Δεν Υπάρχουν Άγγελοι σου Λέω

Αυτό είναι το βίντεο κλιπ του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει την Κύπρο στον φετινό διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον, στη Γερμανία. Το «Σαν Άγγελος σ’ Αγάπησα».

- Είναι τόσο χωρκάτικο που δεν λέει η καρδιά σου ούτε καν να το κοροϊδέψεις. Σαν τρέηλερ σειράς του ΡΙΚ είναι, τύπου ‘Βήματα στην Άμμο’, σαν επεισόδιο από τις ‘Γενιές της Σιωπής’, σαν ‘Ίντα τζιαιρούς Εφτάσαμεν.’ Μία κακομοιριά και μισή.

- Το τραγούδι πάντως, είναι καλύτερο απ’ ό, τι περίμενα. Ειδικά μέχρι το δεύτερο κουπλέ, πάει να θυμίσει Γιοξίμοβιτς που αν και είναι ξεπερασμένος, απ’ τα ολότελα καλή και η Παναγιώτενα. Με λίγα λόγια, ένα 2 στα 10 το παίρνει εύκολα. Στο σημείο που μπαίνει η ηλεκτρική και τάχα μου εκμοντερνίζεται το κομμάτι, γίνονται όλα μπάχαλο.

- Ο Τραγουδιστής από σταρ κουάλιτι, μηδέν. Δεν θα τον θυμάται ούτε η μάνα του το βράδυ του ημιτελικού. Γιατί για τον τελικό, δεν το συζητώ καν. Μόνο από το σπίτι του θα τον δει.

- Τόσοι αξιοπρεπείς Κύπριοι διαπρέπουν στην Αθήνα, εμείς πρέπει να εκπροσωπηθούμε από ό, τι ξέμεινε στο στοκ! Πανάθεμά σε ΡΙΚ με τις ιδέες σου, γαμώ τα Performance σας, γαμώ!

Εις ένδειξη διαμαρτυρίας θα κάτσω να δω ένα flashback στις παλιότερες μας συμμετοχές, να θυμηθώ κάτι Αλέξιες, Βίσσες και Ευρυδίκες που δεν ντρεπόσουν να τις παρουσιάσεις.

Καρναβαλίστικο

Ακολούθησα τη συμβουλή της ψυχολόγας μου, και δεν είχα καμία απολύτως προσδοκία για το πάρτι. Παλιότερα η φαντασία μου έφτιαχνε τεράστια σενάρια στο μυαλό μου που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στην χάλια πραγματικότητα και κατέληγα να τελειώνει το πάρτι κι εγώ να μην «τελειώνω». Αλλά, ψες, ήταν αλλιώς: Ήπια 2-3 ποτήρια κρασί πριν αρχίσει να έρχεται ο κόσμος και στάνιαρα. Μέθυσα από τις 9:00. Δεν θυμάμαι και πολλά, άρα πρέπει να πέρασα τέλεια.

Παραθέτω στοιχεία, όπως εμφανίστηκαν σήμερα στο Facebook.

*Φόρεσα σκισμένο τζιν, γυαλιά ηλίου και σακάκι Μ. Ναπολέοντα για να συνδυάσω την αυτοκρατορική μου προσωπικότητα με την pop star κουλτούρα μου. Ήμουν φτυστός ο Σάκης στο «Κάνε με, με το κορμί σου λιώμα» αλλά ελάχιστοι το κατάλαβαν. Τσάμπα η μεταμφίεση.

*Στο δεύτερο κομμάτι του πάρτι, στο λαϊκό πρόγραμμα δηλαδή, ντύθηκα παπάς και έκανα αγιασμό στο σπίτι, προκειμένου να ξορκίσω το κακό και τα δαιμόνια. Πίσω μου είχα δυο φίλους που περιέφεραν μία τεράστια αφίσα της Άννας Βίσση κορνιζαρισμένη, σαν εικόνα της Παναγίας. Χρησιμοποιήθηκαν φωτιές (οι ίδιες που είχε και η Cher στη συναυλία της για το goodbye tour το 2003), για ειδικά εφέ και για να τονίσουν τη μυσταγωγία της στιγμής. Κόσμος και ντουνιάς προσκύνησε την εικόνα, η οποία στο τέλος έπεσε κάτω και έγινε θρύψαλα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της λιτανείας παιάνιζε το ‘Τραύμα’. Ήταν η τελετή έναρξης του πάρτι βασικά. Έτσι είναι, αν ένα πάρτι δεν συνδυάζει ολυμπιάδα με Γιουροβίζιον δεν έχει λόγο ύπαρξης! Όλο και κάποιος θα έβγαζε βίντεο, άμα το βρω θα το ανεβάσω, αν δεν το παίξει το Star πρώτο.

*Πρέπει να ήρθαν γύρω στα 90 άτομα. Ήπια τόσο πολύ, που σε κάποια φάση τους μισούς δεν τους αναγνώριζα.

*Δεν θέλεις να δεις πώς έγινε η κουζίνα στο φινάλε. Ούτε το πάτωμα. Αλλά χαλάλι.

*Χορέψαμε Ευρυδίκη, Μπίγαλη και Χαριτοδιπλωμένο. Μέχρι και Μαντώ. Δεν είχα καλύτερο!

*Αυτή είναι η πιο ευφυής και δημιουργική φίλη μου. Κάθε χρόνο με εκπλήσσει με τις ιδέες της. Φέτος ντύθηκε μαϊντανός! Πόσο την αγαπώ.

*Σε κάποια φάση, προς το τέλος, κι ενώ εγώ μάζευα τα πλαστικά ποτήρια από το πάτωμα, μια τραγουδίστρια από το Περού βρέθηκε να τραγουδά ζωντανά το waka waka της Σακίρα στο σαλόνι μου. Στα Ισπανικά. Δεν ήταν μασκαρεμένη. Τρου στόρι, μην ρωτάς όμως περισσότερα.

*Τα cupcakes του πάρτι ήταν προσφορά της Gourounellas, τα οποία ήταν γευστικότατα. Να τσακιστείτε να παραγγείλετε κι εσείς για το δικό σας πάρτι. Η κοπέλα έχει τάλαντο. Παρεμπιπτόντως, να σου πω ότι η ίδια ντύθηκε γκαστρωμένο κουνέλι. «Πώς σου φαίνεται η ιδέα μου;» με ρώτησε μπροστά στο λιοντάρι γεμάτη νάζι. «Συμβολική» απάντησα, και το λιοντάρι χαμογέλασε αμήχανα.

*Κοιμήθηκα στις 4:00 το πρωί. Σηκώθηκα ξανά στις 5:00 και ήπια δυο παναντόλ και ένα λεξοτανίλ γιατί είχα κεφάλι καζάνι από το πολύ κρασί και ξανασηκώθηκα στη μία το μεσημέρι. Δεν είμαστε πια για τέτοια hung overs, μάνα μου. Γεράσαμε. Αυτά μέχρι το Πανεπιστήμιο τα άντεχε ο οργανισμός μας. Πλέον, μόνο προσευχή και κέντημα.

*Ξέρεις ότι το πάρτι ήταν επιτυχία όταν: αντί να στείλεις εσύ sms με ευχαριστίες το επόμενο πρωί, σε έχουν προλάβει ήδη οι καλεσμένοι και ζητούν επανάληψη με την πρώτη ευκαιρία.

*Μπορώ να πω ότι έχω να περάσω τόσο καλά σε δικό μου πάρτι από το 2004, που είχαμε κάνει beach party με το boyband και ήμασταν στις δόξες μας.

*Έπαιξε και το «φελιτσιτά!» J

Τρία Χρόνια Πρόεδρος!

Ήρθα στη δουλειά, διάβασα εφημερίδα και έμαθα ότι σήμερα κλείνει ο Χριστόφιας τρία χρόνια στην προεδρία.

Αχ, Παναγίτσα μου! Τον ατελείωτο έχει αυτή η θητεία! Ούτε στον στρατό δεν μετρούσα τόσο παθιασμένα τις μέρες!

Κάνω υπομονή, κόσμε. Κάνω. Δύο χρόνια έμειναν, θα περάσουν. Πού θα πάει; Εκτός κι αν όντως έρθει το τέλος του κόσμου το 2012 και είναι γραφτό να κάνουμε φινάλε με τον Χριστόφια. Φινάλε με τον Χριστόφια! Πόσο τρομαχτικό ακούγεται. Σαν «Χαρούμενη Πρωτοχρονιά με τον Λουκά Χάματσο!»

Δεν θα θάψω άλλο τον Χριστόφια, διότι όσο παρακαλάς να γίνει κάτι, το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου. Και μην ακούς τις μαλακίες του Κοέλιο, που ισχυρίζεται το αντίθετο. Σιωπή και υπομονή. Σιωπή και υπομονή!

Θα γράψω κάτι που σκέφτομαι εδώ και πολύ καιρό και πιστεύω θα συμφωνήσετε πολλοί από σας, διότι πλησιάζουν και οι βουλευτικές και είναι όλα επίκαιρα.

Εγώ εργάζομαι στο Δημόσιο. Σε μία θεσούλα που μου βγήκε το λάδι για να αποκτήσω. Δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, στην Α8 κλίμακα είμαι, δηλαδή κερδίζω €2000 τον μήνα (μεικτά). Για να κερδίζω αυτά τα ρημάδια τα €2000 τον μήνα, πήρα πτυχίο νομικής, έκανα μεταπτυχιακό στη νομική, πήρα άδεια ασκήσεως επαγγέλματος από τον δικηγορικό σύλλογο, μετά έκανα και δεύτερο μεταπτυχιακό στην δημοσιογραφία και τέλος παρακάθισα τις εξετάσεις του Δημοσίου στις οποίες ήρθα πρώτος. Πέρασα και από την προφορική συνέντευξη με επιτυχία, κατόπιν πολλού διαβάσματος και εδώ είμαστε. Πτυχίο, μεταπτυχιακά, άδειες και εξετάσεις στο δημόσιο για μία θέση των €2000! Και λέμε κι ευχαριστώ, κάνουμε και τεμενάδες.

Αν, λοιπόν, όλα αυτά τα προσόντα απαιτούνται για μία θεσούλα του δημοσίου κλίμακας Α8, για την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, στην οποία αντιστοιχούν €8400 τον μήνα (ναι, τόσα παίρνει ο Χριστόφιας), τι προσόντα θα έπρεπε να απαιτούνται; Γιατί και η θέση του Προέδρου, μία θέση στο Δημόσιο είναι. Η πρώτη θέση, η καλύτερη θέση, αλλά δεν παύει από το να είναι μία δημοσιοϋπαλληλική θέση. Δεν θα έπρεπε να απαιτούνται τουλάχιστον 2 post doc; Δεν θα έπρεπε να απαιτούνται τουλάχιστον 4 ξένες γλώσσες (εδώ, η Ελεονώρα Μελέτη μιλάει πέντε και είναι μία απλή παρουσιάστρια). Δεν θα έπρεπε να απαιτείται τουλάχιστον απόκτηση βραβείου Νόμπελ (εδώ, έχουμε τον νομπελίστα Πισσαρίδη και δεν είναι καν Υπουργός)!

Και μην μου πείτε τώρα ότι ο Πρόεδρος έχει διδακτορικό στην ιστορία από πανεπιστήμιο της Πρώην Σοβιετικής Ένωσης, γιατί ξέρουμε όλοι πολύ καλά, ότι διδακτορικό σε ένα χρόνο δεν κάνεις! Πόσο μάλλον σε πανεπιστήμιο της ΕΣΣΔ πριν 250 χρόνια, υπό ύποπτες περιστάσεις. Εδώ εν έτη 2011 και δεν εμπιστευόμαστε Πανεπιστήμια της ανατολικής Ευρώπης! Επίσης, μην μου πείτε ότι ο Πρόεδρος μιλά ρώσικα γιατί, τέτοια Ρώσικα σαν τη Μαρούσκα από τους ‘Δυο ξένους’ τα μιλάω κι εγώ. Έχω φίλο μου Ρώσο που τον άκουσε σε συνέδριο να τα μιλάει και μου είπε ότι τα μιλά σπαστά! Μωρέ, τι κάθομαι και συζητώ, εδώ ο άνθρωπος συναντά στο εξωτερικό διπλωμάτες και τους λέει: «Ίντα χαπάρκα ρε κοπέλια» και καθόμαστε συζητάμε αν ξέρει να μιλήσει;

Στο θέμα μας!

Με ποια λογική δίνονται οι καλύτερες θέσεις του Δημοσίου μέσω εκλογών στον κάθε τυχαίο; Κανονικά, δεν θα έπρεπε οι υποψήφιοι να πληρούν αυστηρά κριτήρια, υψηλού ακαδημαϊκού επιπέδου πριν θέσουν υποψηφιότητα για πρόεδροι; Τι το κάναμε το προεδριλίκι; Μπάτε σκύλοι αλέστε, να εκλέγεται ο κάθε κατσαπλιάς; Κανονικά, για την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, θα έπρεπε να παρακάθονται οι υποψήφιοι σε γραπτές εξετάσεις τις οποίες θα διορθώνει το Πανεπιστήμιο Κύπρου με καλυμμένα τα ονόματα, και όσοι περάσουν το 50%, να περάσουν από συνέντευξη στα κανάλια να τους κρίνει ο κυπριακός λαός. Το θέμα είναι ότι αμφιβάλλω αν θα περάσει κανένας το 50% στα θέματα των νέων Ελληνικών και των Γενικών Γνώσεων, εξ ου και το σύστημα των εκλογών είναι πλέον Αλ-τσαντίρι.

Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και με τους υποψήφιους βουλευτές! Δεν γίνεται κύριέ μου, να μας εκπροσωπεί στη Βουλή, η κουτσή Μαρία! Θέλουμε ακαδημαϊκούς, κόσμο που απέδειξε την αξία του, κόσμο που να μιλά και να τον θαυμάζουμε, όχι κόσμο που φαντάζει να ξεπετάχτηκε μέσα από κυπριακό σκετς, με λεξιλόγιο εμπνευσμένο από την Αίγια Φούξια!

Άκουγα τις προάλλες την Σωτηρούλα Χαραλάμπους στο Σίγμα να μιλάει. Πόσο χωρκάτισσα! "Το Υπουργείο Εργασίας δεν λειτουργά με αυτόν τον τρόπο!" Το είπε μία φορά, το είπε δυο φορές, να νιώθω εγώ τον τεπετάκλα να μου έρχεται στο κεφάλι. "Το Υπουργείο λειτουργΆ!" Δεν υπάρχει ρήμα 'Λειτουργάω' μαντάμ! Υπάρχει ρήμα 'Λειτουργώ' εξ ου και το Υπουργείο 'λειτουργΕΙ'. Δεν Λειτουργά! ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ! Μάθετε να μιλάτε, που κατά τα άλλα θέλετε και υπουργιλλίκκια, τρομάρα να σας έρθει! Ούτε για πάνελ gossip εκπομπής δεν κάνετε! Και δεν είναι μόνο η κ. Χαραλάμπους που δεν μπορεί να ξεστραβωθεί όταν μιλάει, είναι κι άλλοι, ο Ματσάκης για παράδειγμα που πλέον είναι homo sapiens για ειδικη μελέτη με τις εισηγήσεις του γύρω από τη γλώσσα, αλλά αυτή μου ήρθε τώρα.

Πρέπει να δημιουργηθεί μία πνευματική ελίτ και αυτή να κάνει κουμάντο. Θα μου πεις, μία πνευματική ελίτ δεν θα ήταν αντιπροσωπευτική του κυπριακού λαού που η έννοια του είναι ποια κέρδισε το Next Top Model και πόσα-πόσα ήρθε το ματς του σαββατοκύριακου. Ορθά! Αλλά, είδαμε και τα χαΐρια των νυν, των απλών πλην τίμιων οικοδόμων που μιλούν τη γλώσσα του λαού, πώς μας έκαναν τη χώρα απαρουσίαστη! Μα, φίλε μου, δεν είναι τυχαίο που τα τρία χρόνια διακυβέρνησης Χριστόφια γιορτάζονται σήμερα, που είναι Τσικνοπέφτη! Πρόσεξε: ΤσικνοπέΦτη και όχι Τσικνοπέμπτη. ΤσικνοπέΦτη, αλλά ο Χριστόφιας δεν πέφτει!

Φήμες θέλουν το προεδρικό ζεύγος να γιορτάζει την τριετία με μία τεράστια φιέστα στους κήπους τους προεδρικού, στην οποία θα παρευρεθεί η Lady Gaga. Θα ξεπροβάλει μέσα από ένα τεράστιο αβγό (όχι ακριβώς αβγό, ξέρεις τι υπονοώ, αλλά δεν το γράφω για να μην μας στήσουν πόστα). Θα βγει να τραγουδήσει το νέο της σουξέ που θέτει την πολιτική που ακολουθείται στη σωστή της διάσταση:

Elsie, don’t be a drug, just be a queen!
Dimitris, you’re on the right track baby, you were born this way…!

Το Gianni Ploutarco Δοκιμάζει την Υπομονή μου!

Το πόσο απεχθάνομαι τον Γιάννη Πλούταρχο ως τραγουδιστή, είναι ευρέως γνωστό.

Για τραγουδιστή με στίχο: «Φυσάει πολύ απ’ το σπασμένο μου το τζάμι» δεν χρειάζονται ιδιαίτερα κίνητρα για να μην τον χωνεύεις.

Τον τελευταίο καιρό δοκιμάζει και πάλι την υπομονή μου με δυο του πράξεις.

Πρώτα απ’ όλα διασκεύασε το Felicita, το σήμα κατατεθέν των παιδικών μου χρόνων, στα ελληνικά και το έκανε σύσκατο. Δεν ακούγεται! Ειδικά όταν τραγουδά στα Ιταλικά, ασπρίζουν οι τρίχες της Romina Power - βλέπω τον πύργο της Πίζας να γέρνει επικίνδυνα! Και δεν φτάνει που το βεβήλωσε στον υπέρτατο βαθμό, είχε και το θράσος να κυκλοφορήσει ολόκληρο δίσκο με ελληνοιταλικά ντουέτα με τον Al Bano, τα οποία εγώ δεν άντεξα να ακούσω ολόκληρα. Πήρε φωτιά το skip όταν ακροαζόμουν τον δίσκο.

Το δεύτερο ντεκαντάνς με βρήκε όταν άκουσα ότι προσκαλέστηκε στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο και τραγούδησε την όπερα του Βέρτη. Έβγαλε ο Βέρτης, όπερα; Πότε; Και γιατί προτίμησε να τιμήσει τον Βέρτη σε ένα φεστιβάλ του οποίου το όνομα εξυμνεί τον Ρέμο; Στο Σαν Ρέμο, τραγουδάμε μόνο Ρέμο! Σκυλάδικο κατάντησε και το Σαν Ρέμο. Τελικά, έμαθα σήμερα ότι ο Πλούταρχος δεν τίμησε κανένα Ρέμο και κανένα Βέρτη. Τον Βέρντι τίμησε, με την υπέροχη όπερα του, τον «Ναβουχοδονόσορ», γνωστό και ως Nabucco. Με εκείνο το υπέροχο ρεφραίν: «Πέτα, πέτα, χρυσόφτερη σκέψη…» θυμάμαι που το κάναμε στα μαθήματα μουσικής. Ε, τώρα και διά στόματος Πλούταρχου. Να το ακούσετε από τον Πλούταρχο και να βρείτε έναν φίλο σας γιατρό να σας γράψει χάπια. Κάνε κλικ εδώ.

Από το φετινό φεστιβάλ του Σαν Ρέμο βγήκε κάτι καλό. Βγήκε η φετινή συμμετοχή της Ιταλίας στη Γιουροβίζιον. Όχι πες μου! Δεν είναι πολύ καλό για να πάει ένα τέτοιο στη Γιουροβίζιον; Θα φταίνε οι Ιταλοί αν χάσουν το πρωτείο από καμιά συμμετοχή της πλάκας από τις πρώην σοβιετικές χώρες ή τις πρώην γιουγκοσλαβικές και αποχωρήσουν πάλι του χρόνου; Δες και άκου εδώ ιταλική φινέτσα σε όλο της το μεγαλείο:

Κάτι τέτοια βλέπω κι ακούω, μετά σκέφτομαι ότι εμείς στην καλύτερη περίπτωση θα στείλουμε μία Πόντε, μία Ψυχράμη ή τους Τριμητόνιο και σφίγγεται η καρδιά μου. Μην θυμηθώ τον Μυλόρδο και πέσω κάτω.

Εφόσον υπάρχει το San Remo και η Vissi d’ arte, θα ήθελα να δω επίσης:

- Panini Sfakianaki

- Ντουέτο Rafaella – Καρρά

- Pizza Παπαδοπούλου

- Μακαράνια Θρασκιά

- Soundtrack από τον Κορκολή με τίτλο: Μπερλουσκόνι και θρύψαλα να γίνομαι μαζί σου.

Συνεχίστε με ανάλογες αηδίες εσείς… Πού είσαι Αχάπαρη;

Συμπτώματα Πένθους (συνέχεια)

Ο παπάς μου ήταν γιατρός.

Μεγάλωσα με την ιδέα πως αφού έχω παπά γιατρό, δεν πρόκειται να αρρωστήσω ποτέ. Από μωρό παιδί ένιωθα πως έχοντας τον γιατρό μες το σπίτι εγώ δεν έχω κανένα λόγο να ανησυχώ για οτιδήποτε. Είχα πάντα όλα τα χάπια εύκαιρα μέσα στο ντουλάπι της κουζίνας. Ανά πάσα στιγμή γιατρευόμουν. Δεν υπήρχαν αρρώστιες. Το πολύ, πολύ κανένα soft κρυολόγημα. Ακόμα κι αν πάθαινα κάτι πιο σοβαρό, το οποίο δεν μπορούσε να επιλύσει ο ίδιος, είχαμε όλους τους φίλους του πρόχειρους, που ήταν επίσης γιατροί να με εξετάζουν αμέσως. Στη ζωή μου δεν περίμενα ποτέ σε ουρά ιατρείου, δεν πλήρωσα ποτέ μου γιατρό. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ήταν πάντα άμεση και δωρεάν.

Με όλα αυτά να αποτελούν για μένα δεδομένα, μεγάλωσα με την ιδέα ότι δεν θα αρρωστήσω ποτέ, αλλά κι αν ποτέ αρρωστήσω έχουμε τόσους φίλους γιατρούς που αποκλείεται να πάθω κάτι σοβαρό. Σε βλέπω που με μουντζώνεις.

Από τη μέρα που πέθανε, ζω σε μία απίστευτη ανασφάλεια, που νιώθω ότι είμαι συνέχεια άρρωστος. Το γεγονός ότι δεν έχω πια ένα γιατρό μέσα στο σπίτι μου να τον ρωτώ συνέχεια αν είμαι καλά, με νταουνιάζει περισσότερο. Παλιότερα, κι ένα βήξιμο να είχα, ρωτούσα αν είναι ανησυχητικό, ο παπάς μού έλεγε να τον αφήσω ήσυχο γιατί δεν έχω τίποτε και αμέσως ήμουν μια χαρά. Μου περνούσαν όλα. Από τη μέρα που τον έχασα νομίζω ότι η καρδιά μου δεν χτυπά σωστά, νιώθω ότι μου πέφτει το ζάχαρο, βρίσκω όγκους μέσα στην κοιλιά μου, νομίζω έχω καρκίνο, πονάω τα γόνατά μου, πονάω τα μάτια μου, κρυολογώ συνέχεια. Πάω σε γιατρούς, μου λένε ότι δεν έχω τίποτα και μου περνά. Μετά από 10 μέρες όμως, πάλι τα ίδια. Μου μπαίνουν συνέχεια ιδέες.

Κατάντησα χειρότερος κι από τη γιαγιά μου, που τα τελευταία 30 χρόνια που την ξέρω, πεθαίνει.

Άλλο κάτι που παρατήρησα μετά τον θάνατο του παπά μου είναι ότι μου δυνάμωσε η κατάθλιψη. Μην κοιτάς τις εκλάμψεις πανηγυριού που έχω από καιρού εις καιρόν. Η μαύρη αλήθεια είναι άλλη. Ανέπτυξα μια θεωρία που λέει ότι αφού οι αγαπημένοι μας πεθαίνουν και τους τρώει το μαύρο χώμα, δεν πρέπει να φοβόμαστε το ενδεχόμενο να πάμε να τους βρούμε. Γιατί αν η κατάληξή μας είναι να πεθάνουμε, και ο Θεός θέλει πάντα happy ending, το να πεθάνεις δεν είναι κάτι κακό. Ναι, εκτός από προέκταση της γιαγιάς μου, έχω καταντήσει και EMO.

Εχτές καθόμουν και χάζευα στο twitter ζωντανές ανταποκρίσεις φιλάθλων από το Ολυμπιακός – ΠΑΟ. Ο παπάς μου ήταν φανατικός Ολυμπιακός. Σε κάποια φάση, εκεί που διάβαζα τα tweets, σκέφτηκα εντελώς φυσικά: «Βλέπει το ματς ο παπάς μου, ή δεν το πήρε χαμπάρι ότι έβαλε γκολ ο Ολυμπιακός;» Και σηκώθηκα ασυναίσθητα να πάω να του πω το σκορ.

Μετά θυμήθηκα ότι πέθανε και έκατσα κάτω.

Αλλάζω τον Χάρτη

Το προηγούμενο κείμενο μου έδωσε τρομερή έμπνευση.

Σκέφτομαι ότι όντως η πραγματική λύση του προβλήματός μας είναι να αλλάξουμε γεωγραφική θέση. Δείτε πόσο πιο εύκολα θα ήταν κάποια πράγματα, αν η Κύπρος ήταν αλλού:

1. Cyprus – Great Britain, Great Village.

Έχουμε που έχουμε το σύνδρομο της αποικιοκρατίας ακόμα στο DNA μας, γιατί να μην μπαρκάρουμε προς Βρετανία μεριά; Εφόσον συνεχίζουμε, τόσα χρόνια μετά την απελευθέρωση, να ομιλούμε την αγγλική καλύτερα και από την νέα ελληνική, ας αράξουμε στα παράλια της Ουαλίας. Να ονομαστούμε «Κυπρουαλία» και να δέσουμε. Δες το από τη θετική του πλευρά: Θα διευκολύνουμε τους Άγγλους τουρίστες (που αποτελούν τη μερίδα του λέοντος του τουρισμού μας κάθε χρόνο) να έρχονται ευκολότερα στην πατρίδα μας. Επιπλέον, οι φοιτητές στα αγγλικά πανεπιστήμια θα μπορούν να πετάγονται τα σαββατοκύριακα στην Κύπρο να δουν τους γονείς τους και να φαν χαλούμι! Τι; Το ίδιο κάνουν και τώρα; Ε, το αντιπαρέρχομαι. Τώρα, θα γλιτώνουν το πεντάωρο ταξίδι. Με το ψαροκάικο του μπάρμπα Σμιθ, θα βρίσκονται από το σπίτι τους μέσα στο lecture theatre εντός πέντε λεπτών. Με αυτή τη γεωγραφική θέση εξυπηρετούνται και οι απανταχού Κύπριες λαίδες που αν δεν πάνε Λονδίνο μια φορά τον χρόνο να ψωνίσουν κάνουν σαν δαιμονισμένες. Τώρα, με την Oxford και την Bond Street να είναι ένα τσιγάρο δρόμος, η νέα μας γεωγραφική θέση αποτελεί βάλσαμο στο ρημαδιασμένο μας είναι.

2. Ελλάς – Κύπρος, Ένωσις!

Είδατε πόσο πρακτικό είναι; Η Κύπρος στην καρδιά του Αιγαίου. Και ελαφρώς αναποδογυρισμένη ούτως ώστε η χερσόνησος του Αποστόλου Ανδρέα να μπορεί να συνδεθεί άνετα με κάποια γέφυρα, τύπου Ρίο-Αντίρριο, με την Αττική. Θα είμαστε μεν νησιώτες, αλλά θα παίρνουμε το αυτοκινητάκι μας όποτε καβλώσουμε και θα πηγαίνουμε Αθήνα για θέατρο και μπουζούκια. Γιατί μπορεί αυτό να κάνουμε και σήμερα, αλλά όσο να πεις, ακριβά το πληρώνουμε το εισιτήριο με τις κυπριακές αερογραμμές. Επίσης, η συγκεκριμένη γεωγραφική θέση, εξυπηρετεί όλους τους μαννοκύκκιρους που αν δεν πάνε μια φορά Μύκονο το καλοκαίρι βγάζουν καντήλες. Ε, ορίστε. Με την Κύπρο να συνορεύει απ’ τη μια άκρη με Αττική και με την άλλη με όλα τα νησιά των Κυκλάδων, η Μύκονος και η Σαντορίνη γίνονται δορυφόροι μας. Η Κύπρος είναι παντού και εμείς πιο ευτυχισμένοι από ποτέ.

3. Κύπρος – Το Σκανδιναβικό φιόρδ.

Μακριά από κάθε έγνοια και κάθε μπελά. Η Κύπρος στο πραγματικό της μέγεθος και αξία. Ένα καταπράσινο νησάκι φιόρδ που απολαμβάνει την ηρεμία και την πραότητα των Σκανδιναβών! Χωρίς υδατικό πρόβλημα, χωρίς την απίστευτη υγρασία του καλοκαιριού που προκαλεί δύσπνοια και χωρίς τους 50 βαθμούς κελσίου που σου καίνε τον εγκέφαλο. Ανήκουμε στο Νορβηγικό κράτος, που ως γνωστόν είναι από τα πιο πλούσια της Ευρώπης, εξ ου και δεν κόπτεται να γίνει μέλος της ΕΕ. Εγώ δεν έχω καλύτερο!

4. Κύπρος – Στο κέντρο του κόσμου.

Το Λουξεμβούργο και το Λιχτενστάιν, καλά την έχουν. Δυο κρατίδια που συνορεύουν με χώρες του χαϊρκού, βλέπε Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, Ελβετία. Ευημερούν και ευτυχούν! Δεν έχουν προβλήματα κι ας μην τα ξέρει ούτε η μάνα τους! Πλάκα, πλάκα, το Λουξεμβούργο κέρδισε και πέντε φορές τη Γιουροβίζιον. Ε, τι θα πειράξει τώρα, αν μπηχτούμε κι εμείς μαζί τους; Θα πειράξει τους Γερμανούς να απορροφήσουν ακόμα μισό εκατομμύριο κόσμο; Εδώ κοντεύουν να απορροφήσουν ολόκληρη Ελλάδα! Θα τους πειράξουμε εμείς; Δεν θα ενοχλούμε, ούτε θα κάνουμε φασαρία. Θα ζούμε ήρεμοι μέσα στα καταπράσινα δάση, θα πίνουμε μπίρες και θα βλέπουμε ταινίες. Υποσχόμαστε! Και ας μην κερδίσουμε τη Γιουροβίζιον, ποτέ.

5. Κύπρος στην απομόνωση.

Επειδή shit happens, μπορεί κάτι να πάει στραβά και να βρεθούμε εν τω μέσω Νεκρής Θάλασσας. Εκεί θα συμβαδίζει η θέση μας με τη ψυχολογική μας κατάσταση. Δεν ξέρω πως θα γίνει, αλλά επειδή όλα τα καταφέρνουμε, δεν θα εκπλαγώ αν τελικά δεν χωρέσουμε να περάσουμε μέσα από το Γιβραλτάρ, αλλά χωρέσουμε μέσα από τον Εύξεινο Πόντο.

Σπάστε τα Όλα - Να μην Μείνει Τίποτα

Με πραγματικό ενθουσιασμό διαβάζω για το μακελειό που έγινε χθες στο σχολείο της Λάρνακας, όπου οι Έλληνες μαθητές σκοτώθηκαν με τους Παλαιστίνιους ομοίους τους και χρειάστηκε να παρέμβει η αστυνομία για να σταματήσουν τα επεισόδια! Ανύποπτη χαρά! Ένας βοηθός διευθυντής τραυματισμένος, 17χρονος μαθητής στο νοσοκομείο επειδή ένας Παλαιστίνιος του έσπασε στη μούρη ένα γυάλινο ποτήρι, και όλοι οι αραπάδες φυγαδευμένοι όπως, όπως για να αποφευχθούν τα χειρότερα! Τι ονειρεμένο Γυμνάσιο!

Στο δικό μου Γυμνάσιο, αυτό της Έγκωμης, τέτοιες χαρές δεν είχαμε όταν εγώ φοιτούσα. Μόνο μια φορά, είχε ξεσπάσει σκάνδαλο ότι ένας γυμναστής χούφτωσε μία συμμαθήτριά μου στο βυζί και έγινε το σώσε. Η διευθύντρια ήθελε να τον διώξει γιατί είχε παρόμοιο ιστορικό στον φάκελό του, αλλά από την άλλη ήταν και η μαθήτρια μεγάλο τσουλάκι και δεν ξέραμε ποιόν να πιστέψουμε. Θυμάμαι τον καημένο τον γυμναστή να κλαίει στην είσοδο του γυμνασίου και όλους τους μαθητές να πραγματοποιούμε απεργία υπέρ του! Κάτι ωραία, πρόστυχα συνθήματα που φωνάζαμε τότε… Και η συμμαθήτριά μου, να κλαίει στην τάξη με όλες τις θεραπαινίδες από πάνω της. Το βυζί σου χούφτωσε, μωρή! Δεν σε άφησε και μετεξεταστέα! Ολόκληρο Γυμνάσιο, τρία χρόνια, μόνο αυτό έχω να θυμάμαι.

Και τι δεν θα έδινα να ήμουν μαθητούδι στη Λάρνακα, χθες! Θα είχα να διηγηθώ ιστορίες για τα επόμενα 10 χιλιάδες χρόνια! Ελπίζω να γίνουν και χειρότερα, γιατί πραγματικά δεν χορταίνω να βλέπω τη Κύπρο να βουλιάζει στο βούρκο και στον τούρκο της αμαρτίας! Και όλοι εσείς οι νεωτερισταί, που σπεύσατε στα μπλογκς να ειρωνευτείτε τα συμβάντα, άμα είστε μάγκες, να πάτε να γράψετε τα παιδιά σας σε σχολείο με Παλαιστίνιους αυτονομιστές. Που μου μάθατε όλοι τα ιδιωτικά, τα εγγλέζικα, και το παίζετε και σπουδαίοι. Βρομιάρηδες!

Πίσω στο θέμα μας, όμως. Η πηγή όλων των προβλημάτων μας, είναι η γεωγραφική μας θέση. Αν ο βράχος που μας έστειλε ο θεός να ζήσουμε ήταν τοποθετημένος λίγο πιο δυτικά, δεν θα είχαμε όλους αυτούς τους άραβες να μας κατακλύζουν από παντού. Δεν θα είχαμε καν τους Τούρκους πάνω στα κέρατά μας! Έβλαπτε να είχαμε λαθρομετανάστες από την Ελβετία; Από τη Σουηδία; Από τη Φινλανδία; Ούτε τελωνεία, ούτε βίζες, ούτε τίποτα. Κόκκινα χαλιά θα στρώναμε για να μπουν τέτοιοι λαθρομετανάστες! Αλλά, που; Μας καταδέχονται; Έβλαπτε να είχαμε γκετοποιημένους Ισπανούς στα σχολεία μας; Τιμή μας! Γιατί να πρέπει να μαζεύουμε, μια ζωή, όλη τη πλέμπα της Μ. Ανατολής, δεν κατάλαβα!

Η Κύπρος πρέπει να αλλάξει θέση. Αφήστε τις γεωτρήσεις για φυσικό αέριο και βρείτε τρόπο να την ξεμπαρρώσουμε από τα θεμέλιά της και να τη μετακινήσουμε. Να ρίξουμε τον Χριστόφκια μέσα σε ένα πηγάδι, όπως έκανε στο Lost εκείνος ο μπιρμπιλομάτης, να γυρίσει το γρανάζι –χωρίς να λογαριάζει- και να μετακινηθούμε! Το έχω ξαναπεί. Με μια προπέλα επάνω στη χερσόνησο του Αποστόλου Ανδρέα άνετα μετατρέπεται το νησί σε βάρκα και πλέει προς τη δύση. Βέβαια, θα στουκάρουμε στο Γιβραλτάρ. Θα κολλήσουμε, δεν χωράμε. Πάλι στη Μεσόγειο είμαστε αναγκασμένοι να μείνουμε. Αλλά, ρε παιδί μου, τουλάχιστον να ξεκολλήσουμε από τις Αραπιές. Να πάμε να κολλήσουμε με τη Σαρδινία, με την Κορσική, με την Κρήτη έστω! Και αν δούμε ότι δεν βλέπουμε προκοπή ούτε εκεί, επιστρέφουμε πίσω. Σαν κρουαζιερόπλοιο του Λούη: Η Malakismessa Cypria.

Περιμένω εναγωνίως τα χειρότερα!

Οι Μέρες του Felicita

Έγραψα τρία κείμενα και τα έσβησα, έγραψα άλλα, τα ξανά έσβησα, και αποφάσισα να γράψω το πιο απλό απ’ όλα:

Σε αγαπώ κορίτσι μουυυυ!

Happy Valentine’s day!

Τελικά, Πήγα σε Ψυχολόγο

Από τη μέρα που έγραψα ότι σκέφτομαι να πάω σε ψυχολόγο έλαβα πολλά μέηλ συμπαράστασης στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο από κόσμο που ήδη ζήτησε βοήθεια και ωφελήθηκε. Επίσης, εντυπωσιάστηκα που δεκάδες φίλοι ήρθαν και μου εκμυστηρεύτηκαν ότι επισκέφτηκαν ψυχολόγο στο παρελθόν και άλλοι βελτιώθηκαν και άλλοι δεν είδαν καμία διαφορά. Το ήξερα ότι όλη η Κύπρος είναι για τον ζουρλομανδύα, αλλά τώρα το επιβεβαίωσα. No offence. Θεωρώ κατάντια να φτάνουμε στο σημείο να ζητάμε βοήθεια από άλλους για τα δικά μας προβλήματα. Και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από την κατάντια αυτή, αλλά τουλάχιστον εγώ δεν το θεωρώ υγιές και θλίβομαι γι αυτό. Το θεωρώ αποτυχία κυριαρχίας του εαυτού μου στο μυαλό μου, το θεωρώ αποτυχία ακολουθίας των πιστεύω μου. Οπότε, εδώ που φτάσαμε, ξάπλωσε και μίλα.

Εγώ, φίλε μου, όσα χρόνια σπούδαζα στα ξένα ήμουν το πιο νορμάλ παιδί. Ούτε τον ύπνο μου έχανα, ούτε νεύρα ιδιαίτερα είχα. Από τον καιρό που επέστρεψα στα σκατά άρχισα να τρελαίνομαι. Ανέτρεξε σε παλιότερες αναρτήσεις να το επιβεβαιώσεις. Και εφόσον το περιβάλλον μου είναι αυτό που ευθύνεται που άρχισα να βλέπω αστεράκια και να φωνάζω «μαύρα κοράκια, κρα, κρα, κρα» σαν τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο ‘Ξύπνα Βασίλη’, τότε το περιβάλλον μου θα έπρεπε να δει τον ψυχολόγο και όχι εγώ! Ή τουλάχιστον να έρθουν μαζί μου στον ψυχολόγο να δούμε ποιος έχει δίκιο. Διότι δεν μπορώ εγώ, κύριέ μου, να πληρώνω εβδομήντα, εβδομήντα ευρώ την επίσκεψη επειδή εσύ αποφάσισες να με τρελάνεις! Εσύ να μου πληρώνεις τον ψυχολόγο, αφού εσύ είσαι η αιτία της γαμημένης της τρέλας μου. Όπως γίνεται στα δικαστήρια με την ψυχική οδύνη. Εσύ που μου προκάλεσες τη ζημιά να επωμιστείς τα έξοδα!

Το θέμα είναι ότι σήμερα πήγα εν τέλει στον ψυχολόγο. Αποφάσισα να το κάνω, παρόλο που το θεωρώ εξευτελιστικό και ένδειξη δειλίας αντιμετώπισης της αντικειμενικής μου αλήθειας. Σιγά το πράμα, θα μου πεις, εδώ κάποτε πήγες σε πουτάνα, στον ψυχολόγο θα κολλήσεις, που διαθέτει και πτυχίο; Μια εμπειρία είναι κι αυτή. Που λες, σήμερα ήταν το πρώτο «μάθημα» και ήταν κυρίως αναγνωριστικό. Ο ψυχολόγος μου είπε ότι μία από τις αιτίες της δυστυχίας μου είναι η τελειομανία μου και η αρνητική αντιμετώπιση των πάντων. Το τελευταίο ισχύει, δεν μπορώ να το αρνηθώ. Είμαι αρνητικός άνθρωπος σε όλα. Σάμπως και αν τα δω όλα θετικά, θα αστράψει ο κόσμος και θα βρέξει χρυσάφι. Αλλά, δεν μπορώ να δεχτώ το δεύτερο που μου καταλόγησε, αυτό της τελειομανίας.

Δεν είμαι κανένας σπαστικός, πρήχτης ή καταναγκαστικός που θέλει τα πάντα στην εντέλεια. Ουδέποτε ήμουν. Είχα συμμαθητές στο Λύκειο που έγραφαν 19,9/20 και έκλαιγαν. Εγώ ήμουν ευχαριστημένος με 17 και πάνω. Στο Πανεπιστήμιο το ίδιο. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να περνώ τα μαθήματα. Δεν είχα ποτέ στόχο την τελειότητα. Ούτε με πείραξε που έβγαλα 2:2 στο τέλος. Ναι, είναι καλό να επιδιώκεις την τελειότητα και να την πετυχαίνεις, αλλά δεν έχασα ποτέ τον ύπνο μου γι αυτήν. Ε, ο γιατρός ισχυρίστηκε σήμερα πως το γεγονός ότι επιδιώκω την τελειότητα, (ασχέτως αν κατόπιν συμβιβάζομαι με τη μετριότητα), είναι ενδεικτικό της τελειομανίας μου και ταυτόχρονα της δυστυχίας μου.

Μα, πες μου γιε μου να χαρείς, γιατί θα με αποτρελάνει αυτός! Δεν είναι θετικό και θεμιτό ότι επιδιώκει κανείς την τελειότητα; Μόνο έτσι προοδεύεις! Μόνο έτσι πας μπροστά! Θα έπρεπε να με συγχαίρουν που επιδιώκω την τελειότητα, παρόλο που είναι άπιαστη. Θα έπρεπε να μου είχαν στήσει προτομή σαν της Μπουμπουλίνας και του Μάρκου Μπότσαρη. Αντ’ αυτού, μου παρουσιάζουν την τελειότητα, σαν τροχοπέδη στην ήρεμη ζήση της κυπριακής πραγματικότητας (μόνο και μόνο η φράση «Κυπριακή πραγματικότητα», με ανατριχιάζει!) Αν ήταν έτσι, δε θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε για τίποτα. Επειδή το τέλειο είναι άπιαστο, να μην το κυνηγάς για να μην βασανίζεσαι. Δεν λέω, βλέπω τη λογική σου, αλλά την βρίσκω ολίγον τι ανήθικη.

Θα σφαχτούμε άγρια με τον γιατρό μια μέρα, να μου το θυμηθείς. Έχουν να πέσουν άγριες κόντρες. Προβλέπω να θυμίζουμε πλατό του ΡΙΚ σε εκπομπή της Ειρήνης Χαραλαμπίδου. Αλλά θα έχει ενδιαφέρον. Και αν μη τι άλλο, θα έχω υλικό για άπειρες ιστορίες να σου διηγηθώ.

Θα πάμε κόντρα κι όπου βγει…

Στην Κόλαση του Δάντη

Ψες πήγα και είδα τον Χρήστο Δάντη, ζωντανά από το Seven Seas της Λεμεσού.

Μου έκανε εντύπωση που ο χώρος ήταν ψιλοάδειος, να φανταστείς ελάχιστοι ήταν χωρίς κάθισμα. Αν ήμουν εγώ ο Δάντης δεν θα έβγαινα να τραγουδήσω.

Εντυπωσιάστηκα που κανείς δεν κάπνιζε μέσα στον χώρο. Είχα ακούσει ότι στη Λεμεσό γίνεται της Πόπης με το θέμα εφαρμογής του αντικαπνιστικού νόμου. Κι όμως, ούτε ένα τσιγάρο αναμμένο. Μην σου πω ότι έβλεπα την ορχήστρα που είχε το τσιγάρο στο στόμα και δεν άντεχε να μην το ανάψει.

Οι θαμώνες ελάχιστα συμμετείχαν στα τραγούδια. Όταν ο Δάντης έλεγε «δικό σας» μόνο εγώ και η φίλη μου τραγουδούσαμε. Ξέραμε τα πάντα απ’ έξω. Κουπλέ – ρεφραίν, κομπλέ! Είμαι μεγάλος φαν τελικά.

Στο ‘Παλιό μου Παλτό’ ανατρίχιασα και βούρκωσα. Και να φανταστείς ότι ήμουν προετοιμασμένος και είχα πει να μην συγκινηθώ. Και πάλι δεν τη γλίτωσα. «Να προσέχεις μικρή μου, γιατί μοιάζεις σε μένα!» Λατρεμένος στίχος.

Είπε και το γιουροβιζιακό ‘No Madonna’! Στα ‘Δαχτυλικά Αποτυπώματα’ έγινε το σώσε. Και στο ‘Ψάξε με’. Δεν είπε όμως το ‘Στην προηγούμενη ζωή’, ούτε το ‘Maya Maya’. Μπορεί να τα είπε μετά που φύγαμε. Φύγαμε στις 2:00 το πρωί. Την ώρα δηλαδή που άρχισε να τραγουδά ‘Πύξ Λαξ’ και δεν είχα εύκαιρη την πάπια για εμετό.

Είχε δυο ηλικιωμένες κυρίες μέσα στο κοινό, πάνω από 60 σίγουρα, οι οποίες δεν έχαναν στίχο. Ήξεραν τα πάντα απ’ έξω. Μετά το ‘Παλτό’ η μία του έδωσε ένα τριαντάφυλλο και η άλλη κρατούσε αναπτήρα ανοιχτό σε όλες τις μπαλάντες.

Ήπια 2 ποτά, σκατοποτά, τα οποία ακόμα ρεύομαι.

Βρήκα κι ένα γνωστό από το Πανεπιστήμιο, αλλά προσποιήθηκα ότι δεν τον ξέρω, βαριόμουν τις χαιρετούρες.

Μπράβο στον Δάντη που μετά από την Φλώρα Θεοδώρου έχει ακόμα κέφια να ασχολείται με την Κύπρο. Εγώ ούτε ζωγραφιστή δεν θα ήθελα να την δω την Κύπρο.

Ο Δάντης έχει ένα πολύ cool στιλ όταν χορεύει και πωρώνεται. Μπορεί να γέρασε, να είναι ατημέλητος και να νομίζεις ότι έχει να αλλάξει ρούχα μια βδομάδα, αλλά δεν μπορείς να μην του βγάλεις το καπέλο. Αν δεν ήταν ο Καρβέλας, αυτός θα ήταν ο αγαπημένος μου τραγουδιστής.

Πάει η αγάπη μου, πάει με άφησε μόνο σε κάποια γωνιά, να ‘τανε θεέ μου καλύτερα φάρσα, αχ να ‘τανε πρωταπριλιάααα να να να νααα να να να ναααα….

Θέλουμε Λεφτά!

«Θέλουμε λεφτά, θέλουμε λεφτά!»

Αυτό φώναζαν σήμερα οι Παλαιστίνιοι μετανάστες που έδειραν Κύπριο αστυνομικό, επειδή η Βουλή αποφάσισε να τους κόψει το επίδομα. «Θέλουμε λεφτά, θέλουμε λεφτά!» Όλα τα λεφτά μωρό μου, όλα τα λεφτά! Αλλά, τα ριάλια, ριάλια τζιαι πούντα; Ο ππεζεβέγκης που τα ‘σιει στην πούγκα!

Είδες το βίντεο; Σαν μωρά του Γυμνασίου, που τρέχουν αφηνιασμένα στις σκάλες επειδή δεν τους άφησε ο διευθυντής να βγουν στην αυλή την ώρα της κενής!

Δεν έχει λεφτά, μάνα μου! Πάπαλα! Εδώ δεν έχουμε για μας, θα ταΐζουμε κι εσάς; Μα είναι μεγάλο θράσος αυτό και πολύ της μόδας τελευταίως! Να κάθεται ο άλλος όλη μέρα και να ξύνεται, αλλά να ζητά κι επίδομα από πάνω! Και άμα δεν του το δώσεις, να σηκώνει και μπαϊράκι! Άκουσον, άκουσον!

Έπεσαν απ’ τα μάτια μου οι Παλαιστίνιοι. Έχασα πάσα ιδέα. Μου είναι συμπαθείς, υποστηρίζω τον αγώνα τους εναντίον του Ισραήλ, (παρόλο που αυτοί ουδέποτε τάχθηκαν υπέρ του αγώνα των Ελληνοκυπρίων εναντίον της τουρκικής κατοχής), αλλά τώρα το γυαλί έσπασε! Κι άσε να λεν αυτοί, αν σπάσει το γυαλί, ότι ξανακολλά. Παπαριές. Αυτό μόνο ο Κόκοτας το πιστεύει και είδες τι καριέρα έκανε.

Χαίρομαι που γίνεται μπάχαλο η Κύπρος, χαίρομαι που τις έφαγε και ο αστυνομικός, διότι μόνο έτσι θα γίνει κάποια κοινωνική αναμπουμπούλα και θα μπει σε τάξη το μπουρδέλο που μας δώσανε για χώρα! Να γίνει μια επανάσταση όπως αυτή της Αιγύπτου, να αλλάξει το καθεστώς! Να μπει μία τάξη εδώ μέσα που βρομά η Μεσόγειος απ’ το χιλιόμετρο εξ αιτίας μας! Τα ψάρια πεθαίνουν, σπάνια είδη της χλωρίδας και της πανίδας μας καταστρέφονται όσο συντηρούμε αυτούς που συντηρούμε στην εξουσία.

Βάλτε τους όλους σε μια βάρκα, μαζί με τους Παλαιστίνιους κι όξω! Όξω, αλλού τρως, όξω αλλού πίνεις, όξω αλλού τρως, αλλού πίνεις και αλλού πας και το δίνεις!

Τελικά, μάνα μου, το κουλλουφκιόν είναι γονίδιο. Να το δεις, μια μέρα θα ανακαλυφτεί και επίσημα. Οι Έλληνες στα χρόνια της υπομονής, ξενιτεύτηκαν νομότυπα, έτριβαν σκάλες οι γυναίκες σαν καθαρίστριες και οι άντρες δούλευαν εργάτες στα εργοστάσια. Ούτε «Θέλουμε λεφτά» φώναξαν (μα, τι πάει να πει «θέλουμε λεφτα;» Βάλτε κάτω τον κώλο σας και δουλέψετε!) ούτε γυαλιά-καρφιά τα κάνανε. Αυτοί οι λαοί της Μ. Ανατολής με τι θράσος απαιτούν «λεφτά». Ας φώναζαν «θέλουμε ψωμί να φάμε» ή «θέλουμε δουλειά». Πιο υγιές θα το έβρισκα. Θα ήταν πιο ανθρωπιστικό, μπορεί και να με συγκινούσαν και να τους έβλεπα πιο θετικά. Ακούς εκεί, «θέλουμε λεφτά!» σαν κακομαθημένοι έφηβοι που θέλουν χαρτζιλίκι για να πάνε για καφέ. Πάρτε τα τρία μου!

Europe, Watch My Dance!

Άκουσα τα πρώτα δείγματα των υποψηφίων τραγουδιών για την εκπροσώπηση της Ελλάδος στη Γιουροβίζιον. Άκου κι εσύ κάνοντας κλικ εδώ.

Προσπερνώ τα Κόκκινα Χαλιά που είναι αδιάφορα, και τη Βαλάντω που με τέτοιο όνομα ούτε για το φεστιβάλ γάλακτος Ιδαλίου δεν κάνει, χαμογελώ συμπαθητικά στην κακόμοιρη συμμετοχή του Τριμητονίου, ενώ της Αντιγόνης Ψυχράμη απορώ ποιος της έδωσε να πει αυτή την αηδία. Στέκομαι όμως στον Γιώρκα, ο οποίος προφανώς είχε εξαιρετικό μάρκετινγκ τιμ πίσω του και τον φώτισαν να στείλει αυτό που ήθελα τόσα χρόνια! Ένα ζεϊμπέκικο με τίτλο "watch my dance!" Δόξα σοι ο Θεός! Έχει πέντε χρόνια που απορώ ποιος άνθρωπος θα στείλει ζεϊμπέκικο στη Γιουροβίζιον και κανένας δεν αξιωνόταν ως τώρα!

Εντάξει, δεν είναι ακριβώς ζεϊμπέκικο. Είναι πιο μπασταρδεμένο. Έχει και χιπ-χοπ μέσα. Αλλά απ’ τα ολότελα καλή κι η Παναγιώτενα! Είμαι σίγουρος ότι αυτός θα κερδίσει και στη Γερμανία θα ρίξει γυροβολιές που θα ανατριχιάσει τους απανταχού Έλληνες της διασποράς, που με την οικονομία της Ελλάδας να βουλιάζει, αυξάνονται και πληθύνονται κάθε χρόνο πιο πολύ! Βροχή θα πέφτουν τα 12άρια! Θα το χορέψει και σε γερμανικό έδαφος, ό, τι πρέπει! Θα είναι σαν μια σφαλιάρα στη Μέρκελ εντός της έδρας της. Αν το ‘Οπα’ πέρσι φάνταζε σαν ένα απλό «κατηγορώ», το φετινό θα είναι κάτι παραπάνω από ιαχή πολέμου!

Ειδικά ο στίχος «ανοιχτά τα χέρια και το κεφάλι ψηλά» εμένα μου κάνει κάτι περισσότερο από Σφακιανάκης!

Τις συμμετοχές κλείνει η Νίκη Πόντε, με ένα τραγουδάκι συμπαθητικής παραγωγής, αλλά που δεν έχει κανένα χαρακτήρα, θα μπορούσε να το είχε στείλει η οποιαδήποτε Χ χώρα, από την Ισλανδία μέχρι τη Μάλτα και εμένα αυτά τα τραγούδια χωρίς εθνικό χρώμα με τσαντίζουν. Ακόμα περισσότερο με τσαντίζει η τραγουδίστρια που μπορεί να είναι Καλομοίρα wanna be, δηλαδή πολύ γαμιστερή, αλλά σόρρι. Έκλασε η Καλομοίρα και βγήκε η Πόντε.

Λούκας for the win!

Alexandratou The Great

Βρήκα online ένα φίλο κομπιουτερά και του είπα: «Τι σε σπούδαζα τόσα χρόνια computer science? Στείλε λινκ να δούμε το πορνό της Τζούλιας, γιατί και πάλι τελευταίος των αυνανιστών προβλέπω να μένω.»

Εδώ φαίνονται τα πτυχία! Μέσα σε χρόνο μηδέν, ο φίλος μου ανίχνευσε, εντόπισε και εκμαίευσε (τι λεξιλόγιο!) το πολυπόθητο λινκ! Ήμουν στη δουλειά όμως και δεν θα ρίσκαρα ποτέ να κατεβάσω τσόντα εκεί. Οπότε το φύλαξα για να το κατεβάσω απ’ το σπίτι. Δεν πρόλαβα να μοιραστώ το λινκ με τους φίλους μου στο twitter, τσουπ! Πετάχτηκε ο Σειρινάκης μες τους followers μου και το έκαψε.

Ε, καλός μαλάκας είμαι κι εγώ. Πού να ήξερα ότι τα λινκς της Τζούλιας προστατεύονται από την επαγρύπνηση…? Πού να φανταστώ ότι δεν υπάρχει πλέον τίποτα δωρεάν! Το χάσαμε, που λες, το λινκ. Δεν την είδα την ταινία και όχι τίποτε άλλο, αλλά τώρα έχω και τον Σειρινάκη μπάστακα να με παρακολουθεί, μην του φάμε τα πνευματικά δικαιώματα! Ποιος να μου το έλεγε! Ότι μπορεί να φάω και μήνυση για τα πνευματικά δικαιώματα της Τζούλιας! Που θέλει και πνευματικά δικαιώματα για το «πιο δυνατά, ρε μαλάκα!»

Τέλος πάντων. Βρήκα ένα άλλο site, στο οποίο έδειχνε live αποσπάσματα της τσόντας, και έκατσα και είδα τα highlights. Σαφώς πιο αναβαθμισμένη δουλειά! Τύφλα να 'χει ο 'Κυνόδοντας!' Εύγε στην παραγωγή, εύγε και στην καλλιτέχνιδα. Για τους μαύρους, τι να πω, εύγε στη φύση. Η ταινία αυτή είναι όντως τσόντα και όχι παρεξήγηση όπως η προηγούμενη. Είμαι σίγουρος, όταν μεγαλώσει η Τζούλια δεν θα θέλει να θυμάται την πρώτη της απόπειρα. Είναι όπως τη Πέγκυ Ζήνα που έβγαλε πρώτο το «αν πας με άλλη θα σου σπάσω το κεφάλι» και ύστερα το «νόημα». Έτσι και η Τζούλια. Σαφής και εμφανής η πρόοδός της.

Λοιπόν, πέρα από τα βογγητά και τα μουγκανίσματα εγώ βλέποντας αυτή τη τσόντα στεναχωρήθηκα. Πώς κατάντησε έτσι η Αλεξανδράτου, ρε γαμώ το; Αυτή η κοπέλα, μάνα δεν έχει; Πατέρα δεν έχει; Πώς τη μεγάλωσαν για να φτάσει σ’ αυτό το σημείο; Αντί να της χώσουν δυο χαστούκια όταν ήταν στη εφηβεία και να κάτσει να τελειώσει μία σχολή, έστω και ΤΕΙ, της έλεγαν «τι ωραία κόρη έχουμε εμείς, να γίνεις μοντέλο, να βγάζεις χιλιάδες στην καθισιά σου!» και ιδού τα αποτελέσματα! Καμαρώστε τώρα την κόρη σας την τσιμπουκλού. Καλά, δεν την είχα για να βγάλει και Πολυτεχνείο, ρε παιδί μου, αλλά από το είμαι μία bimbo στην τηλεόραση, μέχρι το βγάζω πορνό, είναι τεράστιο το διάστημα που κάλυψε.

Και να έχω εγώ τον πατέρα της μαντάμ, να βγαίνει στα DownTown και να δηλώνει πως «δεν είναι το κορίτσι μου αυτό, εγώ τη μεγάλωσα με αρχές!» Καλός μπαγάσας είσαι κι εσύ! Τι κρίμα τα γονίδια, ρε γαμώ το!

Στεναχωρήθηκα για την Αλεξανδράτου. Σήμερα στεναχωρήθηκα πιο πολύ από ποτέ, γιατί πλέον είναι καταδικασμένη και χωρίς σωτηρία. Παλιότερα οι μαλακίες που έκανε ήταν λίγο πολύ συνηθισμένες για τη ζώου μπίζνες που έμπλεξε. Και εδώ που τα λέμε τσόντες γυρίζουν λίγο πολύ, όλες! Και αυτές που δεν πληρώνονται. Αυτή όμως, τώρα πια, τσοντού και με βούλα. Διάδοχος της Σπάθη και επίσημα. Βέβαια, ύστερα σκέφτηκα πόσα μπορεί να πληρώθηκε για τη τσόντα αυτή και δεν έδειξα οίκτο κανένα. Αυτή έβγαλε όσα θα πάρουν μια ζωή οι απόφοιτοι του Πολυτεχνείου φέτος!

Δεν πα να τις καούν όλες οι φράντζες και όσα εγκεφαλικά κύτταρα της απέμειναν...