστον. Εγώ το πρόλαβα προς τη δύση του, μιας και άρχισα να το διαβάζω στα γυμνασιακά μου χρόνια. Από όσα άκουγα από τους πιο παλιούς, το Φλας ήταν στα φόρτε του στα τέλη της δεκαετίας του ’80, κατά τη διάρκεια της οποίας κυκλοφορούσε σε χαρτί εφημερίδας και ήταν μαυρόασπρο. Παρόλη την εξέλιξή του στα 90ς, εξακολουθούσε να είναι ολίγον τι δευτεροκλασάτο, ήτοι κακοσχεδιασμένο, ανορθόγραφο και λαϊκό, αμιγώς κυπριακό δηλαδή. Δεν το αποποιηθήκαμε όμως, διόλου.

Το Φλας ήταν περιοδικό ποικίλης ύλης, ασχολούνταν με την ποπ κουλτούρα της εποχής, αλλά έδινε βήμα και στους νέους να πουν τον πόνο τους, να εκμυστηρευτούν τον εφηβικό έρωτά τους με δραματικά ποιηματάκια. Έδινε βήμα στους φαντάρους, στους μαθητές, στους φοιτητές, σε wannabe μοντέλα, γενικά και η κουτσή Μαρία έκανε το πέρασμά της από τις σελίδες του. Ιδού:

Δείγματα εξωφύλλων. Σχεδιασμένα πρόχειρα, σαν κολλάζ σε τετράδιο μαθητή της ΣΤ' Δημοτικού.

Μέγα θέμα: Η πρώτη των πρώτων δηλώνει ανερυθρίαστα ότι πέρασε τις εξετάσεις των ΑΕΙ, χωρίς να είναι σπασίκλα! Σκάνδαλο!

Ο Χωρισμός μας - Η πληγωμένη καρδιά αναρωτιέται: Γιατί Μήτσιο;

Νέα από τη Σόου Μπιζ: Ο Μπράντον καπνίζει και ο Νικόλας Νικολάου τον κάνει τέττε, η Ειρήνη Χαραλαμπίδου ντυμένη όπως θα έπρεπε να ντύνεται καθημερινά, βρήκε τον έρωτα στο άσπρο - μαύρο. 

Η Στέλλα Γεωργιάδου δηλώνει πως χωρίς έρωτα η ζωή είναι άχρωμη, σε ένα κατά τα άλλα πολύχρωμο και κακόγουστο LSD εξώφυλλο.

Πάρτι για τις 14 Φλεβάρη με τον Λάμπη. 

Η κυρία Αχιλλέως μας, η τότε παρουσιάστρια των ειδήσεων του ΑΝΤ1, ανησυχούσε όταν την φλέρταραν. Εκ των υστέρων, κι εμείς το ίδιο.

Οι σελέμπριτι της εποχής: Γλαύκος Κληρίδης, Δημήτρης Ανδρέου, Τάκης Σταυρινίδης. Όλοι μακαρίτες. 

Η Χρίστίνα Παφίτη και η Τάσα Ποταμίτου ήθελαν να γίνουν μοντέλα. Απουσία του Feel Fantastic η μόνη τους επιλογή ήταν να στείλουν βιογραφικό στο Φλας. 

Η Κωνσταντίνα και η Βίσση χώρισαν, αλλά τους αγαπούν! Τίτλος - Σεισμός! 

"Έχετε συχνά τρακ;" Κάν' το τεστ να μάθεις. Μετά από αυτό, τα τεστ στο Facebook, τύπου "ποιο χρώμα σου ταιριάζει" αποδεικνύουν πόσο προχώρησε η νοημοσύνη της ανθρωπότητας έκτοτε. 

Τα Περιοδικά Μου

Τα περιοδικά, τα χάρτινα, αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε και τα οποία θεωρούνται πλέον αντίκες, ήταν ένα από τα μεγάλα μου πάθη. Σε όλες τις περιόδους της ζωής μου κολλούσα με κάποιο, και τα έκανα συλλογή, σε βαθμό που θα μπορούσα να είχα ανοίξει περίπτερο. Από τα «Μίκυ Μάους», τα «Κόμιξ», τις «Παιδικές Ώρες», το «Φλας» στην εφηβεία, το «Νίτρο» στα φοιτητικά χρόνια και τον Economist που ήμουν υποχρεωμένος να διαβάζω ενόσω διαρκούσε το μεταπτυχιακό στη δημοσιογραφία, στοίβες τα τεύχη! Μέχρι που έπεφταν στα χέρια της μάνας μου, τα πέταγε και γινόταν το σώσε.

Δεν φαντάζεσαι πόσο με πονά που μόνο από οθόνες ενημερωνόμαστε σήμερα. Αν το περιοδικό δεν μπορείς να το πιάσεις στα χέρια σου, να το περιεργαστείς, να το μυρίσεις, χέστο. Τι να κάνω εγώ την είδηση αναρτημένη σε μία διεύθυνση που αύριο μπορεί να μην υπάρχει; Τι να την κάνω τη φωτογραφία αν δεν μπορώ να την αγγίξω; Θέλω το περιοδικό σε μορφή αντικειμένου. Να μπορώ να το αρχειοθετήσω, να το αναζητήσω όποτε το πεθυμήσω. Άστα. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος μου πόνος μετά την εξαφάνιση του cd ως μέσου αγοράς μουσικής.  

Δυστυχώς, όμως, πρέπει να πάμε με το ρέμα. Και τέτοια μεγαλεία δεν πρόκειται να ξαναδούμε.

Τις προάλλες μια αγαπημένη φίλη από το Δημοτικό μου έστειλε μήνυμα ότι ενόσω έκανε κάτι ανασκαφές στο σπίτι της εντόπισε πολλά παλιά περιοδικά. Ξέροντας τα βίτσια μου, μου τα δάνεισε να τα ξαναχαρώ, αφού γνωρίζει ότι μόνο εγώ εκτιμώ τέτοιες αρχαιολογίες. Εχθές βράδυ που μου τα έφερε δεν έκανα άλλη δουλειά. Τρεις ώρες τα κρατούσα, τα μύριζα, τα επεξεργαζόμουν, σε βαθμό που σήμερα δεν είχα ξυπνημό.

Για σήμερα σου παραθέτω εξώφυλλα και ειδήσεις από τις «Παιδικές Ώρες». Το εν λόγω περιοδικό ήταν το μοναδικό παιδικό περιοδικό της Κύπρου εν έτει 1990-1995. Το 1995 όταν έπεσαν οι πωλήσεις το περιοδικό μετονομάστηκε «Τηλεώρες» και δημοσίευε το πρόγραμμα της τηλεόρασης, πράγμα που συμβαίνει μέχρι σήμερα. Η παιδική έκδοση όμως, ήταν η αντίστοιχη της ‘Μανίνας’ και της ‘Κατερίνας’ που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, στο πιο αθώο και πιο ανυποψίαστο.

Ήταν το απόλυτο must να διαβάζεις τις «Παιδικές Ώρες» στο Δημοτικό, μάλιστα αν σου έκαναν την τιμή να δημοσιεύσουν κάποια επιστολή σου στην στήλη αναγνωστών, ήταν σαν να σε θεοποιούσαν. Μου συνέβη πολλάκις, αν και χθες βράδυ που τις ξαναδιάβασα ντράπηκα. Τόσο πολύ τις εκτιμούσα τις Παιδικές Ώρες που τους είχα ζητήσει τότε να επισκεφτώ και τα γραφεία τους ώστε να δω πως δουλεύουν.

Όπως και να έχει. Δες και θυμήσου τι διαβάζαμε τότε:

Βουγιούκλω επί Μις Πέψι, και Θορν Φόρεστερ!  

Βίσσαρος επί Λάμπω και Λάμπη, ολόλαμπρη!

Λίντα Μάρτιν, Why Me? 1992, μαζί κι αυτόν τον χρόνο, μαζί εμείς οι δύο...

Εγκαίνια της Ντίσνεϊλαντ στο Παρίσι. Από τα αγαπημένα μου εξώφυλλα. 

Βίσση, Φιλίνη, Σχοινάκη, Είμαι όλο σου το είναι, μεγαλεία! 

Η Ευρυδίκη σε προφητικές δηλώσεις.

Πόσο όμορφη γυναίκα! 

Με την Ροκ Όπερα στην Κύπρο, λέει. Ακόμα την περιμένουμε. Να μου πεις, πού να ανέβαζαν τέτοιο αριστούργημα; Σε πλατεία ή σε Δημοτικό Κήπο. Τότε, εν έτει 1990 δεν είχαμε πολιτιστικούς χώρους, μην κοιτάς σήμερα που ξεχειλίσαμε...

Θεέ μου, πόσο χαρτί πεταμένο! 

Ο γάμος της Αλέξιας το 1992!

Η Εύη Καπάταη και ο "Αναστάσιος" παιδικές αφίσες και στοιχειωμένα παιδικά όνειρα.

Ο Ζένιος και η Βάνια η μακαρίτισσα, επί "Κυρίας Σάσας" και "Θεέ μου τι σου έφταιξα!"

Μην με βάλεις τώρα να σου εξηγήσω ποιος ήταν ο Μάικ Χατζημάικ τότε, δεν έχω τόσο σθένος. 

Πάντα Ευτυχώς Ο Παλιός Είναι Αλλιώς

Μέσα στα πλαίσια της αιώνιας ρετρό διάθεσης που μας διακατέχει, χθες βράδυ πήγαμε να ακούσουμε Καλλίρη – Λιβιεράτο στο PlanBe.

Με έκπληξη μου διαπίστωσα ότι υπάρχουν ακόμα κλαμπς στην Κύπρο, και όχι απλά υπάρχουν, αλλά υπάρχει και κόσμος κάτω των 30 που τα τιμά με την παρουσία του. Στους χώρους που διακινούμαι, δυστυχώς μόνο μαμάδες με νεογέννητα υπάρχουν πια, εξ ου και η έκπληξη.

Προσωπικά, δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που βγήκα σε κλαμπ τα τελευταία χρόνια. Παίζει να ήταν το 2009.

Για να καταλάβεις όλο το απόγευμα κοιμόμασταν για να αντέξουμε να βγάλουμε το βράδυ. Λες και ήταν πρωτοχρονιά.

Ο Καλλίρης πενηντάρησε, το ήξερες; Και ο Λιβιεράτος είναι στα 40 φεύγα. Καλά κι εγώ στα 35 σχεδόν, μην κοιτάς που είμαι σε άρνηση. Πάντως, ήταν και οι δυο μέσα στην ενέργεια και την τρελή χαρά, λες και περνούν δεύτερη εφηβεία. Ειδικά ο Λιβιεράτος που πρόσφατα πέρασε και τα χίλια μύρια στην προσωπική του ζωή, είχε κέφια.

Αν εξαιρέσεις τον ήχο που ήταν χάλια, το τραπέζι μας που ήταν στου διαόλου τη μάνα και θέλαμε κιάλια να τους δούμε, αν εξαιρέσεις τον καπνό από τα τσιγάρα και το ότι μοιραζόμασταν ένα σκαμπό 10 άτομα, καλά περάσαμε.

Είπαν τραγούδια που ούτε στα ραδιόφωνα ακούς πια, μόνο κάτι γραφικοί σαν εμένα τα ξέρουν και τα αναζητούν. Από το «ας είχα τη δύναμη» και το «πάρε με», μέχρι τα κλασικά «μπαμ και κάτω», «κάποιο καλοκαίρι» και «το νου σου κύριε οδηγέ» στα οποία ήρθε το μαγαζί ανάποδα. Το δε πρόγραμμα που έκαναν από κοινού και στο οποίο δέσποζε θριαμβευτικά ο Καρβέλας και τα τραγούδια του, απερίγραπτο. Δεν ξέρω αν φταίει που ήμασταν έφηβοι και ό, τι έπαιζε το μυθοποιούσαμε στα 90ς, αλλά δεν πιστεύω να ξανάρθει τέτοια υπέροχη εποχή για την ποπ μουσική στην Ελλάδα.

Τρεις το πρωί φύγαμε, πραγματική υπέρβαση και άθλος για τα σημερινά δικά μας δεδομένα. Να φανταστείς φύγαμε πριν καν πουν το ντουέτο τους, δεν αντέχαμε άλλο, είχαμε ξημερωθεί. Πάρε και ένα δείγμα από την εμφάνισή τους στα Χανιά το καλοκαίρι. Λένε τα καρβελίστικα που μ’ αρέσουν.

Κλικ Στα Ευρώπουλα

Εσύ πόσα λεφτά θα ζήταγες για να εκφωνείς τις ειδήσεις;

Αν ερχόταν κάποιος όταν ήσουν στο Δημοτικό, και σε ρώταγε: Πόσα θες να πληρώνεσαι όταν μεγαλώσεις για να κάθεσαι σε μια καρέκλα και να αναγιγνώσκεις ειδήσεις από μία οθόνη; Υπήρχε περίπτωση να ζητήσεις το ποσό που ακούγεται σήμερα ότι παίρνει γνωστή παρουσιάστρια; Πόση ικανότητα και μόρφωση μπορεί να απαιτεί η εκφώνηση ειδήσεων για να δικαιολογούνται τόσοι παράδες κάθε μήνα;

Θα μου πεις, σε μια χώρα που οι μισοί δεν ξέρουν να διαβάσουν και οι άλλοι μισοί δεν ξέρουν να γράψουν, ναι, η ανάγνωση και η εκφώνηση είναι ένα σπάνιο προσόν. Μα θα διαφωνήσω, γιατί τουλάχιστον η δική μου η γενιά και οι παλιότερες, μια χαρά ήξεραν Ελληνικά. Θεωρούνταν αυτονόητο ότι ήξερες άριστα τη μητρική σου γλώσσα. Στους νεότερους εντοπίζεται το πρόβλημα. Και εν πάση περιπτώσει, θεωρώ ότι για εκφώνηση ειδήσεων δεν θα άξιζε να πληρώσεις κάποιον πάνω από €10 τη μέρα. Και σιγά τις ειδήσεις που εκφωνεί δηλαδή. Πόσο ήπιε ο Αναστασιάδης, τι μαλακία είπε ξανά ο Χριστόφιας, ποιον δάγκωσε η Χαραλαμπίδου. Αυτές είναι οι ειδήσεις μας. Κανονικά εσείς έπρεπε να μας πληρώνετε για να σας ακούμε.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι γενικότερα στις μέρες μας όλες οι μαλακίες-επαγγέλματα χρυσοπληρώνονται. Γιατί υπάρχουν και μαλακίες-επαγγέλματα, ας είμαστε ειλικρινείς. Μην κοιτάς που εξ αιτίας της ελεύθερης αγοράς και άλλων οικονομικών θεωριών που δεν μπορώ να σου αναλύσω, έκανε και η μύγα κώλο και χρεώνει τον κόσμο όλο.

Ξέρεις πόσα θέλει ένας φωτογράφος για να απαθανατίσει ένα γάμο; Οι τιμές κυμαίνονται γύρω στα €1500! Για τον μέσο όρο μιλάμε τώρα, γιατί αν θες φωτογράφο φίρμα, η τιμή ξεπερνά τα €2500. Σε τέτοιο κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας! Σε κόσμο που οι φωτογράφοι απαιτούν δυο μισθούς δικούς μας για να κάνουν κλικ, κλικ στον γάμο μας. Και να πω ότι παντρεύεται ο Ουίλλιαμ την Κέητ και θα έρθει ο Mario Testino από τη Λίμα του Περού να περάσει το γεγονός στην αιωνιότητα, να πάει στο διάολο. Αλλά να παντρεύεται ο Αντίχριστος τη Μπρέντα και να έρχεται ο κάθε Μπόμπος να ζητά αναιδώς τη μισή μας προίκα, αυτό πάει πολύ.

Το κακό είναι ότι δεν μπορείς να τους παζαρέψεις, ούτε καν να τους σαμποτάρεις, καθότι η βιομηχανία του γάμου στην Κύπρο μπορεί να είναι το μεγαλύτερο έγκλημα μετά το κούρεμα, αλλά καμία Κύπρια νύφη-νυφίτσα δεν διαπραγματεύεται το να μην φωτογραφηθεί σαν τη Τζοκόντα στην «ωραιότερη μέρα της ζωής της». Έτσι δεν πέφτουν οι τιμές. Δεν τα δίνεις εσύ τα €2500, θα τα δώσει άλλος. Οπότε και ο φωτογράφος απομυζεί το αίμα μας κάνοντας κλικ, κλικ και εσύ που έλιωσες τον κώλο σου και έβγαλες τρία ξένα πανεπιστήμια κάθεσαι και πληρώνεσαι με το ζόρι €1500, και λες κι ευχαριστώ.

Ξέρεις τι πρέπει να γίνει για να επέλθει η κάθαρση. Να γίνει ένας πόλεμος. Να πέσουν βόμβες. Να στηθούν ξανά προσφυγικοί καταυλισμοί. Να έρθει πραγματική φτώχεια. Να δω εγώ ποιος θα απαιτεί €2500 για να σου φωτογραφήσει τον γάμο και ποια θα θέλει €3000 για να εκφωνήσει ειδήσεις! Οι γονείς μου στον γάμο τους, λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο του 1974 έβγαζαν φωτογραφίες μόνοι τους. Βασικά είχαν τον θείο μου και τους έβγαζε με τη μηχανή του. Και μια χαρά καλύφθηκε το γεγονός και ήταν και η εποχή τέτοια που ο εκάστοτε φωτογράφος βρισκόταν στο επίπεδο της επαγγελματικής πυραμίδας που του άρμοζε.

Δεν έμεινε μαλάκας να μην του δώσουμε αξία σ’ αυτή τη ζωή!