Ξεκίνησε ένα παιχνίδι μεταξύ των bloggers, βάσει του οποίου γράφουμε πέντε πράγματα για τον εαυτό μας για να γίνουμε περαιτέρω ρεζίλι και μετά πασάρουμε την μπάλα σε άλλους πέντε. Ωραίο ακούγετε, αν και εγώ πιστεύω ότι έχω γράψει χίλια δεκαπέντε πράγματα για μένα. Πέντε περισσότερα δεν θα κάνουν την διαφορά. Αλλά, ας πάει και το παλιάμπελο. Η πρόσκληση ήρθε από τον φίλτατο Νισύριο...Put the blame on him. Λοιπόν!
Έχω φοβερό πρόβλημα με τους αριθμούς. Μπορεί να τελείωσα κουτσά-στραβά πρακτικό κλάδο, αλλά ούτε τα ρέστα μου δεν μπορώ να υπολογίσω. Μέχρι να κάνω μια απλή αφαίρεση θέλω τουλάχιστον πέντε λεπτά αυτοσυγκέντρωσης, οπότε προτιμώ να παίρνω ότι μου δίνουν και να φεύγω. Μπορείς εύκολα να με κλέψεις δηλαδή, χωρίς να πάρω χαμπάρι. Το κουσούρι αυτό το είχα ανέκαθεν. Όταν ήμουν μικρός ζήτησα του παππού μου να μου δώσει δέκα λίρες και επειδή δεν είχε 10 μονές, αλλά ένα δεκάλιρο, εγώ τσαντίστηκα και το πέταξα απ’ το παράθυρο. Το τρέχανε οι γονείς μου μες τους δρόμους! Επίσης, μέχρι και την ηλικία των εφτά, δεν καταλάβαινα την έννοια της ημερομηνίας. Δεν καταλάβαινα τι εξυπηρετούσε να αλλάζει η ημέρα, ο μήνας και ο χρόνος! Μην σχολιάσω το πόσο μου πήρε να μάθω τους μήνες με την σωστή σειρά!
Το σαλόνι του σπιτιού μου το έχω μετατρέψει σε κλαμπ. Έπεισα τη μάνα μου και κρεμμάσαμε σε τοίχους και ταβάνια κάτι φωτορυθμικά που έφερα απ’ την Αγγλία. Βάζω δυνατά τη μουσική – σε σημείο που την απολαμβάνει όλη η πολυκατοικία – και χορεύω μόνος μου. Είναι η μεγαλύτερη μου εκτόνωση. Γυρνάω ας πούμε από το γυμναστήριο με πολλή ενέργεια, κλείνω τα φώτα, φτιάχνω ένα playlist αναλόγως της διάθεσης και κοπανιέμαι μόνος μου. Αυτό το κουσούρι είναι πολλές φορές και η αιτία να μην βγω το Σάββατο. Κλείνομαι μέσα, το παίζω DJ και διασκεδάζω μόνος μου. Τα φωτορυθμικά φαίνονται από τον δρόμο, απορώ πως και δεν μας περιμάζεψε ακόμη ο μπόγιας! Πάντως, το σπίτι που θα χτίσω μια μέρα έτσι θα είναι. Ενιαίο, γεμάτο led screens & lights πάνω στους τοίχους, τα πατώματα και τα ταβάνια, που αναλόγως διαθέσεως και εποχής θα αλλάζουν το χρώμα, το στυλ, την εικόνα. Θέλω εικονική πραγματικότητα παντού.
Δεν με θεωρώ ευαίσθητο. Δηλαδή, δεν θα κλάψω επειδή υπάρχουν άστεγοι ή επειδή παιδάκια δεν έχουν να φάνε. Κλαίω όμως σαν Μάρθα Βούρτση όποτε ακούσω τον Εθνικό ύμνο και δω τους Ολυμπιονίκες μας. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν ασχολούμαι με τα σπορ, αλλά από την Πατουλίδου και έπειτα το δάκρι τρέχει κορόμηλο. Ας πούμε, έχω δει τις τελετές λήξης και έναρξης της ολυμπιάδας εκατό φορές και πάντα κλαίω με το που αρχίζει το «ας αρχίσουν οι χοροί.» Δεν είμαι ‘Ελληνάρας’ με την κακή σημασία της λέξης, αλλά θεωρώ ευλογία το ότι πήρα Ελληνική παιδεία και θεωρώ τα Ελληνικά την πιο σέξυ γλώσσα του κόσμου, με δεύτερη τα Ισπανικά. Μπορεί να απορρίψω γκόμενα επειδή δεν μιλά σωστά τα Ελληνικά, επειδή μπορεί να μην κλίνει σωστά ένα ανώμαλο ρήμα. Δεν είμαι ο Μπαμπινιώτης, αλλά θέλω την κοπέλα μου να χειρίζεται αξιοπρεπώς την γλώσσα (το πιάσατε το υπονοούμενο!) Τέλος, θεωρώ πως κάτω από κάθε πέτρα βρίσκεται η Ελλάδα, και το παρατηρώ όλο και περισσότερο όσο ταξιδεύω. Δεν μας θεωρώ αρεία φυλή, αλλά γενικά πωρώνομαι με το γαλάζιο και λευκό.
Είμαι πολύ ιδιότροπος στο φαγητό. Δεν τρώω πολλά φαγητά. Και αυτά που τρώω τα θέλω μαγειρεμένα όπως ακριβώς συνήθισα να τα τρώω στο σπίτι μου ή από μόνος μου. Βασικά, ζω με μακαρονοειδή και πίτσες, φρούτα, χυμούς, σαλάτες και γιαούρτια. Κρέας σπάνια τρώω, σιχαίνομαι. Το παράδοξο είναι πως τρώω φανατικά cheeseburgers στα Goodies, διότι τα βρίσκω όμορφα από οπτικής απόψεως. Αποκλείεται όμως να φάω burger από άλλο φαγάδικο ή εστιατόριο. Σε εστιατόρια δεν τρώω ποτέ, σε ξένα σπίτια δεν τρώω επίσης. Με θεωρούν ακατάδεκτο και παράξενο. Δεν καταλαβαίνουν ότι απλώς έτσι έμαθα και μια χαρά ευτυχισμένος είμαι. ‘Χαρά στη γυναίκα που θα με πάρει’ η οποία θα ξέρει να φτιάχνει το ίδιο πιάτο καθημερινά. Στον στρατό τι έκανα; Στον στρατό ήμουν δόκιμος οπότε δεν επηρεάστηκα ιδιαίτερα. Μόνο στο κέντρο νεοσυλλέκτων μου κακοφάνηκε. Έχασα 8 κιλά μέσα σε 20 μέρες. Την έβγαζα με μαρούλι, άγευστο καρπούζι και croissant 7Days από το ΚΨΜ.
Είμαι πολύ περήφανος για τις γυναίκες που ερωτεύτηκα και αγάπησα. Ήταν γυναικάρες και άξιζαν κάθε λεπτό σημασίας που τους έδωσα. Γι’ αυτό αν θέλετε δεν τις ξεπέρασα ποτέ και ούτε ξέρω αν θέλω να τις ξεπεράσω. Θεωρώ πως έφαγα χυλόπιττα από γυναίκες που άξιζε να πεθάνεις γι’ αυτές και ουδέποτε συμβιβάστηκα με μετριότητες για χάρην του περίγυρου που μπορεί να λέει τα δικά του. Το «Αξίζει να πεθάνεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» το έζησα στο μέγιστο βαθμό και έχω την συνείδηση μου ήσυχη. Βέβαια, κάηκα στο χυλό, οπότε τώρα φυσάω και το γιαούρτι... Μεγαλώνοντας, αναθεωρώ κάπως τα πιστεύω μου και ρίχνω κάπως τα standards μου, διότι άρχισα να φοβάμαι πως «Δεν ταιριάζει ο έρωτας στους αισθηματίες, δεν υπάρχει happy end όπως στις ταινίες.» Σίγουρα δεν εύχομαι να ζήσω μια ζωή μόνος μου. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσον πρέπει να είμαι με κάποια για το θεαθήναι. Ακόμη και αν το τιμήμα προυποθέτει να την βγάζεις χειροκίνητα εφ’ όρου ζωής. Το μόνο που με ενοχλεί, είναι που συνειδητοποιώ πως μόνο εγώ και ο Walt Disney σκεφτόμαστε έτσι.
Έχω φοβερό πρόβλημα με τους αριθμούς. Μπορεί να τελείωσα κουτσά-στραβά πρακτικό κλάδο, αλλά ούτε τα ρέστα μου δεν μπορώ να υπολογίσω. Μέχρι να κάνω μια απλή αφαίρεση θέλω τουλάχιστον πέντε λεπτά αυτοσυγκέντρωσης, οπότε προτιμώ να παίρνω ότι μου δίνουν και να φεύγω. Μπορείς εύκολα να με κλέψεις δηλαδή, χωρίς να πάρω χαμπάρι. Το κουσούρι αυτό το είχα ανέκαθεν. Όταν ήμουν μικρός ζήτησα του παππού μου να μου δώσει δέκα λίρες και επειδή δεν είχε 10 μονές, αλλά ένα δεκάλιρο, εγώ τσαντίστηκα και το πέταξα απ’ το παράθυρο. Το τρέχανε οι γονείς μου μες τους δρόμους! Επίσης, μέχρι και την ηλικία των εφτά, δεν καταλάβαινα την έννοια της ημερομηνίας. Δεν καταλάβαινα τι εξυπηρετούσε να αλλάζει η ημέρα, ο μήνας και ο χρόνος! Μην σχολιάσω το πόσο μου πήρε να μάθω τους μήνες με την σωστή σειρά!
Το σαλόνι του σπιτιού μου το έχω μετατρέψει σε κλαμπ. Έπεισα τη μάνα μου και κρεμμάσαμε σε τοίχους και ταβάνια κάτι φωτορυθμικά που έφερα απ’ την Αγγλία. Βάζω δυνατά τη μουσική – σε σημείο που την απολαμβάνει όλη η πολυκατοικία – και χορεύω μόνος μου. Είναι η μεγαλύτερη μου εκτόνωση. Γυρνάω ας πούμε από το γυμναστήριο με πολλή ενέργεια, κλείνω τα φώτα, φτιάχνω ένα playlist αναλόγως της διάθεσης και κοπανιέμαι μόνος μου. Αυτό το κουσούρι είναι πολλές φορές και η αιτία να μην βγω το Σάββατο. Κλείνομαι μέσα, το παίζω DJ και διασκεδάζω μόνος μου. Τα φωτορυθμικά φαίνονται από τον δρόμο, απορώ πως και δεν μας περιμάζεψε ακόμη ο μπόγιας! Πάντως, το σπίτι που θα χτίσω μια μέρα έτσι θα είναι. Ενιαίο, γεμάτο led screens & lights πάνω στους τοίχους, τα πατώματα και τα ταβάνια, που αναλόγως διαθέσεως και εποχής θα αλλάζουν το χρώμα, το στυλ, την εικόνα. Θέλω εικονική πραγματικότητα παντού.
Δεν με θεωρώ ευαίσθητο. Δηλαδή, δεν θα κλάψω επειδή υπάρχουν άστεγοι ή επειδή παιδάκια δεν έχουν να φάνε. Κλαίω όμως σαν Μάρθα Βούρτση όποτε ακούσω τον Εθνικό ύμνο και δω τους Ολυμπιονίκες μας. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν ασχολούμαι με τα σπορ, αλλά από την Πατουλίδου και έπειτα το δάκρι τρέχει κορόμηλο. Ας πούμε, έχω δει τις τελετές λήξης και έναρξης της ολυμπιάδας εκατό φορές και πάντα κλαίω με το που αρχίζει το «ας αρχίσουν οι χοροί.» Δεν είμαι ‘Ελληνάρας’ με την κακή σημασία της λέξης, αλλά θεωρώ ευλογία το ότι πήρα Ελληνική παιδεία και θεωρώ τα Ελληνικά την πιο σέξυ γλώσσα του κόσμου, με δεύτερη τα Ισπανικά. Μπορεί να απορρίψω γκόμενα επειδή δεν μιλά σωστά τα Ελληνικά, επειδή μπορεί να μην κλίνει σωστά ένα ανώμαλο ρήμα. Δεν είμαι ο Μπαμπινιώτης, αλλά θέλω την κοπέλα μου να χειρίζεται αξιοπρεπώς την γλώσσα (το πιάσατε το υπονοούμενο!) Τέλος, θεωρώ πως κάτω από κάθε πέτρα βρίσκεται η Ελλάδα, και το παρατηρώ όλο και περισσότερο όσο ταξιδεύω. Δεν μας θεωρώ αρεία φυλή, αλλά γενικά πωρώνομαι με το γαλάζιο και λευκό.
Είμαι πολύ ιδιότροπος στο φαγητό. Δεν τρώω πολλά φαγητά. Και αυτά που τρώω τα θέλω μαγειρεμένα όπως ακριβώς συνήθισα να τα τρώω στο σπίτι μου ή από μόνος μου. Βασικά, ζω με μακαρονοειδή και πίτσες, φρούτα, χυμούς, σαλάτες και γιαούρτια. Κρέας σπάνια τρώω, σιχαίνομαι. Το παράδοξο είναι πως τρώω φανατικά cheeseburgers στα Goodies, διότι τα βρίσκω όμορφα από οπτικής απόψεως. Αποκλείεται όμως να φάω burger από άλλο φαγάδικο ή εστιατόριο. Σε εστιατόρια δεν τρώω ποτέ, σε ξένα σπίτια δεν τρώω επίσης. Με θεωρούν ακατάδεκτο και παράξενο. Δεν καταλαβαίνουν ότι απλώς έτσι έμαθα και μια χαρά ευτυχισμένος είμαι. ‘Χαρά στη γυναίκα που θα με πάρει’ η οποία θα ξέρει να φτιάχνει το ίδιο πιάτο καθημερινά. Στον στρατό τι έκανα; Στον στρατό ήμουν δόκιμος οπότε δεν επηρεάστηκα ιδιαίτερα. Μόνο στο κέντρο νεοσυλλέκτων μου κακοφάνηκε. Έχασα 8 κιλά μέσα σε 20 μέρες. Την έβγαζα με μαρούλι, άγευστο καρπούζι και croissant 7Days από το ΚΨΜ.
Είμαι πολύ περήφανος για τις γυναίκες που ερωτεύτηκα και αγάπησα. Ήταν γυναικάρες και άξιζαν κάθε λεπτό σημασίας που τους έδωσα. Γι’ αυτό αν θέλετε δεν τις ξεπέρασα ποτέ και ούτε ξέρω αν θέλω να τις ξεπεράσω. Θεωρώ πως έφαγα χυλόπιττα από γυναίκες που άξιζε να πεθάνεις γι’ αυτές και ουδέποτε συμβιβάστηκα με μετριότητες για χάρην του περίγυρου που μπορεί να λέει τα δικά του. Το «Αξίζει να πεθάνεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» το έζησα στο μέγιστο βαθμό και έχω την συνείδηση μου ήσυχη. Βέβαια, κάηκα στο χυλό, οπότε τώρα φυσάω και το γιαούρτι... Μεγαλώνοντας, αναθεωρώ κάπως τα πιστεύω μου και ρίχνω κάπως τα standards μου, διότι άρχισα να φοβάμαι πως «Δεν ταιριάζει ο έρωτας στους αισθηματίες, δεν υπάρχει happy end όπως στις ταινίες.» Σίγουρα δεν εύχομαι να ζήσω μια ζωή μόνος μου. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσον πρέπει να είμαι με κάποια για το θεαθήναι. Ακόμη και αν το τιμήμα προυποθέτει να την βγάζεις χειροκίνητα εφ’ όρου ζωής. Το μόνο που με ενοχλεί, είναι που συνειδητοποιώ πως μόνο εγώ και ο Walt Disney σκεφτόμαστε έτσι.
Είναι σοβαρό γιατρέ μου;
Ρίκη μου, η σειρά σου!
